#RB24: De highlights van Roadburn 2024 volgens de NMTH-crew

The dust has settled…Roadburn zit alweer in de achteruitkijkspiegel, maar nagenieten doen we nog steeds. Want jemig: het was weer goed toeven in Tilliewood! Roadburn 2024 had eveneens een diverse, verrassende line-up te pakken. Eentje die uitblonk in muzikale diversiteit. Traditiegetrouw stellen de aanwezige NMTH-teamleden ook weer hun vijf favoriete shows samen. Het zegt dan ook wat dat ieder NMTH-teamlid met een totaal andere lijst komt aanzetten. Ondanks wat drukte op de zaterdag, leek alles gesmeerd te verlopen, resulterend in een ware ontdekkingstocht waar eenieder tientallen bands voor de kiezen kreeg. Daar de beste shows uithalen is vrijwel onmogelijk, maar we probeerden het… 

Alles van Never Mind The Hype over Roadburn 2024 vind je HIER.

Fotografie: Roy Wolters, Paul Verhagen & The Buried Herald

---

ROY WOLTERS – FOTOGRAAF

De Roadburn-roes duurt (gelukkig) altijd nog een paar dagen langer dan het festival zelf. Mijn hoogtepunten:

1. clipping.
Roadburn is al jaren bezig met een verbreding van de line-up en het is geweldig te zien dat dat omarmd wordt en dat zelfs in de Facebookgroepen een band veelvuldig op de wensenlijstjes staat; clipping. Dit jaar is het dan eindelijk zo ver. Met twee sets welteverstaan waarbij ik de tweede op de vrijdag met afstand de beste vond.

2. Fluisteraars
Ik ben beslist geen black metal enthousiasteling maar dit was toch wel van een ander niveau. Het lange wachten meer dan waard; Bennekom rules!

3. Scaler
Getipt door Merijn in de aanloop van het festival. Geweldige trip door electro-, noise- en industrial band.

4. Deaf Club
Hard, o zo hard. Justin Pearson ontploft op het podium en zet met z’n band een verwoestende grindcore set neer.

5. Sunrot
Geen Roadburn zonder een goeie pot slugde. En dit is waarin Sunrot uit New Jersey excelleert. Zelfs een defecte microfoon mag de pret niet drukken tijdens het tweede nummer.

Zeer vermeldenswaardig was het optreden van Second Guessing in het skatepark. Met 25 minuten ook meteen het kortste optreden. Maar de mannen stonden voor uitzinnige groep Utrechters het dak eraf te spelen wat weer een genot was om naar te kijken (en te fotograferen). En daarnaast nog zoveel anders; Throwing Bricks, Body Void, Health, Chelsea Wolfe, Death Goals, enzovoorts, enzovoorts.

---

WYBREN NAUTA – REDACTEUR

clipping.
Na een lekkermaker op de vrijdag, speelt Daveed Diggs met zijn crew een weergaloze set waarin dreigende beats, opzwepende flows en de gouden stem van Counterfeit Madison samenkomen in een ecstatische show.

Chelsea Wolfe
Prachtige vertolking van haar laatste plaat waarin bezwerende intimiteit en duistere ondertonen je haren recht overeind doen staan.

Angry Blackmen
Met de hoofdprijs voor de grootste moshpits op het festival bewijst dit duo eens en voor altijd dat Roadburn klaar is voor meer hiphop.

Forest Swords
Bijzondere combinatie van buitenaardse dystopische beats met ditto visuals in een even intrigerend als vervreemdend schouwspel voor de zintuigen.

Lord Spikeheart
Eclectische onemanshow waarin grindcore, traditionele beats en opgefokte elektronische black metal op je afgevuurd worden met een onstuitbare energie.

Bubbled under
Cult Leader: Ongelooflijk brute sound waarbij headbangen niet langer slechts een optie was. De cleane passages hadden iets korter mogen duren, maar dat doet weinig af aan de intensiteit van de set.

Fluisteraars
Onnavolgbaar strakke set die tien jaar belofte haast achteloos in lijkt te lossen.

