Satan in Little Devil, foto Paul Verhagen
Je zult verdomme de bandnaam Satan maar gewoon te pakken hebben. Serieus, hoeveel beter kan het zijn dan dat? Lucifer is ook leuk natuurlijk, maar bekt net wat minder. Devil is ook wel aardig, maar net wat voor de hand liggend. Nee, Satan is absoluut een van de gaafste bandnamen die ik me kan voorstellen en op vrijdagavond staan ze in de Little Devil te Tilburg. Let’s rooooock (lees dit in de scherende heavy metal vocal stijl)!
Tekst: Guido Segers / Fotografie: Paul Verhagen
Volwassen als we zijn, hebben we het onderweg naar de show er al over het feit dat we in de Little Devil een Satan Gold kunnen drinken, tijdens de show van Satan. Dat is namelijk leuk. Je zou zeggen dat dit een populaire keuze is, maar in de uitverkochte Little Devil staat het koelkastvak toch goed gevuld. Afijn, er is ook nog Lucifer trouwens.
Screamer in Little Devil, foto Paul Verhagen
SCREAMER
Screamer staat al op het podium als we binnenkomen. De NS zat een beetje dwars en andere bezoekers die vanuit Eindhoven kwamen, hebben in ieder geval kunnen lachen om de machinist die liever vliegtuigpiloot was geworden. De Zweedse band speelde al een aantal keren eerder in de Little Devil en mag deze avond openen met hun klassieke, heroïsche heavy metal. De gebalde vuisten stoten richting het plafond, terwijl de opvallend makkelijke, melodische klanken je meteen pakken. Eigenlijk is het gek als je weet dat deze band in 2009 pas begon in een stijl die toch al twintig jaar uit de mode was. Maar heavy metal is gewoon cool nu en te midden van complexe stromen extreem gitaargeweld is zo’n epische, energieke show als deze een warm bad. Het voelt opbeurend en al snel heb je zelf je vuist in de lucht als zanger Andreas Wikström zijn armen spreid.
RAM in Little Devil, foto Paul Verhagen
RAM
Tegen de tijd dat RAM klaar is om te spelen, wat natuurlijk niet binnen de wat optimistische ombouwtijd van 15 minuten is, zit de sfeer in de zaal er al goed in. Little Devil heeft dankzij Mario’s Metal Mania een trouw publiek vergaard voor dit soort shows. Er hangt dan ook een opgewonden en prettige sfeer, met veel shirtjes en spijkerjacks die duidelijk al een lang mensenleven aan metal doorgemaakt hebben. Heerlijk dus, maar dat is niet helemaal het sentiment als de Zweedse ‘Heavy Metal Tyrants’ aan de slag gaan (althans bij ondergetekende). Even moet de band hun groove vinden lijkt het, maar gelukkig duurt dat niet al te lang en zitten we al snel op koers. Zanger Oscar Carlquist heft zijn gebalde vuist en blijft druk gebaren tijdens het zingen en het publiek is al snel op zijn hand. Tussendoor sjokt hij naar de drum toe, waar hij in een hoekje een moment voor zichzelf neemt terwijl de gitaren de voorgrond nemen. Het blijft knap om te zien hoe zo’n band op een klein podium met gemak op en neer manoeuvreert en een spetterende show neerzet op de vierkante meter. Maar het helpt dat het vuur fel brandt bij deze bands en het ontzettend strakke geluid bol staat van de passie. Songs als Gulag worden dan ook lustig ondersteund door het publiek. Ja, we zijn er klaar voor. Satan, kom maar op!
Satan in Little Devil, foto Paul Verhagen
SATAN
Met het gerstenat Satan Gold in de aanslag staan we dan ook klaar voor de Britse heavy metal goden. Al veertig jaar staat Satan op het podium en ondanks dat de zalen misschien kleiner worden en de buikjes wat ronder, staat hier een band die niks liever wil dan op het podium klimmen. Zanger Brian Ross ziet er een beetje uit zoals Alice Cooper dat zou moeten doen als tijd en het universum alles eerlijk verdelen, maar als hij zijn grootse zang opzet, valt daar helemaal niks op af te dingen. Wat een stem heeft de beste man en vol vervoering brengt hij nummers ten uitvoer van al die jaren. Natuurlijk ook een aantal songs van Court In The Act uit 1984, zoals Break Free, wat op de nodige bijval kan rekenen.
Satan in Little Devil, foto Paul Verhagen
Maar waar Satan toch echt voor op het podium staat vandaag is hun laatste wapenfeit uit 2018: Cruel Magic. Een plaat die staat als een huis en laat zien dat heavy metal nog steeds een plekje heeft en mooie dingen kan produceren. Ross vertelt tussendoor graag wat over de nummers en geeft ons ook een inkijkje in zijn inspiratiebronnen. Ross is namelijk fan van Doctor Who* en noemt maar liefst twee keer de ‘TARDIS’ in zijn verhaal over tijdreizen in The Doomsday Clock. Ook Ophidian lijkt echt uit die koker te komen en beiden zijn om heerlijk mee te brullen prima geschikt. Maar ondanks dat deze koppeling met mijn favo serie ervoor zorgt dat ik helemaal fan wordt, speelt de band ook gewoon ontzettend strak. Alles klinkt lekker zuiver, vurig en gedreven en song na song gaat met diezelfde drive de zaal in. Veertig jaar op de teller, maar daar merk je niks van. En als Ross met zijn theatrale gebaren en stem Siege Mentality ten gehore brengt en “I’ll never yield! I’ll never give in to you!” zingt, weet je dat hij het meent.
*Mocht je het willen weten (ik wel): zijn favoriete Doctor is David Tennant (ook de mijne).
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.