Into the Void dag 1: Een zweterige stonerboogie met Wo Fat en Elder

Mono op Into The Void, foto Rob Sneltjes

Jo Quail op Into The Void, foto Rob Sneltjes

Festivalseizoen voorbij? Zeker niet! Deze is namelijk tot en met oktober uitgerekt. Hoe verklaar je anders dat vorige week Desertfest te Antwerpen plaatsvond, volgende week Black Earth Festival te Utrecht en afgelopen weekend gesandwicht tussen die twee Into the Void te Leeuwarden? Dertig bands, anderhalve dag en gegarandeerd smullen geblazen in poppodium Neushoorn. Vervuld van sludge, stoner, doom en post-rock zit de uitputtende vrijdag al meer dan snor met onder ander Wo Fat, MONO, Elder, Zatokrev. Pfoe, en dan moet de volgebouwde zaterdag met rampestampers als Orange Goblin, Acid King en Conan nog beginnen.

Lees ook:
Into The Void dag 2: De adrenaline-injectie van Orange Goblin

Tekst: Merijn Siben / Fotografie: Rob Sneltjes

JO QUAIL
Celliste Jo Quail opende twee weken nog voor A Storm of Light en MONO in De Helling, groepen die eveneens vandaag op het programma staan. En ook op deze vrijdagavond, wanneer de eerste bezoekers de kille buitenlucht meebrengen, bewijst ze een perfecte, sfeervolle opener te zijn voor Into the Void. Want ook nu brengt ze diverse van haar prachtig uitgewerkte composities ten gehore. Veelvuldig gebruik makend van effecten en een looping station, krijgt haar muziek meerdere lagen en een grootse sound. Doom of stoner is het niet, maar met haar multifunctionele cello weet ze evengoed eenzelfde hypnotiserende atmosfeer te creëren. Een goede binnenkomer dus, gezien het applaus van de aanwezigen.

Elder op Into The Void, foto Rob Sneltjes

ELDER
De hardrockende stoner metal van Elder vermorzelt even later de Big Hall. En hoe, want de band staat hier voor de tweede keer en overtuigt ten zeerste. Met een mix van stoner metal, psychedelische rock, traditionele doom en progressieve elementen brengen de Amerikanen een aangrijpend optreden met zich mee. Opbouwende melodieën, stoere ritmes en lange instrumentale intermezzo’s kronkelen vernuftig door elkaar heen. Het galoppeert als een tierelier dankzij dit soort indrukwekkende technische uitspattingen. Hoewel de complexiteit soms iets teveel wordt, weet Elder dit veelvuldig net op tijd te voorkomen door een aardverschuivende groove in te zetten. Ze hebben het dan ook duidelijk naar hun zin, helemaal gezien bassist Jack Donovan, centraal staand op het podium en opvallend door zijn soepele baswerk en enthousiaste sprongetjes. Inmiddels is Minsk al begonnen, maar voor het laatste nummer van Elder blijven de toeschouwers nog even wat langer staan.

Minsk op Into The Void, foto Rob Sneltjes

MINSK
Wat Minsk vervolgens presteert in de Big Hall is ook zeker niet mis. Kenmerkend aan Into the Void is een muzikale ontdekking van zaal tot zaal, elke keer weer anders. Waar Elder zich laat kennen door stoere riffs en upbeat melodieën, presenteert Minsk zich met een atmosferische sludge-sound. Hier is de muziek onvoorspelbaar en kil, als een gevaarte dat uit winterse wateren bovendrijft. Hologige zuivere zang wordt afgewisseld met schreeuwende vocalen, verrassend verstaanbaar vertolkt door frontman Tim Mead achter de keyboards en gitarist Chris Bennet. Maar ondanks die ruwe accenten, ritualistische breaks en ijzige melodieën steekt de muziek van Minsk verrassend coherent in elkaar. Een kop en een staart hebben deze lange songs, veelvuldig opgeleukt met voldoende afwisseling en atmosfeer. Dit gaat eveneens gepaard met een toegewijde performance door alle bandleden, evenals Mead die zijn teksten met handgebaren vormgeeft. Met het afsluitende bakbeest Invoke Revive komt er dan ook een zenuwslopend en chaotisch einde aan een ijzersterk optreden.

