Le Mini Who?: almaar drukker en relevanter showcaseplatform voor jong en oud

Kitty Kitty Tuna op Le Mini Who?, foto Roy Wolters

Vaste prik in onze live-agenda is Le Mini Who? Het zusterfestival van Le Guess Who? bestaat sinds 2011 en is een soort kruising van Popronde en Eurosonic. Verspreid over vele barretjes, kleding- en platenwinkels, hostels, podia, restaurants en wat al niet meer treden muzikanten op. Vooral talentvolle acts, waarvan we sommige kennen via de Popronde. Aangevuld met wat meer ervaren rotten, die soms wat nieuws te melden hebben zoals Afterpartees (nieuwe plaat af) of die gewoon lekker willen spelen. In die laatste categorie valt Claw Boys Claw, met afstand de oudste en waarschijnlijk ook wel de gretigste groep. Ze stralen in alles uit de uitpuilende Loudmouth-zaak en het hele Le Mini Who? met huid en haar op te gaan vreten.

Tekst: Ingmar Griffioen (met bijdrage Timothy Aarbodem), fotografie: Roy Wolters

Kitty Kitty Tuna op Le Mini Who?, foto Roy Wolters

KITTY KITTY TUNA
“Kwart voor 3 en al zo vol verdomme! Ik hoop dat het te luid is.” Prettig welkom van Kitty Kitty Tuna in Eetcafé Stathe. Zanger-gitarist Robin ‘Robbing Banks’ van Saaze en drummer Bjorn Awouters zijn ook al behoorlijk ervaren, ze speelden jaren samen in Drive Like Maria, maar deze formatie is nog bijzonder vers. Sterker: Ze hebben net vandaag de eerste EP Ok Alright Ok uitgebracht en dus is een showcase op Le Mini Who? zeer op z’n plaats. Ze vlammen de fuzzy grunge door het achterzaaltje van Stathe. We krijgen een liedje van Joe Jackson en een ‘heel kort nummer’: single High Hopes die gejaagde garagerock n roll biedt en kort maar wel raak is. Evenals de tekst “Sometimes one is a crowd.” Robin informeert of iedereen een Le Guess Who?-bandje heeft (de band moet zelf door naar Popronde Deventer) en concludeert terecht dat Le Mini Who? ook mooi is. Het achterzaaltje is er goed vol voor gelopen in ieder geval. De ballad werkt minder goed, maar de voor drummer Bjorn wat uitdagender cover Son Of A Gun (The Vaselines via Nirvana) is weer erg geslaagd.

Kitty Kitty Tuna op Le Mini Who?, foto Roy Wolters

‘Boring’ Arie van Lewsberg op Le Mini Who?, foto Roy Wolters

Lewsberg op Le Mini Who?, foto Roy Wolters

LEWSBERG
In Back & Fourth aan de Loeff Berchmakerstraat, normaal een dans- en nachtclub, is wat meer ruimte. De zaak stroomt niettemin gestaag vol, iedereen loopt zo langs drie Rotterdammers die we toch kennen als… de bandleden van Lewsberg ja! Even later staan ze wel op het podium en mogen we de achtergrond in bands als Yoshimi!, Venus Tropicaux en Rats On Rafts weer vergeten. Lewsberg heeft zelf voldoende te melden, zoals de EP The Downer en de single die net uit is. En waarmee ze een setje optredens doen, waarvan vandaag de laatste is. Goede timing dus. Frontman Arie bezigt praatzang, zo’n quasi-nonchalante voordracht die een beetje aan Protomartyr doet denken (of Tenacious D’s ‘Tribute’ zo u wilt). Muzikaal denken we meer aan Pavement en – als ze meer vaart pakken – aan Parquet Courts, prettig sloppy en hoekig gespeeld. Lewsberg heeft ook een meer introspectieve donkere kant. Evenals een fellere noisy zijde, waarin linkshandige gitarist Michael Klein los gaat zoals we ‘m vaak zagen doen in Adept, Bonne Aparte en Eklin. Drummer Joris legt het ritme ook erg lekker neer, de Venus Tropicaux-ervaring met bassiste Shalita betaalt zich uit. De band is op z’n best in het weer achteloos gezongen Non-fiction Writer, waaraan we helemaal verslingerd zijn sinds we dat hoekige gitaarloopje voor het eerst hoorden.

T-99 op Le Mini Who?, foto Roy Wolters

We gaan mooi op tijd naar Loudmouth op de Oudegracht, dat vorig jaar al ernstig ‘leed’ onder te grote belangstelling en dit jaar een nog sterker programma heeft. De jongens van Bartek slepen net de spullen uit de zaak van ontwerper Robert Adriaansen, die in de oude Da Capo platenzaak kantoor houdt. Loudmouth levert artwork aan vele culturele partijen (ook aan NMTH voor de splitsingle van NEED en Richie Dagger) en podium dB’s betaalt die dankbaarheid nu terug in de vorm van gratis bier. Goed Duits Engel Keller-Hell Naturtrüb nog wel, klasse!

