Het werd weer eens tijd voor een paar dikke Hardhitting Albumreviews en het kan allemaal niet gek genoeg. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is, worden in deze vijftiende editie twee death metal-albums, een stel dronken piraten en een pak stampende/dampende stoner besproken. De combinatie van Abysmal Dawn plus The Black Dahlia Murder, Alestorm en Black Rainbows is er één van de buitencategorie, maar what the hell… Kan gewoon. Een kwartet aan redacteuren legde hun oor te luisteren aan deze muzikale uitspattingen en je leest in deze Hardhitting Albumreviews tot welke conclusies zij zijn gekomen aangaande de vier nieuwe producties.

Door: Joost Schreurs/Wouter Hommel/Ingmar Griffioen/Lodewijk Hoebens

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Abysmal Dawn – Phylogenesis
Al sinds 2003 maakt het uit Los Angeles afkomstige Abysmal Dawn de wereld onveilig met hun technische death metal. Gitarist en zanger Charles Elliott is als enige nog over en heeft sinds het vorige album Obsolescence (2014) ook de rol van producer op zich genomen. In de zes tussenliggende jaren werden drummer James Coppolino en gitarist Vito Petroni ingelijfd en ging de band een verbintenis aan bij het smaakmakerlabel Season Of Mist. Al deze veranderingen hebben de band niet minder extreem gemaakt, maar ook niet extremer.

De albumtitel betekent in het Nederlands ‘fylogenie’ en is de studie van de afstammingsgeschiedenis van een groep organismen. In acht nummers wordt duidelijk dat het beeld van Charles Elliott van de mensheid in het algemeen allesbehalve positief is. Het droge geluid op Phylogenesis zorgt er mede voor dat alles goed te volgen is en valt het op hoe strak en foutloos de uitvoering is. Buiten alle snelle tremoloriffs en hypersnelle blastbeats om zorgt de band voor genoeg afwisseling door bepaalde stukken te laten grooven, zoals in The Path Of Totalitarian en Hedonistic. Het incorporeren van hooks, catchy gitaarlijnen en gedoseerde shredsolo’s dragen verder allemaal bij aan het luisterplezier, maar ook de vingervlugge riffs en de tegendraadse drums in Coerced Evolution doen de oren spitsen en het hoofd met of zonder haar schudden. De zang, al dan niet afgewisseld tussen de krijsstem en de grunt van Charles Elliott, of gecombineerd met die van bassist Eliseo Garcia, maken het death metalfeest af. Andere hoogtepunten zijn Soul-Sick Nation en het afsluitende The Lament Configuration.

Wie van oerdegelijke technische death metal houdt zit geramd met deze vijfde langspeler van Abysmal Dawn. Als toetje staat er op de digipack en cassette-editie een bonusnummer in vorm van de Death cover Flattening Of Emotions van de klassieker Human uit 1991. Naast deze ijzersterke uitvoering is het een mooi eerbetoon aan de begin dit jaar veel te vroeg overleden drummer Sean Reinert (Cynic, ex-Death). (WH)

The Black Dahlia Murder – Verminous
In 1947 werd in Los Angeles het in tweeën gehakte lichaam van serveerster/actrice Elizabeth Short gevonden. Deze nooit opgeloste moord ging de geschiedenis in als The Black Dahlia Murder, naar de bijnaam van het slachtoffer. De gruwelijkheid van de moord kon niet onopgemerkt blijven in de wereld van death metal, nooit het subtielste jongetje van de klas en altijd op zoek naar een overtreffende trap in dood en verderf. Zodoende besloten vijf jongens uit Michigan in 2001 om hun death metalband The Black Dahlia Murder te noemen. Inmiddels zijn we negentien jaar verder en is The Black Dahlia Murder toe aan hun negende album Verminous, vrij vertaald iets als ‘vol ongedierte’. Het album trapt af met het titelnummer, dat er na het intro direct lekker stevig inknalt: “Welcome unto this wretched underworld, where we the primordial slime we live and breed.”

Niet alleen een knipoog naar Morbid Angel, maar ook een death metalstijl waarschuwing. Als de aarde naar de klote gaat, zal het ongedierte, waar we nu zo op neerkijken, overleven. Duistere schepsels van de onderwereld komen op Verminous regelmatig om de hoek kijken. Een vampier (Removal Of The Oaken Stake), incubus en succubus (Child Of Night), Jack the Ripper (The Leather Apron’s Scorn) en wormen (The Wereworm’s Feast). The Black Dahlia Murder gunt de luisteraar weinig rust met brute riffs, tempowisselingen, hoge screams en diepe grunts, maar zonder de melodie uit het oog te verliezen. Een tokkelende akoestische gitaar in A Womb In Dark Chrysalis is de enige adempauze om nog één keer op te laden voor de laatste krachtexplosie. Het ziedende Dawn of Rats maakt de cirkel van Verminous rond en is een waardige afsluiter van weer een oerdegelijk album. Op naar de tiende! (JS)

Alestorm – Curse of the Crystal Coconut
Het blijft een wonder hoeveel nummers de gasten van Alestorm weten te pennen over piraten. Zelfs Jack Sparrow heeft het niet zo lang vol gehouden! In navolging van Donkey Kong vaart het vijftal op het zesde album achter de Crystal Coconut aan. Een ware Treasure Chest Party Quest volgt, langs de seven seas van Mexico tot Japan. Onderweg ontmoeten ze bijtgrage alligators, hongerige zombies en een hoop bevriende muzikanten. Tijd voor de Pirate Metal Drinking Crew.

