Noorderslag, altijd zwaar. Het gros van het publiek, de bands en de verzamelde journalisten heeft inmiddels vier heftige dagen en nachten in de benen. De bands die we vandaag gaan zien staan dan ook gegarandeerd voor moeilijke zalen. Met de hectische drukte in de Oosterpoort staan die overigens wel altijd vol. Het stevigere werk is deze zaterdag vlak op elkaar geprogrammeerd in de Binnenzaal en de Marathonzaal. We pendelen in volle vaart heen en weer tot diep in de nacht.
Tekst: Tim van der Steen / Foto’s: Rick de Visser
High school rock
Het is aan Canshaker Pi om onze heavy route af the trappen in de Marathonzaal. Dat blijft een rotruimte. Het plafond is zo laag dat er nauwelijks ruimte is voor een podium dus de bands spelen praktisch gelijkvloers met het publiek. Dan staat er ook nog eens een brede pilaar in de zaal waardoor je eigenlijk alleen wat van de show meekrijgt als je zelf pal voor het podium staat. Het maakt blijkbaar geen bal uit dat Canshaker Pi tegelijk speelt met de uitreiking van de popprijs, de Marathonzaal staat ramvol. Dat kan natuurlijk ook komen doordat drank op dit tijdstip in de grote zaal niet meer is toegestaan. Enfin, de jonge Amsterdammers brengen een lading 90’s high school rock, maar dan met een stem die net wat grauwer overstuurt. Teenage angst met een aardig poppy punkgevoel. Bovenal een behoorlijk volwassen, strak geluid. Met simpele maar catchy riffs en een flink stabiele drummer staat de sound van Canshaker Pi als een huis.
Hoog-waterbroeken
Lookapony mag het gaan proberen in diezelfde zaal. De Eindhovense garagerockers bungelen al langere tijd aan de onderkant van het circuit. Af en toe verscheen een nieuwe single en we zagen ze al regelmatig op de planken, maar doorbreken wilde vooralsnog niet lukken. Nu schijnt dan toch echt eindelijk de eerste langspeler op komst te zijn. Wij zijn alvast erg benieuwd want live is Lookapony iedere keer een feestje. Hoog-waterbroek, x-benen en een wat verdwaasde blik. De quasi-nonchalante sleazers zien er uit als heerlijke outsiders en dweilen over het podium. Dan klapt plotseling die gruizige gitaar er in en verschijnt het vuur in de ogen. Lookapony is wel echt een band met hele leuke liedjes, een prima geluid, aardige energie en leuke hooks. Laten we alsjeblieft hopen dat ze dit jaar een paar treetjes klimmen.
Gruizige noiserock
Tijd voor de overstuurde grunge van Paceshifters. We zagen het donderdag natuurlijk al op onze showcase in De Kar. Nu zien we het opnieuw, ditmaal met beter licht en een veel groter podium. De gruizige noiserockers uit Wijhe timmeren al sinds 2008 aan de weg en die ervaring spreekt vandaag. Van de podiumruimte wordt wild gebruik gemaakt, pluspunten ook voor de gekwelde krassende stem van frontman Seb Dokman. Met gestrekt been komt het trio erin en de Binnenzaal gaat hard tegen de vlakte. De bobo’s op Noorderslag zijn een notoir stug publiek maar hier wordt rap een pit gebouwd, stagedivers en crowdsurfers volgen snel. Paceshifters bewijzen hier absoluut klaar te zijn voor grotere podia.
Strakke sleaze
Een flitsende lichtbak boven de drummer toont de bandnaam van Bartek. De Amsterdamse fuzzrockers komen afsluiten in de Marathonzaal en hebben de juiste sound voor een feestje diep in de nacht. Sleazy en een beetje wazig maar wel behoorlijk strak. Poppy hooks verpakt in rollende rock, met een grommende fuzz-saus over de gitaren. Visueel niet het spannendste dat we zagen, zeker vlak na Paceshifters, maar er wordt wel stabiel doorgerammeld. Het trio heeft er zelf duidelijk lol in en dat werkt aanstekelijk. Met vier dagen ESNS in de benen lopen we aardig op ons tandvlees, Bartek blijkt daarvoor het perfecte medicijn.
Rockdominee
The Grand East, de aller-, allerlaatste band van het festival en meteen een van de meest onhippe. Hun psychedelische bluesrock en soul sleept ons direct mee naar de seventies, daar is het dan vervolgens best wel groovy. Frontman Arthur Akkermans verkondigt zijn gospel vol overgave als een maniakale blanke rockpreacher met wiebelbenen. Geen flauwe keyboards maar een flink afgeleefde Hammond op het podium. De Diepenheimse jongens doen hier niets vernieuwends, maar weten wel te overtuigen. Akkermans pakt de mondharmonica er ook nog bij. “The Lord’s gonna leave this land.” Na vier dagen van God los in Groningen vormt een dampende uitvoering van Kiss The Devil het groovy slotakkoord van Noorderslag.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.