Mono op Into The Void, foto Rob Sneltjes

MONO
Twee weken terug werd Utrecht nog getrakteerd op een anderhalf uur durende set van MONO. Op Into the Void doen ze dat nogmaals dunnetjes opnieuw met een minstens zo lange set. Want waar vorig jaar collega post-rockers God is an Astronaut slechts een uur kregen, geeft MONO vanavond een 80 minuten durende showcase. Qua setlist ongeveer hetzelfde en ook deze keer weer post-rock gedrenkt in emotie en schoonheid. Want hoe je het ook wendt of keert, de muziek van MONO is simpelweg bloedmooi; enerzijds gevoelig en breekbaar, anderzijds cathartisch en intens. Van snerpende gitaarmuren tot subtiele pianoslagen: voor wie blijft is het een machtig optreden. Desondanks weet de Japanse post-rockgrootheid niet de gehele zaal continu vast te houden, en met name tijdens de rustige stukken gaat wat aandacht verloren. Toch snapt de band de waarde van een overdonderend einde. En dit doen ze dan ook met het dromerige Halcyon inclusief tourgenoot Jo Quail en vervolgens met het verpulverende Ashes in the Snow.

Zatokrev op Into The Void, foto Rob Sneltjes

ZATOKREV
Met het uitgelopen optreden van MONO is het Zwitserse Zatokrev al bezig met het laatste kwartier van de set in de Arena. Maar ondanks de korte aanwezigheid is het duidelijk dat de band, op tour met Minsk, flink van leer trekt. Beangstigende, meerstemmige zang en snijdend riffwerk is wat de doom metal van de band typeert. Niet vreemd dat er dan ook vol energie en overgave gespeeld wordt. Hoewel er maar een klein stukje van Zatokrev geproefd is, smaakt het ongetwijfeld naar meer.

Wo Fat op Into The Void, foto Rob Sneltjes

WO FAT
Afgaande op de show van vanavond, lijkt Wo Fat de band waar een uitdrukking als ‘kwam, zag en overwon’ voor gemaakt is. Want hoe dit drietal zo’n intense, dampende sound teweegbrengt is een klein raadsel, maar buiten kijf staat dat het allemaal uiterst vettig ingesmeerd is. Dit kenmerkt zich ten eerste in de grooves welke uit het scherpste ijzer gesmeed zijn en tevens verpletterend door de zaal geslingerd. Het is de beheerste samenwerking van deze drie muzikanten die het bewerkstelligt. Want elk instrument schijnt kristalhelder, van een heerlijk diepe bas, springerige psychriffs en genadeloos neergehamerde drums. Qua podiumpresentatie is er niet eens zoveel nodig en ligt de focus op strak spel en dynamiek. En dit maakt het optreden van Wo Fat tot een smerige stonerboogie van jewelste, die naast uptempo ritmes al even soepel overgaat in donkere, psychedelische intermezzo’s. Het resultaat? Het publiek fungerend als een collectief, meeswingend en headbangend.

Wo Fat op Into The Void, foto Rob Sneltjes

Met nog enkele tonen meegepakt van Ancestors is de vrijdag voorbij en al meer dan geslaagd. Afwisselende bands, een amalgaam aan stijlen en typische Friese gezelligheid is troef. Maar met zo’n twintig bands op de zaterdag moet de echte uitputtingsslag nog komen. Tijd dus om de metalroes eruit te slapen, want de koffie gaat hard nodig zijn.

Lees ook:
Into The Void dag 2: De adrenaline-injectie van Orange Goblin

Meer werk van Rob Sneltjes op robsneltjesfotografie.nl en hieronder: