It It Anita, foto Jan Rijk
Het is alweer de tiende editie van Le Guess Who?, het Utrechtse ontdekfestival pur sang. Een feestje dat inmiddels internationale roem krijgt voor spannende programmering waarbij nog ruimte is voor experiment en extremen. De enorme diversiteit in sound en setting zorgt gegarandeerd voor verrassingen dit weekend. De grootste tegenvaller op donderdagavond is het weer: flink koud en veel regen. De overtocht tussen de zalen in de binnenstad en bijvoorbeeld De Helling is dan ook aardig afzien. We zijn gelukkig snel weer warm door enkele stomende sets van onder meer It It Anita en Preoccupations.
Door Kim Pot en Tim van der Steen
Lees ook het verslag van de LGW16 vrijdag en zaterdag met o.a. Savages, Bo Ningen, Dinosaur Jr., Black Mountain, Ortega en GGU:LL
Op de eerste avond van Le Guess Who? beginnen we in De Helling met noiseband It It Anita. De Luikse groep spraken we onlangs nog en toen kwamen ook hun liveshows ter sprake. Dat die, vanwege het publiek, wilder zijn blijkt ook vanavond. Vanaf de eerste seconde hoor en voel je de passie van deze band. Dat is te zien aan de manier waarop ze op het podium staan, omgaan met hun gitaren en drumstel, maar dat voel je vooral zelf als je in het publiek staat. Constante energie zorgt voor een steengoed, maar vooral spannend optreden. De mannen zijn zeer op elkaar ingespeeld en dat maakt dat alles vloeit, maar ook weer net niet. Het resultaat is een optreden, waarbij het publiek volledig opgaat in de muziek.
It It Anita, foto Jan Rijk
Om de show keihard af te sluiten besluit de band het laatste nummer, inclusief drumstel, middenin het publiek te spelen. It It Anita zorgt voor een bijzondere sfeer, waarbij eenieder in het publiek zijn gedachten laat wegvagen door het geluid van deze band. Nogmaals wordt bevestigd dat je deze Walen in de gaten moet houden. (KP)
Die Nerven, foto Jan Rijk
Na It It Anita is het in De Helling de beurt aan Die Nerven. een Duitse noiseband met een funky twist. Het trio bestaat (pas) 3 jaar, maar bracht afgelopen jaar toch hun derde album ”Glitterhouse” uit. De band neemt de tijd om op te bouwen en verrast af en toe met een dansbaar geluid. Het is duidelijk dat Die Nerven weet waar ze mee bezig zijn, maar dat mogen ze soms ook juist loslaten. Laten we duidelijk zijn: het is goede noise-rock, maar het is jammer dat het op den duur wat veel van hetzelfde wordt. De hele set zit goed in elkaar, wisselt af waar nodig met hier en daar een heftige overgang, maar toch missen we het onverwachte. (KP)
Wand, foto Tim van Veen
Het is pas donderdagavond, desalniettemin een goede opkomst in TivoliVredenburg. De reden hiervoor laat zich eenvoudig aanwijzen: headliner en curator Wilco komt een krappe 2,5 uur spelen in de Grote Zaal. Wij zoeken het intussen hogerop en bestijgen de (vele) roltrappen van het gebouw op weg naar Pandora. Op uitnodiging van Wilco is het aan Wand om daar het onheil te bevrijden, nota bene om klokslag middernacht. Dat zou met hun psychedelische mix van noise en garagerock zeker kunnen slagen.
Wat voorzichtig gepingel voordat de eerste riff wordt ingezet, om vervolgens een emmer sublaag uit de bas vol de zaal in te hengsten. Wilco is inmiddels uitgespeeld dus het doosje van Pandora zit al snel propvol. Nu maar zien wat voor monsters Wand daaruit tevoorschijn tovert. Het zijn bij deze band uit LA de dromerige loopjes die bijzonder aanstekelijk werken. Het valt ook op hoe de bandleden live enorm op elkaar letten en samen ruimte maken voor jams en experiment.
Wand, foto Tim van Veen
Ook opvallend: het griezelige sfeertje dat Wand op hun platen weet te creëren, sneeuwt in livesetting wat onder ten opzichte van het garage-gebeuk. Het is er nog steeds, zeker in de samenzang tussen de toetseniste en de bewegelijke gitarist/vocalist Cory Hanson. Maar de stevige ritmetandem en het lichtplan op standje bliksem winnen het dan toch van de psychedelica. Dus als jij je afvraagt of Wand in Pandora heeft weten te betoveren, niet helemaal. Waar dat aan lag? Niet zeker. De band speelde een zeer degelijke set en ook het publiek leek er best zin in te hebben. Toch sloeg de vlam nergens écht in de toverketel. (TvdS)
Preoccupations, foto Jan Rijk
Tijd voor een sprintje langs de garderobe en richting de fietsenstalling. In volle vaart richting De Helling en verdomd, we komen nog droog aan ook! Eenmaal binnen lijkt het er niet op dat het pas donderdagnacht is en er morgen ook nog mensen moeten werken. Al telt het publiek wel opvallend minder mannen van middelbare leeftijd en meer vuig, beschonken volk. Het is zweterig warm en het zaaltje staat ramvol. Eigenlijk een prima setting als iets voor half twee Preoccupations (voorheen Viet Cong, maar daar was niet iedereen het mee eens) aftrapt.
Er wordt direct een flink bedwelmende sfeer neergezet met het duistere gedonder van ‘Anxiety’. Hier leent het geluidssysteem van De Helling zich ook goed voor. Het podium vol rook en een paar torens bouwlampen achter de Canadese band, waardoor zij regelmatig slechts als silhouetten zichtbaar zijn. Het donkere gegrom van bassist/vocalist Matt Flegel komt door de enorme bak echo als een onverstaanbare drone de zaal in. Na de trage eerste track wordt het gaspedaal flink ingetrapt, de gruizige post-punk valt goed in dit donkere zweethol. Daar klinkt die zoekende riff van ‘Continental Shelf’, de bekendste track van debuutplaat Viet Cong. Die komt hier bijzonder venijnig binnen, oordoppen zijn ook een absolute aanrader.
Preoccupations staat hier duidelijk op de juiste tijd en plaats geprogrammeerd. Muzikaal is het ook dik in orde. Het gaat van tamelijk introspectief in een handomdraai naar opgefokt en vol. Gerammel en geruis met een zoemend industrieel tegenwicht uit de synthesizers. Een uitgebreide jam vol rare breakbeats en gedonder zet een krachtige punt achter de eerste nacht van Le Guess Who?. (TvdS)
Lees ook het verslag van de LGW16 vrijdag en zaterdag met o.a. Savages, Bo Ningen, Dinosaur Jr., Black Mountain, Ortega en GGU:LL
Preoccupations, foto Jan Rijk
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.