De eerste keer dat ik Mogwai hoorde, was als student. Ik was fervent op zoek naar nieuwe muziek die ‘intellectueler’ voelde dan mijn skatepunkfascinatie van een paar jaar daarvoor. Inmiddels was ik meer richting de hardcore opgeschoven, maar tussen de studenten in colbertjes voelde dat niet helemaal salofähig. Mijn studiegenoot, en trots bezitter van een faux-tweed colbertje (hoewel hij op dag 1 van de studie meer een Woodstock vibe had, paste hij zich sneller aan dan ik) was een Godspeed! You Emperor evangelist. Ik ontdekte Mogwai, en raakte gefascineerd door wat ‘postrock’ genoemd werd. 

Tekst: Guido Segers

Eigenlijk zijn bijna alle andere bands in dat genre copycats te noemen met uitzondering van Tortoise, Stereolab en misschien mag je Mono het voordeel van de twijfel geven. Postrock is ook een beetje een niche ding. Je moet er wat meer geduld voor hebben, bereid zijn om geen houvast aan zanglijnen te hebben en lekker kunnen zwelgen in een bak geluid. Wat ik hier trouwens allemaal zeg is niet academisch… I may be wrong en zoals alle dingen in muziek zijn er altijd invloeden en verbindingen die je mist in zo’n analyse. Maar we hebben het dus over een boek. Een boek over Mogwai, geschreven door Stuart Braithwaite; gitarist, bassist en sporadisch zanger van de band. Het is deels biografie, deels muziekgeschiedenis, deels rock-‘n-roll fantasie-become-reality. Nu heb ik al gezegd dat Mogwai geen band voor iedereen is. Of nou ja… Ik vind van wel en ben van mening dat de rest van de wereld er naast zit, maar vooral dat tweede en derde punt maken het bijzonder interessant om dit boek te lezen. Het is een soort jongensboek, maar met een 16+ sticker op de cover.

Stuart Braithwaite – Mogwai, bron: facebook.com/mogwai

Braithwaite is de zoon van de laatste telescoopmaker van Schotland, John Braithwaite. En zijn vreemde jeugd en energieke pa doet me hopen dat hij ooit een biografie over John gaat schrijven. Het vormt het begin van een bijzonder levensverhaal dat aanvangt bij een doodnormale dude die gek wordt op muziek. Psychologen mogen zich ooit af gaan vragen of zijn trotse Schotse, politiek-actieve, academische achtergrond hem zo’n vreemde muzikale kant op hebben gestuurd. Het leest in ieder geval als een trein en Braithwaite heeft er een handje van een soort praktische, droge humor door alles heen te weven die frequent een grinnik oproept. De muziek die hij vervolgens gaat omarmen in zijn jonge jaren, brengt ons in het tweede deel van het boek. Vanaf dat moment wordt het ‘persoonlijke’ een soort side quest in het boek en nadat Braithwaite live muziek ontdekt, wordt zijn boek een ode aan de live show.

We hebben het over bands als The Jesus & Mary Chain, The Cure en Sonic Youth, die in Glasgow optreden in de inmiddels fameuze zalen zoals Barrowlands Ballroom. Later gaan we richting Rise en My Bloody Valentine en meer van die ondergrondse Britse beweging die we een beetje vergeten zijn, omdat deze niet zo’n kekke naam en duiding heeft. Een beetje dat wat tussen post-punk en proto-rave in gebeurde en wat een beweging aan Schotse bands inspireerde. Je leest meer over de connectie tussen Mogwai en Arab Strap en dit is een beetje waar de Spaceships vandaan komen. Ik dacht namelijk dat Mogwai een superbrave band was van mensen die liever in de boeken zaten. De Spaceships verwijzen dus niet naar een Star Trek fascinatie die we delen, maar naar compleet van de kaart raken door alles wat je tot je neemt. Mogwai deed graag een drankje en een feestje, maar daar hebben ze geen liedjes over.  Arab Strap daarentegen meer dan genoeg. Overal tussendoor blijft Braithwaite first & foremost een muziekfanaat en hij omschrijft triomfen, zoals shows met z’n absolute helden The Cure, maar ook teleurstellingen (iets met The Pixies en stiekem veel te zat worden, omdat de headliner de backstage alcoholvrij wil hebben).

Het is dus een muzikale ontdekkingsreis langs tal van fantastische bands waar je soms misschien nog niet eens van gehoord hebt of die je al heel lang niet geluisterd had. Ook een goede gelegenheid om eens in de discografie van Mogwai zelf te duiken. Vooral het vroege werk krijgt de aandacht, maar ook is er speciale focus op het soundtrackwerk zoals de Zidane docu. Het is een fijn muziekboek voor liefhebbers van Mogwai, live shows en underground muziek. Geen spacehips dus, wel lekker nerdy. U bent gewaarschuwd.

Beluister tijdens het lezen van het boek Spaceships Over Glasgow: Mogwai, Mayhem and Misspent Youth van Stuart Braithwaite het laatste album As The Love Continues (2021) van Mogwai nog eens via digitale kanalen als Spotify:


Deel dit artikel