De nog altijd bezwerende kracht van Primordial

Primordial in 013, foto Justina Segers

Moonsorrow in 013, foto Justina Segers

Hoewel het weer langzaam warmer wordt, is het een stuk killer op vrijdagavond in 013 met wel een héél sterke pagan black metal package in de kleine zaal. Hoofdrolspeler is natuurlijk het majestueuze Primordial, maar met ondersteuning van Moonsorrow en Der Weg Einer Freiheit is het een package om

je vingers bij af te likken.

Tekst: Guido Segers, foto’s Justina Segers

Primordial en Moonsorrow mogen met een gerust hart pioniers genoemd worden in de eerste golf van pagan black metal, met bijzondere folkelementen en thematiek in de muziek verweven. Met de folkmetal-explosie wisten beide niet echt raad (Moonsorrow stond nog eens als vreemde eend op een Pagan Fest-poster). Toch hebben beide bands al meer dan 20 jaar op de teller staan en gas terugnemen lijkt er voorlopig niet bij te zitten.

Der Weg Einer Freiheit in 013, foto Justina Segers

DER WEG EINER FREIHEIT
De kleine zaal staat om 19.00 uur dan ook al lekker vol voor de Duitsers van Der Weg Einer Freiheit. De heren brachten toch zeker een van de beste albums van 2017 uit in de black metal met ‘Finisterre’, maar de groep was daarvoor al smaakmaker op diverse grote festivals, waaronder het volgende week plaatsvindende Roadburn. Live is de band een nadrukkelijk atmosferische ervaring, met veel postrock-elementen en lang wegebbende nummers. Ook de meer krachtige momenten in de set blijven lang in de lucht hangen en met de juiste balans tussen rust en acceleratie is het geluid van Der Weg Einer Freiheit als een warm bad.

Der Weg Einer Freheit in 013, foto Justina Segers

MOONSORROW
Moonsorrow heeft een paar fenomenale platen gemaakt in hun vroege carrière en nummers uit die tijd, zoals opener ‘Pimeä’, blijven een bijzondere sfeer houden. Met ‘V: Hävitetty’ bereikte de band een creatief hoogtepunt, maar ook een nieuwe fase. Live pakt dat prima uit in een set die misschien niet vol zit met complexiteit en muzikale wondertjes, maar wel lekker samenhangt en vermakelijk is. Dat is ook ongeveer hoe de laatste twee albums ontvangen zijn: prima spul, simpel en effectief. Helaas ligt het zwaartepunt van de set ook op die platen en met uitzondering van ‘Kivenkantaja’ horen we geen werk van het vorige decennium.

Moonsorrow in 013, foto Justina Segers

Het Nederlandse publiek laat ook blijken gezellig te zijn. Na een wijfelend ‘Happy Birthday’ voor zanger Ville Sorvalli, wordt met volle kracht de Nederlandse variant ingezet wat de koele Finnen toch echt even van hun stuk lijkt te brengen. Na heel veel bedankjes sluit de band de set af met ‘Kuolleiden Maa’, wat de luisteraar in deze uitvoering continu op het verkeerde been zet en maar niet tot zijn epische einde lijkt te komen. Een prima vertoning van Moonsorrow, maar een hoogtepunt van de avond is het nu al zeker niet.

Primordial in 013, foto Justina Segers

PRIMORDIAL
“We’re Primordial, from the Republic of Ireland!”, brult Alan Averill in de microfoon. Een frase die hij deze avond nog een stuk of 8 keer zal herhalen. Wie de laatste plaat van Primordial geluisterd heeft, is ongetwijfeld verrast. Het album is veel vlakker en directer dan de epische, grootste gebaren die normaal de muziek vullen. De vraag is dan ook hoe dat live gaat uitpakken, maar als Averill in zijn traditionele gewaad met schmink het podium betreedt, weet iedereen dat het goed zit. Een show van Primordial is eigenlijk een uur of meer je ogen niet van de frontman af kunnen houden. Averill heeft een podiumpresentatie waar je bang van wordt, met een gesticulatie en bezwerende kracht waaraan niet te ontkomen is. Elke bezoeker bekruipt het gevoel persoonlijk aandacht te krijgen tijdens overweldigende songs als ‘Gods to the Godless’ en ‘As Rome Burns’, favorieten waar de fan nooit genoeg van zal krijgen.

Toch zit de set vol met nummers van ‘Exile Among The Ruins’, een plaat die velen na deze avond toch opnieuw aan zullen zwengelen. De nummers vertalen zich uitstekend naar de live beleving van Primordial met ‘Stolen Years’ en de titeltrack als smaakmakers. Voor degenen die bekend zijn met de opvattingen van de frontman, moet het duidelijk zijn dat deze songs nog meer een persoonlijke lading hebben. ‘Upon Our Spiritual Deathbed’ is misschien wel de culminatie daarvan, vertolkt door de frontman als vurige prediker. Naar gelang de set vordert, lijkt het energieniveau weg te zakken en treedt de band wat meer naar de voorgrond. Het moment dat de frontman in dialoog gaat met enkele bezoekers die elk moment aangrijpen om onzin te brullen breekt een beetje de magie. Oplettende luisteraars merken ook dat Averill slordig is met de teksten her en der, maar in de totale geste van elk nummer wordt dat bedekt met de mantel der liefde en een band die ontzettend sterk speelt.

Primordial in 013, foto Justina Segers

We sluiten af met het machtige ‘Coffin Ships’ en ‘Empire Falls’, waarmee Primordial deze avond weer laat zien live altijd een beleving te zijn, zelfs na meer dan 25 jaar.

Meer foto’s van Justina Segers op haar Instagram en hieronder: