MONO molt De Helling tijdens de zondagsrust

Mono in de Helling, foto Roy Wolters

Het is een traag voortkabbelende avond bij aanvang in De Helling. Maar niet voor lang, want wie binnen is staat zich een verpulverende post-rock package te wachten, snijdend tot diep in de ziel. Niemand minder dan de Japanse band MONO is namelijk headliner in De Helling en de groep heeft het New Yorkse A Storm of Light en Londense celliste Jo Quail meegesleurd op hun Europese tour. Met het nieuwe album Nowhere, Now Here op komst, zal het naar verwachting gauw gedaan zijn met de zondagsrust.

Tekst Merijn Siben, foto’s Roy Wolters

A Storm of Light in de Helling, foto Roy Wolters

Jo Quail
Jo Quail is bij aankomst al halverwege haar set. Beduidend andere koek dan de post-metal van A Storm of Light en MONO. Echter qua melancholische atmosfeer zich makkelijk metend met de rest van de bands. Het is meteen duidelijk dat ze haar sporen al ruimschoots verdiend heeft door samen te werken met bands als Myrkur, Amenra, Winterfylleth en Wolves in the Throne Room. Want haar gebruik van een multifunctionele cello, inclusief effectpedalen en een looping station, schept een wonderschoon, haast filmisch geluid. Bij elk nummer weet de componiste dan ook vele lagen op elkaar te bouwen, sfeervol en dreigend met af en toe zelfs noisy soundscapes.

A Storm of Light in de Helling, foto Roy Wolters

A Storm of Light
Met vijfde plaat Anthroscene zojuist op zak is het bakbeest van A Storm of Light al ruim een decennium bezig. Het is zompige post-metal dat de klok slaat, met veel vernuft gebracht. Op vele vlakken zit het dan ook snor met deze heren. Songwritingtechnisch zit het allemaal prima in elkaar en de visuals zijn eveneens niet te versmaden. Beklemmende beelden van massaconsumptie, kogels geproduceerd aan de lopende band en volkeren in opstand. Toch is A Storm of Light een band van momenten. Een song als You Are the Hunted weet goed te overtuigen, maar het zijn juist de sporadische rustmomenten waaraan bij de band toch simpelweg het een en ander schort. En dit zit hem vooral in de beperkingen van de vocalen, die toch echt rigoureus een zekere kracht missen. Desondanks weet de band er met het ijzingwekkende Collapse een verpletterend einde aan te breien.

Mono in de Helling, foto Roy Wolters

MONO
Het is aan MONO de taak om de avond in De Helling af te sluiten. En dit doen ze door een post-rock-aderlating van heb ik jou daar op de goedgevulde zaal achter te laten. De band uit Tokyo staat al geruime tijd bekend om hun hemelse, uitputtende post-rock, ingewikkeld doch zuiverend voor de geest. Met het nieuwe album Nowhere, Now Here op komst en openend met twee nieuwere nummers als After You Comes the Flood en Death in Rebirth laat de band weten waarom hun fanschare nog steeds blijft groeien. Want of ze nu een oudere song als Dream Odyssey pakken of het titelnummer van de nieuwe plaat, beide etaleren een verbrijzelende melancholie. Met sporadische pianopartijen van bassiste Tamaki Kunishi komt er een breekbare dimensie aan de muziek, als een dam die op het punt staat te barsten. Een stilte voor de storm zo blijkt, al gauw moeiteloos verpulverd door snerpende geluidsmuren. Bij rustpuntje Halcyon (Beautiful Days) doet Jo Quail eveneens een bijdrage, vooraleer het verpletterende Ashes In the Snow voor een machtig slotakkoord zorgt.

Het moge gezegd worden: anderhalf uur MONO is niet voor iedereen. Maar geduldige luisteraars worden beloond. Een uitputtingsslag is MONO zeker, maar eveneens is het het soort uitputtingsslag dat je niet vermoeid of somber achterlaat. Sterker nog, MONO laat je op euforische wijze zien dat er nog schoonheid is in deze wereld.