Het mag dan langzaam maar steeds zekerde een beetje als lente beginnen te voelen, we starten deze Hardhitterscollectie doodleuk met een kil potje Schotse ‘atmosferische black metal van de bovenste plank’ van Fuath. ‘Prima muziek om een verkeersboete’ te pakken, noteert Guido Segers. En ook het Belgische InHumane laat de zon niet uit je speakers schijnen met hun extreme metalmix van ‘gothic, death metal, dark metal, black metal en symfonische (Efteling) elementen’. Onze Zeeuwse redacteur Gijs Kamphuis nam nog een Belgisch buitenbeentje op de korrel: Primal Creation gooit ’thrash metal met wat moderne elementen’ in de brute blender. Joost Schreurs maakt het kwartet compleet met een plaat waar we op NMTH HQ al even naar uitkeken: A History Of Nomadic Behavior van Eyehategod, vaandeldragers van de NOLA sludge.

Tekst: Guido Segers, Gijs Kamphuis en Joost Schreurs

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Fuath – II
Fuath is de andere kant van Andy Marshall, bandlid en creator van Saor. Waar Saor het atmosferische, folky gevoel van de zomer in Schotland belichaamt, is Fuath de ijzige winter. Killer, rauwer, scherper, maar evengoed atmosferische black metal van de bovenste plank. Het is de tweede plaat onder deze naam, dit keer bij Season Of Mist, dat toch steeds meer de Vroom & Dreesmann van de metalwereld wordt (dat was vroeger zo’n winkel waar ze alles hadden en ik heb geen idee waarom ik niet gewoon Amazon zeg). Marshall houdt in ieder geval nog steeds van hele lange liedjes. De opener, getiteld Prophecies tikt nog net niet de tien minuten aan en bereikt een soort meditatief palet van drums en tremolo gitaar, met minimale verschuivingen. Je wilt gewoon je oorlogsdrum pakken en de Engelsen te lijf gaan.

De vergelijking die Marshall zelf maakt met Windir is terecht. Het folky element zit er in, maar de muziek is kaler en killer dan Saor. Meeslepend op een eigen manier, zonder de gloed die je vaak voelt in het andere project. The Pyre trekt meer naar een Noordelijker geluid, met lichte dissonantie in de gitaren en heel subtiele ondersteuning. De drums zijn met die diepe, holle klank echter niet te missen. Wat Fuath heel goed doet op deze plaat is een goede flow in de nummers houden. Het zweept op en ramt lekker door. Prima muziek om verkeersboetes mee te krijgen, vooral op Essence wat echt een drijvend ritme heeft dat door het gitaargepriegel alleen maar versterkt wordt. Tot slot krijg je Endless Winter nog even ijskoud op je dak en daarmee is het ook wel goed geweest. Fuath moet je inkomen, als dat niet lukt is het een lange zit. Lukt ’t wel, dan kan je lekker 45 minuten zwelgen. (GS)

InHuman – Inhuman
De Belgische extreme metalband InHuman brengt met dit titelloze debuut een plaat met veel bravoure op de markt. Een markt die ook in dit genre overvol is. Deze zevenkoppige band doet er dan ook alles aan om op te vallen. Zo worden er verschillende stijlen gemengd, wat een behoorlijk giftig geheel oplevert. Gothic, death metal, dark metal, black metal en symfonische (Efteling) elementen gaan in de blender en worden op deze plaat als fijne cocktail geserveerd. Het geheel is een liefdesbaby van The Project Hate, The Sins Of Thy Beloved, Septic Flesh en Cradle Of Filth. Veel stijlen, veel ideeën en geen moment rust. Werkelijk elk stukje van de nummers is dichtgesmeerd. Inhuman: voor het betere stucwerk. Alle gekheid op een stokje: Wat de Belgen hier brengen is wel erg goed, maar ook gewoon heel erg veel. Het lange intro is overbodig, maar het eerste nummer The Chosen Cancer hakt er direct vol in, waarin dramatiek, bombast en agressie hun weg vinden. De muzikanten zijn geschoold en de productie is helder en open, wat erg fijn is bij zoveel geweld. De vocalen van zanger Dietwin Elbers (ex Herfst) zijn duivels en het bereik van zangeres Eline van de Putte gaat in alle octaven van pop tot opera. InHuman heeft wel meer luisterbeurten nodig om tot volle wasdom te komen. Want in eerste instantie denk je ‘Dit kan helemaal niet. Wie  voegt er nu water en vuur samen?’ Deze Belgen durven het aan en brouwen er een kokend geheel van. Of het nu The Day I Died is met z’n pianointro en twin-gitaarsolo of Unfolded met z’n death metalvibe en deathcore bridge. Het is allemaal zeer knap bedacht en uitgevoerd. Zes van de zeven bandleden vormden tot vorig jaar nog Anwynn. Met een nieuwe naam en een dikke schep urgentie er bovenop vormen ze tot op heden de muzikale verrassing van dit jaar.  (GK) 

