Electric Six in Doornroosje, foto Sandra Grootenboer
We Are Z, foto Sandra Grootenboer
Het lijkt wel een gewoonte te worden bij de Detroitse disco-dandy’s van Electric Six om in november richting Europa te trekken. Afgelopen weekend serveerden ze onder leiding van ‘dance commander’ Dick Valentine een drietal shows in ons land. Voordat ze Utrecht en Maastricht verblijden met hun dampende, funkende garagerock, trappen ze de boel in gang in het Nijmeegse Doornroosje. Danger! High Voltage. Als vast voorprogramma maken we eerst kennis met het bonte gezelschap van We Are Z. Een jaar geleden werd de band persoonlijk uitgenodigd door Electric Six. Dat gebeurde wel in Parijs net na de dramatische gebeurtenissen in Bataclan.
Tekst Lodewijk Hoebens, foto’s Sandra Grootenboer
WE ARE Z
Gelukkig bevindt We Are Z zich momenteel in een positieve flow. Debuutalbum Animal is net uit, de tour met Electric Six gaat wonderwel en brengt het vijftal door gans Europa. ‘We’ve come a long way, so please come closer’’, vraagt frontman Gabriel Cazes. Ze lijken inderdaad van ver weg te komen. De apocalyptische toekomst misschien? Nee, Parijs en Londen zijn de twee voornaamste werkplekken. Even een korte introductie want de Michael Hutchence look-a-like achter de microfoon lijkt nog een van de normaalste binnen de band. Gitarist Max Obadia met Drive jasje en skibril, blijkbaar een fervent skiër, bespeelt zijn instrument liefdevoller dan John Mayer. Wildfire! Samen met producer en bassist Marc Arciero, bekend van James Morrison en The Waterboys, hebben ze een voorliefde voor maskers en glorieuze grooves. Toetsenist-percussionist Clement Leguidock, in gouden spandex nota bene, heeft zijn royale keyboard kit met modelhoofden versierd. Gullaume Charreau achter de drums heeft zijn kop versierd met een afro waar Questlove jaloers op mag zijn.
We Are Z, foto Sandra Grootenboer
Muzikaal is het een verzameling van stijlen met de intensiteit van Hot Chip en Yeasayer. De bandleden hebben allen een diverse achtergrond. Blues, jazz, folk, rock en electropop vloeien op boeiende wijze in elkaar over. Het moet vooral opwindend klinken en dat lukt aardig in het halfuurtje dat We Are Z krijgt vanavond. Er valt een hoop te beleven, van klassieke pianopartijen tot kikkergeluiden via de gitaar. ‘’I sing, you sing?!’’ De publieksparticipatie wordt al vroeg getest en met succes. Er straalt dan ook een enorm enthousiasme van de band af. De gitarist wordt aanbeden door zijn frontman, de bassist krijgt een leeuwenmasker opgezet. ‘’I’m an animal’’, klinkt het meerstemmig. Horen we daar Fleet Foxes? De synths en grote trommel zorgen voor meer moves en grooves.
We Are Z, foto Sandra Grootenboer
Electric Six in Doornroosje, foto Sandra Grootenboer
ELECTRIC SIX
‘’Are you ready for a little revolution?’’ Ondanks de hoge fun factor horen we maatschappijkritische teksten over geld en goldigaz. Voorafgegaan door de single I Like It waarin opnieuw de combinatie van ongedwongen melodieën voor fijne resultaten zorgt. Een band om zeker in de gaten te houden en uiterst geschikt voor festivals groot en klein. Queens Crazy Little Thing Called Love zet vervolgens het feestje verder. Want een feestje is het vanavond. Mensen zingen mee met Girls & Boys van Blur. Elke seksuele voorkeur is ok vanavond. Uiteraard willen we zelfs mee naar een gay bar als het aan Electric Six ligt. ‘For your pleasure’ voegt Dick Valentine er maar wat graag aan toe. Twintig jaar al, bepaalt hij het roer van zijn Wildbunch. Zijn shtick gaat echter nooit vervelen, elke keer weet hij wel met een droge oneliner terug te slaan. Als een tweedehands Frank Sinatra.
