Hardhitting Albumreviews met Burning Witches, Grey Aura, Noctule en The Flight of Sleipnir

Alsof de man niks anders te doen heeft dan het afstruinen van de krochten van Bandcamp, Spotify en duistere platenzaken, levert redacteur Guido zonder blikken of blozen een arsenaal aan Hardhitting Albumreviews in bij de eindredactie. Er wordt een blik opengetrokken met nieuw materiaal van Burning Witches die een hommage brengen aan de goden van de heavy metal. Opgevolgd door Grey Aura die zonder schroom een nusje flamenco mengen met black metal en duikt hij de gamewereld in met het nieuwe album van Noctule. Tot slot behandelt hij de – naar eigen zeggen – excellent uitgevoerde blackened metal van The Flight of Sleipnir.

Tekst: Guido Segers

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Burning Witches – The Witch of the North
‘Because if four crazy girls burn hard for Heavy Metal, they can only call themselves BURNING WITCHES’, luidt de omschrijving van deze band op hun website. Tevens ‘the hottest Hard & Heavy export from Europe’. Dat, gecombineerd met het artwork waarop de dames gehuld in zwart leer met wapentuig in de hand te zien zijn, roept associaties op met bands als Kiss en Manowar (en natuurlijk het betere power metalwerk). Eigenlijk schreeuwt alles rondom Burning Witches metal, over-the-top, ouderwetse metal that is. En dat is vet.

Eigenlijk is het ook een beetje sprookjesmetal, met die intro die evengoed zou passen op een nieuwe Ensiferum plaat. De openingsriff van de titeltrack, ja dit willen we! Bombastisch, groots, spierballen en ook nog eens heerlijk meeslepend. De vocalen komen trouwens van de Nederlandse Laura Guldemond, die we onder andere kennen van Shadowrise. De overige bandleden zijn Zwitsers, een land met een eigenwijze metalcultuur. Ik ben niet altijd fan van haar vocalen op deze plaat. Soms pakken die net een andere atmosfeer dan de muziek suggereert, zoals op Flight Of The Valkyries. Net iets te bijtend en snauwend, maar dat komt dan weer helemaal goed op het anthem We Stand As One. Misschien is die worsteling met de vocalen ook wel tekenend voor het feit dat Burning Witches dwars door de genres heen ramt. Je hoort die melodische death metal van de jaren negentig, spierballen heavy van Manowar, maar ook dat spookachtige van Mercyful Fate allemaal in één potente cocktail. Eén groot hommage aan de goden van de heavy metal. Dat met een potente cocktail van mythologie en fantasie thematiek. Lady Of The Woods is ook zo’n track die eruit springt als een klassieke ballad, met extra punch. Meer dan een uur metal in totaal die helemaal goed voelt, inclusief een cover van Savatage’s Hall Of The Mountain King. Machtig mooi spul dus en eentje om zeker een keer aan te zwengelen!

Grey Aura – Zwart Vierkant
Bij een titel als Zwart Vierkant moet ik denken aan het kunstwerk van Malevitsj. En daarmee plaatst Grey Aura met hun unieke black metal en flamenco mix zich in een traditie waar ook Einsturzende Neubauten en Laibach zich ooit mee bezigden. Afijn, dat wordt nergens volledig toegegeven dus misschien is het een fictie. Het is wel zo dat Ruben Wijlacker – het brein hierachter – de plaat baseert op zijn boek over een modernistische kunstenaar, gefascineerd door abstracte kunst en het einde der tijden. De songs kwamen eerder uit op ep.

Er zijn veel gasten op deze plaat, onder andere Sylwin Cornielje van Laster op de bas. Joost Vervoort van Terzij de Horde brult even mee op Sierlijke Schaduwmond. Een track die van ruwe, emotionele uitbarstingen overgaat in kabbelende spoken word passages, het is een wilde rit met Grey Aura. Trombonespelers, castagnetten, percussie… Het hoort er allemaal bij. Grey Aura is namelijk een compleet wars van conventie en toch gedijend project, wellicht tegen alles in. Verhalen vertellen is wat Wijlacker eigenlijk wil doen, maar met alle theatrale emotie die uitbarstingen in uiteenlopende muziekstijlen kunnen brengen. Je hoeft maar naar de intro van Maria Segovia te luisteren om dat unieke geluid te ervaren, maar ook om je meteen mee te laten slepen. Hapklaar luisterplezier is het niet trouwens, je wordt continue verrast en vreemde hoeken in geduwd. Repetitieve passages vervallen in wilde black metal, waarna bevreemdende flamenco passages je tegemoet komen (El Greco in Toledo blijft mijn bizarre favoriet). Het geeft het album een bepaalde elegantie en een ongrijpbaarheid, die niet iedereen zal kunnen bekoren. Forget Deafheaven, dit is het soort experimentatie die het genre echt uitdaagt en nieuwe smaken geeft.

Noctule – Wretched Abyss
Serena Cherry van Svalbard is een nerd. Ik zie dat als een geuzennaam, sinds ik zelf ook een nerd ben. En net als Serena word ik in 2021 nog steeds enthousiast van Skyrim, het verschil is dat de frontdame van Svalbard het talent heeft om dat ook in een muzikale huls te verpakken en wereldkundig te maken. Dat is wat Noctule is, een black metalproject dat geheel op de Elder Scrolls game gebaseerd is. Dat vind ik, als mede-nerd, dus erg cool. Of beter nog, zoals ze zelf zegt: “I have always associated Skyrim with black metal. The snowy mountain settings, the morbid themes, the Norse mythology backbone – it just goes hand in hand for me.”