Tips voor volgend jaar:
– Anna Von Hauswolff
All Thoughts Fly is nog steeds een prachtige plaat die perfect aansluit bij zowel het oude als nieuwe Roadburn.
– Injury reserve
Het ging deze editie al lekker met de hiphop op Roadburn, dus deze experimentele hiphop past ook uitstekend in de lijn van heavy hiphop die het festival aan het uitzetten is.
– Moor Mother
Inmiddels ook alweer een paar jaar geleden dat ze op Roadburn te zien was en zou ook naadloos aansluiten op de nieuwe richting, plus nieuwe album The Great Bailout biedt een perfecte combinatie van heavy en weird.

---

JUSTIN SCHOLTZE – REDACTEUR

1. Lankum
Een van de beste bands ter wereld.

2. Agriculture
Agriculture leverde in 2023 al mijn metalalbum van het jaar, en op het podium komt hun versie van blackmetal nog impactvoller over. Het is een overweldigende ervaring, iets waar je je aan over moet geven. Zelf noemen ze hun muziek ‘ecstatic’ en ik heb sinds ik voor de band gevallen ben nog geen beter woord kunnen vinden om hun muziek te omschrijven.

3. Xiu Xiu
Een head-on confrontatie met dat het leven soms ook verschrikkelijk kan zijn, dat is wat de muziek van experimenteel muziekduo Xiu Xiu vaak is. In een set bestaande uit nog niet uitgebrachte nummers en herbewerkte nummers vanuit heel hun discografie nam Xiu Xiu het Roadburn publiek mee de diepste krochten van de menselijke psyche in. Om na jaren luisteren nummers als ‘Dr. Troll’ en ‘Apistat Commander’ eindelijk live te horen was een vrij onwerkelijke ervaring. Een bucketlist artiest om eindelijk af te strepen, en een concert om niet te vergeten.

4. Frail Body
Een potentieel album van het jaar, en een optreden dat emotioneel nog impactvoller was dan de band op plaat is. Frail Body heeft zich met ‘Artificial Bouquet’, die ze afgelopen weekend integraal speelden, gevestigd als een van de grote namen binnen de hedendaagse extreme metal.

5. Benefits
Een groep die ik al een paar jaar in de gaten hou, en waarvan het debuutalbum me toch niet echt weg wist te blazen. Hun optreden wist dat wel. Echt een gigantisch geluid, en een tastbaar gemaakte welgemeende frustratie van zanger Kingsley Hall.

Honorable mentions, want voor een festival als Roadburn is een top vijf nooit genoeg natuurlijk:
Laster, Lucy Kruger & The Lost Boys, Richard Dawson, deathcrash., Thantifaxath, Knoll, Fluisteraars.

---

PAUL VERHAGEN – FOTOGRAAF

Graag wil ik vooropstellen dat ik als fotograaf vaak te korte stukken van shows meekrijg om een gedegen beschrijving de kunnen maken van hoe een show verliep. Om je een beeld te geven; ik heb in 4 dagen 59 bands gezien (62 bands als ik ook de The Spark op woensdagavond mee tel). Toch blijf ik vaak wel langer hangen als ik voel dat ik getuige ben van iets speciaals. Dit gezegd hebbende, kom ik uit op de volgende top 5:

Inter Arma
Secret zaterdag show in de Skate Hall. Neil Young cover-set. Het plezier van de band gecombineerd met de vibe vanuit het publiek. Walter die diep ontroerd naast me staat. En ik zelf kippenvel gedurende de hele show.

Fluisteraars
Zoo hee, dat was me een strak neergezette set. Het overtrof alle verwachtingen. Knap, aangezien we niet bepaald kunnen spreken van een liveroutine.

Cult Leader
Die eerste 20 minuten(!) Echt alles kapot. Publieksreactie was maniakaal. Eigenlijk was het jammer voor de show dat de ‘shoegaze’ stukken (die op plaat 100% tot z’n recht komen) live de vaart wat uit de show haalden. Evengoed werd ik volkomen overdonderd door Cult Leader.

White Ward
Hier is alles al over gezegd eigenlijk. Eindelijk on stage. Zeer strakke show. Diepe compassie voor deze band.

