Rawkward Steve’s Saga, part one: RUV; goed te passe, grote klasse

RUV, bij de albumpresentatie in Metropool, foto: Maron Stills

RUV in Metropool, foto Maron Stills

Ga er maar eens aanstaan; volgroeien van sympathiek grunge-polderduo, dat opgezadeld wordt met één van Nederlands meest veelbelovende gitaristen, om binnen no-time een volwaardige festivalset te spelen op een vermaard bluesfestival en dan uiteindelijk een Metropool-zaal ramvol ausverkaufen voor een EP-release. De import-Tukkers van RUV flikte het en brachten No Wow mee naar een vermoedelijk niet laatste apotheose uit hun saga. Korte conclusie; Donderjoekels, ‘r bint onmeunig mooie ding’n an’t beurn in ’t oosten.

Tekst: Steven Gröniger, fotografie: Maron Stills en Tjeerd Derkink

Oké, eerst maar een potje eerlijkheid: over het algemeen als ik richting de Tukkerweide trek verlies ik alle mogelijke randje Randstedelijke rancunemuren die mij meester zijn en verkeer verder vooral in een modus van serene, liefdevol gestuwd rationeel begrip voor mens en natuur. Want naast een hoop bagger, stroomt er vooral een flinke dosis ‘zo-Twents-mijn-opa-werkte-in-een-textielfabriek-en-mijn-vader-voetbalde-bij-sportclub-Enschede’-bloed door mijn aderen, wat dus enige vorm van tribalisme volkomen rechtvaardigt. Het is zelfs hartverwarmend wanneer een chagrijn van een pompbediende je onder de tong zachtjes ‘oetvaagsl’ slaakt, als je vraagt om hipster-sigaretten die vanachter gehaald moeten worden. Dondersmooi gebeuren en reden om volgende keer een pak schoenendoos-Marlboro’s te vragen. Je moet rekening houden met elkander, niet waar? Niets kan afbreuk doen aan die gematigdheid en dit komt misschien vooral door een potje onvervalst thuiskomgevoel.

Hengelo, vrijdag 23 maart 2018, De Nul;
Ruud: “Die Thomas van No Wow vindt zichzelf eigenlijk geen rockdrummer”
Steve: “Thomas, hoezo ben jij niet echt een rockdrummer?”
Thomas: “Dat moest je van Ruud zeggen zeker?”

RUV in Metropool, foto Maron Stills

RUV in Metropool, foto Tjeerd Derkink

Knuffelen
Twee weken geleden was ik al eerder op voorverkenning in en rondom Hengelo om een avondje te genieten van een bak herrie in het uiterst sympathieke barpodium De Nul (aanrader als je in de buurt bent, over thuiskomen gesproken). Naast de heavy freakrockband Goddamn Dinosaur, was dit mijn persoonlijke eerste ontmoeting met de garagefreakrocksoulband (ik weet het ook gewoon even niet meer) No Wow. Naast dat er nogal veel gebeurd is in dat weekend, waarover ik misschien ooit nog eens ga vertellen, was het toen vooral de blije wetenschap dat dit strak buiten de lijntjes tekenende trio deze RUV-avond in het Metropool af zou gaan trappen. Al was het alleen al om drummer Thomas op buitengewoon enthousiaste wijze Fela Kuti te zien out-felakuti’en. Niet alleen vanwege de bandnaam, waarvan ik er maar van uitga dat die ergens zijn inspiratie vindt in een track van The Kills. Ook omdat er muzikaal en vanuit sonische esthetiek gesproken uit soortgelijke onconventionele muziekvaatjes wordt getapt als de band van Alison Mosshart & Jamie Hince (VV en Hotel voor muzieknerds en intimi).

RUV in Metropool, foto Tjeerd Derkink

Ik weet niet goed hoe ik het verder vooral moet duiden, misschien moet ik dat ook niet willen en voorstellen om toch vooral die band live te gaan zien, maar het is bijzonder fascinerend om meegesleept te worden in de aantrek-, afstootdynamiek, op scherp te worden gezet door de verschillende ritmewisselingen, alsook de hypnotische sirenenzangstem. Zeker in het slotstuk van het laatste nummer ‘I O U Nothing’, wanneer zangeres Stella je dwars door je donder herhaaldelijk toezingt ‘we just don’t get along’, met een emotionele oprechtheid waar je u tegen zegt. Dan kun je niets anders dan vervallen in een misplaatst verwarrend schuldgevoel en vooral wensen dat je haar mag knuffelen op het moment dat ze al zingend afstand neemt van de microfoon. Ik weet niet hoe en waarom, of wat, maar volkomen sorry voor alles. Beeldschoon. Eerst maar even bijkomen met een herstelbiertje of 7 nu.

