Het is eind december, het natte, koude en smerige einde van een alleszins ongekend dramatisch 2020. Een jaar dat eigenlijk gemaakt lijkt om de meest onheilspellende en kwaadaardige muziek los te laten en daarmee heel geschikt voor de rubriek Hardhitting Albumreviews. Zo’n kerstvakantie biedt sowieso meer dan voldoende aanleiding om nog wat catharsis via de nodige heavy muziek mee te pakken natuurlijk! Daarvoor hebben we vier uiteenlopende albums verzameld. Joost Schreurs bespreekt met de laatste van het IJslandse Sólstafir misschien wel de meest hoopgevende plaat van dit kwartet. Ingmar Griffioen liet zich omverblazen door een relatief nieuwe Mechelse groep (Pothamus) die van ambient tot post-metal gaat én door een schaamteloze pot classic heavy metal uit Arizona: Spirit Adrift. Terwijl redacteur Karin Leijs in de meest duistere pit roerde en de zieke black metal van Akhlys aantrof.

Gordels vast en oren gespitst dus voor editie 27 van de Hardhitting Albumreviews. Met dit viertal reviews komen we voor 2020 op het recordbrekende totaal van 95 reviews. Boven verwachting! En voor volgend jaar op naar de driedubbele cijfers dus!

Door Ingmar Griffioen, Karin Leijs en Joost Schreurs

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Sólstafir – Endless Twilight of Codependent Love

Eind augustus kwam de promo van het nieuwe Sólstafir album binnen bij Never Mind The Hype. In mijn enthousiasme bood ik aan om een review te schrijven. Endless Twilight Of Codependent Love zou pas begin november verschijnen, dus er was tijd zat om eens rustig te luisteren. Na de eerste luisterbeurten sloeg de vertwijfeling toe. Endless Twilight… is een prima album, maar wat duurt het lang, inclusief bonustracks ruim 5 kwartier. En die nummers van vaak 6 of 7 minuten, die muzikaal alle kanten opvliegen: Hoe moet ik hier in vredesnaam een samenhangend verhaal over schrijven? De releasedatum verstreek. Nog maar eens luisteren en weer laten bezinken… Onder studenten is SOG’en een begrip: studie-ontwijkend gedrag, maar ik vertoonde Sólstafir-ontwijkend gedrag. Nu dan, want deze plaat verdient een mooie bespreking, alleen al omdat we hem in jaarlijstjes terug gaan zien.

Het IJslandse Sólstafir begon in 1995 als black metalband, maar al vanaf het tweede album werden de post-rockinvloeden steeds dominanter en op de meest recente langspelers is er van black metal geen spoortje meer te bekennen. Post-rock is een containerbegrip waar veel experimentele rockbands, van Radiohead tot Swans, onder geschaard worden en ook Sólstafir experimenteert graag met atmosferische melodieën en uitgestrekte soundscapes. Een hoogtepunt in het oeuvre van de IJslanders is Ótta uit 2014, een schitterende melancholische ode aan hun thuisland met een voorname rol voor de piano. Op het volgende album, Bedreyminn (2017), verdween de melancholie en de piano al wat meer naar de achtergrond.

Ook op Endless Twilight… is een prominente rol weggelegd voor de gitaar, zoals al direct in het eerste nummer Akkeri duidelijk wordt. Sólstafir rockt er 10 minuten lang lekker op los en horen we daar nu een vleugje black metal met die blastbeats? Hierna wordt er gas teruggenomen en gunnen de IJslanders zichzelf alle ruimte om te experimenteren met diverse geluiden en instrumenten. Ondanks de Engelstalige albumtitel zijn bijna alle nummers, net als op de voorgangers, weer in het IJslands gezongen, met uitzondering van Her Fall From Grace. In Dionysus lijkt het alsof Sólstafir echt even terugkeert naar de black metalroots, direct gevolgd door Til Moldar, misschien wel het meest ingetogen nummer van de plaat. Aan dynamiek, variatie en afwisseling geen gebrek, want de groep laat zichzelf in ieder nummer van een andere muzikale kant zien. Dit maakt het een geweldige plaat om naar te luisteren, maar pittig om te recenseren. De slotconclusie is echter duidelijk: met Endless Twilight of Codependent Love levert Sólstafir een album af waar ze trots op mogen zijn en wat de luisteraar geen moment zal vervelen. (JS)