Birds in Row
Geniale band. Vaak de vreemde eend in de bijt maar op Roadburn on point. Eerste keer dat ik ze in grote zaal zag, maar het bleek geenszins problematisch.

---

GUIDO SEGERS – REDACTEUR

Agriculture (zaterdag, The Terminal)
Ecstatic black metal voor een volle Terminal is het bewijs dat black metal nieuw leven heeft. En in tegenstelling tot het monochrome verleden is dat nu een regenboog en nieuwe contreien, dit is een agricultuur waar ik achter kan staan.

Khanate (zaterdag, Main Stage)
Weet je wat, ik denk dat ik gewoon een audio-sadomasochistische drive heb en Khanate is dan toch de band die je moet hebben voor een hele lange martelsessie.

Lankum (zaterdag, Main Stage)
Ik had niet verwacht dat ik ooit een Ierse folkband op Roadburn zou zien. Maar dat dacht ik ook van hiphop, en toch is het precies goed.

Uboa (zaterdag, The Engine Room)
Uboa maakt The Origin of My Depression voelbaar in een krachtige performance, doorspekt van pijn en frustratie. Alleen op Roadburn trek je daar een fucking volle zaal blije koppen mee.

Ragana (Zaterdag, The Engine Room)
De wereld staat in brand, alles is fucked up, en we weten allemaal aan wie het ligt en dit is de soundtrack voor de revolutie. Coley en Maria zijn awesome.

Wishlist:
1. Darkthrone.
2. NØ MAN, want een Palestijnse hardcore zangeres met een stem als messen is gewoon wat ontbrak dit jaar.
3. Taqbir, omdat dit evengoed gewoon vet gaaf cool zou zijn in deze setting. Maar wel op een wilde locatie.
4. Brat, zie jij al een thema in deze wishlist?
5. Amenra met een commissioned piece, daar is het wel tijd voor, niet?

---

INGMAR GRIFFIOEN – EINDREDACTEUR

Vereerd dat ik weer verslag mocht doen van het bijzondere sieraad dat Roadburn Festival is. En vooral dat ik vier doldwaze, razend inspirerende dagen in Tilburg mocht doorbrengen met zoveel mooie mensen en de coolste muzikanten. Minstens zo cool, ter zake kundig én gezellig is die formidabele NMTH-crew! Extra dank aan fotografen Paul Verhagen en Ian aka Mortus (voor m’n 3voor12-verslag). Ook erg genoten van de toegewijde Roadburn-crew en de brute Uuuuuuuu scene <3

Niet te doen natuurlijk, zo’n TOP 5, maar vooruit (in willekeurige volgorde):

clipping.
Eindelijk clipping. live zien en meteen twee keer met de neus in de Road-boter. Wellicht zat ik er donderdag zelf ook minder in (voor die aangekondigde ‘party-set’), maar op vrijdag kwam het US trio veel harder binnen met die experimentele horror-hiphop, trippy hop en knetterende elektronica. En niet te vergeten met de soulvolle klankkast Counterfeit Madison, die ook de Koepelhal om de vingers wond. Neemt niet weg dat het kippenvel er nog dikker op stond bij de eerste tonen van “Candlesticks in the dark, visions of bodies being burned” (‘Say the Name’).

Chelsea Wolfe
Zoveel liefde voor Chelsea Wolfe, zeker ook live. De Amerikaanse weet enorm goed een zekere tristesse, gloomy folk, gothic en blackened vibes met haar zacht-hoge stem in een meeslepende dark-trip te gieten. Haar nieuwste, 7e album is zeer, zeer de moeite en veel elektronischer (hello ‘Pain Is Beauty’?). Op ‘She Reaches Out To She Reaches Out To She’ gaan ook drones en industrial in de mix en blijft La Wolfe dat versterkte geweld vocaal wonderwel de baas. Dat kwam donderdag dan weer aardig indrukwekkend van de 013-planken.

