We zitten echt in een stroomversnelling qua releases, want hierbij alweer een nieuwe bak albumreviews. Stapels albums staan te springen om deze concertloze tijden op te vullen, en natuurlijk lieten we onze speakers ook geen stof happen de afgelopen tijd, helemaal als er een stapel sneeuw ligt voor het huis. Zo haalde Prophecy Productions weer hun prijspaard van stal met Empyrium, die zeven jaar na The Turn of the Tides weer een nieuwe plaat in elkaar musiceerde. Tevens raakte Maaike van der Voort bekend met de pijlsnelle noisepunk van Terminal Bliss, die met Brute Err/Ata een sonische vuistslag bewerkstelligt. Daarnaast dook Guido Segers vervolgens in de beukende Bay Area blackened hardcore van Wolf King om vervolgens te eindigen met de filmische post-rock van Mogwai. Kortom, lees gauw maar eens wat we van deze platen vinden…

Tekst: Maaike van der Voort en Guido Segers

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Empyrium – Über Den Sternen
Prophecy Productions heeft hun prijspaard weer eens van stal gehaald. Het was een beetje stil rondom Empyrium de laatste 7 jaren na de plaat The Turn of the Tides. De Duitsers schuurden altijd een beetje aan tegen de doom en folk metal, maar maken inmiddels iets wat meer in de duistere folk past. Toch liggen de wortels diep in het donkere van het genre, maar ook in de Duitse romantiek, mythen en natuurverering. Waar de voorganger iets te zoetjes was, pakt Über den Sternen terug op het trouwe geluid en dat doet de band goed. Leuk te weten, de titel is een vertaling van de bandnaam dus eigenlijk is dit na bijna 30 jaar de self-titled plaat. Het levert zelfs stevige tracks op, zoals A Lucid Tower Beckons on the Hills Afar. Markus Stock (oprichter) en Thomas Helm slagen erin een ongelooflijk groots stuk muziek neer te zetten, wat van episch naar kabbelend en weer terug gaat.

De zang is wel iets waar je van moet houden, met die middeleeuwse vibe die zo uniek Duits is. Het past goed bij deze herfstachtige plaat, zoals te horen is op een song als The Archer. Meeslepend, melancholisch en vooral een plaat om je in weg te laten zinken. De productie van de plaat helpt dan ook zeker mee, want die is heel zuiver. Alles perfect, kraakhelder, wat het voordeel is van zo’n natuurlijk geluid. De climax van de plaat komt ook, zoals het hoort, op het einde. De titeltrack bovendien, die meer metal klinkt dan de band in jaren deed. Rauwe riffs, maar ook zachte passages waar elke aanraking van de snaren hoorbaar is. Een spannend epos van dik 12 minuten, waarmee deze fraaie plaat ook tot z’n einde komt. (GS)

Terminal Bliss – Brute Err/Ata
Tering.. wat een geweld op deze plaat. Terminal Bliss heeft hun eerste repetitie in januari 2020 gehouden en nog geen zeven weken later bevonden zij zich in de studio voor hun eerste ‘full length’ album genaamd Brute Err/ata. Ondanks het feit dat de nummers in raptempo geschreven zijn voelen zij zeker niet incompleet en is het een perfect album voor punkrockers met haast, want het duurt slechts tien minuten in zijn geheel. Met een prachtige stamboom aan hardcore/punkbands op zak (Pg. 99, City of Caterpillar en Darkest Hour) laat Terminal Bliss zien dat zij niet onder doen aan hun vorige projecten. 

Tijdens het gehele album worden stukken tekst ingevoegd als ‘please hold’ en ’thank you so much for you patience’. Brute Err/ata is een grote middelvinger naar de consumptiemaatschappij waarin wij vergeten zijn hoe we met elkaar moeten communiceren. Op de opener Clean Will of Death hoor je meteen de agressie die Terminal Bliss kenmerkt. De broertjes Taylor (vocalen en gitaar) schrijven hier over het onrecht dat hun vader is aangedaan op zijn sterfbed. “But nobody would tell us that he was gonna die. They love hope—it’s a commodity for them. They want you to think he’s gonna make it. They wanna keep him intubated so they can milk that insurance. It’s a pay-to-die system, and it was heart-wrenching.” – Chris Taylor. 

