Voor editie nummer 8 deze keer niet vier maar vijf albums in een korte, doch heftige bespreking. Dit komt met name door een EP die niet mocht ontbreken en meer dan het benoemen waard is (die van Elder). Verder zijn het deze editie voornamelijk ‘gemoedstoestand-platen’, die goed kunnen werken tegen een mogelijk humeur waar je vanaf wilt. We gaan van een fijn potje post-metal in de vorm van Russian Circles, langs de psychedelica van Elder en Nebula, naar de sludgy pop van Torche om uiteindelijk uit te komen bij de totaalbeleving van LINGUA IGNOTA.

Klik voor de uitgebreide luistersessies van de albums op de Spotifylinks, maar je vindt bepaalde tracks ook terug in onze met 666 ‘Hardhitters’ gevulde Spotify-lijst.

Door Steve Gröniger

Russian Circles – Blood Year

Russian Circles is als seks. En niet het soort seks dat puur en alleen gedreven is door lust, de daad en de uiteindelijke climax in alle voorspelbare zin, maar vooral nivellerende op het punt van pure liefde en de apotheose van de ervaring. Een uiting van een diepgravend verhaal die groter is dan de som der delen zonder het erom te willen doen, maar gewoon omdat ze niet meer anders wenst te behelzen dan precies dat wat ze is; puur en oprecht. De bevrediging zit hem in de uitingen van het verhaal, niet in het bereiken van een mogelijk slotakkoord. Muzikaal expressionisme als zielsuiting in plaats van doelgericht imperialistisch gestructureerd pragmatisme. Over apotheosen gesproken… de orgastische blijheid en mijn persoonlijke liefde voor nieuw werk van Russian Circles wordt misschien al wel verklaard door de laatste keer dat ik ze live zag in Haarlem. Mijn god, wat was dat een vette ervaring aan beleving.

Anyway, over tot de orde van de dag: Blood Year! Over het algemeen is het weer als vanouds een zware kwestie van immense sonische landschappen bouwen, die in therapeutische zin meeslepen en het label ´thinking man´s metal´ weer in zijn meest puristische vorm verdienen. De prettige bijwerking is alsof je een enorme injectie audio-MDMA in je donder gespoten hebt gekregen. Oxazepam voor de muziekfreak. Nu klinkt dit misschien wat excessief, maar mijn goden… wat lekker! Fucking hell, heel prettig is het allemaal. Dit is daarbij vooral de meest positief verantwoorde vorm van seks, drugs & rock ’n roll, namelijk: liefde, ontspanning & mokervette muziek. Hoewel geen nummer op dit album ooit de ultieme apotheose track 1777 zal overtreffen, zijn er genoeg hoogtepunten te beleven in de vorm van Arluck, Milano en Sinaia. Al met al is het sowieso een album dat in zijn geheel afgespeeld dient te worden, maar het belangrijkste is vooral dat onder de juiste omstandigheden te doen: op de bank met een goed glas wijn (of whisky, of whiskey), een kaasje, een nootje en op Netflix aflevering 2 van Our Planet op mute, of zoiets. In ieder geval: wat een godsamme fijn album en puur genieten geblazen weer, en wat was een nieuwe Russian Circles kennelijk meer dan nodig…