Eye Flys
We zien in 4 dagen heel veel brute bands en onder meer Body Void, Birds in Row, Frail Body en Cult Leader maken ieder op hun manier een verpletterende indruk. Eye Flys uit Philadelphia is niet de hardste, maar het trio pakte me donderdagnacht wel dusdanig hard in de Next Stage dat de voetjes van de vloer moesten en de vuist in de lucht. De oproep van de frontman dat we het over Palestina moesten hebben en niet enkel over een wapenstilstand maakte al veel indruk: “Let’s make sure we talk about ending the occupation!” De hard groovende noiserock doet dankzij diens brullende vocalen en de vele breaks ook nadrukkelijk aan Helmet denken en dan sta je eigenlijk al 6-0 voor.

TAKH
Holy crap, hoe heb ik vorig jaar dat debuutalbum van TAKH en eigenlijk die hele Gentse groep kunnen missen? Vooral omdat ik – zeker sinds die 1e keer in Little Devil tijdens Incubate – zwaar idolaat was van the Black Heart Rebellion. TAKH is de doorstart van drie leden van deze rootsy post-rock/drone/ambient metal-groep aangevuld met drummer Annelies Van Dinter van nieuw sludgeduo Pruillip (die al eens meezong bij TBHR). Frontman Pieter Uyttenhove is weer van de partij met zijn bezeten, Wovenhand-y stem. TAKH heeft ook het bijzondere instrumentarium (met o.a. een draailier) gehandhaafd en zet in Hall of Fame in een rituele sfeer een spannende pot folky post-rock en slowcore neer.

Uuuuuuu op de skatebaan
Dit jaar ‘slechts’ twee skatebaan-sets gezien, maar wat was het fijn dat die extra feature terug is. Een kans, in de woorden van Walter Roadburn: “to capture bands in their purest form”. Dat gold zeker voor twee jonge vertegenwoordigers van de Utrechtse core-scene: Ontaard en Second Guessing. De eerste gooide al hoge ogen via de split met Throwing Bricks (en een gastrol bij hun optreden in de Hall of Fame) en deed daar in het Ladybird Skatepark nog hele brute scheppen post-hardcore bovenop. Lang geleden dat ik Second Guessing zag, maar wat een intense screamo-band is dat. Fuck yeah! Hele vette set. Blijken ze ook nog de gitarist van GGGOLDDD in de gelederen te hebben en kale hoolifans die de pit domineren.

Ja, ik had hier zeker ook HEALTH, Lankum, Fluisteraars (black metalset), Backxwash, DOOL, Habitants, Lucy Kruger, Throwing Bricks, Birds in Row, Neptunian Maximalism, Scaler, Angry Blackmen, Inter Arma, Death Goals, White Ward, The JAMC en zoveel meer kunnen noemen. Of gewoon een Top 5 per dag kunnen maken natuurlijk.

Wishlist: Uncle Acid & The Deadbeats, All Them Witches, Weyes Blood, Portishead (of Beth Gibbons), Run The Jewels, Russian Circles, Graveyard, Amenra, Clowns, Whispering Sons, Yuri Gagarin, Crows, Pigs x7, Svalbard, Motor!k, Doodseskader, Acid King, Heavy Temple, Modder, Acid Mammoth, Maquina., Apex Ten, RRRAGS en een commissioned piece van Iron Jinn & Temple Fang 🙂
Of beter nog: Verras me maar. Dat pakt tot nu toe uitstekend uit.

---

JOOST SCHREURS – EINDREDACTEUR

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat mijn Roadburn-ervaring zich dit jaar beperkte tot één dag, namelijk de zondag. Sterker nog, ik heb de 013 niet van dichtbij gezien, omdat ik alleen in en rond de Koepelhal heb rondgehangen, meer specifiek in The Terminal. Daar speelden maar vijf bands die dag, dus een top vijf maken, zou een beetje vreemd zijn, want er kan alleen een top zijn als er daaronder ook nog wat is. Ik beperk me dus tot een “top” 3, en in willekeurige volgorde.

