Deze hadden jullie nog van ons te goed: een viertal Roadburn-minded Hardhittin’ reviews! In de hectiek van Roadburn komen er altijd ontelbaar veel releases op de digitale deurmat, waaronder ook de nieuwe The Ballet Bombs, Freja en Helm’s Alee. Goed moment om dus even een erg afwisselend kwartet releases te bespreken, van de fuzzy garage die The Ballet Bombs ten gehore brengt tot de atmosferische black metal van Freja. Ook herontdekte onze Guido Segers een plaat die al in oktober het levenslicht zag, namelijk Drommon van droners Smote! Kortom, ga er maar even voor zitten en check hier wat we van deze platen vinden. 

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

En… Wil je de artikelen van Never Mind The Hype over deze 2022 editie van Roadburn Festival doorlezen klik dan HIER.

Tekst: Guido Segers / Merijn Siben

Helm’s Alee – Keep This Be The Way

Moeilijk te categoriseren’ is het ‘niet labelen’ van nu, maar dat valt wel mee bij Helm’s Alee. De band laat van zich horen op het nieuwe Keep This Be The Way met een stevige rockplaat met het grootse gebaar. Maar dat soort simpele omschrijving doet geen recht aan het rijke palet aan smaken dat geserveerd wordt door de Amerikanen op dit album. Donderende sludge met heavy metal in de lijn van Baroness, maar ook subtielere, kabbelende passages zoals het milde How Party Do You Hard met mijmerende vocalen, cello van Lori Goldston (ze tourde ooit met Nirvana) en xylofoon. Het is een andere plaat dan je gewend bent van het trio, meer een studio plaat met een eigen verhaal dan een vertaling van de live ervaring. Ruimtelijk, meditatief en dromerig op Big Louise, hallucinerend en indringend op Three Cheeks to the Wind, ruig en beukend op Tripping Up The Stairs. De nummers stralen een bepaalde onrust uit, een unheimlichkeit die niet helemaal te duiden is. Het is ook een echte pandemie-plaat, opgenomen in vreemde en ongemakkelijke omstandigheden, leest men in de bio. Dat voel je. Een favoriet moment is dan ook intermezzo The Middle Half, wederom met de cello van Goldston, maar ook de ‘angst’ van een poppunk liedje. Het is een bepalend middenstuk van een plaat die nooit helemaal rond komt, maar daarin schuilt juist de kracht. (GS)

Freja – Tides
Freja is een project van C. van Witte Wieven en W. Damiaen van Laster en Willoos. Het zal dan ook niemand verbazen dat het resultaat van deze samenwerking een black metal band is met een eigen geluid. Je herkent namelijk de atmosfeer en de vloeiende bewegingen in de golven van gitaargeweld uit het werk van beide muzikanten. De mix van vocalen, de complexiteit van het totaal, het zorgt voor een stuk dat van een volledige band zou kunnen komen. Freja is dus twee personen, en twee veelkunners en geluidsnerds, en dat hoor je terug (leuk weetje is dat de wortels van Freja naar Maalstroom terug te voeren zijn). Maar goed, alles weten over de band? Lees dan het interview op de site. Tides speelt met het nautische thema, dat hoor je vooral op Of Those Stricken by Fate. Een typische galm, een sirenenzang, en het uitgesponnen geluid. Maar Freja kan ook allesverzengend zijn als een woeste storm op zee, zoals op Cloaks of Valor. Hier mag alles kapot, maar met veel dynamiek in het geluid voor extra turbulentie. Her en der tref je ook folky passages, zonder ergens daarin door te draven (bijvoorbeeld op Shattering Shields). Er gebeurt veel op Tides, het is een plaat die vloeit, kolkt, botst en stroomt, maar zelden verveeld. De spanning blijft, en daarmee is dit een debuut wat veelbelovend mag heten. (GS)

 

The Ballet Bombs – Mutations (Live)
In het midden van de Roadburn gekte hebben we deze explosieve rockers niet aan het werk kunnen zien. Maar wat dat betreft zijn we wel verwend, want The Ballet Bombs drukte zijn stempel op vele Poprondes, met razend spannende en intensieve shows. Een van de highlights van de vorige Talentselectie, die overigens überhaupt al heel veel sensationele liveacts opleverde. Op de dag van hun Roadburn-show te Hall of Fame kwam Mutations uit, een live EP die als ultieme zoethouder dient voor een langverwachte debuutplaat. En ook meteen eentje die ons doet herinneren aan de vele zweterige shows die de Eindhovenaren bewerkstelligden. Wat je kunt verwachten is stomende garagerock, maar dan de deluxe variant. Dit is al meteen hoorbaar in het briesende Fliedieflatsie, een knapperige, heerlijk rollende track die naast een dikke laag fuzz ook niet vies is van een vleugje psych en stonerrock. Een beukende blauwdruk voor die uitgewerkte sound van The Ballet Bombs. Ook eerder uitgebracht tracks als Leave My Head! en Oh Girl! krijgen een extra smerige crunch mee in de gitaren, met daaronder een sterke fundering van basgitaar en drums. Een track als Frankie Friendzone pakt het dan meer midtempo aan, die zo in enkele dampende stonervibes terecht komt. Dan moet de hyperactieve afsluiter Cannibal nog uitkomen, een rollende garagebeuker waarbij de heerlijk recalcitrante vocalen van Frankie “Fuzz” Lamberts een troef in de hand blijken. Mutations (Live) is verkrijgbaar via Bandcamp, en uitgebracht door het Duitse label Noisolution, ook bekend van bands als The Picturebooks, Samavayo en Rotor. Niet het minste label dus. Kom maar gauw door met die debuut langspeler, heren! Tot die tijd houden we ons even zoet met Mutations. (MS)

Smote – Drommon
Soms schiet een release voorbij de radar en het fascinerende debuut van Smote is er zo eentje. De band imponeerde op Roadburn en dat is aanleiding genoeg om Drommon, uitgekomen in oktober 2021, alsnog eens onder de loep te nemen. We openen met deel 1 van de titeltrack. Een dronende gitaar, geluiden uit het bos, subtiele bastokkeltjes. Langzaam komt een oosters thema op, inclusief de nodige cymbalen en stuwende ritmes. Dat zwelt aan tot een soort psych effect, dronende en dromend. Het is dit wat zo kenmerkend is voor Smote, het project van multi-instrumentalist Daniel Foggin uit Newcastle is wars van genrekaders. Het is sonische immersie in het oneindige. Het is hypnotisch, ritualistisch, primitief en tegelijkertijd vol lagen en verwijzingen. Hauberk is daar een goed voorbeeld van, maar het klinkt ook gewoon heel lekker. Die track lijkt, samen met Poleyn, een beetje het beleg tussen de sandwich van de titeltrack. Die is verdeeld in twee keer zestien minuten, met daar tussen twee kortere nummers. Je denkt bijna dat Foggin het liefste één track had gemaakt? Het is een bijzondere symmetrie die zo in alles lijkt te zitten, elk nummer keert ook terug naar zijn beginpunt lijkt en verdwijnt terug de stilte in. Ook het heftigere Drommon, Pt. 2 doet dat, wat net wat harder klapt op de drums. Minder dwalend, meer op de repetitie van dezelfde beat. Je moet er eigenlijk gewoon naar luisteren om dat een beetje te vatten, maar met Drommon levert Smote een bijzonder debuut af. En na een bezwerende live ervaring, belooft dat meer. (GS)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:


Deel dit artikel