Jubileumeditie van de Hardhitting Albumreviews! In deel 10 komen weer vier bijzondere releases voorbij. Sterker: Redacteur Lodewijk Hoebens heeft zijn licht juist laten schijnen over vier platen die misschien wel wat over het hoofd zijn gezien. Goede insteek! De eerste, Corpseflower van Mike Patton en Jean Claude Vannier, verdient sowieso extra aandacht. Zijn band Faith No More is immers net door de Belgische topfestivals Graspop Metal Meeting en Rock Werchter gestrikt! Maar ook de releases van het Amerikaanse Highly Suspect, het Tunesische Myrath en The Amazons uit Reading, UK mogen er zeker zijn, zo betoogt Lodewijk. En aangezien het buiten toch natte-hondenweer is, kun je jezelf net zo goed ingraven met deze vier Hardhitters op de doppen.

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Door: Lodewijk Hoebens

Mike Patton + Jean Claude Vannier – Corpse Flower

Faith no More komt volgend jaar niet alleen naar Graspop maar ook Rock Werchter staat op het programma! Boegbeeld Mike Patton kan echter nooit lang stil zitten. In 2020 komt Pattons tweede bekendste bands, Mr. Bungle, eveneens weer bij elkaar. Nostalgisch terug naar de jaren ’90. jawel. Inmiddels de 50 gepasseerd, blijft Patton zichzelf heruitvinden. Scheurend hard met Dead Cross of croonend op het werk van Jean Claude Vannier. Beetje lounge, tikkeltje jazz met typische vocalen die alle kanten van het universum op gaan. Hier en daar een sneer uitdelend. “When I get to the top of the world. I’ll take a shit right down on the earth”.

Fijn dat Mike nog altijd zijn eigen weg gaat. Soms fluitend dan weer schreeuwend. Vooral de bizarre waarnemingen en bijzondere denkwijze blijven sinds zijn komst bij Faith no More dertig jaar geleden zo intrigeren. Neem bijvoorbeeld ‘Browning’, een oorwurm eerste klas. Soort van neo noir-verhaal over een afrekening, maar door de coole vocalen van Mike zoveel spannender.

“Hey hey hey
shoot shoot shoot
bang bang bang
bleed bleed bleed!”

Of wat denk je van een enerverende rit met ‘Camion’? Het zou zo passen in het repertoire van the Last Shadow Puppets door de spannende strubbelingen en symfonische steun. Gooi er wat gotiek doorheen met Glockenspiel en klavecimbel en je krijgt ‘Hungry Ghost’. Verknipte liefde vinden we terug in ‘Ballade C33’, ‘Pink and Bleue’ en ‘Chansons d’Amour’. Laat die strijkers maar over je hart gaan, het is bijna Kerst.

Dankzij de muzikale potpourri van Fransman Jean Claude Vannier blijft Corpse Flower elke keer weer een ervaring. In de titeltrack roept Patton allerlei smakelijke gerechten. ‘A Schoolgirl’s Day’ is letterlijk wat je mag verwachten. De plaat voelt aan als een soundtrack, niet zo gek misschien want de artiesten ontmoetten elkaar in Hollywood. Twee muzikale krachten die het beste bij elkaar naar boven weten te halen.

Highly Suspect – MCID

Ineens waren ze daar, Highly Suspect, met zowel een Grammy-nominatie voor beste rocksong als voor beste rockplaat in 2015. Het Amerikaanse drietal werd, met name in eigen land, gezien als redders van de rock ’n roll. Nu heeft frontman Johnny Stevens niet zo veel met de huidige rockmuziek en volgt hij vooral zijn hart. Een hart dat duidelijk op de tong ligt. Derde album MCID is misschien wel zijn meest persoonlijke plaat. Daarom dat het ook alle kanten op gaat. Veel hiphop-invloeden, Johnny heeft zelfs een alter ego aangenomen: Terrible Johnny. MCID staat dan weer voor My Crew Is Dope!

Hippe termen maar zeker geen commercieel kunstje. De crew is al vanaf het begin hetzelfde met Joel Hamilton als producer, de broertjes Meyer naast Jonny, een DJ voor de liveshows en een hele brede muzieksmaak als inspiratie. Ze begonnen immers als coverbandje. Joe Duplantier van Gojira kent de gasten al jaren, produceerde een van de EP’s en was zelfs vijf jaar lang de buurman. Het gastrolletje van Gojira is dus niet toevallig en werkt op een plaat vol ups en downs.

De plaat begint gelijk met de tweestrijd van elke artiest. Zoveel succes hebben terwijl het persoonlijk helemaal niet goed gaat. Keepin’ it real! Single ‘16’ gaat verder in detail en vertelt de romantische kant van Johnny.