T-99
Die kwalificatie geldt ook de mannen van T-99, die de comeback gelukkig wat doorgetrokken hebben na de uitstekende plaat Bedlam uit 2016. Het trio begint in opwindend tempo en drummer Martin de Ruiter trekt meteen de aandacht met de vocalen. Gitarist Mischa den Haring pakt na een paar nummers over en laat eerst de meer (Rhythm &) bluesy, wailing kant van het rootsy combo zien, met onder meer Lunatic Asylum. Niet veel later etaleert ie toch een partij Hendrix-gitaarspel, waarin hij helemaal die ‘zwangere’ Band of Gypsys feel te pakken heeft. Medicine is een bluesy jam om de vettige vingers vol bij af te likken en de gitaristen van DeWolff en Supersonic Blues slaan het op de eerste rang goedkeurend gade. Hartverwarmende partij ‘brede glimlachen muziek’ van T-99, een band die Nederland echt nog wel even kan gebruiken.

T-99 op Le Mini Who?, foto Roy Wolters

Claw Boys Claw op Le Mini Who?, foto Roy Wolters

CLAW BOYS CLAW
Na afloop laten de potige uitsmijters met de zuurstof ook meteen weer een pak nieuwe bezoekers binnen en we besluiten het etablissement nog even niet te verlaten, in ieder geval niet voordat we Claw Boys Claw gezien hebben. Een tamelijk onverwoestbare band, waarin zanger Peter te Bos en gitarist John Cameron de vaste waarden vormen, sinds de comeback in 2007 aangevuld met bassist Marcus Bruystens en in 2013 met drummer Jeroen Kleijn. Een band met een gebruiksaanwijzing ook, althans met een frontman met een tomeloze reputatie. Te Bos geeft meteen de microfoonstandaard aan het publiek, die heeft ie niet nodig. Meerdere uitstapjes door de afgeladen winkel naar de bar en de Oudegracht wel. Meer bezoekers binnen ook. En meer geluid over de monitor, die hij om zijn punt te maken vast optilt. Een Haagse fotograaf verhelpt het euvel door de stekker erin te steken…

Gepaste dank van Te Bos voor zijn collega-ontwerper: “Welkom op deze mini Le Guess Who/, georganiseerd door Robert Loudmouth. Alle drank is ook van hem, hij is namelijk stinkend rijk.” De band werkt zich ondertussen door een paar prima nieuwe nummers als Red Letter, beetje bluesy rock ’n roll met een fijne Doors-feel, en kondigt meer aan: “Begin februari komt er een geweldige nieuwe plaat uit.” Kippenvel bij oudjes als Bite The Dice (“Stone Free!”) en Weatherman. “Wie komt er niet uit Utrecht? Ok, jullie mogen gaan. Had je maar niet zo eerlijk moeten zijn.” Even later staat Te Bos, die de rol van net te aangeschoten oom op je verjaardag weer met verve speelt, in de vensterbank. Je ziet die mevrouw achter de bar hoofdschuddend zeggen “niet doen hoor” en je weet wat er gaat komen… Jawel: een crowdsurf door de hele winkel. Han Bennink eat your heart out. De groep trekt alles uit de kast en we krijgen nog een toegift die overgaat in Shocking Blue’s ‘Venus’. Classic.

Claw Boys Claw op Le Mini Who?, foto Roy Wolters

TORII
Torii uit Leiden, met leden van onder andere Twin Shades, The Mighty Breaks en The Womb, maakt hippe doch eigenzinnige indierock. De heerlijke, beetje dissonante gitaren geven net dat rauwe randje die de catchy nummers nodig hebben. Af en toe maakt de band een uitstapje met een spacende passage die het hippe publiek in De Bastaard meeneemt in hun trip. Jammer dat de band gelijkvloers speelt, waardoor je ze bijna niet kan zien, de muziek klonk in ieder geval goed. (TA)

THE LUMES
We slenteren met een mengeling van ongeloof en bewondering over de gracht. Respect voor Claw Boys Claw. Echt zo’n moment dat je denkt: ‘beter dan dit wordt het niet meer, misschien moeten we het vandaag voor gezien houden’. Maar nee, zo zijn we niet getrouwd bij NMTH he. Hup op de fiets naar ACU, dat samen met Moira het zwaartepunt van de staart van Le Mini Who? verzorgt. Binnen wachten broodjes, veel fijne mensen en even later staat The Lumes nog op het podium ook. Het Rotterdamse post-punkende trio behoorde in 2015 tot de NMTH x Popronde-selectie en bracht toen de pittige EP Lust uit. Inmiddels is er een nieuwe: Envy en ook op het podium etaleert de groep behoorlijke groei.

The Lumes op Le Mini Who?, foto Roy Wolters

“Damn, die lui zijn echt goed geworden”, is het eerste dat we noteren. Met venijnig gitaarwerk en opruiend dankzij de steady ronkende ritmesectie. De passief-agressieve aanpak, sluimerende spanning en getergde uithalen van de zanger, maken dat we aan de grond genageld blijven. Ook The Lumes heeft met die verse EP, net uitgekomen bij het Berlijnse Crazysane Records, wat shows gedaan en is in vorm. Ze spelen alweer drie nog nieuwere tracks en eindigen met het manische Satan (van het debuut). Ook de haperende techniek in ACU kan niet verbloemen dat we hier met een hele goede en gedreven Nederlandse band te maken hebben. Maar beseffen voldoende mensen dat wel?

The Lumes heeft duidelijk baat gehad bij podiumplaatsen in een vroeg stadium en bewijst daarmee het gelijk en de grote waarde van platforms als Popronde en Le Mini Who?.

Lees ook de verslagen van Le Guess Who?: de donderdag/vrijdag en de zaterdag/zondag