Baroness op Roadburn 2017, foto Roy Wolters
Op de immer zware tweede festivaldag laat Roadburn zien hoe verschrikkelijk breed de heavy scene kan zijn. Naast zwaargewichten Baroness en Oathbreaker worden we verrast door heftige jazz bij Zu en Hedvig Mollestad Trio. Verder tart het veelbesproken Zeal & Ardor het lot door satanische muziek te spelen in een voormalige kerk en bewijst Perturbator dat ook metalheads dansen.
Tekst: Daan Holthuis, Jurgen de Raad, Ingmar Griffioen, Guido Segers, Tim van der Steen
Foto’s: Roy Wolters, Paul Verhagen, Tim van der Steen
Alle Roadburn-coverage vind je via deze link.
Gnaw Their Tongues op Roadburn 2017, foto Paul Verhagen
Gnaw Their Tongues, Green Room
Terwijl de toeschouwers langzaam binnendruppelen voor het geesteskind van Maurice ‘Mories’ de Jong klinkt er vervaarlijke ambient, ingekleurd met tribal drums door de zaal. Op Roadburn 2015 maakte het project haar live-debuut als trio. Vandaag presenteert het tot duo gereduceerde gezelschap een speciale show. Met een set-up die bestaat uit een tafel vol elektronica en een vijfsnarige bas staat ons geen orthodoxe black metal te wachten. Integendeel, zoals omschreven in het NMTH-artikel over de ‘New Wave of Dutch Black Metal’ is de eenmansband te beschrijven als ‘pikzwarte, filmisch aandoende black/noise, overladen met dikke dotten industrial en ambient’. Tijdens de show hebben we te maken met beklemmende geluidsgordijnen die bestaan uit elektronische bassdrones, machinale geprogrammeerde drumpartijen en ijskoude keelklanken die gewelddadig de microfoon in gekrijst worden. Het gruizige geluid komt niet helemaal goed uit de verf. Daar lijken vooral de voorste rijen geen last van te hebben. Zij gaan helemaal op in het doodse universum dat Mories schept en worden tussentijds eventjes wakker geschud door een sample van een stem die in het Nederlands verhaalt over onmenselijke gruweldaden. Nee, Gnaw Their Tongues is niet geschikt voor de meer tere zielen. (DH)
True Widow op Roadburn 2017, foto Roy Wolters
True Widow, Green Room
Waar bij Gnaw Their Tongues de zaal redelijk gevuld was met veel in- en uitloop, is deze ramvol als True Widow aan haar set begint. De Texanen zijn momenteel op tour ter promotie van het meest recente album ‘Avvolgere’ met King Woman en beide zijn op Roadburn te bewonderen. De band hanteert een broeierige, shoegazy stonerrock-sound met een psychedelische vibe. Als de drummer eenmaal heeft afgetikt, is het geluid loodzwaar en heeft het een monotone, lome groove. De grond trilt van het zompige gebeuk dat het trio produceert. Daar heeft ook de drumkit zelf last van, want die verliest hier en daar wat onderdelen. ‘The drum set is all fucked up’, verontschuldigd gitarist Philips zich. Als de drums weer stevig op hun plaats staan, wordt de trip hervat. Intussen stijgt de temperatuur in de zweterige Green Room naar een Texaanse hitte. Tegelijkertijd zien we steeds meer goedkeurende blikken en meeknikkende koppen. True Widow laat hier een hele goede indruk achter! Enige wat we ons afvragen is waarom Oathbreaker en niet True Widow op de Main Stage staat. (DH)
Oathbreaker op Roadburn 2017, foto Roy Wolters
Oathbreaker, Main Stage