Wat je krijgt is atmosferische black metal, die een tikje te netjes geproduceerd is. Dat hoor je meteen op Elven Sword al, waar alleen de vocalen echt schuren terwijl de rest toch wat soepeltjes klinkt. Er is zeker een opzwepend ritme en een venijn in, maar je hoort niet dat grauwe, distorted geluid zo typisch voor het genre. Elk nummer is een referentie naar een element uit de game, zo is Labyrinthian een dungeon en Deathbell Harvest is het… nou ja, het plukken van bloemetjes OM EVIL POTIONS MEE TE MAKEN, JA?! Atmosferische black metal dus, en daar zitten toch veel lekkere gitaarlijntjes in zoals op Wretched Abyss. Ik ga niet elk nummer uitleggen, want mijn street cred ben ik al kwijt. Er is iets cleans aan het geluid, niet alleen in productie, maar ook in het snijdende en recht-door-zee gevoel van het geluid. Serena Cherry probeert hier niet iets nieuws te doen, maar combineert een soort hardcore non-nonsens met het verhalende van dit soort geluid. Geen onontwarbare lagen geluid, maar op het doel af. Winterhold is zo’n track. Er kleeft een vleugje melancholie aan de gitaar die samen met de drums optrekt, maar alles komt samen tot een strak nummer. Noctule is ook zeker niet eenkennig en kan strakke melodie neerzetten, zoals op Deathbell Harvest (over die bloemetjes), of juist klappen uitdelen zoals Evenaar dat doet. Daarmee is het wel een toegankelijke plaat en best een beetje specifiek voor de liefhebber. Vette dungeon synthy outro ook met Become Ethereal.

Allez, waar lijkt dit een beetje op? Nou, denk aan Panopticon, Afsky en Ashbringer. Daar ergens. Waarom Noctule met Myrkur vergeleken wordt snap ik niet, zou dat zijn omdat het een solo-lady is? Het is in ieder geval net zoiets als een pannenkoek met een aardappel vergelijken. Daar maak je beiden geen tosti’s mee. Noctule is niet van de tosti’s, maar is meer een sweet roll van black metal. En die referentie is alleen te snappen als je ooit een pijl in je knie gehad heb. Geen track die FUS RO DA heet, dat is de enige gemiste kans die ik even wil benoemen (maar dat heeft Bethesda ook geregistreerd, dus ik snap het ergens wel…).

The Flight of Sleipnir – Eventide
Waarom moeten we het over The Flight of Sleipnir hebben? Nou, we moeten niks, maar het is een goed idee om dat te doen .Het is een band die en beetje onder de radar door lijkt te vliegen, maar wel excellente (ja, dat is een duur woord) blackened doom maakt. Bovendien is Sleipnir een paard met acht poten dat vliegt en al met al is dat even zeldzaam als een excellente blackened doom band. Dus even snel introduceren: band uit Colorado (niet Valhalla, jammer) die al sinds 2007 muziek maakt. Ze zijn vrij productief met een eigenzinnige mix van lome doom en blackened vocalen die zonnig en ijzig tegelijk klinkt, want Eventide is inmiddels langspeler nummer zeven.

Sterke melodie, maar ook een stevig fundament wat ergens tussen de doom en stoner hangt. Er zit behoorlijk wat groove in het gitaargeluid van deze band, wat je in de doom hoek minder vaak zult treffen. Geen lijzige passages, maar een solide stroom aan geluid. De Noorse thematiek ligt er natuurlijk op met titels als Voland, maar ergens blijft The Flight of Sleipnir toch wat breed in hun verhalen. Dat is prima, want de muziek heeft genoeg te bieden me Opeth-achtige kabbelpassage (toen Mikael nog gromde natuurlijk), psychedelische dwalingen, black metal iconoclasme en lange songs die zo’n beetje alles daarvan laten horen. Bathe The Stone In Blood is een voorbeeld van dat psychedelische, wat meer beelden van de prairie oproept uit een Cormac McCarthy novelle. Je hoort ook de strijd tussen die screams en de muziek, die toch blijft werken. Als het dan toch allemaal net wat te soepeltjes klinkt, ga dan even luisteren naar Servitude wat op een gitzwart fundament staat, vol dynamiek en spanning.

En toch is Eventide geen zware plaat, maar wel heavy. Wat bedoel ik daar nu mee… Afijn, alles draait om het nummer, om het resultaat van een behoorlijk breed palet aan textuur en stijl, dat samengesmolten wordt tot songs die een solide en coherent geheel vormen. Dat is best knap, want het betekent dat dit alles toch goed samen komt tot een bedwelmend en drukkend geheel. Flinke bakstenen aan overweldigend geluid dus, die stuk voor stuk goed aankomen en passen*. Heel lekker dus.
*dit is geheel beeldend bedoeld. Bakstenen komen niet goed aan. Ze kunnen erg pijn doen. Doe hier dus niks geks mee.