Weet je wat, deze review is echt ‘long overdue’, maar na het zien van de band op Roadburn was het toch tijd. ‘Desolation’s Flower’ is de vierde full-length van het Amerikaanse duo met een Baltische naam. Ragana komt namelijk uit het Lets/Litouws (de roots komen van de Letse familie van Coley (zang/drum/gitaar, maar dat legt niks uit want dat doen ze beiden)), en betekent ‘heks’ in de platte vertaling, maar staat eigenlijk voor ‘wijze vrouw’. De heidenen hadden toch een wat chiller beeld van vrouwen die shit wisten. Bandleden Coley en Maria zijn van huis uit drummers en dat hoor je in het ritmische, repetitieve geluid van Ragana terug. De kruipende, doomy songs zitten vol atmosfeer en emotie. De titeltrack is een trage begrafenismars, met vocalen vol overgave. Dan komen de blast beats, de versnelling, de furie die dit nummer vertegenwoordigt. Een ode aan de queer-stemmen uit het verleden, aan degenen die geofferd zijn zodat nu mensen kunnen zijn wie ze willen zijn. Zo legde het duo het ooit uit, en die gedachte bevat al het verdriet en de pijn die het herhaaldelijk scanderen van “Holy are the names” aan het slot van het nummer verklaart.

Door Guido Segers

De natuur is het andere grote thema, wat ook verbonden is voor de band met hun politiek. Het heeft alles te maken met machtsstructuren, met koloniaal gedrag, en de wanhoop die daarbij komt kijken. ‘Woe’ neemt het perspectief van de natuur, welke de mens ook tracht te domineren. Hier horen we de zang een beetje uit de controle raken, maar juist die imperfectie geeft het rauwe gevoel aan. De trage, blackened tred van het nummer past bij het beeld van de natuur als groots en soms grotesque, het sublieme, overweldigende. Maar er zit ook krijgslust in het geluid, wat vaak net te veel compressie heeft meegekregen en daardoor zo ‘vol’ klinkt. ‘Ruins’ daarentegen is rouw, met minimalistische instrumentatie. Traag tokkelende gitaar en gevoelige zang.

Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat de track ‘DTA’ overal op een warme ontvangst kan rekenen, maar op Roadburn kreeg het de klappers al bij voorbaat mee. ‘Death To America’ dus. Het nummer opent als een speelse indie song, met een melancholisch karakter. Ik krijg er een beetje Sonic Youth-vibes van (er is vast een passendere linkup, maar je snapt ‘m). Dan komt de gitaar erin en gaat het hard. Stuwend, noisy, en met een duidelijk geheven vuist (en zwarte vlag) horen we:

“Death to America and everything you’ve done
I can’t feel anything I am numb”

‘Winter’s Light pt. 2′ bouwt voort op de gelijknamige track uit 2017, afkomstig van ‘You Take Nothing’. De muzikale verandering kan je niet weglaten, maar qua klankkleur en gevoel is dit een continuering. De tremolo gitaar, de nerveuze, twinkelende sound, maar ook de zang op de rand van het bereik, het voelt herkenbaar. Ook lezen de teksten als een vervolg, maar er is dus ook meer ademruimte met bijna akoestische passages. ‘Pain’ doet deels hetzelfde, maar blijft kwetsbaar. Iets wat je nog niet zo vaak kon horen bij Ragana. Zeker, de emotie van de open wond en furie, maar niet de kwetsbaarheid van connectie zoeken. Dat horen we hier en het is daarom des te meer dat het nummer raakt.

‘In The Light of the Burning World’ sluit het album af in stijl en dat betekent met een gezonde wanhoop. Maar spreekt ook van een diepe liefde voor de natuur, diens weerbaarheid en kracht om te blijven terugkomen. Hoe de bloemen ondanks alles bloeien. Toch sluit de plaat af met pijn, met het schreeuwen van een mantra, over de vergankelijkheid en het naderende einde. Die repetitie van woorden is als een incantatie, het heeft een ontegenzeggelijke kracht en daarmee betovert Ragana ook dit keer weer.

Alles van Never Mind The Hype over Roadburn 2024 vind je HIER.

‘Desolation’s Flower’ van Ragana is op 27 oktober 2023 uitgekomen via The Flenser en onder meer te beluisteren via Bandcamp en Spotfiy:


Deel dit artikel