Myrath brengt Maghreb magie en metal naar Baroeg

Myrath in Baroeg, foto Sandra Grootenboer

Rotterdams metaltempel Baroeg heeft vaak het brutere death- en black metalwerk over de vloer. Toch blijven ze altijd een bredere kijk hebben, kijk maar naar wat er zoal speelt tijdens Baroeg Open Air. Het opzoeken van de grenzen heeft het 35-jarige podium immers een eigen smoel gegeven. Zo konden we ons vrijdag opmaken voor een magisch avondje met Myrath, een Tunesisch vijftal dat haar betoverende Maghreb-roots vermengt met melodramatische progmetal. Ook wel bekend als Oriental Metal.

Tekst: Lodewijk Hoebens, foto’s Sandra Grootenboer

Myrath heeft er zin in! De Shehili tour is net van start gegaan, het is tien minuten voor aanvang, wanneer de lichten al uitgaan en de eerste tonen van nieuweling Born to Survive door de zaal klinken. Een groepje staat nog te tafelvoetballen, anderen hangen gezellig aan de bar wanneer onze aandacht wordt afgeleid door een buikdanseres on stage. Sensueel lijkt ze ons te begroeten. De mannen van Myrath volgen één voor één om er vervolgens gelijk in te vliegen. In 2012 speelden ze al een keer in Baroeg met genregenoten Orphaned Land (review hier). Sindsdien is de ster van de Tunesiërs behoorlijk rijzende, dankzij de albums Tales of the Sands en Legacy. De setlist van vanavond bestaat dan ook voornamelijk uit materiaal van laatstgenoemde. Aangevuld met oudje Madness, dat zoals de titel al aangeeft, muzikaal alle kanten uitgaat. Later werk klinkt duidelijk compacter, maar zeker niet saai.

Myrath in Baroeg, foto Sandra Grootenboer

Nieuwe nummers Dance en No Holding Back zetten zelfs aan tot dansen. Nobody’s Lives van laatste wapenfeit Legacy begint erg treurig maar wordt al snel door midden gescheurd door het betere shred-werk van Myrath mastermind Malek Ben Arbia. En dan die stem van Zaher Zorgati… de frontman, ooit nog winnaar van het Libanese Star Academy, legt me een emotionele lading in zijn vocale inbreng. Geen wonder dat Arjen Lucassen hem heeft gevraagd voor Ayreon. De armen van Zaher reiken naar het oneindige. Met machtige gebaren beeldt hij de nummers uit. Fans vooraan willen hem aanraken. Geduld, want hij komt zelf wel tussen de mensen. Even de sfeer proeven, terwijl hij de hoogste Arabische noten haalt.

“Dankjewel my friends!”, klinkt het even later. De zanger blijft contact houden met zijn publiek. Als hij dan toch even backstage verdwijnt zijn er nog altijd z’n bandmakkers om muzikaal een aardig potje door te spelen. De toetsenist tovert hele symfonieën uit zijn synths maar levert ook een belangrijke bijdrage als tweede stem. Bovendien houdt hij contact met de Nederlandse geluidsman, die hij net als de rest van de band uitgebreid voorstelt. “Neuken in de keuken.”, is het eerste Nederlands wat hem te binnen schiet. Hij krijgt de lachers wel op zijn hand voordat we weer de Madness induiken.

Myrath in Baroeg, foto Sandra Grootenboer

De buikdanseres treedt andermaal op de voorgrond, deze keer met twee stukken stof om vervolgens tot een fraaie dans over te gaan. Een uiterst vermakelijke show, Sour Sigh van doorbraakalbum Tales of the Sand verandert in een zangwedstrijdje. Believer werkt zo gretig naar een gitaarsolo toe, dat je Ben Arbia met een glimlach ziet kijken naar het publiek, wetende wat komen gaat, om vervolgens de zaal te laten zinderen met zijn gitaarspel. Hij schudt de solo’s zo uit zijn mouw. Vooral als je ziet met wat een gemak en plezier de heren bezig zijn. Jammer om te horen dat de nieuwe plaat is uitgesteld. “Professional issues”, aldus de frontman.

Gelukkig brengen ze, naar eigen zeggen bij uitzondering, al wat nieuwe songs. Ondertussen weten positieve liedjes als Get Your Freedom Back mét laag gestemde bassolo, het Game of Thrones gerelateerde the Unburnt, “Ride, with your dragons by your side” en de aanlokkelijke titeltrack Tales of the Sands de zaal naar hartenlust te bekoren. Inmiddels zijn we ruim een uur verder en diep genesteld in de warme, fascinerende wereld van Myrath.

Myrath in Baroeg, foto Sandra Grootenboer

Velen zullen deze muziek al snel over the top vinden, net als de muziek bijvoorbeeld uit Bollywood. Maar een Rick Wakeman bijvoorbeeld, speelt ook op het randje van kunst en kitsch. Het publiek is aardig divers met oude rockers, stoere ouders met kinders en dames die vallen voor de mystiek van Myrath. Met de intro van Legacy komt de band een laatste keer terug. Uiteraard wordt er nog even zwoel met de buik gedanst maar met publiekslievelingen Believer en Beyond the Stars komen we aan het eind van onze reis met Myrath. “Thanks for coming here with this shitty weather, we hope we brought you some warm wind from the South.” Een uiterst fijn begin van het weekend zonder twijfel. Benieuwd naar het nieuwe album en wie weet staan ze in de zomer nog op een van de vele metalfestivals in Nederland en België. Myrath betekent immers erfenis en dat is iets wat ze wat mij betreft overal mogen etaleren.