Die vraag wordt direct beantwoord als we de Main Stage binnenlopen om een plaats te zoeken voor Oathbreaker. Men is namelijk in groten getale aanwezig bij de Belgische band. Al is het maar om een indruk te krijgen. Op voorspraak van John Dyer Baizley is de band uitgenodigd voor Roadburn. Was het niet dankzij hem, dan had Roadburn dat zelf wel gedaan bleek al uit de aankondiging. Het collectief bracht vorig jaar namelijk een van de betere platen uit met hun derde album ‘Rheia’. Die langspeler staat bomvol adembenemende black metal, doorweven met fijne melodieën. Vergelijkingen met voormalig labelgenoot Deafheaven zijn niet van de lucht. Het zijn vooral de aangrijpende vocalen van Caro Tanghe die Oathbreaker dit soort vergelijkingen laat ontstijgen. Tijdens de vurige performance is zij degene die de show steelt. Ze is een bloedmooie maar spookachtige verschijning, verscholen achter haar lange haren en gekleed in een zwart gewaad. Vocaal gaat ze van fragiele zanglijnen tot en met getergd gekrijs dat door merg en been gaat en alles daartussenin. Het meeslepende totaalbeeld levert zo een intense en zeer louterende ervaring op. (DH)
Emptiness op Roadburn 2017, foto Roy Wolters
Emptiness, Het Patronaat
In de sfeervolle kerk-ambiance van Patronaat komt Emptiness geheel tot zijn recht. De dwarse blackened death wordt opgesierd met synth-klanken en andere elektronica en kruipt sinister over je heen, mid-tempo met horten en stoten. Het begin dit jaar uitgekomen album ‘Not For Music’ staat centraal in de set van de Brusselaars. Langzaam word je opgeslokt door de bevreemdende atmosfeer. Die is erg bijzonder en plaatst ‘Not For Music’ zeker in de buitencategorie van de black/death. Knisperende, grauwe fluisterzang neemt je in de kille bevreemding mee, terwijl ambient-dieptes en veel uitwaaiend gitaarwerk de duisternis in de passerende nummers extra kracht bijzetten. Emptiness volgt in zijn bedompte kilte een fascinerende eigen weg. Het zoekt de ruimte in gitzwarte ambient en spannende black/death, bezaaid met avant-garde leipheid, post-rock kleuring en prettig apathische shoegaze. De band vergeet daarbij ook niet om met mooie slepende melodieën te strooien, die de desolaatheid extra koud laten aanvoelen. Sfeerkickers pur sang, deze Belgen. Komt helemaal uit de verf en dat kan het publiek zichtbaar waarderen. (JdR)
Chelsea Wolfe op Roadburn 2017, foto Roy Wolters
Chelsea Wolfe, Main Stage
Chelsea Wolfe op het hoofdpodium van Roadburn, hoe kan het eigenlijk ook anders met de dame die de alternatieve muziekwereld veroverde. Statig en sereen staat de zangeres met haar gitaar midden op het podium voor een wel héél volle zaal (mede dankzij het programma wat even leeg is, of bands ronden net af). In 2012 speelde mevrouw ook op Roadburn, maar dat was in de Green Room. Betoverend is het optreden van deze avond, doorspekt met de mystiek en verleiding die bij haar geluid horen.
Het is een spel van balans tussen de uitgesponnen gitaar- en toetsenpartijen en de stem van Chelsea Wolfe. Haar typische zanggeluid breekt als een mythologische sirene door de storm van donderend, onheilspellend tumult en eist de aandacht op. De set leunt zwaar op het laatste album ‘Abyss’ uit 2015. De kunst is hoe de band dat geluid om haar heen weet op te bouwen tot een ritmisch, galmend en groots geheel. Het totaalplaatje heeft daardoor net wat meer body en gewicht, wat gewoon wat lekkerder past in de Roadburn setting. Bovendien geeft het een krachtiger fundament voor de melancholische zang. Het publiek lijkt het daar volkomen mee eens te zijn. (GS)
Zu op Roadburn 2017, foto Roy Wolters
Zu, Green Room
