Death Alley op Beerland, foto Maron Stills
Ploegendienst op Beerland, foto Maron Stills
Terwijl team IngRoy bij onze zuiderburen lekker een woestijnfeestje staat te knallen, is het in Hengelo de eer aan team MaRRawk om aanwezig te zijn in het Metropool voor Bier, want Beerland! En dat was met onder andere Therapy?, Death Alley, The Vintage Caravan en Ploegendienst een affiche om van te smullen. En met het kwik dat op deze 13e oktober richting de 27 graden zou gaan, ook nog eens prettig weer voor bier, heel veel bier…
“There is an ancient Celtic axiom that says ‘Good people drink good beer.’ Which is true, then as now. Just look around you in any public barroom and you will quickly see: Bad people drink bad beer. Think about it.”? Hunter S. Thompson
Tekst: Steven Gröniger / fotografie: Maron Stills
‘Dikke vette yes voor een dikke vette party toch!’, hoor ik bij het passeren van het station op weg naar Metropool, en hoewel de brakheid en euforie van de moddervette Graveyard-show van de dag ervoor nog vers op het brein inwerkt en de herstelbiertjes hun werk beginnen, is het antwoord dan ook helemaal de moeder ‘Yes!’. Qua zelf-motivering dan. Ga natuurlijk niet tegen een groepje lui zomaar op straat ‘Yes’ roepen, daarvoor is het nog veel te vroeg op de dag en volgens mij was het ook meer retorisch bedoeld. Maar goed, tijd muziek, plezier bier en mooi wier (da’s Twents voor weer, denk ik. Het rijmt dus het klopt, of zo). En ook nog eens in het Metropool! De laatste keer dat ik hier was met de RUV releaseshow was ik al melancholisch aan het mijmeren over deze regio. Maar ik meen echt dat dit een van de fucking fijnste podia is om te mogen vertoeven en een dikke vette reden is om misschien wel definitief hier naar toe te verkassen, naast de waanzinnig indrukwekkende natuur en het imposante Buursermeer… Toeristentip, krijg je gratis van mij. Godsamme, ik dwaal weer eens af, maar Twente doet nogal wat met een mens.
Beerland, foto Maron Stills
The Sore Losers op Beerland, foto Maron Stills
The Sore Losers op Beerland, foto Maron Stills
The Sore Losers
Bij het betreden van de Jupiler Stage in de grote zaal pakken we eerst maar eens agressief een fles Becks, want dat schijnt tegenwoordig de bedoeling te zijn bij welk podia ik ook naar binnenloop en dat spul staat te shinen in de koelingen. Ik vind het niet per se ontzettend lekker bier, maar je wilt ook niet altijd de moeilijkste zijn, toch? Het is in ieder geval koud en er staat geen Heineken op, dus soit. En het is in ieder geval aan de Belgische bluesrockers van The Sore Losers de eer om de grote zaal af te trappen. Er is nog niet veel volk op de been, die zitten voor het overgrote deel natuurlijk buiten in de zon aan de biertjes te pimpelen, dus ook even lekker geen gehannes om een mooi plekje te bemachtigen in de heerlijk koele zaal. De Vlamingen hebben tot mijn verbazing met Gracias Señor net een nieuw album uit en trappen vandaag al shreddend hun tour af. Ik moet toch zeggen dat ik in gitarist Cedric toch wel één van de fijnste snarenplukkers vind die op dit moment de podia bestieren: rauw, snel, enthousiast, maar nergens vulgaire dikdoenerij. Ik besef ineens dat ik dat ook al aangaf in een review die ik schreef toen ze speelden op de NMTH-stage tijdens het Haagse Life I Live-festival. Vandaag verder zelfde laken een pak, met uitzondering van de MC5- cover dan.
Charlie & the lesbians op Beerland, foto Maron Stills
Charlie & the lesbians op Beerland, foto Maron Stills
Charlie & the Lesbians
Na nog een biertje is het in Het Paradijs, oftewel de kleine zaal, tijd voor Charlie & the Lesbians, die Eindhovense act die op Popronde 2017 zo waanzinnig veel indruk maakte ja. En de tering hey, dat is hier weinig anders. Na twee tellen gaat de frontman van de mokerrauwe garagepunkband al standje shirtloos, spugend en tekeer in het publiek. Heerlijk dit, en een dusdanige wake-up call voor het lichaam, dat het moeite heeft niet mee te gaan met de energie die er op de bühne en ernaast wordt neergeflikkerd. Een dik teken aan de wand dus voor nog meer bier, en ik kan tot mijn grote irritatie weinig anders dan ook meer bier te halen, des te meer omdat ik beloofd heb bij The Vintage Caravan te gaan kijken, een optreden dat heel naar overlapt met deze show. Maar wel met de onverzadigde honger dat ik ze zo snel mogelijk weer eens moet gaan zien. Lekker gevoel wel.