Primal Creation – News Feed
Sinds 2017 is Primal Creation bezig met het maken van kwalitatieve hoogstaande metal en ze maken een fijne mix van voornamelijk thrash metal met wat moderne elementen. Dat leverde in 2018 de winst op van de Wacken Metal Battle, met als resultaat een plekje op het legendarische Duitse festival. Bij onze oosterburen doet deze vorm van metal het eigenlijk altijd wel goed. Daarbij zijn deze Belgen vanaf het eerste moment al beter dan menig Germaans thrashcombo. Dat was al zo op het debuutalbum Demockracy en het is zo op deze tweede News Feed. De groep heeft wel wat vernieuwd en verrijkt de soep op deze schijf ook met vleugjes death metal en metalcore. Met nadruk op vleugjes, want het hoofdbestanddeel is en blijft thrash. 

Deze Vlamingen maken zich terecht druk om de staatspolitieke situatie in de wereld en vertalen dat naar negen vlijmscherpe nummers. De boodschap wordt voornamelijk plankgas gebracht. De gitaren gillen, de drums rollen en  zanger Koen Mattheeuws brult de longen uit z’n lijf. Hij geeft met de variatie in zijn stem nog een extraatje aan de songs. Hoogtepunten zijn het vierkante A Post–Truth Order en het zwaardere Watch It Burn. Want wie de achterliggende gedachte van deze plaat niet helemaal doorheeft, moet dit nummer maar even op repeat zetten. Voor wie het wel snapt volgen nog Antillectual Disease, met een heerlijke groove en Follow The Reader wat gewoon een sterke song is. Sowieso kent dit album geen echt zwakke nummers. Het beukt, schuurt en gromt als een malle en de gedrevenheid spat er vanaf. We kunnen nog een boompje opzetten over originaliteit, maar ach… hoeveel echt originele thrashplaten komen er heden ten dage nu nog uit? News Feed is gewoon een fijne thrash plaat, niets meer, niets minder. Na Slonk van Alkerdeel is dit de tweede dikke release dit jaar uit het prachtige Meetjesland. Hulde voor die regio. (GK)

Eyehategod – A History Of Nomadic Behavior
Met zes albums in ruim drie decennia zit Eyehategod qua productie maar iets boven Tool en Guns N’ Roses. Als de heren uit New Orleans, Louisiana dus met nieuw studiowerk komen, mag dat niet onbesproken blijven. Tegenover de lage output, staat wel een verpletterende livereputatie. Wie Eyehayegod in 2015 op Roadburn zag, eerst op de Main Stage, maar vooral de volgende dag in het Patronaat, zal dat bevestigen. Iets meer dan een jaar geleden tekenden ze eind februari in Haarlem, samen met Napalm Death voor één van de laatste ‘normale’ pre-corona metalshows. Voor een band die het vooral van toeren en optreden moet hebben, is A History Of Nomadic Behavior dus een toepasselijke titel.

Samen met stadsgenoten Corrosion of Conformity en Crowbar stond Eyehategod aan de wieg van de New Orleans sludge metal: een mix van hardcore, doom metal en een vleugje southern rock. Het genre werd echt op de kaart gezet toen bandleden van deze drie bands de handen ineen sloegen en samen met de eveneens uit New Orleans afkomstige Phil Anselmo van Pantera, Down oprichtten. Het debuut van deze supergroep, NOLA, sloeg in als een bom en gaf de carrières van de deelnemende bands een boost. Die van Eyehategod kende nogal wat hobbels, met onder andere een gevangenisstraf en levertransplantatie voor zanger Mike Williams, beide als gevolg van drank en drugs.

Het zesde album mag zo bezien een klein wondertje heten, maar verwacht van Eyehategod dan weer geen muzikale wonderen. In dertig jaar is er weinig aan de formule veranderd. Net als op Take As Needed For Pain 28 jaar geleden begint opener Built Beneath The Lies met piepende feedback, gevolgd door de kenmerkende, zwaar overstuurde gitaarsound van Jimmy Bower. Williams valt direct in met zijn schreeuwstem, die ondanks alles nog weinig aan kracht heeft ingeboet. Hij is nog steeds boos en dat zullen we weten ook! Oldschool Eyehategod dus. Dit keer minder snelle hardcorestukken, maar wel lekker veel southern groove, hoewel het geluid door de scherpe productie wat minder smerig klinkt dan we gewend zijn. Toch is er ook nu weer sprake van een lekker rauw album met momenten waarop het lijkt alsof de band aan het jammen is, terwijl de opnameband nog meeloopt. Goede voorbeelden daarvan zijn Current Situation of afsluiter Every Thing, Every Day. Veel aan Mike Williams mag misschien versleten zijn, de stembanden zijn dat nog niet. Eyehategod zelf is dat ook nog niet en kan met A History Of Nomadic Behavior weer een aantal jaren vooruit. (JS)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:

 


Deel dit artikel