Inmiddels zijn er alweer bijna drie maanden voorbij in 2021, maar toch hebben we al een flinke bak releases op de digitale deurmat gekregen. En er zit nu al heel wat moois tussen, wat de eindejaarslijst ook dit jaar weer een heidense klus zal maken. Zo ook met weer een nieuwe reeks Hardhitting Albumreviews waarvan de nieuwe Pupil Slicer hoge ogen scoort binnen de redactie. Daarnaast brengen Japanse post-rock meester MONO vandaag hun nieuwe liveplaat uit en duiken we in de experimentele soundscapes van Blanck Mass. Tot slot bespreken we ook nog de prachtige Noorse darkfolk van Byrdi. Klik dus maar alvast een biertje open en lees hier welke platen je zeker een draai moet geven.
Tekst: Wybren Nauta, Guido Segers en Pieter Sloot
Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!
MONO – Beyond the Past: Live in London with the Platinum Anniversary Orchestra
Post-rock was ooit een ding, en daarbinnen had je bepaalde krachten die een scheppende, vormende rol hadden van een genre wat nooit een genre was. MONO uit Japan is daar één van en de band is inmiddels een geheel eigen singulariteit geworden op de kruising tussen atmosferische rock en modern klassiek. Maar MONO trad ook veelvuldig op met een volledig orkest en dat leek het viertal een prima manier om hun 20-jarig bestaan te vieren. Met The Platinum Anniversary Orchestra en het National Youth String Orchestra, 2 uur lang, langs de hele bandgeschiedenis. Van Under the Pipal Tree, via het onsterfelijke Hymns to the Immortal Wind tot de collab met A.A. Williams Exit in Darkness. Dat allemaal komt terug op deze liveplaat, getiteld Beyond The Past – Live in London with the Platinum Anniversary Orchestra.
Het levert een geluid op dat moeilijk te omschrijven is, je moet MONO namelijk vooral voelen. Dat is wat het instrumentale kwartet dan ook sterk doet op het glooiende Breathe. Zachte klanken, zoete zang en tremolo gitaartokkelen zorgt voor een warme onderdompeling. Het orkest geeft net wat meer kleur aan het geluid, met een flinke partij strijkers vooral op zo’n song. Het luistert als een droom en zo reis je van song tot song. Dream Odyssey is een volgend hoogtepuntje van de ingetogen kracht die de muziek van MONO in zich heeft. En dat zwelt maar aan, zonder moeite, zonder frictie, tot een groots verhaal. Heerlijk.
Jo Quail is een frequente partner van MONO en sluit ook tijdens deze majestueuze vertolkingen aan op het einde van de set. Ze verrijkt met de cello songs als Halycon (Beautiful Days), een melancholisch nummer met de warme gloed van een zomerdag. Ze blijft ook even zitten voor de laatste tracks, die volgen na een prachtige vertolking van Ashes in the Snow. Naast Quail doet hier ook A.A. Williams mee met die melancholische stem vol hunkering en weemoed. De passages met een trillende gitaarklank brengen een bijzondere harmonie tot stand. Maar is het dan alleen maar een beetje mijmeren die laatste nummers? Neen. Com(-) sluit de plaat af met een tumultueus geluid, waar beide gasten aan meedragen en het maximale uit de instrumenten geperst wordt. Daarmee komt aan een bijzondere luisterreis een eind. Nou klinkt dat allemaal wat cheesy, maar als je echt een onderdompeling wil in het geluid van MONO dan is dit misschien wel de perfecte plaat daarvoor. Sure, live platen zijn al lang geen bewijslast meer voor hoe goed een band echt is (dat heeft Kiss eigenlijk al verneukt met die eerste Alive), maar wat MONO hier doet is magistraal. (GS)
Pupil Slicer – Mirrors
Genadeloos, dat is misschien wel de beste manier om deze eerste plaat van Pupil Slicer samen te vatten. Op 12 maart brengt dit brute trio uit London haar debuutplaat uit via Prosthetic Records. Mirrors is een vuige death metal plaat met prominente invloeden vanuit de grind- en mathcore. Laatstgenoemde kun je het beste horen in de bizarre riffs waarin nauwelijks ruimte is voor een korte adempauze. Een voorbeeld is de track Stabbing Spiders waarbij de band binnen 48 seconden haar zegje weet te doen. Dit is een plaat voor de mensen die het liefst niet tot rust komen bij hun muziek.