Een kruiende drone luidt de aanvang in voor het Italiaanse trio. De diepe klanken van Luca Mai’s baritonsax en de dikke crunchy, goed overstuurde bas van Massimo Pupillo ‘verdwalen’ vervolgens in veel hectiek, aan elkaar gebreid door de complexe poly-ritmiek van drummer Tomas Järmyr. Zu presenteert de instrumentale tracks in een aardige staat van muzikale krankzinnigheid. Een woeste krachtbundel van scherende noise-effecten, jazzy fratsen en ‘gewoon’ keihard hoekende metal pakt je op alle fronten in. Hier is geen ontkomen aan, Zu laat je geen moment met rust; mooi obstinaat en neurotisch – die zieke sax ook… – wordt soms bijna kakofonisch de zaak in lichterlaaie gezet. De tracks zou je misschien kunnen beleven als los-zand gefreak maar zitten knap in elkaar. De compositielagen sluiten perfect op elkaar aan en geregeld zorgen straffe staccato-passages voor een zekere orde binnen de avant-garde (John Zorn!) mafkezerij. Geniale gekte die barst van de eigengereidheid, gebracht door een band die lak heeft aan geordende muzikale wetten. Voor de echte fijnproevers. En die waren er meer dan genoeg in de Green Room. (JdR)
Amenra op Roadburn 2017, foto Roy Wolters
Amenra, Main Stage
Disclaimer: na de hoogmis van Amenra op Roadburn 2016 zijn de verwachtingen wel erg hoog gespannen. Maar ook, sindsdien zijn we gewoon fan, en terecht ook. Die gasten geven een verschrikkelijk goede show en 013 is hun kerk. Er wordt geopend met kabbelende beekjes geprojecteerd op de backdrop, dit wordt al snel natuurgeweld. Slow-motion beelden van wolken, vulkanen en de zee. Uiteraard in zwart-wit, voor kleur is in deze aardedonkere show geen ruimte.
Voor wie Amenra nog niet kent, het is een snoeiharde Vlaamse post-metal parel. Een band die er als één van de weinigen mee wegkomt dat frontman Colin van Eeckhout vrijwel de hele show met zijn rug naar het publiek staat. Hij gaat er weer helemaal in op, wat een overgave met die ijzige screams. Suspense is de kracht van Amenra, dreigende opbouw, melancholisch en zwaar. Je bent reddeloos, wordt er in opgezogen en verdrinkt in het geluid. We zijn ruim over de helft als Colin zijn shirt uittrekt en de enorme galg toont die op zijn rug getatoeëerd staat. Op dat moment komen Scott Kelly (Neurosis, hier voor punkproject Razors In The Night) en John Dyer Baizley van Baroness nog een nummer meespelen en is het feest helemaal compleet. Ook Scott Kelly keert zijn rug naar het publiek om tegen de muur van geluid uit de versterkers in te schreeuwen met zijn kenmerkende krassende stem. Des te groter is het effect als Van Eeckhout zich dan omdraait en met het vuur in de ogen de zaal in brult. Het publiek staat collectief te knipmessen op de rotsvaste trage groove. Amenra verdient hier definitief een Roadburn-abonnement. (TvdS)
Hedvig Mollestad Trio, Extase
Roadburn moet een bijzonder festival zijn om te spelen voor dit Noorse trio, dat normaliter vooral op jazzfestivals staat. Toch past de band hier helemaal. De meanderende instrumentale nummers van de twee dames en heer barsten namelijk van een avontuurlijk gebrouwen muzikale ratjetoe. Jazz-rock, blues en fratsen die ergens tussen hard rock en metal in zitten. Denk Jimi Hendrix meets Deep Purple meets Black Sabbath. Met dus ook zo’n fijne – en oprechte – seventies vibe, en daar druipt de muzikaliteit behoorlijk van af. Gitariste Hedvig Mollestad – getooid met opvallend hippe haarband – spreidt haar jazz-getinte licks à la John Mclaughlin of Larry Coryell bedwelmend uit over het broeiende en vaak lekker groovende ritmekoppel Ellen Brekken (bas) en Ivar Loe Bjornstad (drums). Zij doen in hun hoogwaardige spel niet onder voor de naamgeefster van het trio. Het is bij het drietal een heerlijk op en afgaan van inventieve loopjes en veelal bluesy rockende riffs, met daar bovenop de smaakvolle solo’s van Mollestad. Powerplay op z´n best, met uitgebalanceerde nummers die op een knappe manier gevoel, sfeer en technisch spelvernuft bij elkaar brengen. Hulde! (JdR)