Het succes dankt hij nog altijd aan debuut Fire uit 2003. Danger! High Voltage en Gay Bar staan zonder twijfel ergens in de annalen van de muziekgeschiedenis. Ergens tussen Grease is the Word en YMCA. Inspiratieloos kan je Valentine niet noemen, dat blijkt wel met twaalf studioalbums in dertien jaar tijd. Een bodemloze put aan muziek waar veel troep tussen zit maar ook pareltjes. Na het Electric Six intro is het onmiddellijk tijd voor Down at McDonnellz. Dick noemt het zelf ‘the best song we’ve got’ en daar is eigenlijk weinig van gelogen. “My people need a place to go!’’ De oomph van drums en keys en dan een scheurende slotsolo door glamrocker Johnny Na$hinal. Vuig! De drummer blijkt trouwens goed op dreef. Niet zo vreemd, Two Handed Bob zit nog maar enkele maandjes bij de Magnificent Six en moet bij de les blijven.
Electric Six in Doornroosje, foto Sandra Grootenboer
Gitarist Da Ve aka the Wings of Desirrre en bassist Rob Lower, ook vrij verse krachten, staan rechts nogal stijfjes te spelen. Aan de Dr. Martens en sleeves te zien bij de bassist, zou het duo ook hard uit de hoek moeten komen. Dat gebeurt ook tijdens Gay Bar en Gay 2, de bril gaat af en de haren komen wild uit de verf. Orgasmische gitaarriffs knallen om je oren terwijl Dick even een pirouette draait. Nieuw materiaal van Fresh Blood for Tired Vampyres klinkt daarentegen futloos, maar moet volgens Valentine contractueel gespeeld worden. Hij blijft wat serieus. ‘’We’ve played in Holland for 13 years now. I see so much potential here, open that balcony.’’ Het balkon is misschien dicht maar de dansvloer blijft prima gevuld. Toch even een bedankje richting het publiek. ‘’So many possibilities on a Friday night, thanks for spending it with us.’’
Tijd om de nightlife op te zoeken met Future is in the Future van tweede album Señor Smoke. Daarvan passeert vanavond ook het treffende Dance Epidemic de revue. Toetsenist Tait Nucleus flirt even met Popcorn van Hot Butter en dikt de smerige sound lekker aan. Het zorgt helaas niet voor Improper Dancing maar wanneer Danger! High Voltage prompt volgt gaat het dak er weer even af in Dirty Doornroosje. ‘’How ya feeling now? I’ve heard we were not cool anymore… You can’t stop us!’’
Electric Six in Doornroosje, foto Sandra Grootenboer
Het succes van Electric Six kwam als een bom in 2003 en sindsdien proberen ze eigenlijk dat succes te herhalen. Gelukkig is er nog altijd de excentrieke frontman, een droogkloot en crooner maar vooral een prima frontman. Muzikaal blijven songs als Night Vision en Free Samples inwisselbaar maar vanavond trakteert de band ons gelukkig weer eens op een andere specialiteit. Na odes aan the Osmonds, Queen en Kraftwerk krijgen we in Nijmegen een getrouwe versie van David Bowie’s Moroder hit Cat People (Putting Out Fire), niet alleen mijn favoriete Bowie track maar het brengt ook de kracht en het plezier weer in de band naar boven. Besmettelijk als een Dance Epidemic.
Help ik nog even een jongen het podium op, het is tenslotte zijn feestje, wordt alles onmiddellijk stil gelegd en is er even contact met de security. Foutje, moet kunnen. Alsof er niks aan de hand is begint Electric Six opnieuw. Dick houdt dan ook van introducties. For your pleasure uiteraard. Gelukkig komen ze nog terug voor twee pareltjes van het debuut en wel het vunzige, gitaar gedreven Naked Pictures (of Your Mother) en de afsluitende disco inferno van Dance Commander. ‘’Nuclear War on the Dance Floor!’’ Donald als je nog iemand nodig hebt voor een goed feestje in the Oval Office, Dick is your man!
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.