Saint Vitus op Into The Void, foto Oscar Anjewierden
God Is An Astronaut op Into The Void, foto Oscar Anjewierden
Het is een grijze vrijdagavond in Leeuwarden getergd door stortregens en een kille wind. Fietsers staan afwachtend te schuilen tot de wolken verdwijnen en voetgangers maken ruzie met hun paraplu, maar de metal-liefhebber is daarvan grotendeels gevrijwaard. Want binnen in poppodium Neushoorn maakt vijf jaar Into the Void dat we vanavond een lustrumeditie hebben, waar liefhebbers van stoner, doom, post-rock en sludge metal zich bereidwillig in het diepe laten gooien. Binnenin staat de verwarming aan, staat het bier koud en is de atmosfeer gezellig en gemoedelijk. Typisch Fries dus.
Maar belangrijker nog is dat Into the Void garant staat voor muzikale verrassingen in elke zaal, klaar om de dopamine-receptoren overuren te laten draaien. De eerste avond is dan ook alvast een ijzersterke introductie. Want het wordt uitgebreid en gevarieerd smullen geblazen bij onder andere de sludgemetal van OHMMS, de traditionele doom van Saint Vitus en de emotionele post-rock van God Is An Astronaut.
Lees ook: Dag 2 met Karaoke met Candlemass en de genadeloze penetratie van Love Sex Machine
Tekst: Merijn Siben, fotografie: Oscar Anjewierden
Gold op Into The Void, foto Oscar Anjewierden
MAMMOTH WEED WIZARD BASTARD
De bandnaam is een hele mondvol, en klinkt bijna als de zwaarste pretsigaret verkrijgbaar bij de coffeeshop. Het is sludgy doom metal die lekker ronkt en de verwijzing naar een zeker uitgestorven olifantensoort eer aandoet. De band is afkomstig uit Wales en zangeres Jessica Ball zingt in het Welsh, een Keltische taal uit die streek. Het geeft de zang iets spannends en obscuurs mee dat de muziek ten goede komt. Naast de pompende riffs en het vernuftige drumwerk wordt het geheel eveneens opgeleukt met sporadische elektronica afkomstig van Ball. Hoewel de band pas drie jaar bestaat, zetten zij op Into the Void een verdienstelijk optreden neer.
GOLD
GOLD zet al enkele jaren zoden aan de dijk van de Nederlandse rockscene. Het is muziek die tijd nodig heeft om in te werken, maar wel garant staat voor sterke live-ervaringen. Zo ook vanavond, want na een beklijvend vocaal intro, is de toon gezet. Aangedreven door dikwijls gillende gitaren en een intens opbouwende ritmesectie worden epische songs de zaal ingeworpen. Uittorenend boven dit alles is boegbeeld en zangeres Milena Eva, met grote ogen het publiek bestuderend, alsof wat ze ziet haar doet verstijven van angst. Het draagt bij aan de dreigende en opzwepende sfeer die de band probeert te scheppen en in zijn totaliteit levert GOLD weer een sterk optreden af.
Gold op Into The Void, foto Oscar Anjewierden
Ohhms op Into The Void, foto Oscar Anjewierden
OHHMS
Het Britse OHHMS is evenals landgenoten Mammoth Weed Wizard Bastard nog een jonge telg in de scene. Daarom ook verbluffend dat deze sludge metalband er al drie albums heeft uit weten te persen. Het is een band die, logischerwijs gezien het genre, niet doet aan enkel een liedje. Een epos is het gegeven en het doel is om dit muzikaal te vertellen. Lange uitgesponnen nummers met rustieke, verhalende intermezzo’s en diverse tempowisselingen vuurt de band op de Neushoorn af. Maar de grootste troef, en hetgeen wat het plaatje compleet maakt, is nog wel de beestachtige live-presentatie zelf. Elke individuele muzikant staat namelijk naar hartelust het podium te domineren en het publiek te bezweren. Drums die klinken als een bende marcherende olifanten, lompe riff-secties, een rondspringende bassist en een frontman die met zijn krachtige stem en hyperactieve handgebaren de luisteraar bij de kladden grijpt. Het gemak waarmee deze band zich presenteert verveelt geen moment. Met OHHMS heeft Into the Void dan ook het eerste hoogtepunt te pakken.
Ohhms op Into The Void, foto Oscar Anjewierden
Messa op Into The Void, foto Oscar Anjewierden
MESSA
Vanuit Italië krijgt Into the Void te maken met Messa. Een band die de naam eer aandoet, want vrij vertaald is het Italiaans voor massa. Het is dan ook doom metal zonder al te veel opsmuk, gekenmerkt door dronende riffs en langgerekte ritmes. Muzikaal verdienstelijk maar soms ietwat eenzijdig. Deze eenzijdigheid wordt echter grandioos omhooggetild door de zangeres, enkel bekend als Sara. Onder begeleiding van rood licht en een ingetogen houding weet zij haar zangkwaliteiten door de zaal te doen echoën. Tegelijkertijd groots en toch persoonlijk alsof het een huiskamerconcert betreft. Hoogtepunt van van het optreden is het epische Hour of the Wolf, dat rustig begint maar in een hoger tempo eindigt. Het zijn dit soort nummers die het optreden van dit collectief naar een hoger niveau tillen.
