De najaarsstorm aan releases blijft maar aanwakkeren en eerlijk gezegd verwachten we ook niet dat die gaat liggen voor kerstmis. De gebruikelijk hausse aan nieuwe platen zwelt dit jaar echter nog verder aan door releases die eerder wegens covid-19 zijn uitgesteld. Het is voor onze redacteuren dan ook een flinke klus, maar tegelijk luxeprobleem, om te kiezen uit de vele verse albums. Tussen de vier geselecteerde recente platen zien we trouwens een opvallende bekende: Het is niet te geloven, maar net als in de vorige editie van Hardhitting Albumreviews ligt er alweer een album van garagepunks Oh Sees (Thee Oh Sees) om te bespreken. En redacteur Pieter Sloot gooide ook de nieuwste Fuzz-plaat onder de naald, terwijl hoofdredacteur Merijn Siben twee hele stevige Nederlandse releases bestudeerde: ZALM en Bismut completeren het heavy viertal in alweer onze drieëntwintigste episode van Hardhitting Albumreviews!

Door Pieter Sloot en Merijn Siben

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Osees – Metamorphosed
Als Osees een album uitbrengen dan denk je vaak automatisch: “Wanneer zou de volgende komen?” En verdomd! Op 16 oktober bracht de band Metamorphosed uit, ongeveer een maand na Protean Threat. Overigens zat daartussen ook nog eens een live-album. Wat hebben John Dwyer en consorten voor ons in petto op Metamorphosed?

“Ehm, het zijn maar vijf nummers, dat is een EP dus”, appte mede-NMTH’er Ingmar nadat ik heuglijk mededeelde dat Osees alweer een album uit hebben. “Oh laat maar, track 4 en 5 duren 14 en 23 minuten.” Metamorphosed zit dan ook een beetje apart in elkaar. De eerste drie nummers duren elk niet meer dan twee minuten. Dit drietal tracks klinkt harder, sneller, vuiger en dan ooit tevoren. De snelle gitaarriedeltjes, rare experimentele sounds en dubbele drumfurie worden je met een rappe paplepel de strot in gedrukt. In volle glorie klinkt ook nog altijd Dwyers fuzz-overladen gitaar die maar niet op lijkt te houden met de gruizige riffs.

Vanaf de vierde track, The Virologist, gaat het een compleet andere kant op. Dit nummer staat in het teken van apart klinkende, soms jazzy, langdradige psychedelische jams. Dat is fijn tot rust komen nadat het album zo vlammend van start ging. Afsluiter I Got A Lot is ook een garage-epos van formaat: maar liefst 23 minuten en 10 seconden voert Osees je mee! Mede doordat ze de luisteraar met dit soort nummers durven uit te dagen, bewijst de Californische groep hoeveel kanten ze op kunnen. Osees is een unieke band die enerzijds snoeihard kan rocken, maar tegelijkertijd ook vooruitstrevende muziek blijft maken. (PS)

Fuzz – III
Eindelijk! De heren Segall, Moothart en Ubovich kwamen er na lang wachten weer aan toe om het stof van hun zijproject Fuzz te blazen. Mede omdat het selftitled debuutalbum uitgroeide tot een van de beste gitaarplaten van het afgelopen decennium, is dit misschien wel de samenstelling waarin we Ty Segall en Charles Moothart het liefst zien samenkomen.

Ook op dit derde album, simpelweg III gedoopt, klinkt de band zo goed als een trio kan klinken. Er zit toch iets magisch aan de combinatie van gitaar, bas en drums wanneer ze op de juiste manier samenkomen. Wat had je ook verwacht wanneer deze drie hedendaagse legendes uit de garagerock de krachten bundelen? Opener Returning, klinkt direct zoals de band zichzelf het beste omschrijft: Fuzz! Zo ongeveer het hele album lang wordt je getrakteerd op deze verrukkelijke gitaarsound. Tegelijkertijd hoor je Segalls inmiddels iconische stem vanachter zijn drumstel luidkeels schreeuwen ‘Returning!’