Verwoed (zondag, The Terminal)
De verwachtigingen waren hoog. Het nieuwe Verwoed-album is een maand uit, maar draaide bij mij thuis al menig rondje. Het vooruitzicht dat ze hun nieuwe topplaat dus integraal gingen uitvoeren zorgde voor een aardige rij voor de ingang. Binnenkomen was gelukkig die zondag geen enkel probleem, dus iedereen stond op tijd klaar voor de allesverwoestende uitvoering van The Mother. E. en de zijnen gooien vanaf de eerste tonen de beuk er volledig in en gelukkig blijven ook op vol volume in de Koepelhal de melodieuze nuances en terugkerende thema’s goed hoorbaar, want dat is juist wat The Mother, en Verwoed in het algemeen, zo sterk maakt.

Devil Master (zondag, The Terminal)
Humor en Roadburn blijft een dingetje. Soms bekruipt mij het gevoel dat iedereen het allemaal wel heel serieus neemt en dat er weinig ruimte is voor luchtigheid. Daarom is het fijn om een band als Devil Master aan het werk te zien, want met hun lange capes en corpsepaint zijn ze qua presentatie behoorlijk ‘over the top’. Maar ook qua muziek knalt Devil Master er hard op met een razende uitvoering van black n’ roll, reeds omschreven alsof Motörhead black metal speelt. Kortom, een uurtje heerlijk ongecompliceerd headbangen en vuistzwaaien.

Dödsrit (zondag, The Terminal)
Wat zullen ze gedacht hebben, de heren van Dödsrit, toen ze te horen kregen dat ze op de laatste festivaldag, om half tien als laatste band moesten spelen in de Koepelhal? Hoeveel mensen zouden er nog energie over hebben om nog een uurtje los te gaan op de black metal van het Zweeds/Nederlandse fenomeen Dödsrit? Het antwoord: meer dan genoeg! En Dödsrit doet er alles aan om iedereen wakker te houden met een furieuze set. Hoewel iedereen zijn benen moet voelen na een lang weekend, wordt er zelfs nog gemosht, want stilzitten is bijna onmogelijk. Ook Dödsrit heeft net een nieuwe plaat uit, het ijzersterke Nocturnal Will en de nieuwe nummers, gecombineerd met die van hun vorige knalplaat Mortal Coil zorgen voor een perfecte afsluiter van het festival.

---

MERIJN SIBEN – HOOFDREDACTEUR

Cult Leader
Met een integrale uitvoering van A Patient Man maakte deze smerig sludgende hardcore bulldozer The Terminal met de grond gelijk. Holy fuck!

Scaler
Industrial bazen, die al meteen de hoogtepunten van de donderdag bleken.

Eye Flys
Wat een megavette band dit! Hard groovende noiserock met een geweldige zanger, die de Next Stage moeiteloos vastgreep.

Health
Machtige visuals, strak musiceren: Health was daadwerkelijk een aanslag op de zintuigen. Maar oh zo fenomenaal!

Death Goals
Veel muziek bij Roadburn leent zich niet voor moshpits. Maar als er een band is die dat moeiteloos doorbrak is het queercore-duo Death Goals wel. Gewoon heerlijk compromisloze, activistische hardcore, uiterst groovy en gebracht met een hoop enthousiasme. En wall of deaths.

Verder nog: twee vuistdikke sets van Inter Arma mee kunnen pakken, Utrechtse post-metal van Throwing Bricks die er venijnig op klapten, death metalparty met Blood Incantation, Birds In Row die de Terminal inpakte, machtige sludge ontdekkingen met Pruillip, Sunrot en Couch Slut. Roadburn, je was weer mooi!

Wishlist: Ik zag een hoop Radeloos//Ziedend shirtjes en hoodies. De heren mochten al twee jaar achter elkaar op OffRoad staan en hebben met ‘Doodsverachting‘ een dikke plaat op zak. Driemaal is scheepsrecht en volgend jaar in de Hall of Fame? Met alle bijzondere kruisbestuivingen van rap, elektronica en metal afgelopen weekend zou een Doodseskader ook niet misstaan denk ik. Ter Ziele en Lo! lijken me ook heel cool.

