Heideroosjes in Tivoli/Vredenburg, foto: Paul Verhagen
Heideroosjes in Tivoli/Vredenburg, foto: Paul Verhagen
Dat het ooit nog kon gebeuren: Nederlands grootste punklegende terug op de planken. De Heideroosjes hebben van 1989 tot 2012 honderden podia en festivals onveilig gemaakt, een onverwoestbare tourmachine met een reeks fantastische pretpunkplaten in de pocket. Maar aan alles komt een eind, en ook de onvermoeibare punkers van Heideroosjes werden ingehaald door het volwassen leven met day jobs, familie en andere verplichtingen. Maar nu, 30 jaar nadat de Limburgers bijeen kwamen om Ramones-covers krakkemikkig in elkaar te rammelen, zijn de legendarische Nederpunkers in vol ornaat in het tourcircuit, met enkele concerten in luttele minuten uitverkocht. En op deze woendagavond 18 december de een na laatste show in Ronda, TivoliVredenburg. Wat volgt is twee uur lang razen en tieren met punkklassiekers.
Tekst: Merijn Siben // Fotografie: Paul Verhagen
Hoewel ondergetekende zich er zoveel mogelijk van weerhoudt vanuit de ik-persoon te spreken, breek ik zo nu en dan van karakter. Want sinds mijn twaalfde raakte ik in aanraking met de Heideroosjes, destijds nog met het heerlijk schunnige ‘Ze Smelten de Paashaas’, dat haast ‘analoog’ viral ging door de komst van Kazaa en Limewire, ver voor de tijd van Youtube of Facebook. Maar het is een elektronische, puberale track die enkel als bonus op het debuut Noisy Fairytales stond, niet representatief voor waar de band echt voor staat. En dat is pretpunk van een hoog niveau. Muzikaal niet complex wellicht, maar juist gecompenseerd door een sterk gevoel voor songwriting, een overdosis attitude, grenzeloze energie en de scherpe, humoristische teksten van frontman Marco Roelofs. Dit vernuftig verpakt in een grandioos arsenaal punkhits, dat een twee uur durend optreden rechtvaardigd, en mij een vertederende trip down memory lane bezorgd.
Heideroosjes in Tivoli/Vredenburg, foto: Paul Verhagen
Heideroosjes in Tivoli/Vredenburg, foto: Paul Verhagen
Het is dan ook mooi om te zien hoe de tracks zich nog staande houden vandaag de dag. En dat is niet zo gek, want terwijl de band opgroeide, werd ook hun muziek volwassener en verfijnder, van het krakkemikkige debuut Noisy Fairytales tot het sterke Schizo of Sinema. Zo wordt er begonnen met het hevige ‘Psychic’, met die heerlijke stop/start riff, waarbij de gehele band laat zien dat er nergens sprake is van slijtage in de liveperformance. Jaar in jaar uit en een eeuwige vriendschap laat zien dat drummer Igor Hobus, gitarist Frank Kleuskens, bassist Fred Houben (in glimmend Elvis kostuum) en frontman Marco Roelofs muurvast op elkaar ingespeeld zijn. En exploderend van de aanstekelijke energie zo blijkt, wanneer vanaf ‘Break the Public Peace’ ook de Ronda als een ontplofte stuwdam openbreekt, meedienend op die vlotte tempo’s en lompe breakdown. Van ‘Lekker Belangrijk’ tot ‘Damclub Hooligan’, al het beste werk komt aan bod. Roelofs kondigt ook ‘hitsingle’ ‘Klapvee’ aan, dat gaat over de Bejaardenbond op bezoek bij de Vakantieman. ”Bevat nog aardig wat gedateerde woorden, maar die heb ik aangepast”, met bepaalde verwijzingen vervangen door woorden als Snapchat enzovoorts.
De punkers hebben het hart op de juiste plek, zo ook wanneer ze ‘Opa’ spelen en Roelofs medewerkers in de zorg een hart onder de riem steekt. ”Jullie werken keihard voor weinig geld, jullie zijn de echte helden!” Bij ‘Fistful of Ideals’ vindt de vertrouwde cirkelpit plaats, gevolgd door het schrijnende ‘Time Is Ticking Away’, beide van Schizo. Ook afkomstig van dat album is het grimmige ‘Regular Day In Bosnia’, dat voortkwam uit een tour door voormalig Joegoslavië. ”In 2019 is er weinig veranderd”, geeft Roelofs aan. Vervolgens wordt het publiek getrakteerd op een aaneenschakeling van punkkrakers, met een wall of death bij ‘Nothing’s Wrong’, crowdsurfers bij ‘Iedereen is Gek (Behalve Jij’)’ tot zelfs het ondergewaardeerde ‘Bereik-Bar-Baar’, waarvan de teksten over multimedia nog steeds relevant zijn. Het melancholische rustpuntje ‘A Bag Full of Stories’ biedt dan gelukkig een momentje om de wonden te likken, op emotionele wijze vertolkt.
Heideroosjes in Tivoli/Vredenburg, foto: Paul Verhagen
Heideroosjes in Tivoli/Vredenburg, foto: Paul Verhagen
Hoe dan ook, vanavond rocken en raggen deze Roosjes de pan uit, zoals ze dat al vaker hebben gedaan. Maar toch zorgt het weerzien jaren later voor een extra element, met teveel nostalgische krakers om op te noemen. Van ‘Ik Wil Niks’ tot ‘Sjonnie en Anita’, ‘I’m Not Deaf(I’m Just Ignoring You)’ tot een cover van Raggende Manne (‘Poep in je Hoofd’). Het doet ons hunkeren naar die goede oude tijd, toen de Heideroosjes in elk hoekje des lands en daarbuiten de zaal platspeelden. Met als absolute hoogtepunt de ultieme Heideroosjes anthem voor het laatst bewaard: ‘United Scum’, waar zowel de frontman als gitarist Frank Kleuskens een vernuftige crowdsurfsessie niet kunnen weerstaan. Het is simpelweg gewoon zo: dit concert van de Heideroosjes is een van de hoogtepunten van het jaar, een legendarische show voor de Ronda-historie en een magnifieke weergave van een punkband die we gaan missen. Scum is what we will be, daar met zijn allen in TivoliVredenburg en daarbuiten. Heideroosjes bedankt!
Heideroosjes in Tivoli/Vredenburg, foto: Paul Verhagen
Heideroosjes in Tivoli/Vredenburg, foto: Paul Verhagen
Heideroosjes in Tivoli/Vredenburg, foto: Paul Verhagen
Heideroosjes in Tivoli/Vredenburg, foto: Paul Verhagen
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.