Verder is er op dit album weinig nieuws te melden, al is het zeker waard aan te stippen dat Mootharts heerlijke gitaarwerk ook op III eruitspringt. De band knalt gewoon heerlijk door op ongeveer de hele langspeler en zo horen we het graag! Pre-corona stond er een tourtje gepland in Europa, laten we hopen dat ze daaraan toekomen zodra de Covid ooit eens mocht overwaaien. (PS)

Bismut – Retrocausality
Oef, hier moeten we even voor gaan zitten hoor! Man, zelfs na meerdere luisterbeurten afgelopen weken valt er veel nieuws te ontdekken met Retrocausality, de nieuwste plaat van het Nijmeegse Bismut. Een royale zeventig minuten aan keiharde, ultiem spacende psychedelic desert metal.Ter vergelijking: voorganger Schwerpunkt had een speelduur van veertig minuten. Maar verdomd als de aanhouder niet wint, want deze opvolger toont ons een band die alles op het maximale zet. Dat begint eigenlijk al met Oscuramento, met meer dan dertien minuten niet eens de langste track van de plaat. Beginnend met een heerlijk dreigend gitaarloopje is het al niet mis. Het toont dat de band ook beschikt over een gezond gehalte metalinvloeden. Luister maar eens naar die heavy riff halverwege, uiteindelijk omvormend in een harmonieuze gitaarlead. Prachtwerk! Non-Lokaliteit begint eveneens venijnig, maar gooit er al gauw wat laidback bluesy passages tegenaan, waarbij het haast funky baswerk om te smullen is.

Lichte kost is Retrocausality niet, daar het Nijmeegse drietal deels improviseert. Toch weten ze met een flink arsenaal aan tempowisselingen en ideeën de focus van de luisteraar te behouden. Bijvoorbeeld Predvidanie, waarbij halverwege een galopperende metalriff wordt ingezet, ingekleurd met spacey gitaareffecten die doen denken aan het werk van Yuri Gargarin. Of wat dacht je van Varsaga dat opbouwt naar een furieus thrashend tempo?

Ter conclusie: met een beperkt aantal woorden voor een review lastig om het album recht te doen. Mijn advies? Ga er even goed voor zitten met je favoriete drogerende middel en laat deze release van Lay Bare Recordings zich optimaal blootgeven aan je gehoorstelsel. (MS)

ZALM – Tegendraads Is Ook Een Leidraad
‘’WTF HEB IK GEHOORD, JOH?’’ EEN BETERE OPENING VOOR EEN ALBUM KUN JE BIJNA NIET VERZINNEN. VOOR WIE ZALM NOG NIET KENT: HET IS EEN EENMANS ELECTROGRIND-PROJECT UIT DE KOKER VAN DYNAMO-REGISSEUR MIKE DOBBER, EN MAN, OOK BIJ ALWEER ZIJN VIERDE ALBUM GLIBBERT HIJ FIER TEGEN DE STROMING IN MET EEN AANEENSCHAKELING VAN HILARISCHE SOUNDBITES EN SONISCHE AGRESSIEBOMMETJES. WIE ZALM VOORGESCHOTELD KRIJGT OP EEN BANDAVOND OF FESTIVAL ZAL HET WETEN: MEMORABEL WORDT HET SOWIESO. EN WELLICHT IS TEGENDRAADS IS OOK EEN LEIDRAAD WEL ZIJN MEEST GEFINETUNEDE PLAAT GEWORDEN. 13 MINUTEN AAN LAWAAIERIG VERTIER MIDDELS KEIHARDE BEATS, SCHERP GITAARWERK EN DOBBER ZELF DIE ZIJN FRUSTRATIE JEGENS DE WERELD OP VENIJNIGE WIJZE UIT ZIJN STROT JAAGT.

FRAGMENTEN VAN INTERNETGEKKIES, OLIEDOMME INTERVIEWANTWOORDEN EN BESCHAMENDE UITSPRAKEN UIT DE TWEEDE KAMER PLAKKEN DE COMPOSITIES DEFTIG AAN ELKAAR VAST. NAAST ONVERBIDDELIJKE BLASTBEATS IN TRACKS ALS BETALEN VOOR FEESTEN EN PARTIJEN EN NOOIT MEER KERK, LEKKER, IS ER OOK GENOEG RUIMTE VOOR EEN ZEKERE SUBTILITEIT ZOALS IN DE ZOETGEVOOISDE PIANOMELODIE VAN KRANIG TEGEN DE KOERS IN OF DE VERRASSENDE MIDTEMPO STOMP IN HET GEZICHT VAN CONTRIBUTIE VOOR VERMEENDE STELLIGHEID, INCLUSIEF EEN DUET MET DANIËLLE VAN POPRONDE-TALENTEN SØWT. MET TRACKS ALS BONUSSEN VOOR TOPBESTUURDERS EN DAT SOORT ONGEIN EN POLITIEK PEDOFIEL STAAT ZALM ZELFS MET BEIDE BENEN IN DE ACTUALITEIT. KORTOM, EEN HEERLIJK VOLWASSEN PLAAT! LAAT DIE COMMERCIËLE DOORBRAAK MAAR KOMEN. (MS)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:

 


Deel dit artikel