Hardhitting Albumreviews met Berthold City, Ignite, Honningbarna en Wovenhand

Redacteur Martijn is druk in de weer geweest met de nieuwe maaksels van Berthold City en Ignite. Hij interviewt daarvoor betrokken bandleden van de bands en schreef er voor deze rubriek ook nog hardhitters over. Deze zijn te te lezen in deze editie Hardhitting Albumreviews. Guido zit in de punkstand en pakt er het nieuwe album van het Noorse Honningbarna bij. Last but not least begeeft Joost zich in de wereld Wovenhand. Raakt daar muzikaal niet door verrast, maar voelt zich na een luisterbeurt wel gelukzalig over deze nieuwe release.

Tekst: Martijn Welzen, Guido Segers, Joost Schreurs

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Berthold City – When Words Are No Enough
Dit is hardcore! Zo, recensie klaar, tijd voor koffie. Het hoeft allemaal niet zo heel ingewikkeld te zijn. De mannen uit Los Angeles, met Strife gitarist Andrew Kline op zang, blazen met prachtige eenvoud twaalf old school hardcorenummers de ether in, waarbij nooit de drie-minuten grens wordt overschreden. Ook wordt er maar zelden de afgetrapte Vans-sneaker van het gaspedaal gehaald. Het schreeuwt, schuurt, knettert en gooit persoonlijke frustraties tussen de groovende bas en dwingende drums zo in je schoot. Dat was al zo toen de band in 2017 begon, is te horen op the ep’s Moment of Truth (2018) en What Time Takes (2019) en te zien in de geweldige videos die op YouTube zijn te vinden. En dat het maar nóóit mag veranderen. Heb ik alleen van plezier mijn favoriete koffiemok met een t-rex erop tegen de muur gesmeten. Ja, ook dat is hardcore. (MW)

Lees hier het interview dat Martijn had met Andrew Kline van Berthold City

Ignite – Ignite
Ignite zonder illustere voorganger Zoli. Dat is toch als de Alpen zonder sneeuw, China zonder panda’s of Scheveningen zonder pier. Dat waren tenminste mijn eerste ingevingen toen ik van zijn vertrek hoorde. Eli Santana gaat wel even die positie invullen, werd aangekondigd. Ja, dag! Dat is gewoon een marketingpraatje. Ieder kind weet dat een ronde vorm nooit in een vierkant gat gaat passen. Nou, wel dus, en dat zonder een zaag of nijptang erin te zetten. Ignite, het zelfbenoemde album om deze nieuwe start nog maar even te benadrukken, schiet met Anti-Complicity Anthem vol energie en vertrouwen uit de hardcore-startblokken. De plaat heeft ook zes jaar onder de Californische zon kunnen rijpen en de muzikanten hebben gedurende die periode met veel plezier teruggekeken naar hun eigen geschiedenis, zoals Call On My Brothers uit 1995 en er zo terloops een dikke dot razende punk rock toegevoegd. Het past ook wel bij Santana’s stem, die meer dan eens aan Efrem Schulz van Death By Stereo doet denken. Gelukkig worden de geweldige melodieuze twists die op recente albums wat meer naar voren werd gedrukt niet vergeten. Zeker bij On The Ropes, Let The Beggars Beg en mijn persoonlijke favoriet State of Wisconsin vind je genoeg van je gading. Het is Ignite; trots en vol levensvreugde. Voeg daar de sterke teksten aan toe, die zowel politiek als uitermate persoonlijk kunnen zijn, en een kraker is klaar. De sneeuw, panda’s en pier zijn niet verdwenen, ze hebben gewoon een iets ander uiterlijk gekregen. (MW)