The Vintage Caravan op Beerland, foto Maron Stills
The Vintage Caravan
The Vintage Caravan dus… Echt één van de fijnste en intense power-trio’s die er maar rondlopen. Denk aan DeWolff of een Birth of Joy, maar dan geïnjecteerd met speed, al voor je kop rossende met een massieve muur aan geluid. Voor deze IJslanders geldt Beerland ook als beginpunt van een tour en dit is te merken aan de gretigheid waarmee wordt gespeeld. Ze waren er aan toe, net als ik inmiddels weer toe ben aan een biertje. Verdomme.
Tijd voor een korte pauze. Van de muziek dan, niet van het drinken, natuurlijk, en om even een moment van rust en bezinning te hebben in verband met de volgende act….
Death Alley op Beerland, foto Maron Stills
Death Alley op Beerland, foto Maron Stills
Death Alley
‘Iedereen snapt het, maar niemand begrijpt het echt’ is een beetje het overheersende gevoel dat als een deken over Death Alley hangt. Ik kan er verder wel een hoop woorden aan vuil maken, maar daar heb ik eerlijk gezegd niet zo’n zin in, naast een infantiele afscheidsbrief dan. Weet je, langs alle geruchten over het uiteenvallen en het zicht-, en voelbare verlies van de kenmerkende energie van deze band, kan ik verder wel stoere bewoordingen gaan uiten, maar wanneer het epische Supernatural Predator is ingezet, komt mokerhard het besef binnenzetten dat de band waar je ontiegelijk fan van bent ermee nokt en sta je ineens te vechten tegen tranen en al dat soort emotionele bagger. Het is fijn dat muziek dingen met je doet, maar soms is het gewoon kut. Mooi kut, dat bizar genoeg dan weer wel. Tijd voor bier en Therapy? dus (ha!).
Therapy? op Beerland, foto Maron Stills
Therapy?
Nou dat bier doet dus goed zijn werk, want door een reeks aan tamelijk prettige gesprekken, vergeet ik bijna dat Therapy? aan het spelen gaat. Gelukkig is daar fotografe Maaike die mij aan mijn battlejacket trekt om mij erop te wijzen, maar desondanks heb ik alsnog de gore moed om te overdenken of ik het kan maken ze te skippen, want ik zit net in een lekkere flow van gesprekken als verkapte soort vorm van zelf-therapie om shit te begrijpen, of een consensus. Ik weiger om shit ‘een plekje te geven’ en wil gewoon shit weten die mij boeit. Maar geen zorgen verder, ik ben gewoon de Ierse rockers gaan checken in een afgeladen zaal. Wat ik vooral opvallend vind is de tomeloze energie die ze op de planken weten te brengen, sterker nog: ik denk dat ik ze nog nooit eerder zo fanatiek aan het werk heb gezien. Zelfs doorbraak-cover Diane is niet de moody dark cello gedreven getemporiseerde epos van weleer, maar herstelt naar de balblazende punkrocker van het Hüsker Dü origineel. Keihard! Net zoals nieuwe plaat CLEAVE dus (interview hier).
Ploegendienst op Beerland, foto Maron Stills
Ploegendienst op Beerland, foto Maron Stills
Ploegendienst
Dan de kers op de modderfokker kneitertaart van Beerland: Ploegendienst. Het is waanzinnig moeilijk om fucking uit te leggen in een kort stukje tekst waarom ik Ploegendienst als één van de kenkervetste acts van het moment vind. De eerste keer dat ik ze zag een paar maanden terug – toevallig tijdens de releaseshow van het tweede album van Death Alley, of nou ja, niet toevallig, natuurlijk, want ik hoorde daar gewoon te zijn -, was ik extatisch, euforisch en helemaal van mijn slag af. Niet alleen vanwege die buitenzinnige show, maar nog meer dat ik overmeesterd werd door het besef getuige te zijn van een legende in wording. Ik schreeuwde toen iets als dat het voelde alsof je een Bad Brains voor het eerst live had gezien, of een Hendrix, een Cobain etc., je snapt wel wat ik bedoel. Dat pure moment van euforie en geluk dat een dusdanig mooi litteken op je muziekfreakbrein slaat dat je maar zelden ervaart in een leven, als je geluk hebt. En dat is precies het medicijn om onbevangen en zonder pretenties jezelf onder te dompelen in een tyfusharde show, dan is verder ook gewoon geen reden van overdenking of iets van keuze denkbaar. Het is gewoon kapothard gaan op Ploegendienst, ook vanavond, godverdomme lekker. Ploegendienst is de verlossing, Ray Fuego de Messias en jij, de Rawkward muziekfreak.
Amen.
Rawkward Steve
Meer werk van Maron Stills op haar website en in de galerij hieronder
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.