Telepathy op Roadburn 2017, foto Tim van der Steen
Telepathy, Cul de Sac
Nog na gonzend van de orkaan die Amenra heet, worstelen we ons de wederom afgeladen Cul de Sac in voor nog een sonische afstraffing. Instrumentale post-metal to the max op de NMTH-stage! Telepathy uit Colchester, UK opereert zeer geconcentreerd en wellicht daarom zeer geolied en spijkerhard. Denk aan post-metal met dikke sludge, prog- en math-trekjes. De vier jongens hebben er bijzonder veel zin en staan de Cul af te raggen met één van de bruutste shows op de NMTH-stage so far. De halve kuil staat daar gewoon haar te slaan. Mooi om te zien, ze hebben toch echt pas één plaat uit. Het is al knap hoe ze die instrumentale muziek op Tempest zo spannend weten te houden, live wordt er nog wat meer gevraagd. Dan zijn notenprogressie en meerdere gitaarlagen niet voldoende. Maar Telepathy slaagt er met vlag en Brexit-wimpel in dat geluid van de planken te krijgen. De frontman-bassist laat dankzij een ‘Raaaaaaaa’ brul het instrumentale karakter nog even los. Helemaal geen gekke show om je Europese tournee met ZAUM mee af te sluiten. (IG)
Baroness op Roadburn 2017, foto Paul Verhagen
Baroness, Main Stage
Zelden wist een band op Roadburn hun dankbaarheid zo oprecht en over woorden struikelend te uiten als Baroness vandaag. De rockgoden smelten voor de ogen van het publiek. Die dankbaarheid uitten John Baizley en zijn mannen toch het beste met hun instrumenten in een set die staat als een huis. Met net wat meer uitgesponnen gitaarpassages en vooral met tomeloos spelplezier laat het viertal uit Savannah zich op z’n allerbest zien. Voor vandaag hebben de mannen een reeks klassiekers afgestoft die al een tijd niet op het podium ten gehore gebracht zijn. Dat wil er wel in bij het publiek.
Baroness is zo’n band die altijd goed is live, de heren zullen nooit een matige performance wegzetten. Vandaag is de groep pas echt bevlogen bezig, er worden zelfs de nodige coole poses aangenomen. Later in de set komen de hits natuurlijk langs. De zaal is tegen die tijd minder vol omdat er wat publiek is afgedwaald naar Gnod en Zeal & Ardor. Na een uitgebreid dankwoord en een stroom gevloek van Peter Adams die probeert ‘bedankt’ te zeggen sluiten we af met ‘Take My Bones Away’, Barones heeft weer laten zien bij de top te horen. (GS)
Zeal & Ardor op Roadburn 2017, foto Roy Wolters
Zeal & Ardor, Patronaat
Zeal & Ardor, het project van de Zwitsers-Amerikaanse Manuel Gagneux springt op wonderbaarlijke wijze uit het al vrijzinnige programma en maakt op Roadburn een soort verkapt live-debuut. De ‘blackened blues’, een mengsel van Afro-Amerikaanse rootsmuziek en black metal, is dan ook zeer uniek. We spraken Gagneux recent nog uitgebreid over zijn invloeden en Roadburn. Dankzij de hype die zich het afgelopen jaar heeft opgebouwd rondom de band is Het Patronaat ruim van tevoren tot de nok toe gevuld en is de zaal zo broeierig als de Bayou. Met veel enthousiasme worden Gagneux en consorten onthaald. Daarvoor is het gezelschap zichtbaar dankbaar en de grijns is niet van Gagneux’ gezicht af te slaan. Met veel bezieling wordt er zowel muziek van debuutalbum ‘Devil Is Fine’ als – vaak veelbelovend klinkend – nieuw werk gebracht.
