Satyricon laat 013 collectief rillen

Satyricon in 013, foto Paul Verhagen

Het is vroeg te doen op deze doordeweekse avond in 013 voor niemand minder dan de Noorse giganten van Satyricon. Er is een flinke opkomst in de kleine zaal voor deze band die net hun nieuwste album uitbracht. De belofte is een show van tweeënhalf uur, maar hoewel dit niet waargemaakt wordt, heeft niemand wat te klagen vanavond.

Tekst: Guido Segers, fotografie: Paul Verhagen

Suicidal Angels in 013, foto Paul Verhagen

SUICIDAL ANGELS
De Noorse metalcoreband Fight The Fight begint al om 18.30 uur en dat hebben we helaas niet gehaald. Jammer, want deze heren lijken een veelbelovende aanwinst te zijn voor de Noorse metalscene. Wel zien we Suicidal Angels op het podium staan en een flinke indruk maken op het binnendruppelende publiek. Met mouwloze vestjes en witte basketbal sneakers aan, is de band een throwback naar de vroege thrash.

Met een flinke vleug Kreator en ongekend enthousiasme weten de Grieken het publiek dan ook naar hun hand te zetten, of het nou gaat om pompende vuisten, meebrullen of zelfs een wall of death, alles lijkt te werken voor deze jongens. Het geluid zit vol met venijn en tussen de nummers door staan bandleden hijgend met intense blikken en poses de zaal als het ware uit te dagen om nog meer te geven. De stemming zit er zeker lekker in als deze enthousiaste band er tijdig een punt achter zet.

Suicidal Angels in 013. Goed shirt!, foto Paul Verhagen

Satyricon in 013, foto Paul Verhagen

SATYRICON
Satyricon wordt vaak in één adem genoemd met de andere grondleggers uit de Noorse black metal. Toch is het geluid sinds ‘Rebel Extravaganza’ steeds verder van die wortels weggedreven, misschien met het catchy ‘Now, Diabolical’ als ijkpunt voor een meer black ’n’ roll-geluid. De laatste plaat ‘Deep Calleth upon Deep’, met opvallend artwork, ligt net in de schappen. Bij frontman Sigurd ‘Satyr’ Wongraven werd 2 jaar geleden een tumor geconstateerd, wat ongetwijfeld een impact heeft gehad op deze nieuwe plaat. Die is intenser, anders, maar toch helemaal Satyricon.

Na een sinister intro komt de band eindelijk op om half negen. Op een donker podium schijnt voor een moment het licht op het gezicht van frontman Satyr, die als een Dracula-acteur ijzig de zaal in kijkt. Als de eerste nummers voorbij razen met die catchy, hakkende drums en gitaren, is meteen duidelijk dat het zwaartepunt op die latere black ’n’ roll-sound komt te liggen vandaag. Met ‘Black Crow on a Tombstone’ is het direct meezingen geblazen, want dat catchy gaat verder dan enkel lekker in het gehoor liggen bij Satyricon 2.0.

De titeltrack van de nieuwe plaat wordt opgedragen aan een bezoeker die ook worstelingen en tegenslagen te verwerken heeft gehad. Dat zijn tenslotte de thema’s van de plaat, vertelt Satyr, alvorens ‘Deep Calleth Upon Deep’ in te zetten. Een ijzersterke song, die met bezieling wordt gespeeld. In het heetst van de strijd hoor je vooral tweede man Frost als een bezetene zijn drums raken. Hij zit een beetje weggestopt in de hoek, maar met zijn baard, corpse paint en atletische verschijning kan hij wel op het nodige gegil rekenen als de band even later weer even naar de backstage loopt. Het lijkt namelijk zo te zijn dat de set opgebroken is in verschillende delen. Het biedt ook een moment van ontspanning, want songs als ‘Commando’ en de heerlijke, gebalde-vuisten-in-de-lucht meebruller ‘Now, Diabolical’ zijn songs die zich kenmerken door intensiteit met een zanger die voorover hangend over zijn gehoornde microfoonstandaard wijzend en snauwend intimideert.

Satyricon in 013, foto Paul Verhagen

Er zijn veel Satyricon fans, die van de oorspronkelijke trilogie albums houden. Dat lijkt er lang niet in te zitten, maar op het moment dat daar laat in de set werk van aan bod komt gaat er een collectieve rilling door de kleine zaal van 013. ‘Mother North’ wordt op majestueuze wijze vertolkt met de machtige gitaarpartijen en die eindeloze opbouw. Het is de absolute climax van de set.

De band komt nog twee keer terug om onder andere ‘The Pentagram Burns’ en ‘K.I.N.G.’ te spelen (beiden ook van ‘Now, Diabolical’), waar nog één keer alles op los mag. Dan is het toch afgelopen. Het publiek heeft zich lange tijd rustig gehouden, mogelijk een tweeënhalf uur durende set anticiperend, maar als Satyr oproept tot een mega moshpit geeft men gretig gehoor. Geen tweeënhalf uur dus, maar Satyricon was met het wegsterven van een vurig laatste couplet van ‘K.I.N.G.’ echt klaar.