RUV in Metropool, foto Maron Stills

RUV in Metropool, foto Tjeerd Derkink

Routine en karakter
Tijd voor het hoofdgerecht dan. Twee weken terug was ik zoals gezegd ook al ineens ongepland in Hengelo beland, zoals ik vaker de neiging heb om ongepland in situaties te belanden, maar in dit geval bracht mij dit voor de tweede dag op rij in De Nul, waar RUV een ‘secret show’ zou gaan spelen op de gezamenlijk gevierde birthday bash van twee lokale legendarische helden. Die tamelijk geslaagde avond, plus het paar uur vertoeven in de oefenruimte van RUV (ooit komen dit soort avonturen in boekvorm uit), zorgen ervoor dat ik me tijdens deze releaseshow ongegeneerd kan richten op de sfeer en beleving en niet de technische uitvoering van de muziek, de geluidstechniek, of zelfs de zeer goed verzorgde lichttechniek.

RUV in Metropool, foto Tjeerd Derkink

Want naast de release van EP ‘R’ speelt er op de achtergrond ook nog eens het afstudeerexamen van gitarist Jim ‘Jimmy Sage’ Zwinselman. Met dit gegeven plus het feit dat de zaal letterlijk ramvol zit en er niemand meer de zaal in kan (waardoor dus een handjevol mensen onder toeziend oog van de directeur/ vrijwillige katholieke brandweer uit Borne de geluiden van buiten de zaal moet meepikken), zou je verwachten dat er een perfecte storm op handen zou kunnen zijn waarop veel jonge bands hun tanden stuk bijten en dat we vooral een routinematige karakterloos optreden krijgen voorgeschoteld. Laat één ding onmiskenbaar vooropstaan: RUV is – gelukkig voor ons – allesbehalve zo’n soort beest, en speelt vooral met het elan van een band uit de categorie de gevestigde orde, die volkomen zelfbewust weet hoe varkentjes gewassen en vertroeteld dienen te worden. Er wordt niet gewoon even een showtje gespeeld, er wordt godsamme een volbloed optreden gegeven voor eigen opgebouwd publiek, dus geen ruimte voor vrijblijvende nonchalance.

RUV in Metropool, foto Tjeerd Derkink

Muzikaal gesproken bewandelt RUV hetzelfde pad als bijvoorbeeld een Grand Funk Railroad (werden ooit uit de tour met Led Zeppelin gesmeten, omdat ze teveel upstagede, maar dat terzijde); van recht voor je bakkes traditionele bluesriffrocker ‘Devil In Me’, langs pakkende refreinenpoprock ‘Yoko’, tot aan het proggie oorwormwerk ‘Ourouboros’, dat naast de technische capaciteit en dynamisch bereik duidelijk maakt dat er tekstueel meer bedoeling en belezen diepgang in zit, dan bij de gemiddelde rockband.

RUV in Metropool, foto Maron Stills

Augurkennat
Sinds het eerste wegblaasmoment dat ik van ze zag een paar maanden terug in Tivoli De Helling (waar ik over mocht schijven) en getuige deze avond, proef je vooral dat RUV een doelbewuste band is die zich stormachtig, professioneel en gedecideerd aan het ontwikkelen is door in de eerste plaats keihard te werken, maar verder niet de arrogantie geniet dat het toch vooral echt waanzinnig leuk is om met muziek bezig te zijn. Alleen al als je kijkt naar de waanzinnig mooie liefdevolle mensen waarmee de band zich heeft weten te omringen, kun je niets anders dan concluderen dat de positieve wet van aantrekkingskracht, niet per se spirituele theorie is, maar vooral een voldongen feit. Als rechtgeaarde muziekliefhebber is dat gegeven alleen al hartverwarmend te noemen en inspirerend AF. Geen plek voor Amsterdams Zuur dan, behalve dan om een de kater van een nieuwe overwinning te beslechten.

Ik wacht met smart op ‘U’.

Cheers,
Rawkward Steve