“It took me 16 years to find you
One second to love you
Seven years to hold you
One minute to loose you”

De weg naar de top is zwaar, maar er blijven is nog zwaarder. Met de derde plaat heeft Highly Suspect een avontuurlijke weg ingeslagen vol zijwegen. Opmerkelijke intermezzo’s als ‘Tetsuo’s Bike’, ‘Juzo’ en ‘Nairobi’. ‘Freakstreet’ komt in de buurt van het oudere werk al missen we de gitaren. Die zijn wel aanwezig op ‘Canals’, waarin de band laat horen dat ze nog zeker kunnen rocken. Ook ‘Upperdrugs’ en ‘@tddybear’ (met Conor Mason van Nothing But Thieves) blijven lekker in die vibe hangen. ‘Arizona’ bewandelt dan weer fraai het akoestisch pad. Omdat ze een rockband zijn hoef je niet altijd overweldigende gitaren te gebruiken. Kijk maar naar Linkin Park en Bring Me the Horizon. MCID is experimenteel en verdeelt de fans misschien, maar voelt als een belangrijke stap voor de band zelf.

Myrath – Shehili

Het lijkt alweer lang geleden dat ik het Tunesische Myrath zag in Baroeg. In een paar jaar tijd heeft het vijftal flinke stappen gemaakt. Hoe? Door heel veel te blijven optreden en het publiek voor je te winnen. Als je speelt op het grootse Sweden Rock Festival, Behemoth uitvalt en de organisatie vraagt of je nog een tweede keer wil optreden, dan doe je iets goed. De liveshow mag er zeker zijn met buikdanseressen, vuurwerk en traditionele percussie. Als bewijs heeft de band net de dvd Live in Carthage uitgebracht.

Goed materiaal is natuurlijk ook essentieel voor succes. Nieuwe plaat Shehili gaat avontuurlijk verder met het samenbrengen van hun Maghreb-roots en melodramatische prog metal. Ook wel Oriental metal genoemd, al kiezen de heren zelf liever voor de term blazing desert metal. Wat vooral blaast zijn de gitaarsolo’s van Malek Ben Arbia, het enige originele lid en brein achter de band. De samenvloeiing van stevige riffs, traditionele melodieën (veelvuldig uit de synths getoverd) en imposante vocalen van Zaher Zorgati zorgen keer op keer voor verwondering. Het zit erg goed in elkaar, niks overdreven of over-geproduceerd.

Vooral het tweede deel van de plaat werkt ijzersterk vol positieve en energieke songs. De prachtige ballad ‘Stardust’ trekt alle registers open. Beetje à la Within Temptation. Ideetje voor een volgende plaat, een duet tussen Zaher en Sharon of Anneke van Giersbergen. De frontman heeft zijn stem immers al laten horen op de laatste plaat van Ayreon, dus wie weet zijn er connecties. Gitarist Ben Arbia laat met een woeste solo van zich horen tijdens het ruigste nummer ‘Darkness Arise’ en leidt ons zo naar het slot, de titeltrack. Alle elementen zijn aanwezig om je mee te laten waaien op de muziek van Myrath. Het is natuurlijk een kwestie van smaak maar Shehili klinkt zo toegankelijk en verwarmt iedereen in deze koude tijd van het jaar.

The Amazons – Future Dust

Nog een band die hard aan de toekomst werkt en dan hebben we het niet over YouTube of andere social media. Nee ouderwets non-stop optreden, hoe klein de zaal ook. Onderaan beginnen en jezelf langzaam opwerken. Oldschool rock ’n roll! Twee keer stonden ze in het pittoreske Rotown en daar zag je qua uitstraling al een wereld van verschil. Hits (‘Black Magic’ en ‘Little Something’) hadden ze al en het momentum ook, maar dan komt die moeilijke tweede plaat. Zelf zijn de rockers pas halverwege de twintig maar ook zij merken dat de rock ’n roll een steuntje in de rug kan gebruiken.

Zonder commercieel te zijn overigens. Het viertal speelt al heel wat jaren samen en met Reading Festival in je achtertuin stroomt de muziek door de aderen. Live zitten songs vol jampartijen en uitgesponnen solo’s maar ook op plaat klinkt het rauw en opzwepend. Voor Future Dust verhuisde de band naar een huisje in Wales en dook grondig in de gitaargeschiedenis.

“There’s this song we’ve been singing
kind of wrong but we mean it”

Inspiratie kan nooit kwaad zolang je er maar je eigen ding mee doet. De cowbell in ‘Dark Visions’ geeft het nummer net dat beetje meer kick. Sowieso weet de drummer elk nummer te voorzien van meerdere oppeppers. De intro van ‘Mother’ gaat door merg en been en dan moeten de gitaren nog komen! Voet op de pedalen en een dikke distortion erdoorheen. ‘Doubt It’ begint andersom met op elkaar inspelende gitaren. Harmonisch met hier en daar een welgeplaatste solo. Geen twijfels, gewoon spelen. Dat het ook rustig kan bewijzen ze met ‘Georgia’ en het akoestische ‘25 (reprise)’. Terug naar de oorsprong van de band, zonder drummer spelend in pubs. Thuis spelen ze inmiddels met succes in grotere zalen, wie weet waar het ze brengt in Europa.

Dit was de tiende editie van Hardhitting Albumreviews. Check de Spotify-lijst voor meer NMTH Hardhitters:

 

 


Deel dit artikel