Na Clean Will of Death blijft het geweld doorgaan, met als ultieme hoogtepunt 8 Billion People Reported Missing. Het schurende gitaargeluid met de vocale afwisseling tussen hardcore brullen en blackmetal screams geven aan dat Terminal Bliss klaar is om al het duistere te fuseren. (MvdV)

Wolf King – The Path of Wrath
Het zijn, al met al, sneue dagen. Genoeg om je boos over te maken en dat doet Wolf King ook. De band uit de Bay Area heeft daarvoor dan ook het perfecte recept op The Path Of Wrath. Vieze blackened metal met een flinke scheut hardcore erin, en dat proef je! Opzwepende, high-paced ritmes, beukende hooks en een strot die even vies is als de blubberige smeltende sneeuw die we zo medio februari op de stoep hadden liggen. Althans, bij mij was die sneeuw in de straat echt goor na een paar dagen. Maar je hoort er die intensiteit van een Kvelertak in terug, de pissigheid van Trap Them, maar ook een soort doorrookte Skeletonwitch.

Het zijn maar wat pointers, als je van die namen blij wordt moet je misschien een keer luisteren naar Wolf King. Het zit er allemaal in, check vooral een track als Sanctuary met die groovende overgangen en grote riffs. Of anders het ramwerk op Beholder, wat echt wel zo’n lekker moshritme heeft. Die ene kamerplant, zou het erg zijn als je die al tollend de tuin in smijt? En Toilet Ov Hell heeft al eens gekeken of dit geen foute jongens zijn en ook zij vonden Wolf King oké, dus deze band mag gewoon. Echt niks mis mee dus, zeker als je gewoon effe boos wil zijn. (GS)

Mogwai – As The Love Continues
Wist je dat Barry Burns eens zei in een interview: “Wij zijn geen post-rock, we weten niet zo goed wat dat is.” En toch is Mogwai voor velen de eerste naam waar je aan denkt bij de genreterm. Een beetje alsof de broeders van Westvleteren zouden roepen dat zij geen trappistenbier maken, het kan eigenlijk niet. Afijn, genoeg daar over, Mogwai bracht de plaat As The Love Continues uit en het zou toch een mooi feit zijn als anno 2021 een post-rockplaat de albumcharts aan mag voeren (het lijkt een echte mogelijkheid).

De plaat is de tiende (hoewel je naar mijn mening die soundtracks gewoon mee moet tellen) en viert de 25ste verjaardag van de Schotse band met hoop en positiviteit. En dat voel je oprecht de hele plaat lang middels zachte tonen, warme synths en natuurlijk een dosis melancholie. Dromerig, met de nooit helemaal perfecte zang op tracks als Ritchie Sacramento (vooral opvallend tijdens de livestream presentatie). Niet dat de bandleden de pandemie makkelijk ondergaan, de plaat is geheel tijdens de donkere periode gemaakt en misschien daarom nog meer bezingt het de relaties en herinneringen aan positieve ervaringen. En dat krijgt vele vormen, zoals het upbeat, grungy Ceiling Granny (de gitaren zijn écht niet weg bij Mogwai), met veel heerlijk tremolo geluid. Maar ook de elektronica en drummachines voegen een speelsheid toe aan Here We, Here We, Here We Go Forever. En ja, de terechte kritiek op deze plaat is tot dusver dat de tweede helft een beetje het momentum kwijtraakt en de geniale uitzwaaier It’s What I Want To Do, Mum dan vaak te laat komt. Daarom moeten we Mogwai gewoon snel weer op het podium hebben, want het is een band die toch live pas echt hun muziek tot leven brengt. (GS)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:

 


Deel dit artikel