Een redelijk gevulde Paradiso Kleine Zaal was afgelopen donderdag getuige van The Black Queen’s eerste show in Nederland. Het Amerikaanse gezelschap staat vooral bekend als het nieuwe project van Joshua Eustis en Greg Puciato. Eustis is het overgebleven lid van het elektronische duo Telefon Tel Aviv en bekend als bandlid van Nine Inch Nails en Puscifer, en Puciato is bekend als vocalist van The Dillinger Escape Plan, de chaotische mathcore-act. Zij worden compleet gemaakt door gitarist Steven Alexander.
Door Daan Holthuis
Toen de heren begin vorig jaar de samenwerking aankondigden, bracht dit uiteraard de publiciteitsmolen goed op gang. De eerste singles volgden al snel met het sfeervolle “The End Where We Start” en het dansbare “Ice To Never”. Daarmee toonde The Black Queen meteen potentie. In andere woorden: mijn verwachtingen werden hooggespannen. Net als bij veel andere “supergroepen” werden deze verwachtingen niet helemaal ingelost, toen het debuutalbum Fever Daydream uitkwam in januari. Daarom ging ik met iets getemperd enthousiasme naar de show, nieuwsgierig hoe The Black Queen live zou zijn.
In een Kleine Zaal zo heet alsof Puciato’s The Dillinger Escape Plan er net een show heeft gespeeld (zoals de laatste keer dat ik überhaupt in de Kleine Zaal was), is het nog gezellig druk. Na enig research blijkt dat niet The Dillinger Escape Plan net heeft gespeeld, maar voormalig The Voice-ster Tessa Belinfante. Ook leuk. Desalniettemin is het om tien uur toch echt tijd voor The Black Queen. De lichten gaan uit en de show wordt afgetrapt. Een hele sterke show blijkt uiteindelijk, want de songs komen naar mijn mening veel beter uit de verf vanavond. Met name dankzij de bassen die door merg en been dreunen, wat het geheel een heel fysieke beleving maakt. Het heeft wat weg van een meer beukend Telefon Tel Aviv en M83 met af en toe de melancholische synthlijnen van een act als Tycho.
Ook weet vocalist Puciato erg te overtuigen. Wat mij betreft laat hij nog maar eens zien dat hij een bizar veelzijdige vocalist is, die zowel overweg kan met het extreme materiaal van The Dillinger Escape Plan en Killer Be Killed, maar ook met het intieme van The Black Queen. In het begin van de set verdrinken de zang en gitaar nog in al het geweld, maar dat wordt gaandeweg netjes hersteld; al blijven de gitaareffecten van Alexander er last van ondervinden. De lichtshow is gevuld met vooral sober wit licht van achter de band, wat de heren doet voorkomen als in nevelen gehulde silhouetten. Vanaf halverwege de set wordt er hier en daar wat rood en paars licht toegepast, wat mij in combinatie met de dreunende bassen om een of andere reden doet denken aan Nicolas Winding Refn’s meest recente film The Neon Demon.
Uiteindelijk heeft de show inderdaad wat weg van een koortsachtige dagdroom, dankzij de zwoele muziek en hoge temperaturen. Hoewel de show slechts een uurtje duurt, maken Eustis en consorten indruk en weten mijn verwachtingen in te lossen. Misschien omdat ik ze dit keer lager heb gelegd. Aan de andere kant is het oprecht een sterke performance die donkere, sfeervolle songs combineert met wat meer dansbaar werk. Na het zien van deze show ben ik vooral erg benieuwd naar nieuw materiaal. Het aankomende einde van The Dillinger Escape Plan in 2017 lijkt zo perspectieven te bieden.
Fever Daydream van The Black Queen is januari 2016 verschenen via Universal Music, te bestellen (digitaal enkel nog) via Bandcamp en hieronder te beluisteren via Spotify.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.