De harde hitters blijven gelukkig binnenstromen. Het zijn de lichtpunten in dit bijzonder vreemde jaar met een festivalloze zomer. Ondertussen glijdt juli aan ons voorbij en staan we alweer met twee benen in de maand augustus. Voor de broodnodige bezigheidstherapie buigen de NMTH-redacteuren zich gretig op de releases die onlangs op de heavy paden zijn tegengekomen. In aflevering 18 van Harhitting Albumreviews wordt er de zonnekoninging van de Maya’s ritueel in het zonnetje gezet door het Sloveense Snøgg, presenteert Winterfelleth hun zevende album, krijgen we van Heavy Psych Sounds een lekker eerste deel doom sessions door de strot geduwd en sluit Lamb of God dit kwartet af met hun tiende album.

Door: Guido Segers/Merijn Siben/Joost Schreurs

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Snøgg – Ritual of the Sun
Eigenlijk klinkt dit heel Scandinavisch, maar dat is niet het enige misleidende aan het Sloveense Snøgg. Het experimentele duo doet iets met black metal en dit keer in één track van maar liefst zevenendertig minuten. Met een legioen gastmuzikanten overigens. Het hele stuk dient als een heidens ritueel voor de Maya zonnegodin Kinich Ahau en is ook bedoeld om in z’n geheel gespeeld te worden. Een volledig arsenaal aan donkere muziek komt op je af, van dark electronics en drones tot donderende black metalpreken.

We bouwen geleidelijk op met samples en geluiden die een belevenis geven alsof je een ruimtereis aan het maken bent. Maar alles klinkt ver weg, mistig en verhuld. In de eerste minuten van het stuk heb je nog geen idee waar het allemaal heen aan het gaan is. Wat je te wachten staat, terwijl de dronende klanken aanzwellen, wegsuizen en af en toe uit de mist opdoemen en concretere vormen aannemen. Op vlakke tonen spreken de duistere hoge priesters je toe, woorden vol onheil en doem terwijl we dieper wegzakken in de ‘unholy’ mis.

Ritual Of The Sun steunt vooral op een lijzige, grauwe muur van geluid die pulserend aanzwelt en transformeert. De traditionele black metal elementen die je misschien verwacht van Snøgg laten dan ook op zich wachten tot pakweg halverwege het stuk waar de gitaren in korte bursts opkomen. Maar het wordt nooit meer dan dat, maar blijft hangen in de sferen van de dark ambient. Dat is iets wat de Slovenen dan ook bijzonder sterk en overtuigend doen. Bijna 40 minuten lang wordt de spanningsboog opgerekt, in beweging gebracht en verrijkt tot het intense ritueel langzaam wegsterft. Amen. (GS)

Winterfylleth – The Reckoning Dawn
Het lijkt erop dat de black metallers van Winterfylleth ‘m al voelden aankomen, dat 2020. Hun zevende plaat alweer heeft namelijk een flinke binnenkomer in huis die agressief en gedreven voelt. Zeven is een goed getal, waar veel mystiek aan verbonden is. Dat past wel bij deze band, die zich laat inspireren door het Engeland van lang geleden, toen Brexit nog gewoon Brexuit was. Afijn, The Reckoning Dawn dus.

Hoewel de inspiratie in het verre verleden ligt en Winterfylleth nooit gehamerd heeft op een stuk voorouderverering, slagen de heren er telkens in om uit die geschiedenis lessen te halen. Daar zit ook dit album bomvol mee en ergens is de release begin mei op het juiste moment geweest. Opener Misdeeds of Faith komt dan ook binnen als een woeste horde. Maar elke track op deze plaat heeft een element van bombastische, spierballen metal. A Hostile Fate bijvoorbeeld, dat de spieren laat golven met soepele drums en sterke atmosferische delen. Winterfylleth houdt van het grootse dat je terugziet in de Britse landschappen. Ruwe natuur, rotsen, diepe wouden, het klinkt allemaal door in de muziek van deze band. Op Absolved in Fire voel je ook de link met Scandinavische grootmeesters als Enslaved, het grootste drama, de expressie. Het is een hoogtepunt vroeg op het album. Maar ook natuurlijk de muur van gitaargeluid met daaronder de bedompte ritmes, die horen we op The Reckoning Dawn en het heavy metal gevoel op A Greatness Undone.

Het moge duidelijk zijn dat Yielding The March Law een belangrijke track is op deze plaat. Het heeft zelfs een introductie in de vorm van Betwixt Two Crowns. Het onderwerp is een oude wetgeving die grensdisputen tussen Engeland en Schotland moest beslechten, een van de vroegste in zijn soort. Dat is natuurlijk een onderwerp met betrekking tot vrijheid, wat nog steeds relevant is. Hoe, dat moet je maar zelf uitzoeken. We zijn tenslotte geen politiek platform. Maar soms wel een beetje. Het is overigens een dijk van een nummer, met prachtige majeur passages vol gloed en gevoel. De vocalen van Chris Naughton zijn ook overweldigend goed hier en klinken als proclamaties bij tijd en wijlen. Ook de meezingrefreinen zijn machtig en verheffen het lied naar een nog theatraler niveau.