Saint Vitus’ Dave Chandler op Into The Void, foto Oscar Anjewierden
Scott Reagers op Into The Void, foto Oscar Anjewierden
SAINT VITUS
Nog geen week geleden waren de doom-veteranen van Saint Vitus op bezoek bij de zuiderburen voor een rondje Desertfest. Toen werd er gesproken over een sterk optreden, en dat doen deze oudjes vanavond gelukkig opnieuw. De traditionele doom en heavy metal klinkt gewoon uitzonderlijk lekker. Het geeft een heerlijke oldschool vibe weg, dankzij een mix van oud en nieuw, snel en langzaam. Spacey visuals accompagneren de fuzzy gitaarsolo’s van Dave Chandler, die veelvuldig contact maakt met de aanwezigen. Ook Scott Reagers is goed bij stem, en staat ontspannen op het podium. Het hoogtepunt vindt plaats tijdens de klassieker Burial at Sea, dat alle elementen van Saint Vitus bevat; sfeervol beginnend maar eindigend in een uptempo heavy metal aanval. Toch weet de band de energie niet over te brengen op de niet geïnitieerden en is het behalve enkele rijen vooraan achterin aardig leeg. Desondanks is het ook deze keer een optreden om van te smullen.
Twelve Boar op Into The Void, foto Oscar Anjewierden
TWELVE BOAR
Na zo’n gevarieerde avond is het belangrijk om even zonder al te veel nadenken te genieten. Twelve Boar is dan ook op een perfect moment ingepland. Uitgedost in zonnebrillen en cowboyhoeden brengen deze Britten een pretentieloos potje rock ’n’ roll. Springerige liedjes over drank, drugs en vrouwen; weinig origineel maar verdomd als het niet rockt en stampt. Met songs als Sharpshooter en Truck Stop Baby knalt Twelve Boar zich met zichtbaar genoegen door de set heen en het gewenste resultaat is al gauw bereikt: een tevreden publiek en wellicht een paar nieuwe fans.
God Is An Astronaut op Into The Void, foto Oscar Anjewierden
God Is An Astronaut op Into The Void, foto Oscar Anjewierden
GOD IS AN ASTRONAUT
Met God Is An Astronaut gaat de muziek weer over een andere boeg. Na een reeks sludge en doom komen deze Ierse post-rockers hun vijftienjarige bestaan vieren. En hoe, want de grotendeels instrumentale rock is vanavond gezegend met een fantastisch geluid. God Is An Astronaut kenmerkt zich door een grandioos slepende ritmesectie die uitnodigt tot meedeinende hoofden. Daarbovenop zweven complexe gitaarmelodieën, doorspekt met tragiek en melancholie maar ook een sprankje hoop en euforie. Het geheel wordt afgemaakt door elektronische samples en een knipperende sterrenhemel als lichtshow.
Het is natuurlijk post-rock eigen dat de podiumprestatie gekenmerkt wordt door ingetogenheid, bij God Is An Astronaut is dat niet anders. Met af en toe wat praatjes tussendoor laat de band de muziek voor zichzelf spreken, en gaan zij dusdanig op in hun set dat het evengoed een fascinerend beeld is. Suicide By Star, opgedragen aan het vijftienjarig bestaan, bereikt het kookpunt van het optreden gedragen door hectische double bass en een stortvloed aan stroboscopen. Dankzij een retestrak geluid, een toffe lichtshow en een band die alles geeft, is God Is An Astronaut een van de hoogtepunten van de avond. Een half uurtje langer was zeker niet verkeerd geweest.
Stone In Egypt op Into The Void, foto Oscar Anjewierden
STONE IN EGYPT
Na een slopende avond met een daverende climax van God Is An Astronaut zou je bijna vergeten dat er nog een officiële afsluiter staat te spelen. Meerdere mensen hadden dat ook, want er zijn schrikbarend weinig mensen aan het afteren in de Arena. Maar het drukt de pret geenszins, want het Nederlandse Stone In Egypt brengt een krachtige bak stoner metal ten gehore. Veelal uptempo nummers die profijt hebben van het feit dat het om een driemansformatie gaat. Hierdoor klinkt de bas hoorbaar en komt de ritmesectie uiterst sterk naar voren, wat een aangename groove teweegbrengt. Het wordt met veel speelplezier gebracht, brengt de aanwezigen in beweging en is in vele opzichten daarom een perfecte afsluiter voor deze eerste dag Into the Void. Op naar dag 2!
Lees ook: Dag 2 met Karaoke met Candlemass en de genadeloze penetratie van Love Sex Machine
Meer foto’s van Oscar Anjewierden via zijn website en hieronder in de galerij.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.