Als je alarmbellen afgingen bij de naam van de schrijver, geen zorgen, geen connectie. J.J. Anselmi schreef al eerder boeken over Wyoming, BMX’en en de lokale muziekscene, en speelde zelf in bands als Company of Serpents, Former Worlds, en Drainage. Mijn beleving van dit boek is dat Anselmi zichzelf ‘first and foremost’ ziet als fan en dat is ook precies wat Doomed o Fail belichaamt. Het is geen boek vol vervelende reviewpassages, waar albums in gefileerd worden. Het is een boek vol beleving, met emotionele ervaringen van nummers, met interpretaties van het geluid van bands die jij misschien helemaal niet op het vizier had. Voor mij waren dat Acid King en Harvey Milk. Het is een fantastisch boek.

Tekst: Guido Segers

Maar, voor ik daarover verder raas, waar gaat ‘Doomed to Fail’ dan over? Nou, over de geschiedenis van doom, en z’n twee bastaardkinderen sludge en stoner. Eigenlijk vindt ik het prima om vanaf nu dat ook aan te houden, Anselmi weet dat goed aan elkaar te knopen en historisch gezien is er een logisch verband, natuurlijk met invloeden van hardcore en psychedelische muziek. Maar we duiken eerst de geschiedenis in, waarbij we natuurlijk terugkomen op Black Sabbath en Pentagram, maar ook op een aantal andere vreemde bands die kneiterzwaar en doomy begonnen te spelen. Denk aan Sir Lord Baltimore, Blue Cheer en natuurlijk Cirith Ungol, maar we kijken ook terug naar de vroege blues en obscure bands als Dust en Zior. Zeker, Anselmi kijkt erg naar de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk, maar misschien is dat ook wel terecht.

 

Daarna komen we in een soort vagevuur, waar niet zoveel lijkt te gebeuren, maar waar bands als The Obsessed en Saint Vitus (met bindend element Scott ‘Wino’ Weinrich natuurlijk) een grote rol spelen. De premisse van het boek is dat doom gewoon gedoemd was om te falen. Niet dat het ‘faalt’ als genre, maar als we naar het leeuwendeel van het boek kijken, is er een periode waarin doomy bands het heel goed deden. Misschien wel met een piek in de stonertijd, of bands als Sleep, Godflesh, Neurosis, Electric Wizard en meer. Maar het was nooit ‘meant to be’ en Sleep met z’n eindeloze geklooi rondom de release van hun magnum opus laat dat misschien wel zien op de beste manier. Het donderde in elkaar. Ondertussen pionierden sludge bands als Eyehategod en Cavity aan een geluid wat compleet vijandig is, en dook Earth dieper ondergronds met een geluid wat drone metal werd. Mijn chronologie is hier minder sterk dan die van Anselmi, maar dat is het verhaal wat hij weeft in dit boek.

Doom heeft weinig mainstream appeal, doom hoort in een verdomhoekje thuis, waar alleen de freaks die Dopesmoker van begin tot eind luisteren thuishoren. Maar die freaks zijn wel compleet gek op deze muziek en als er iets is wat Anselmi weet te vangen is die diepe adoratie voor muziek die vaak lelijk, ondansbaar, zwartgallig en ongeschikt voor familiefeestjes is. Hij omschrijft de disfunctionele bands die wellicht dankzij hun disfunctionaliteit zo’n compromisloze muziek maken, maar ook achtergronden die zo grimmig zijn dat er niets anders uit voor had kunnen komen dan donkere muziek. Case and point, Black Sabbath!

Anselmi laat ons lezen hoe het is om fan te zijn, om compleet op te gaan in je fascinatie voor iets wat niemand anders snapt. Hij weet ook bruggen te slaan en verbanden te leggen, die je misschien niet zo gezien had en schept zo de stamboom vol randgevallen van het genre. Candlemass, Cathedral, Grief, Corrupted, Primitive Man, Melvins, Isis, Weedeater, Electric Wizard en nog veel meer, maar ook bruggen naar het nu natuurlijk. Dit boek is een must voor iedereen die het warm krijgt op rare plekken van zo’n lange, aanhoudende gitaartoon die vertelt dat Sabbath begint. Voor iedereen die niks liever doet dan baden in de klanken van Sunn O))). Dit is gewoon een boek wat je moet lezen.


Deel dit artikel