---

TIMOTHY AARBODEM – REDACTEUR

1. Deaf Club, onder leiding van Justin Pearson (The Locust, Dead Cross) kwam de vrijdagmiddag goed los met 1 bonk (brok?) energie van deze heren.
2. Tusmørke, bracht de vrijdagavond tot grote hoogte met hun Noorse folkprog en eveneens Noorse grapjes, feesten zoals de oude druïden deden!
3. Couch Slut, dit was intens! Redefining sludge indeed, and it’s about time someone did…
4. Kavus Torabi performing ‘Lion of the Lord’s Elect’ (commissioned piece), de muziek van deze man heeft een soort oude kwaliteit die je niet vaak meer hoort, heerlijke spacerock die van begin tot eind blijft boeien.
5. Broeder Dieleman, mooie directe humor afgewisseld met melancholische, uit de Zeeuwse klei getrokken ballades. Was even een heerlijke afwisseling van al het muzikaal geweld, dankje heer Dieleman!
6. Khanate, misschien wel de meest confronterende en energie-vragende set die ik heb gezien. Het is geen gemakkelijke muziek, alles is tot op het bot gestript van opsmuk, maar mocht je deze catharsis doorstaan hebben, word je beloond met een gevoel van ontlading en extase. Schoonheid in duisternis.
7. Blood Incantation, zaterdag metal-set. Hun ambient synth-set kwam ik moeilijk in moet ik bekennen, mooie lasershow wel! Maar wow, net wanneer je dacht het hoogtepunt met Khanate al bereikt te hebben, gingen zij, op een totaal andere manier, er nog even overheen.

Wenslijstje:
West Coast Takeover revisited: Misschien een beetje nostalgie naar de eerste keer dat ik met mijn band op Roadburn stond, toen in 2018 een hele delegatie uit San Diego was overgevlogen. Maar goed, San Diego kent niet alleen zo’n grote scene, ook in steden als San Fransisco, Oakland en Portland gebeur(d)en dingen. Muzikaal ben ik opgevoed in de mooiste en meest vieze underground kelder van Den Haag (undisclosed location), en tijdens mijn eerste show daar als 18-jarig pikkie zag ik Lecherous Gaze en Danava! Deze twee monsters van bands, aangevuld met Hot Lunch, Very Paranoia (met leden van Hot Lunch en Lecherous Gaze), en Annihilation Time (pre-Lecherous Gaze, met een andere zanger), lijkt mij toch wel een heel mooi avondje. Annihilation Time zou zeker niet misstaan nu er meer hardcore punk wordt geprogrammeerd, ik durf te wedden dat ze helden zijn in de ogen van de, zeker de Amerikaanse, huidige generatie hardcore bands die nu op Roadburn spelen.

---

KAMIL PARZYCHOWSKI – FOTOGRAAF

Mijn 5 favoriete shows van Roadburn 2024:
1) Second Guessing @Ladybird Skatepark
2) Alber Jupiter @Next Stage, 013
3) Yama @’t Buitenbeentje
4) Cloakroom @Main Stage, 013
5) Alabaster @Little Devil

Roadburn 2024 was een feest als geen ander, omdat het festival opnieuw bewees dat een diverse en gedurfde line-up zorgt voor een miljoen en één verschillende manieren om Roadburn te ervaren. Mijn perspectief werd vooral bepaald door het Offroad-programma en er waren daar enkele echte pareltjes te vinden, geloof me. Zorg ervoor dat je bij je volgende Roadburn buiten de gebaande paden stapt; er ligt altijd wel iets op de loer om de hoek, klaar om je te verbazen!

---

Lees ook de RB24-verslagen van:

• Donderdag: roerige eerste festivaldag met o.a. Wiegedood, Chelsea Wolfe, ThantiFaxath en mainstage surprise Backxwash
• Vrijdag: op tweede Roadburndag komt intensiteit en hardheid vaak niet uit een gitaar
• Zaterdag: massaal in de rij op de derde Roadburn-festivaldag
• Zondag: de blackened Roadburn-zondag van Laster tot the Jesus and Mary Chain

Alles van Never Mind The Hype over Roadburn 2024 vind je HIER.

---