Elder – The Gold & Silver Sessions

Mijn fanatisme met betrekking tot Elder begon niet eens zo heel gek lang geleden… Oh, wacht… 2011 is niet lang geleden toch? Sjemig hey… da’s gewoon alweer acht jaar geleden, en wat was ik nog blue toen. Ik weet nog dat ik gevangen werd door het nummer Gemini, maar in alle enthousiasme tegenover vrienden niet onder woorden kon brengen onder wat voor stijl of genre de muziek van deze band viel, en zodoende niet het juiste gewicht kon vinden om ze indertijd enthousiast te kunnen maken. Gelukkig kwam daar in 2015 het album Lore, waarop de muziek uit alle pragmatisch vrijblijvende luiheid van meet af aan niets anders dan voor zichzelf sprak. En hoe! Want hoe je het ook wendt of keert: Compendium is een track die door de keur aan verschillende ideeën ongenaakbaar, totaal complex en te bizar fijn is, en die een verhaal vertelt dat in alle meeslependheid precies het beoogde effect veroorzaakt. Waarna Legend je tot rustgevende kalmte maant en loodst langs de buitengewoon zingevende intensiteit van de verhaallijn die je door het album voert. Mooi toch? Verder is Elder een nogal een fijne act en ze brachten dus onlangs The Gold & Silver Sessions uit dat met drie nummers en een speeltijd van 33 minuten een mooi gemiddelde scoort. En het is nogal andere koek dan ik gewend ben van ze. Het is ehm… ja, hoe zeg je dat? Psychedelic-dream-rock-achtig? Soundscapes, orgeltje hier en daar, alles op zijn elf-en-dertigst en geen gehannes. Lekker voor het slapen gaan, is mijn beste gok in deze. Tenminste, tot het slotstuk van Weißensee dan, want de neten hey… Dan zit je dus helemaal in die zen vibe en word je op het eind toch even zonder gêne uit je zondagse sokken geblazen. Lekker! 

Torche – Admission

Rond 2012 was ik helemaal bezeten van het album Harmonicraft. Met name Letting Go en Kicking waren acht anthems om de dag überhaupt de moeite van het beginnen waard te vinden. Wat ik ergens best bevreemdend vond gezien de tamelijk elegante stoner-pop-achtige muziek, die over het algemeen niet mijn muzieksmaakpalet gunstig stemt. Maar goed, als iets vet is, is het gewoon vet, dus fuck it. Een jaar later was ik in ieder geval nogal verheugd dat ze op Lowlands speelden en ik ze live kon gaan ervaren. Wat ik er nog van weet is dat de frontman uit de spreekwoordelijke kast was gekomen, iets waar het algemene onderbuikgevoel van de buitenwacht van verwacht dat het een hoop gedoe op zou leveren, want metalscene en oegaboega-masculine-anti-LHBTQ+-gedomineerde-mannenwereld, maar niets bleek minder waar. Het ging om de muziek en dat was dus nogal wat vanwege een creatievere andere (meer poppy gestructureerde) fijne bak muziek. Dat werd in 2015 voortgezet op Restarter en onlangs verscheen dus Admission. En die trapt best wel furieus af met From Here, kort en krachtig met een minder vrolijke gemoedstoestand dan voorheen. Sowieso proef je een lichte frustratie en irritatie door het hele album heen. Je vraagt je bijna af of de Amerikaanse tijdsgeest van van vandaag de dag ook zijn onontkoombare weerslag op de band heeft gehad. Muzikaal gesproken is het nog steeds Melvins verantwoord sludgy, maar gaat Torche op de albumtiteltrack ineens helemaal shoegaze/post-punk à la The Cult, U2, Editors, of iets dergelijks. Die zag ik verrassend genoeg even niet aankomen. Fijne gewaarwording wel. Op On the Wire en inferno is het weer ouderwets lomp sludgy gaan met de banaan en kunnen we wel concluderen dat het een veelzijdig album is dat meer dan hoop op een mooie toekomst brengt. Of zoals de titel van de albumafsluiter al propageert: ‘Changes Come’.   

Nebula – Holy Shit

Dan tijd voor wat psychedelisch hemelse rock van het her-geformeerde Nebula. Ze zijn een tijdje uit elkaar geweest, maar na ruim twaalf jaar was daar dus ineens een nieuwe langspeler. De enige Fu Manchu’er van de oorspronkelijke drie die overgebleven is, is Eddie Glass. En het moet gezegd: de eerste drie nummers lijkt het inderdaad even zoeken naar de juiste vorm en energie, maar die wordt dubbel en dwars gevonden vanaf Witching Hour, door onder andere een lekker verbijtend raggende gitaarriff en wellustig gesoleer. Het daaropvolgende Fistful of Pills – een soort Ennio Morricone – Sergio Leone Hybride avant le lettre, maakt het dat het niet zozeer stoner is wat de klok mept, maar dat het volledig in de heavy 60’s/70’s psychedelica zit. En dat is mij godverdomme een partij lekker, naast fris uitgevoerd. Voor de rest een plaat dus die met een flink zooitje elan is gespeeld, want het rammelt, het is rauw en het is onvervalst quasi-headbangen geblazen langs muziek die vol op de aanval speelt. Maar Holy Shit is met name over de gehele linie echt een heerlijk ongegeneerd fijn zooitje. Zelfs de tamelijke Steppenwolf-vibes op Gates of Eden zijn niet te versmaden voor de ware 60’s garage-psych-connaisseurs onder ons. Ik zweer het je helemaal maf, man. Serieus. Luister The Cry of a Tortured World’ en je weet genoeg, dunkt mij.  In ieder geval een lekker album voor de betere dagen wanneer je onder invloed bent van deze of gene door de lieve Heer verboden drug. Fuck ‘em, Nebula is terug! 