Lees hier het interview dat Martijn had met Brett Rasmussen van Ignite

Honningbarna – Animorphs
Noorwegen doet meer dan black metal. Dat hoor je op de nieuwe plaat van Honningbarna, een punkband uit het mooie Kristiansand. Het is de zesde full length van de heren en zeker de moeite waard, te meer omdat het ook nog eens in het lokale dialect is. Afijn, ook de muziek is een stomende mix van punk, industrial en psych, en dat is precies goed als je het mij vraagt. Dat begint trouwens meteen op de titeltrack, die rauw en repetitief binnenkomt. Geschreeuwde hardcore vocalen, gangshouts, en lekker ritmisch. Op Jeg Hører doet de band meer aan als een nieuwe Refused, vol furie en frustratie brult Edvard Valberg zijn vocalen de microfoon in. Even later weer lekker snotty en confronterend op Det Kommer Til Meg, met een wat ieler gitaargeluid en een gedreven geluidsmuur. Het geluid is divers dus, maar altijd energiek en dat is precies wat Honningbarna zo leuk maakt. Op een song als Å Bliss hoor je ook die psych invloeden. Luchtige, lichte riffjes, maar toch stevig en stimulerend. Dit hoor je zo terug als soundtrack van een skate video (of klimvideo, die zijn tegenwoordig ook populair). Maar nog effe snel, dat basloopje op Avanti… godverdomme dat is fijn. Ik ben erg enthousiast over deze band. Dat was mogelijk nog niet opgevallen. (GS)

Wovenhand – Silver Sash
Dave Eugene Edwards verwierf in de jaren negentig wereldfaam in alternatieve kringen met 16 Horsepower. De rauwe, opzwepende, psychedelische country/folk sloeg ook aan bij liefhebbers van hard en heavy en 16 Horsepower was een graag geziene gast op bijvoorbeeld Lowlands, totdat de band in 2005 uiteenviel. Edwards gaf de moed niet op en stak vanaf dat moment al zijn energie in zijn andere project, Wovenhand. Hij wist daarmee opnieuw de heavy harten te veroveren van bijvoorbeeld het Roadburnpubliek, waar de band in 2011 en 2015 memorabele optredens gaf. Het duurde even, maar zes jaar na Star Treatment is daar dan eindelijk weer nieuwe muziek van Wovenhand in de vorm van Silver Sash.

Wat direct opvalt is dat deze plaat een stuk duisterder klinkt dan zijn voorganger, dat met Come Brave nog heel uitbundig begon. Tempel Timber is daarentegen bijna een doomliedje, met de slepende riffs met zware distortion en onheilspellend gitaarloopje erbovenop. De toon van het album is gezet, want hoewel het tempo wordt opgeschroefd in Acacia is er ook daar weinig ruimte voor luchtigheid. Met de stuwende drums, de psychedelische effecten met veel reverb en de spraakzang van Edwards slaagt Wovenhand er in de sfeer van een sjamanistisch ritueel op te roepen. Niet voor niets, want de cultuur en het geloof van de oorspronkelijke bewoners van het Amerikaanse continent zijn ook op Silver Sash een belangrijke inspiratiebron. Dat blijft toch opvallend als je bedenkt dat Edwards zelf, als kleinzoon van een predikant een diep gelovige christen is. Maar tegelijkertijd is dat ook de kracht van Wovenhand, waar de twee werelden vaak samenkomen, enerzijds de folk/americana die in Dead Dead Beat de overhand heeft, maar ook het spirituele, paganistische dat in 8 Of 9 weer de boventoon voert en bij vlagen aan Wardruna doet denken (maar dan met elektrische gitaren en drums).

Goed nieuws dus dat er weer nieuw werk van Wovenhand is en het muzikale talent van Dave Eugene Edwards na drie decennia in het vak nog altijd in staat is om kwaliteit te leveren. De fans van Wovenhand zullen door deze plaat muzikaal gezien niet verrast worden, hooguit door het feit dat catchy meezingers ontbreken. Enige minpuntje is misschien de lengte, want met nog geen 33 minuten voldoet het met de hakken over de sloot aan de definitie van een ‘langspeelplaat’. (JS)