Het geheel klinkt dan ook ontzettend panisch, dystopisch en ruig. Van tracks als Mirrors Are More Fun Than Television breekt je toch spontaan de paniek uit? Perfect voor die hectische pits waarbij je alle kanten op getost wordt zonder dat je daar ook maar iets over te zeggen hebt. De productie klinkt ook nog eens vettig en dik en met een hemels gitaargeluid wordt de variatie in het album behouden doordat er zeer korte tracks worden afgewisseld met wat langere nummers. Tik een willekeurige track van Mirrors aan en je weet niet of je met anderhalve minuut klaar bent of dat je een bombastisch outro ingesleept gaat worden. De wat langere nummers blijven verrassen. Verder zou deze review tekortschieten als de fantastische vocalen niet benoemd zouden worden. Kate Davies, die ook nog eens de gitaren voor haar rekening neemt, hoor je keer op keer op genadeloze wijze de bruutste screams op je afvuren. Pupil Slicer heeft met Mirrors een ijzersterke eerste release. (PS)
Blanck Mass – In Ferneaux
Als onderdeel van het glitch/noiseduo Fuck Buttons was Benjamin Powers al een favoriet onder liefhebbers van de hardere elektronica. Met monumentale tracks die even meeslepend als vervreemdend klinken, heeft het duo menig festivalweide kunnen ontregelen.
Met zijn solowerk onder de naam Blanck Mass is Powers de afgelopen jaren meer de diepte in gedoken van alles wat hard en heavy is. Zo werd er op de laatste twee albums World Eater en Animated Violence Mild ruimschoots geflirt met powernoise en industrial met een grimmig, claustrofobisch geluid tot gevolg.
Wie op In Ferneaux echter op zoek is naar een nog zwaarder en donkerder geluid komt bedrogen uit. Geheel passend in de tijd is deze plaat een zelfbeschreven meditatie op de pijn van het alleenzijn. Hij verwerkt hier allerhande field recordings die hij door de jaren heen op tour heeft verzameld tot een tweetal uitgesponnen soundscapes genaamd Phase I en Phase II. Toepasselijk genaamd want de twee nummers voelen inderdaad als een soort spiegeling van elkaar. Het begin verloopt nog relatief conventioneel met heldere synths die in rap tempo pulseren en steeds verder aanzwellen tot de onvermijdelijke climax. Waar de meeste nummers dan echter stoppen, vervormt het geluid hier al snel tot een vervreemdende percussie die klinkt als de eerste woordjes van een langzaam tot leven sputterende robot. Het is een vrij trage en mijmerende onderneming waardoor de keuze van Powers om dit album als een meditatie te beschrijven al snel duidelijk wordt. De afwisselende passages van breekbare melodieën en aanzwellende noise trekken je gaandeweg steeds verder naar binnen. Uiteindelijk culmineert dit in een pianolijntje dat op elk ander album van hem overdreven sentimenteel had geklonken, maar hier eigenlijk als het enig passende slot fungeert. Het is zo een traag album waarop echte ontlading ontbreekt, maar dat in ruil daarvoor een hoop schoonheid en bezinning biedt. (WN)
Byrdi – Byrjing
Er is meer onder de zon in de wereld van donkere folk dan Wardruna. Dat bewijst het Noorse Byrdi keer op keer. Nu met hun derde full-length Byrjing (Beginning). Met flink wat gastmuzikanten dit keer, inclusief Kjell Braaten (Wardruna) op percussie. Lekker je laten meevoeren langs de fjörden met de repetitieve klanken van de mondharp op Solsnu is een goede start. Voorheen een duo, is Byrdi nu een trio met de toevoeging van harpiste Giulia Wyrd-Svartskog. Dat hoor je meteen terug in een meer melodisch stuk muziek, waar de band voorheen meer primitief klonk en dichter bij het geluid van Wardruna zat. De muziek is sowieso opvallend open en veelzijdig, en ik denk dat het inzetten van zowel muzikanten uit de metal als Mathias Gyllengahm (Utmarken, Norrsint) daar verantwoordelijk voor is. Stevige songs als Huldre met een hevig fundament van drums, mondharp en snaren, maar ook mijmerende folky deuntjes als de titeltrack komen langs. Byrdi stapt nooit door naar een echt poppy geluid, maar blijft toegankelijk en meeslepend. Verhalend en hypnotisch, en altijd bijzonder. Echt waar, er is in dit genre zeker meer dan Wardruna wat de moeite van het luisteren waard is. (GS)
Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.