Akhlys – Melinoë

Akhlys is alweer 11 jaar actief en presenteert ons hun derde langspeelplaat. Na het in 2015 uitgebrachte The Dreaming I (met het bijna 17 minuten durende meesterwerk Consummation) is het nu tijd voor Melinoë. Wie? Melinoë, een Griekse godin, brenger van nachtmerries en waanzin. Als je niet weet wat je kunt verwachten, bij deze. De angstaanjagende, kwaadaardige, claustrofobische sound van The Dreaming I zorgde er al voor dat je tot in het diepst van je ziel de hoop voelde afsterven. Lichten aan, kastdeuren dicht, even een monstercheck onder de bank. Ik durf het, ik slinger Melinoë aan.

De melodische opening van Somniloquy met inzet van bezeten drumpartijen gaat hard van start. Met de intense krijsen van Naas Alcameth (Nightbringer) word je direct de donkere krochten van de hel ingetrokken.

De eerste anderhalve minuut van Pnigalion bestaat uit een bezeten toespraak. Daar kan Anneliese Michel nog een puntje aan zuigen. De zware akkoorden bouwen op tot het geheel uitbarst in een muzikale uiting van atmosferische waanzin. Één grote sonische clusterfuck. Je vergeet welke dag, tijd, jaar het is. Is dit hoe limbo aanvoelt? Tegen het einde van dat bijna 13 minuten durende epos vormen zich heerlijke intense melodische gitaarriffs, waardoor ik deze plek eigenlijk niet meer wil verlaten. Met de hypnotiserende horrorarmosfeer die in bijna ieder nummer perfect gedoseerd is naast het muzikale geweld, had Succubare wel achterwege kunnen blijven. Deze 6 minuten durende interlude had makkelijk korter gekund, waardoor Naas en Eoghan hun razernij nog op de instrumenten hadden kunnen botvieren.

Gelukkig worden we met Ephialtes en Incubatio weer teruggetrokken in deze gitzwarte black metal-nachtmerrie. Na het luisteren van dit album denk ik dat ik toch luchtig nog even een afleverinkje SpongeBob SquarePants opzet, voordat ik de moed heb om in mijn bedje te kruipen. (KL)

Spirit Adrift – Enlightened In Eternity

Er moet natuurlijk altijd een schaamteloze luchtgitaarplaat in de albumjaarlijst en dit jaar pakt Spirit Adrift die rol vol overgave. Evenzeer overtuigend als wij de denkbeeldige gitaar door de inmiddels aardig bedompte woonkamerlucht slingeren. De plaat gaat vanaf Ride Into the Light flink kippenvelwekkend los, met gierend heavy metal-gitaarwerk, inclusief klassieke solo’s zoals we ze helaas nog maar weinig horen. De US heavy metalband appelleert op deze langspeler zeer aan het oergevoel dat we als tiener voelden toen we Kiss, Twisted Sister, Status Quo en al die NWOBHM-bands (Saxon! Def Leppard!) op dat tapedeck luisterden.

