Prophecy Fest 2021, foto Carsten Brand

Prophecy Fest 2021, foto Prophecy Fest

Het label Prophecy Productions bestaat vijfentwintig jaar en ze gaan het verdomme niet laten gebeuren dat hun feestje in 2021 afgepakt wordt. Daarom vindt Prophecy Fest gewoon plaats, met de nodige aanpassingen, in de grot bij het Duitse plaatje Balve. En ik zei het in 2019 (het is een tweejaarlijks festival, in het tussenjaar doen ze het in de VS) al, wat is er nou vetter dan een festival voor donkere muziek in een grot? Dus, met coronacheck volgens de Duitse 3G methodiek en een beperking van slechts 999 tickets, krijgt het festival groen licht. Daar zitten we graag tweeëneenhalf uur voor in de auto. Dit jaar zijn er ook nog eens meer toiletten op de camping en we hebben een openingsavond in de buitenlucht. Helemaal top dus! 

Tekst: Guido Segers

Wie jarig is trakteert…
Op de camping staan een aantal tenten, waar iemand wat bladeren onder tegen een paal heeft geplakt. Goed, de opmaak is niet super, maar hier treden een aantal (neo-)folk acts op deze avond en je mag je eigen bier meebrengen. Mosaic en Zwisschenlichten spelen afwisselend nummers onder de noemer ‘Nordwald Music’. Het nadeel is dat het publiek in een wat feestelijkere stemming is dan de vaak lijzige volksmuziek die de twee produceren. Het klassieke jagersjasje van Martin Falkenstein van Mosaic mag dan ook niet baten, het laat de muzikanten namelijk weinig ruimte om wat interessants te doen met hun muziek. Datzelfde probleem lijkt te gelden voor Lupus V. van Vrîmuot, die toch echt wat beter in staat lijkt om een verhaal neer te zetten. Hij mag morgen nog een keer op het podium in de grot, maar nu lijkt het veel van hetzelfde. Zeker omdat het eerdere duo later nogmaals zal spelen. Neofolkmoe heet dat, zijn we inmiddels achter. Verademing komt nog van Neun Welten, wat met strijkinstrumenten een mix van klassiek en folk ten gehore brengt. Toch is het gezellig; Prophecy Productions is namelijk jarig en trakteert. Er zal deze avond door de ongeveer zeshonderd gasten die een dag eerder kwamen zo’n 314 liter bier gedronken worden en het aantal worsten, lappen vlees, broodjes en maïskolven… daar wagen we ons maar niet aan. Dat wordt een zware start van het festival. En niet alleen omdat het programmaboekje een LP-formaat boekdrukwerk van 218 pagina’s is over de geschiedenis van Prophecy. Mooi spul.

Nuen Welten bij Prophecy Fest 2021, foto Carsten Brand

Dag 1 in de grot
We starten de dag dus weer met Vrîmuot, dat met ondersteuning op drums, vocalen en percussie, een stuk militanter en krachtiger klinkt. Sowieso is Lupus V. een krachtige verschijning. In tegenstelling tot veel bezoekers oogt hij fris met zijn zwarte coltrui en gespierde voorkomen. Normaal zou dat een onzinnige beschouwing zijn, maar met zijn ritmische marcheergeluid versterkt het elkaar. Heel anders is het bij St. Michael Front, wat enkel vocalen en gitaar is. De rest komt van een bandje en toch weet het duo wat een soort donkere reli-pop met jaren tachtig soundtrack invloeden maakt, technische problemen te ondervinden. Misschien zijn we ietwat murw geslagen met muziek die toch tamelijk ‘Duits’ is (dit soort acts doen het toch altijd goed in de Heimat, wat tevens het populairste woord leek te zijn in de lyrics op de eerste avond).

Hekate bij Prophecy Fest 2021, foto Guido Segers

Metal, middeleeuwen en meer
Eindelijk metal dan met Sun of the Sleepless. Een van de vele projecten van Markus Stock, de man achter The Vision Bleak, Empyrium en meer echte Prophecy bands. Dramatisch, traag en heavy is hoe de band klinkt, maar ook precies het soort geluid dat het beste uit de verf komt in de galmende grot van Balve. Het mag ingericht zijn als concertzaal, maar dat wil nog niet zeggen dat alles top klinkt. Deze groep doet dat wel en hetzelfde geldt voor de groep Hekate. Deze oudgedienden in de neofolk scene laten een ritualistisch, percussie-gedreven stuk Mittelalter-muziek horen. Meeslepend, vooral dankzij de vocalen van Susanne Grosche. Die van Axel Menz zijn vaak minder goed te horen, maar het samenspel is goed. De zaal ontploft, de band huilt, het is een mooi moment en er is een ontlading voor velen. Voor mij althans, na zo lang beperkt live muziek en dan dit… Prachtig.

Dordeduh volgt. Je las al wat over de band in ons interview. Deze set is niet hun nieuwe plaat, maar een vertolking van het werk van Negura Bunget. Hoewel de frontman aangaf daar weinig zin in te hebben, klinkt de band live als een ‘force of nature’. Krachtig, mystiek, maar ook strak en vol passie. Dat er weerzin is, wordt wel duidelijk uit de woorden, maar de muziek – veelal klassiek werk uit de periode dat de band nog ‘samen was’- staat als een huis. Daar mogen we vervolgens even van bekomen, want Dornenreich is echt weer zo’n neo folk/klassieke act die vast ontzettend indrukwekkend is als je de teksten kan volgen, maar die eigenlijk hierna een beetje in het niet valt. We maken ons daarom maar op voor de meest markante act van deze editie…

De held van de avond is namelijk 79 jaar oud en brak door in 1968 met het nummer Fire. We hebben het natuurlijk over Arthur Brown, corpse paint pionier en de man van wie Kiss het met vuur spelen afgekeken moet hebben. En dat doet hij nog steeds, want zijn vrouw geeft hem na elk nummer een nieuwe hoed, waarmee hij vlotter dan vele veertig plussers over het podium danst. Maar daarmee is het nog niet gezegd, want deze krasse bejaarde is goed bij stem en straalt van de energie. Zijn band – waarschijnlijk gemiddeld genomen ver na zijn doorbraak geboren – gaat daarin mee. Waar ze aan het begin van de set nog wat stijfjes zijn, gaat op het al vroeg ingezette hitje het dak eraf. Brown, die toch zo’n beetje alles al gezien moet hebben, staat te baden in de adoratie van een grot vol metalheads en eigenlijk kan je dat alleen maar fantastisch vinden. 

Primordial bij Prophecy Fest 2021, foto Guido Segers

Alan Averil mag daar dus met zijn Primordial tegenop boksen. De Ierse pagan metallers knallen er meteen in met Where Greater Men Have Fallen en kunnen rekenen op een backlog vol fan favorites. Averill is een volksmenner van nature en hij bespeelt het publiek dan ook met gemak. Dat gaat hem goed af en al snel zingt iedereen mee met Coffin Ships en God of the Godless. Gelukkig besteedt hij niet teveel tijd aan politieke praatjes, want dat is waar de frontman zich vooral mee bezig gehouden heeft tijdens de lockdowns. Hoewel Primordial een beetje te makken heeft met het geluid, wat evenals de band misschien niet zo zuiver overkomt, is de energie hoog. Niets anders dan voldaan na afsluiter Empire Falls. 

Terug naar de tent na nog een slok schnaps, want wat is het toch mooi om hier te mogen zijn. Zeker, dag 1 laat duidelijk de worsteling in de programmering zien; veel Duitse bands, veel folk, maar dat nemen we voor lief. Morgen meer. 


Deel dit artikel