Platon Karataev bij Roadburn 2022, foto Paul Verhagen

Er mag gehuild worden op Roadburn en stiekem doet menigeen dat ook, soms van binnen. Er zit een donkere waas over de line-up in 2022 en op donderdag kan je een mooi huilrondje maken langs de zalen. Muziek die je voelt, ergens diep van binnen, die een soort naamloze pijn triggert en dat is mooi. Ook dat hoort erbij op Roadburn.

Tekst: Guido Segers / Fotografie: Paul Verhagen

Platon Karataev bij Roadburn 2022, foto Paul Verhagen

Platon Karataev is de eerste band die we spotten in de kleine zaal van 013. Het Hongaarse kwartet maakt z’n Nederlandse debuut en vlekkeloos gaat het niet, maar de kabbelende, introspectieve indierock ontstijgt zichzelf op het Next Stage. Met vol volume ontpopt een shoegazy, alt-rock geluid, met een ongekende breekbaarheid. Zanger Balla Gergely hanteert zijn woorden alsof het kostbare juwelen zijn, en zo komt elke noot met gevoel naar voren.

Een uur later staat landgenoot Dávid Makó op hetzelfde podium met zijn project The Devil’s Trade, en nooit zal iemand hem ervan betichten een zonnestraaltje te zijn. Het broedende, donkere geluid vult de zaal. Uitgesponnen gitaar met veel reverb erop, het broedende, neuriënde zingen, de ongekend rauwe emotie; het komt van diep en dat voel je. Af en toe wordt het een beetje een geluidsbrij van gitaarlagen, maar dat doet niet af aan de schoonheid en kracht. Je kan een speld horen vallen tijdens Hongaarse folk songs, maar ook als de zanger praat over vergeten en verdronken dorpjes en de ziel van Hongarije. Hij wordt zelfs even politiek; “If you meet any Hungarians here, rest assured these are not the ones who vote for Orbán.’ Overweldigend.

The Devils Trade bij Roadburn 2022, foto Paul Verhagen

40 Watt Sun bij Roadburn 2022, foto Paul Verhagen

Sólstafir bij Roadburn 2022, foto Paul Verhagen

Als iemand met Makó kan wedijveren over het zetten van de diepste krassen op je ziel, dan is dat Patrick Walker. Je kent hem van doom band Warning, maar dit keer treed hij aan met 40 Watt Sun. Net iets ingetogener, maar eigenlijk heel erg vergelijkbaar. De halen zijn minder diep, de typische stem raakt je met meer subtiliteit dan de rauwe doom van Warning. Een paar maanden terug kwam de laatste plaat Perfect Light nog uit, met daarop zoveel goede nummers en een deel horen we nu ook. Er zit een sprankje hoop in de dromerige gitaarrock, een beetje als dat gouden randje zon op een herfstdag. Misschien is dat wel waarom een song als Stages zo binnenkomt. En dat in een grote zaal, met in alle hoekjes gepijnigde zielen verstopt. Het kan alleen maar op Roadburn en daar lijkt ook Walker van onder de indruk te zijn.

Onze tour-de-huil eindigt vandaag eveneens in de grote zaal, want Sólstafir komt daar zieltjes winnen met een integrale vertolking van Svartir Sander. En als de stem van Addi Tryggvason je niet raakt, dan moet je volgens mij eens naar een specialist toe. Het album is, naar mijn bescheiden mening, de plaat waar de IJslanders hun geluid op vonden. De uitgesponnen gitaren, de emotief geladen klankkleur, de zelfkastijding in de zang; het staat elf jaar later nog als een huis. We krijgen zelfs een sax op Melrakkabús. Een hoogtepuntje voor velen, en toch is deze band beter als de muren op je af komen. De uitgestrektheid van het geluid heeft inperking nodig, want het voelt gewoon beter in kleinere zaaltjes. In een grote zaal, die voor deze show écht vol staat, verdwaal je zo nu en dan.

En na zo’n ronde blijft er niet veel meer achter dan het gevoel van een open wond, maar ook een soort zuivering. Dat voelt goed en is één van de verhalen van donderdag op Roadburn 2022.

Wil je de artikelen van Never Mind The Hype over deze 2022 editie van Roadburn Festival doorlezen klik dan HIER.


Deel dit artikel