Ze waren al langer een favoriet en in 2018 met Eternal Return goed voor het NMTH Album van het Jaar: Windhand. Met die vierde plaat bevestigde de groep uit Richmond, Virginia de grote status in doom en stoner metal. En toch is er wat nieuws aan de hand. Op de jongste langspeler is er meer fuzzy grunge in het geluid geslopen, en zijn de vocalen van Dorthia Cottrell nog meeslepender aanwezig. Ook zou de plaat de sporen dragen van de cyclus van leven en dood waar de band in de aanloop mee in aanraking kwam. Cottrells fascinatie met dood, het macabere en verval vindt zijn weerklank in haar teksten. En ster (grunge) producer Jack Endino (Nirvana, Soundgarden) zat weer achter de knoppen.
Windhand opereert sinds de oprichting in 2009 als vijftal, maar als tweede gitarist Asechiah Bogdan in 2018 stopt, gaat de formatie verder als viertal met een enkele gitarist. Door Bogdans vertrek zijn Cottrell en gitarist Garrett Morris de enige oorspronkelijke leden. Ryan Wolfe zit wel al sinds 2010 achter de drumkit en is dus meer dan gekwalficeerd om NMTH’s groeiende nieuwsgierigheid te beantwoorden. En hadden we al gezegd dat je de groep deze maand kan zien in Patronaat, Effenaar en de AB? Dus dat!
Door Ingmar Griffioen
Jullie vierde album kwam uit in oktober en op Eternal Return lijkt de zware doom plaats te hebben gemaakt voor een soort doom-grunge. Waar komt die ‘verandering’ vandaan?
Ryan: “Geen idee. We hebben zoals gewoonlijk grotendeels vastgehouden aan het plan. Maar met dit album bracht Jack Dorthia’s vocalen echt omhoog in de mix en maakte het zo een vocaal gedreven album. En het toont maar weer hoe invloedrijk Chris Cornell en Layne Staley waren voor haar.”
Windhand op Desertfest, Foto Roy Wolters
Voor het grunge-deel zou je inderdaad denken aan de rol van producer Jack Endino. Toch was hij ook al present bij de opnames van voorloper Grief’s Infernal Flower.
“Yeah, Jack was absoluut betrokken in productioneel opzicht, maar we hebben uiteindelijk het schrijfproces net kunnen voltooien voor we de studio in gingen. We wisten wat we wilden terwijl we dit album schreven en Jack kon al snel horen en zien in welke richting we ons aan het bewegen waren. Hij heeft ons kunnen helpen door ons te gidsen op die weg.”
Waarom kozen jullie Endino en wat heeft die keuze gedaan voor het album?
“We waren ideeën aan het verkennen toen we een korte tour door het Noordwesten (van de States, IG) deden en Jack kwam naar onze Seattle-show en hing met ons na de gig. Het was daar dat we beseften dat we meer dan een professionel relatie hadden. Dat we vrienden zijn. En in de opnames van Eternal Return kwam die vriendschap echt tot uiting. Hij zag onze voorgenomen richting al van de ruwe demo’s die we hem gestuurd hadden en sprong in de studio in wat meer exeperimentele ideeën die resulteerden in ons nieuwe album.”
Eternal Return werd gekozen tot ons album van het jaar 2018. Hoe is de plaat over het algemeen ontvangen?
“Tot zover prima, maar om eerlijk te zijn is het belangrijker dat wij vieren heel erg blij zijn met het resultaat.”
Op deze plaat lukt het Windhand weer om zalvend, dromerig en tegelijkertijd heavy te klinken. Wat is het geheim, als dat er al is, van deze veelzijdige sound?
“We vliegen muzikaal echt alle kanten op wat onze persoonlijke voorkeuren betreft, dus dit komt voor onszelf allemaal op natuurlijke wijze samen tot stand.”
Ik las ergens dat Eternal Return de ontwikkeling en mindstate van de band reflecteert. Op welke manier?
“Het is een welkomst- en afscheidsomhelzing voor nieuwe en oude vrienden die komen en gaan, terwijl we allemaal dit levenspad op aarde bewandelen.”
Toen mede-oprichter Asechiah Bogdan vertrok, ging Windhand van twee naar één gitarist. Heeft dat het album en de liveshow beïnvloed?
“Less is more in dit geval. We hebben wat tijd genomen om ons livegeluid bij te stellen, maar waren al direct in staat om als viertal die click te hebben. Wat betreft het schrijven lag alles al op tafel. We konden het openen en zo sneller dan ooit door de ideeën heen werken.”
Windhand op Desertfest, Foto Roy Wolters
De cyclus van leven en dood zou de band beïnvloed hebben. Jullie zijn een naaste vriend verloren en hebben nieuw leven gewonnen door de geboorte van de zoon van gitarist Garrett Morris. Hoe weerspiegelt dat in het album?
“Wel, zonder al te diep erop in te gaan, het album begint met een opname van zijn zoons hartslag. En we hebben een nummer opgedragen aan een goede vriend die ons heeft verlaten. De rest is persoonlijk.”
Het langgerekte, en fijngevoelige slotnummer Feather is een dodenmars?
“Yeah, toen Garrett ons aanvankelijk dit nummer liet horen, begon ik een soort mars-beat te spelen. Hij reageerde: “Yes! Ik wil dat dit een dodenmars oproept, dus ga zo door!” Boem!”
De band maakt zich op voor Europese tournee. De laatste keer dat ik jullie zag was op Desertfest Belgium in oktober 2017. Sindsdien is er veel gebeurd. Hoe zou je de muzikale ontwikkeling van Windhand omschrijven?
“We weten wie we zijn en wat we kunnen als vrienden en bandmaten en dat heeft ons de mogelijkheid gegeven om op het podium te relaxen. We groeien nog steeds als muzikanten.”
De liveshow is ongetwijfeld gekruid met nieuwe songs. Wat kunnen we verder verwachten?
“Ja, veel nieuwe songs. De set is nogal lang geworden. Hopelijk hoef ik niet in een fles te pissen achter Parkers basversterker. Ha ha!”
Windhand op Desertfest, Foto Roy Wolters
Windhand begint 7 maart in Wenen aan een nieuwe Europese tournee. De groep is hier te zien op:
Mar 17: Brussel, BE – AB
Mar 19: Haarlem, NL – Patronaat
Mar 20: Eindhoven, NL – Effenaar
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.