LINGUA IGNOTA – CALIGULA

Persbericht:
“**Please note the track listing, artist name and album title needs to be in all caps**”

OKÉ DIT IS DUS EEN REVIEW IN ALL CAPS, EN NIET OM BELACHELIJK TE DOEN, OF WIE DAN OOK BELACHELIJK TE MAKEN, MAAR MEER OM TE KIJKEN HOE DAT NU IS. EN NU IK DIT TYP SNAP IK METEEN DE KRACHT ERVAN EN WAAROM TWITTERLEGENDE KAPITEIN GREEFBEEST DEZE STIJL HANTEERT. IK ZIE ALLEEN NU NIET DIE GOLVENDE LIJNTJES DIE DUIDELIJK MAKEN WAT VOOR FUCK UP IK BEN IN HET CORRECT TYPEN VAN WOORDEN, MAAR VOELT ALSNOG HEEL ERG FIJN DIT.

Nee, maar in alle serieusheid gesproken is dit misschien vooral even een manier van om te gaan met een album dat schittert in al haar majestueuze ongemakkelijkheid. Ik ben ook maar een simpele ziel, die het voor het gemak angstvallig over een quasi-lichtvoetige boeg probeert te gooien, vanuit een soort natuurlijke onkunde. Want de tering hey, de intense meedogenloosheid van dit album ragt je hele ziel aan flarden op een manier die ontwapent, ontreddert en je nog even een schop nageeft in al haar confronterende, emotionele kracht. Dit album grossiert echt in het vermogen je hele hebben en houden dusdanig up te fucken dat je niets anders dan verbouwereerd en verslagen je meerdere erin moet erkennen. In iets waarvan je eigenlijk geen idee hebt, en dat niet als een verlies voelt. Het is angstaanjagend rauw, onverbloemd direct voor je bakkes, niet op een één of andere doelbewuste agressieve manier, maar meer omdat het nergens pretendeert iets anders dan zichzelf te willen zijn, of je het nu snapt, kunt snappen, of niet: het is pure gedreven muziek zonder excuus. Met andere woorden is het dus een nogal pittig album dat niet voor de tere zieltjes is, of juist wel.

Anyway, als je het album met open blik en vizier benadert, weet dus dat je nogal wat te wachten staat. Daar dien je niet per se sadomasochistisch of zelfdestructief van aard voor te zijn. Het is een schitterende achtbaan langs de rauwe krochten van je ziel die uiteindelijk mogelijks als prettig ervaren kunnen worden in een berustende therapeutische zin. Nu wil ik verder niet overkomen als een straatdealer die je met een sample van de nieuwste enerverende hype verslaafd laat raken, maar als je DO YOU DOUBT ME TRAITOR aankunt, dan kun je met recht spreken dat je dit album kunt hebben. Ondanks ja, dat je dat in alle eerlijkheid niet kunt, maar dat je het in ieder geval naar al je onvermogen probeert. Het is echt een intens en tragisch meeslepend zware plaat als de tering, in al zijn verschrikkelijke schoonheid. SORROW! SORROW! SORROW! Dus. Dead Can Dance-vibes AF.

Misschien had ik alles toch in all caps moeten schrijven, of… Wat je ook doet, luister vooral die plaat even op je ongemak. Het is nogal wat. Ik ben verder af voor nu.

MEER HARDHITTERS
Dit was de achtste editie van Hardhitting Albumreviews. Check de Spotify-lijst voor meer NMTH Hardhitters:

 

 


Deel dit artikel