De platen die deze editie van Hardhitting Albumreviews besproken worden, komen voort uit de eeuwige zoektocht naar nieuwe muziek uit alle windstreken van de wereld. Gijs Kamphuis daalt vanuit het Zeeuwse land af naar het Franse Montpellier en ontdekt daar de atmosferische black metalband Silhouette. Guido Segers reist de wereld af op zoek naar de betere hardcore en belandt via Groot-Brittannië, de Verenigde Staten van Amerika op de Filipijnen. Op zijn zoektocht pikt hij de plaat Retaliation van The Chisel op welke al een tijdje uit is, maar zeker het bespreken waard. Daarnaast geeft hij zijn zegen aan Of Rats And Swine van het Filipijnse duo Abanglupa en het laatste maaksel van Anxious.
Tekst: Gijs Kamphuis en Guido Segers
Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!
Silhouette – Les Retranchements
De eerste verrassing van het jaar komt uit Frankrijk en luistert naar de naam Silhouette. Twee jaar geleden begonnen als eenmansproject, maar uitgegroeid tot een volwaardige atmosferische black metalband. Dit Les Retranchements (de verschansing) is een meer dan alleraardigst album geworden, dat naast de hoofdmoot black metal ook invloeden van dark wave en flarden doom bevat. De band weet een album lang een heerlijke melancholische sfeer neer te zetten. Waarbij de schrille vocalen van zangeres Lilas Dupont mooi afsteken bij de screams van zanger Yharnam. Dupont heeft wel echt de hoofdrol gekregen en zweeft met haar echoënde engelenstem door de nummers heen. Alle teksten zijn (natuurlijk) in het Frans, want chauvinisme is tenslotte ook een Frans woord. Maar juist de Franse tongval geeft het geheel iets mysterieus. Alsof je echt in het kerkje bent dat op de albumhoes is afgebeeld. Een eersteling is zelden perfect en ook deze release kent verbeterpunten. Zo ligt de nadruk wel erg op het atmosferische waardoor alles wat langzaam op gang komt. Bepaalde delen hadden ook nog wel iets spannender gemogen. Het meest geslaagd is het maniakale Au Seuil de l’Oubli waarin rauwe duisternis even de kop op steekt. Echt een moment waarin deze Fransen even excelleren. Al met al is dit Les Retranchements een fijn half uurtje Franse underground en een hartelijke eerste kennismaking met deze act uit Montpellier. Mocht er onverhoopt een Nederlandse albumreleaseshow komen dan dient die natuurlijk gehouden te worden in het Zeeuwse dorp Retranchement. In het knusse kerkje aldaar. Zodat de het mooie artwork echt tot leven komt. (GK)
The Chisel – Retaliation
Retaliation is al uit sinds november en is het dan niet rijkelijk laat om over die plaat te gaan roepen? Nou, er is eigenlijk veel te weinig aandacht voor vette hardcore platen en dat is reden genoeg om dit UKHC hoogtepuntje even op een voetstuk te zetten. Het lijkt er namelijk al langer op dat de onvrede in het Koninkrijk formerly known as United goede bands voortbrengt (en dan heb ik het niet over The Kunts per se). Dit is het debuut van de Londense band, met een haakje in Blackpool. En ze klinken oprecht boos, met een ouderwets punk geluid, wat echt alleen uit Engeland kan komen. Denk anarchopunk en Oi!, met de vibe van The Business meets Crass, maar dan ook muzikaal tamelijk vaardig. Snerpende vocalen, jankende gitaren, ritmes waar je een metronoom op kan afstellen. Want alles is verdomme kut en dat proef je in songs als Shit Life Syndrome en Force Fed. Armoede, politiegeweld, verslaving; The Chisel is er niet vies van.
There’s an anger on the street
No matter who you meet
Your fellow man is always the one
The government is persistent, the medias consistent
In dividing those who should want their bloo
Bovengenoemde zijn de woorden op het bijtende, cynische Nation’s Pride. En toch staan er ook van die anthems op deze plaat, zoals Not The Only One. Hoop en nostalgie, dat zit er ook in dus. Al met al, zijn bands als The Chisel wat we nodig hebben nu. Harde platen met een betekenis en boodschap. (GS)
Abanglupa – Of Rats And Swine
Putin is een eikel, maar dat is niet de enige klootzak die de touwtjes in handen heeft in de wereld. Ken je Duterte van de Filipijnen? Ja, die gast die drugscriminaliteit letterlijk wil uitmoorden. Google ‘Duterte Stupid Shit’ voor meer highlights… Afijn, actie-reactie enzovoorts en daar is een hardcore/grind duo uit de Filipijnen genaamd Abanglupa, bestaande uit Ronnel en Ronaldo Vivio. Of Rats and Swine is complete, no-holds-barred, furie. Fuck fascisten, maar dan verpakt in tien kneiterharde beukcomposities. Denk aan Trap Them, of Today Is The Day, maar denk vooral aan alles fucking kapot slaan op songs als Misery Chamber. Lekkere gitaarloopjes, maar af en toe ook doomy, zwaar en verstikkend, zoals Erase. De fijne compacte tracks omvatten knetterende distortian en noest gebrul. Je kan er eigenlijk alleen maar van houden, maar nog meer is het belangrijk dat we horen over bands als deze. Ze vertellen de verhalen die je bijna niet in de media hoort over plekken in de wereld waar het leven minder over rozen gaat. Mijn favoriete track op deze plaat is misschien wel Decorated Vultures dat precies zegt hoe we mogen kijken naar dicatators met veel medailles op de borst en bijna niks in hun hart. Dat Abanglupa is dus vooral een sloopkogel van jewelste en gelukkig op cassette te krijgen vanuit Duitsland via het Lower Class Kids label. (GS)
Anxious – Little Green House
Meestal hebben bands veel druk te verduren als er een nieuwe plaat moet komen. Anxious had genoeg tijd door de pandemie om er werk van te maken en Little Green House is inmiddels uit. Weer zo’n band die net als Turnstile die brug slaan tussen power pop en hardcore. Houd vooral Jimmy Eat World, Brand New of Wonder Years in je achterhoofd, dat gevoel. Dus niet alleen keihard knallen, maar ook een hoop melodie en harmonie in songs die de emotionele snaar weten te raken. Je weet wel, die melancholie die je voelt als je zo’n punkplaat van de late jaren negentig uit de kast trekt. Die weemoed krijg je ook op Your One Way Street of The Growing Up Song; herkenbare backing vocals in het refrein, lievige zang en af en toe net die gitaarriff die meer beloofd. Waar je op Never Better uit 2019 de hardere emoroots hoorde, wordt het niet veel harder dan Let Me op deze plaat. Het soort gevoel dat blijft plakken na het luisteren naar Little Green House is herfstrock; dat moment als de mooie zomermaanden weer achter je liggen. Nee, dit is niet de meer beukgrage versie van een hardcore-smaakje, maar Anxious kan zeker op zo’n introspectieve dag bekoren. (GS)
Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.