Hoewel de band nog amper heeft opgetreden, zijn ze goed op elkaar ingespeeld. Bovendien komt de muziek live nog beter tot z’n recht, inclusief donderende drums, in plaats van het grotendeels geprogrammeerde werk op het debuut. Halverwege de set slaat echter het noodlot toe en valt de PA uit. Na enkele minuten trapt de band weer af, maar wederom lijkt een hogere macht in te grijpen als het weer stilvalt. ‘I guess this is what happens when you play Satanic music in a former church’, merkt Gagneux humorvol op als de band voor de derde keer het podium op loopt. Ditmaal om de set af te sluiten met een luid meegezongen versie van ‘Devil Is Fine’. Afgezien van de technische tegenslagen – al hebben ze misschien wel een bijdrage geleverd – beschouwen we deze show als bijzonder memorabel. (DH)
Dennis Duijnhouwer op gitaar bij Jonkoklapper op Roadburn 2017, foto Roy Wolters
Folteraar, Cul de Sac
In een knus Cul de Sac is het Nederlandse duo – gitarist en drummer – de korte speeltijd van een half uur gegeven. Vlak voor aanvang overstuurt de gitaarversterking al. Een gruizige brom die de hele set van het tweetal ook op de achtergrond te horen zal zijn. Hindert niet, past prima in het lo-fi plaatje van de ziedende en snijdend piepende black metal, zwaar geleest op de Scandinavische old school. Een maalstroom van uiterst giftige black, zonder enige poespas. Het klapt er best in, ijskoud en tergend. En toch met sfeerbogen erin verwerkt, fraai ingebracht bij de uitzwermende riffs. De rammel die doorklinkt in de sound past eveneens goed bij de charme en – vooruit – romantiek van deze pure armageddon. Een brute presentatie van Folteraar, dat op veel terreinen dus een beste geseling is. Helaas is de inktzwarte pret van een nog kortere duur dan gepland, als na amper een kwartier spelen een waarschijnlijk technisch manco de boel de das omdoet. (JdR)
Integrity, Main Stage
Na Baroness is het de beurt aan Integrity in de grote zaal. Op voorspraak van John Dyer Baizley staan frontman Dwid Hellion en co. dit jaar op Roadburn en wel als afsluiter op de Main Stage van de vrijdag. Deze is helaas nog niet eens voor de helft gevuld als ze aantreden. Het is ook een gewaagde keuze om een hardcoreband op een podium te zetten dat eigenlijk te groot voor ze is. Desondanks knalt al snel de typische metallic hardcore van Integrity door de speakers: gitzwart, furieus en doorregen met bluesy riffs en sludgy breakdowns. Waar Roadburn’s beschrijving van Integrity het derde album ‘Huminaty is the Devil’ uitlicht als ultieme klassieker, geef ik persoonlijk de voorkeur aan het tweede album, ‘Systems Overload’. Gelukkig komt er van beide albums genoeg songmateriaal langs. Er is zelfs ruimte om een nummer te spelen van de deze zomer te verschijnen plaat ‘Howling, For The Nightmare Shall Consume’. In het begin van de set lijkt men nog op gang te moeten komen. Naarmate het optreden vordert weten ze het hardcore-vuur te vinden. De band staat uiteindelijk prima z’n mannetje op een festival waar ze toch een vreemde eend in de bijt lijken te zijn. (DH)
Perturbator op Roadburn 2017, foto Tim van der Steen
Perturbator, Het Patronaat
Ruim op tijd in de rij van Het Patronaat voor Perturbator, het alias van de Franse producer James Kent. Dit wordt dan weer heavy van een heel andere orde. Bij Zeal And Ardor was al sprake van technisch falen in de zaal, misschien ervaren we daarvan nog de naweeën want de show begint een half uur later dan gepland. Soit, het is de laatste set van de avond dus we hoeven nergens meer heen en het is aardig dringen voor het podium. Eerst een lading blauwe flikkerlampjes en dan BAM, die kick voorspelt wat er komen gaat. Perturbator zelf staat stoïcijns achter de keyboards met de capuchon van zijn hoodie op. Hij ramt vanaf de eerste tel behoorlijk door met zijn knallende synthwave. Diepe kicks pompen de zaal in met een bovenlaag van retro synthlijnen, daar gaat het puristenvolk in Het Patronaat overigens behoorlijk hard op. Een opvallende boeking en misschien niet het eerste dat je zou verwachten op Roadburn, maar de vergelijking met bijvoorbeeld doom is eenvoudig te trekken. Repetitief, laag en duister. Ook op Roadburn wordt gedanst, de vloerplanken deinen hier flink op en neer. De flitsende lichtshow komt in het karakteristieke kerkgewelf uitstekend over ook. Mooi om een dag van duister gitaargeweld af te sluiten met zo’n uitbundige show. (TvdS)
Alle Roadburn-coverage vind je via deze link.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.