We gingen eerder al erg hard op het furieuze, opgejaagde eerste geluid Harmony of the Spheres en de meer melodieuze single Astral Levitation, die je keer op keer onverbiddelijk meesleept en ondertussen een voorname Owner Of A Lonely Heart vibe ademt. En ook het riffwerk in Cosmic Conquest voert ons haast ongemerkt naar die jeugdsentimentele hoogtes, terwijl de meezingbaarheid van de zanglijnen even ongegeneerde momenten oplevert… Luisteraars die bij tracks als Screaming From Beyond die neiging niet voelen, die deze heavy metal-liefde niet vanuit de diepste tenen rondschreeuwen, moeten van binnen echt aan het afsterven zijn. Daarnaast moet absoluut opgetekend worden dat Nate Garrett ook een dijk van een Dee Snider-stem heeft. Classic stuff! Alsof de langspeler al niet rijk genoeg geassorteerd is, sluit die af met Reunited In The Void: 10.48 minuten die je hartverwarmend heen en weer slingeren in de leemte van dit rampjaar.

Spirit Adrift was vanaf 2015 eerst een soloproject van multi-instrumentalist en songwriter Garrett uit Phoenix, Arizona. Vanaf 2017 is drummer Marcus Bryant present en het duo groeide vervolgens door tot een vierkoppige (live-)band. Enlightened In Eternity kwam al op 16 oktober uit via Century Media en verdient zeker alsnog een HH-review. Het is de vierde studioplaat in de nu al zeer sterke discografie. Check daarnaast zeker ook hun bewerking van Black Sabbaths Supernaut. (IG)

Pothamus – Raya

Raya is een bijzonder album van een bijzondere Belgische band. Nu zien we wel meer sludge/post-metal uit België, hele goede zelfs, maar toch voelt dit als andere koek. Waarom dan? Zijn het de (post-)hardcore-invloeden? Of hoe de Vlamingen tussen post-rock en -metal bewegen? Of juist het ambient-karakter met soundscapes en folky gezang, de mengeling van ‘gelijke delen Slowdive, Wardruna en Amenra’ die we bij laatste single Varos noteerden? Het zou heel goed dat alles kunnen zijn, al die kanten die Pothamus tot een vervaarlijk, en eigen geheel heeft gesmeed.

Maar het is zeker ook de algehele feel van de plaat, die niet zelden tegelijk dreigend en beklemmend, als ook dromerig en (elektronisch) stuwend klinkt. Dat geldt zeker voor albumopener Orath, een weergaloos stuk van ruim elf minuten dat begin oktober als eerste single de stratosfeer in geschoten werd. De Mechelse band maakte daarmee meteen zwaar indruk. Zo hadden we met drie singles al heel behoorlijk mogen proeven van het vermogen van Pothamus om onderhuidse spanning op te bouwen, die geregeld tot verpletterende ontlading komt. Dat geluid hebben drummer Mattias M. Van Hulle, bassist Michael Lombarts en gitarist-vocalist Sam Coussens goed voor elkaar. Zoals ook de verpakking zeer verfijnd is, of het nu het strakke artwork is (de albumhoes hint naar TOOLs mathematisch voorliefde) of de schone videoclips.

Wat we nog niet kenden was het tweeluik Heravis I en II en het titelnummer dat liefst 16 minuten in beslag neemt en daarmee twee keer zo lang is als het duo. Niks ergs aan, het voelt alsof Heravis vooral opbouwt richting… Alsof de muziek ondersteund door dromerige mantra’s en spacey ambient, gedreven door straf drumwerk je gidst richtig het magnum opus. Liefde voor die duister-mystieke sferen ook. We zien de druïdes het vuur opstoken, de gelovigen samendrommen rond het offerritueel en horen de huilende wolven. Op een kwart wordt met een bruut “Ra! Ya!” het mensenoffer verscheurd, halverwege staat de brandstapel in lichterlaaie. Het vervolg is dan ook niet lockdownproof.

Raya is opgenomen door producer Chiaran Verheyden (die ook Psychonauts magistrale Unfold the God Man verzorgde) en verscheen op 4 december via Consouling Agency. Wát een debuut voor deze nieuwkomers, wiens eersteling meteen in een rijtje kan tussen de recente uitschieters van landgenoten BRIQUEVILLE, Psychonaut en Eleanora. Wees welkom, oh Pothamus! (IG)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:

 


Deel dit artikel