There dieth a land by poison ingest
Poured from a vessel of marble afresh
There dieth a land of vigour bereft
Drained by the yielding of law, we rest

In Darkness Begotten is dan de klaagzang die het album afsluit. Furieuze riffs trekken je naar de afgrond toe, terwijl de vocalen spreken van donkere tijden. De rappe drums van Simon Lucas drijven het nummer er voorbij en in de val horen we enkel de strijkers die het album afsluiten. Misschien nog wel beter dan The Divination of Antiquity, dit meesterlijke album. De release is ook bewust niet uitgesteld, dit is een plaat voor nu. (GS)

Conan & Deadsmoke – Doom Sessions #1
Een nieuwe serie splits van Heavy Psych Sounds? Count us in! Want die gehele stal weet ons steevast te verblijden, zo ook met dit eerste deel van de Doom Sessions. Vijfendertig minuten aan zware stonerdoom met het Britse Conan en het Italiaanse Deadsmoke, te beginnen met het zeventien minuten durende bakbeest Beheaded van Conan, destijds nog van een 2013 split met Bongripper. Het nummer is een sonische hallucinogeen, minimalistisch opgezet en zwaarder dan zwaar. Aan bondigheid, techniek of tempowisselingen doet deze stonerjam dan ook niet. Wel kun je langgerekte gitaarslagen, verbrijzelende drums en de door wiet zwartgeblakerde strot van Jon Davis verwachten. In de juiste (geestverruimende) gemoedstoestand vast een parel, maar met 17 minuten aan minieme progressie misschien iets teveel van het goede.

Dan pakt Deadsmoke het met de tracks Dethroned Concrete en Dead Mind’s Army heel anders aan. Eerstgenoemde pompt eveneens een geleiachtige verdoemenis uit de speakers, maar weet ook rifftechnisch, groovy en hakkend uit de hoek te komen. Een tempowisseling is de band minder vreemd, met halverwege een spookachtig intermezzo, uptempo drums, bizarre effecten en een haast old school metalriff. Het onbehaaglijke toetsenwerk van Claudio Rocchettui is hierbij de troef achter de hand. Tot slot is Dead Mind’s Army met vijf minuten meteen het kortst, maar aan eenzelfde atmosfeer geen gebrek. Haast opborrelend uit de diepte verpulvert deze mokerslag al gauw je gehoororganen, een afstraffing die je vrijwillig ondergaat. Dit dankzij een wel heel pakkende riff in innige verbintenis met eigenaardige synths. Kortom: stoner metal met een eigen gezicht, verrassend afwisselend. Keep’em coming, Heavy Psych Sounds! (MS)

Lamb of God – Lamb of God
De eerste helft van het vorige decennium was een heftige achtbaan voor Lamb of God en met name frontman Randy Blythe. In 2010 stierf in Tsjechië een fan na een ongelukkige val van het podium, na een vermeend duwtje van Blythe. Een arrestatie, rechtszaak en veroordeling volgden, maar omdat er geen sprake was van opzet, volgde er geen gevangenisstraf en Lamb of God kon weer verder. Een paar jaar later besefte de band toch dat ze tegen een collectieve burn out aan zaten. Er werd afscheid genomen van Chris Adler en Lamb of God laste een pauze in. Nu is Lamb of God, vijf jaar na het vorige album, terug met nieuw plaatwerk. Het tiende album is getiteld Lamb of God. Self titled albums markeren vaak het begin van een nieuwe fase voor een band en dit is op de heren uit Richmond, Virginia zeker van toepassing na de bezinning en verwerking van de heftige gebeurtenissen, alsmede een nieuwe drummer, Art Cruz, bekend van Prong en The Rasmus.

Het eerste nummer Memento Mori hakt er direct goed in. Blythe rekent hier af met demonen uit het verleden, alsof hij uit een nachtmerrie moest ontwaken. “Wake up, wake up, wake up!”, schreeuwt hij meermaals. Art Cruz is een aanwinst voor Lamb of God en dit is goed te horen, want de drums hebben een prominente plek in de mix, ten koste van de gitaren die iets vanuit de achtergrond lijken te komen. Zo grooven de Amerikanen de eerste nummers lekker door totdat je bij Reality Bath je oren spitst, wanneer Blythe zingt over ‘Is this the new abnormal?’. Nadere inspectie leert dat hier niet het ‘nieuwe normaal’ in de coronamaatschappij wordt bezongen, maar schietpartijen en ander geweld waarop door media en publiek met steeds meer onverschilligheid wordt gereageerd. In New Collossal Hate toont Art Cruz nog maar eens zijn klasse met indrukwekkende tempowisselingen, fills, breaks en roffels. In aanvulling hierop zoekt ook Blythe de grenzen van zijn vocale kunnen op door diepe grunts met felle schreeuwzang af te wisselen.

Net als op het vorige album wist Lamb of God ook nu weer twee gastzangers te strikken. In Poison Dream mag Jamey Jasta van Hatebreed een coupletje meebrullen en in het vlotte, uptempo Routes is het de beurt aan Chuck Billy van Testament. Zijn bijdrage als achtergrondzanger geeft het nummer net dat beetje extra. Concluderend kunnen we stellen dat Lamb of God met dit album goede papieren heeft om hun plek aan het heavy metalfront weer op te eisen. Geen experimenten of muzikale uitstapjes, maar gewoon tien oerdegelijke ‘signature’ Lamb of God nummers. En de nieuwe drummer is echt een aanwinst, hoe pijnlijk het vertrek van Chris Adler ook was. (JS)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:


Deel dit artikel