Een avondje Queens of the Stone Age in een uitverkochte Ziggo Dome? Tuurlijk, waarom niet? Graag zelfs! Josh Homme en zijn majestueuze makkers staan namelijk al jaren garant voor een potje stevige (stoner-) rock. Na een absentie van drie jaar op het Nederlandse podium en de nieuwe plaat Villains is het publiek van 17.000 man dan ook in afwachting van een rockfestijn. Attentie overigens: een visuele representatie is helaas niet gelukt, dus alles hangt af van een tekstueel geheel dat lekker wegleest. Appeltje eitje, hoop je dan als ondergetekende.
Door Merijn Siben
Met zoveel man in de zaal smachtend naar de Queens is een supportact eigenlijk arbitrair. BRONCHO lijkt dat ook door te hebben. Terwijl de bars nog overuren draaien en grootschalige vriendengroepen elkaar proberen te lokaliseren, dendert de garagerock verdienstelijk over de menigte. De heupwiegende frontman zingt zonder al teveel interactie de nummers aan elkaar. Begeleid door een band die aardig speelt, en naast de garagerock ook invloeden van oude post-punk in het geheel verwerkt. BRONCHO vervult gemakkelijk zijn rol als openingsact: weinig verrassend en niet verkeerd, maar desondanks vergeten na het vijfde biertje.
Eerder zelfs. Want het is Queens of the Stone Age dat echt koning(in) te rijk is vanavond. Met een samenraapsel van het gehele oeuvre, een podium belicht met LED-lampen en de goede zin van boegbeeld Josh Homme kan er weinig fout gaan. Publieksfavorieten No One Knows en You Think I Ain’t Worth A Dollar, But I Feel Like A Millionaire razen en tieren de Dome door, terwijl zij met nieuwer werk als Domesticated Animals en Villains of Circumstance laten zien gegroeid te zijn en het experiment te omarmen.
Josh Homme is uitstekend bij stem en in een opperbest humeur, sprekend over Nederland als thuis ver weg van thuis. Halverwege lijkt de show wat in te kakken, maar dit wordt al gauw rechtgetrokken wanneer de uptempo hit Little Sister het energieniveau opkrikt. Gooi daar ook nog eens Sick Sick Sick, Go With the Flow en het verpletterende I Think I Lost My Headache bij en het laat een band zien die na 20 jaar verreweg van uitgeblust lijkt en nog steeds weet te verrassen.
Het doet je afvragen hoe een band na zoveel jaren een Ziggo Dome uitverkoopt en nog steeds een plaats in de collectieve geest heeft. Het antwoord hierop zit hem niet alleen in voldoende muzikale variatie, consistentie in albums en de livereputatie. Het antwoord zit in meerdere generaties fans, een sfeer van broederschap in het publiek en een sound die jaren later nog steeds weet te boeien. En dankzij deze formule weet Queens of the Stone Age een show als dit tijdens bloedhete afsluiter Song for the Dead te laten voelen als een intieme clubshow. Zoals Homme spreekt over een thuis ver weg van thuis, staan zij ook de Dome te domineren. Altijd welkom.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.