Foto: Sandra Grootenboer
Foto: Sandra Grootenboer
Gezellige drukte in Dordrecht afgelopen weekend. De binnenstad staat in het teken van de Popronde, Destine geeft in Bibelot een van haar laatste optredens en My Baby neemt het publiek van een uitverkochte Popcentrale mee richting de zwoele en zompige bayou. De Amsterdamse band heeft na een wereldtour, als support van Seasick Steve en optredens op diverse festivals waaronder Zwarte Cross, Werfpop en Lowlands in vrij korte tijd furore gemaakt.
Tekst Lodewijk Hoebens, foto’s Sandra Grootenboer
‘’Good evening ladies, babies and gents!’’ Gitarist Daniel ‘Da Freez’ Johnston laat als eerste zijn gezicht zien. ‘’It’s time for a voodoo ceremony.’’ De Nieuw-Zeelander begint op een experimenteel snaarinstrument te tokkelen waarna drummer Joost Van Dijck plaatsneemt achter zijn imponerende drumkit, met drie cowbells en Jostiband sticker, en met zijn spel het publiek gelijk in een stevige greep houdt. Zus Cato, op blote voeten en gehuld in een uiterst sexy jurkje met kimono, pikt haar gitaar op maar laat vooral zuivere vocalen horen. ‘’Try to take me there!’’, smeekt ze.
Na het eerste nummer een applaus van jewelste dat geleidelijk overgaat in handgeklap omdat de band snel verder gaat en de mojo niet wil verliezen. Songs klinken anders dan op plaat en krijgen veel meer improvisatie mee. Remedy van tweede plaat Shamanaid is als single al in een nieuw jasje gestoken, maar komt live nog meer tot leven. De chemie tussen het drietal vloeit als de krachtige Mississippi. Het oogcontact onderling, elkaar opzoekend en muzikaal aftastend richting een volgende bezwerende climax werkt keer op keer. Alsof het publiek in een oude stoomboot door de Mississippidelta raast.
Foto: Sandra Grootenboer
Foto: Sandra Grootenboer
Toch ontstaan er wat technische probleempjes, wat wil je met een klein podiumpje en een geluidsman die niet helemaal bereikbaar lijkt? Cato wijt het aan haar nieuwe gitaar en schakelt even later over op viool. Daniel pakt er weer een bijzondere gitaar bij, een viersnarige cigar box guitar. Net als Cato heeft hij geen plectrums nodig en weet met name door de combinatie van fingerpicking met slide een eigen geluid neer te zetten. Tijdens Mad Mountain Thyme wordt het tempo andermaal lekker opgevoerd. Al voelt de band perfect aan waar ze zich even kunnen inhouden om vervolgens met volle kracht weer toe te slaan.
Het enige, echte rustpunt vanavond is de ballad Hidden From Time. ‘’Please, take it down, close your eyes and think of a place hidden from time’’, vraagt de gitarist vriendelijk. Niet iedereen heeft hier zin in. Op de achtergrond heerst heel wat rumoer. Vooral de drummer, helemaal in de flow, heeft er last van. Later op de avond is het wel datzelfde deel van het publiek dat Bob Marley’s Get Up, Stand Up begint te zingen omdat de ontstane vibe wel overkomt. De band gaat hier in mee en jamt lekker verder. ‘’Stand up for your right!’’ Zelf laat het trio ook meermaals hun invloeden horen. Van de eigenwijze Bob Dylan cover Masters of War tot Sly and the Family Stone geflirt met Dance to the Music en Everyday People. Dit gedeelte van de show is dan ook het favoriete onderdeel van drummer Joost. ‘’We don’t know where we’ll go!’’
‘’Take me higher, I’m on fire!’’ Cat doet haar kimono uit en begint een soort van zigeunerdans, terwijl drums en gitaar op de zintuigen blijven werken. Als in een trance, swingt het publiek mee met de knallers Uprising en Seeing Red. Tussendoor schakelt de band nog even naar debuut My Baby Loves Voodoo met het eveneens onder de huid kruipende Juno Moneta. Toepasselijke rode spots belichten het podiumpje in de kelder van het Energiehuis. Gelukkig is Seeing Red nog niet het einde van de avond. Met een uurtje extra deze nacht, dankzij het ingaan van de windertijd, gaan Cato, Joost en Daniel nog even verder om de twee uur vol te maken.
Foto: Sandra Grootenboer
De heren keren terug met ontbloot bovenlichaam, waarna de vraag uit het publiek komt of de wulpse zangeres ook even uit de kleren gaat. Met een guitig glimlachje zegt ze toch nee. Om duidelijk te maken dat het toch wel het allerlaatste nummer zal zijn van de avond, brengen de Amsterdammers Leave For Good. Inclusief opbouwende jam en divers soleerwerk weet My Baby toch nog even een kwartiertje te plakken aan een fenomenale set. De intieme setting is dé manier om de rauwe sound van My Baby te horen en vooral te voelen. Maar het zou zomaar kunnen zijn dat dankzij de groeiende populariteit we de band volgend jaar enkel op de grote podia gaan zien. Na een drukke festivalzomer gaat de band gewoon verder met touren. Om te beginnen in de UK. My Baby is ook net toegevoegd aan de line-up van Eurosonic.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.