Opener Treasure Chest Party Quest maakt meteen duidelijk dat Alestorm niet luistert naar boze fans. De band geeft wel ruiterlijk toe (als echte piraten) enkel te denken aan het geld. Prioriteit blijft het bouwen van een goed feestje en gaandeweg weten ze de power metal clichés aardig te omzeilen. Dit kan natuurlijk op verschillende manieren. Langs een kant is er de commerciële voorkeur met Tortuga en Pirate Drinking Metal Crew. Nummers als Chomp Chomp, Wooden Leg Part 2 en single Fannybaws laten de old school Alestorm sound horen. Verrijkt met diverse smaken dankzij onder meer Patty Gurdy, Captain Yarrface en de zangers van Japanese Folk Metal en Finntroll.

Folk instrumenten als de hurdy gurdy, viool en diverse blaasinstrumenten in combinatie met de synths, keytar en gitaar brengen de nieuwe avonturen op een fijne manier tot leven. Vooral het bombastische Chomp Chomp met hulp van Finntroll en het acht minuten durende Wooden Leg Part 2 (the Woodening) bulken van de epische momenten. Op een positieve manier doet het heel veel denken aan 1741: the Battle of Cartagena, inclusief trompetten en een stukje chiptune. Bovendien hebben alle nieuwe nummers deze 16 bit bewerking gekregen op de bonusplaat. Call of the Waves gaat volgens Alestormnorm de serieuze kant op en zit vol metaforen over het leven. Never give up!

Er zijn trouwens meer sequels te vinden op de plaat. Zombies Ate My Pirateship bevindt zich in dezelfde wateren als Magnetic North. Net als Wooden Leg, Hangover en 1741 afkomstig van Sunset on the Golden Age uit 2014. Shit Boat (No Fans) gaat vrolijk verder waar Fucked with an Anchor eindigde. “You’re pirate ship can eat a bag of dicks!” Nogmaals een fuck you naar de fans die niet kunnen lachen om de ‘nieuwe’ koers van de band. Irritatie ontstond met popcovers als Hangover en explodeerde onlangs online door het met hip hop flirtende Tortuga. Vreemd want Schildpadeiland stond bekend om het hoge feestgehalte en de single met videoclip falen op dat vlak niet. Een van de nieuwe bonustracks is een cover van Dizzee Rascals Bassline Junkie.

Gelukkig hebben ze met Curse of the Crystal Coconut voor twee andere covers gekozen. Pirate’s Scorn komt regelrecht uit de Donkey Kong animatieserie aangedikt met een smakelijke gitaar/keyboard solo en Spongebob slot. Als afsluiter klinkt de eeuwenoude Schotse folk song Henry Martin. Prima passend bij Alestorm en de stem van Schot Christopher Bowes. De rest van de band is eveneens lekker op dreef met toetsenist Elliot Vernon die regelmatig zijn stembanden mag testen terwijl gitarist Máté Bodor elk nummer voorziet van pure vakmanschap. Boordevol humor en avontuur, de perfecte ingrediënten om elk festival plat te spelen. Hopelijk snel weer! (LH)

Black Rainbows – Cosmic Ritual Supertrip
Onze favoriete stonersludgende Romeinen leveren trouw iedere twee jaar een kanjer van een plaat af. En verdomd als het niet waar is: Cosmic Ritual Supertrip verscheen op 22 mei bij Heavy Psych Sounds, twee jaar en één maand na de vorige. Toch noteren we wel enig verschil: Voerden ze op Pandaemonium de trademark logge slepende stonersludge naar nieuwe hoogtes, of ehm dieptes, op de opvolger wordt de stamppot net even anders opgediend.

Black Rainbows serveert ditmaal een dis die ook uit ingrediënten heavy psychrock en rawk ’n roll is gestoofd. Net wat minder zwaar ronkend en fuzzend, maar niet minder lekker. Bovendien fuzzt de stoner op een track als Universal Phase weer als vanouds. Het Italiaanse powertrio heeft op de single Radio 666 dan juist weer meer een Monster Magnet-achtige spacerock-sound te pakken. Verdraaid catchy ook, en dat openende loopje hint – wat clichématig – ook naar de US spacelords en Sabbath.

Stiekem gaan we het hardst op de stamper Isolation. Die is dan wel al ruim voor de Italiaanse lockdown geschreven, maar niettemin gewoon hét anthem voor deze tijd. Daarnaast noteren we als uitschieters de donderende sloopkogel Snowball en de heerlijk opbouwende, met beste gitaarsolo’s verrijkte stonerrocker Hypnotized By The Solenoid. De stoner-meter slaat meer dan geregeld in het rood. Cosmic Ritual Supertrip is dan ook zeker geen afscheid van de signature sound van de Romeinen. Maar uitstapjes als Radio 666, rustpunt The Great Design en de toevoeging van meer lucht en afwisseling, maken deze achtste plaat wel tot één van de meeste memorabele uit de Black Rainbows-catalogus. Hopelijk is de graag geziene hoofdgast volgend jaar weer live te bewonderen op Heavy Psych Sounds Fest in Burgerweeshuis! (IG)

Dit was de vijftiende editie van Hardhitting Albumreviews. Check de Spotify-lijst voor meer Hardhitters:


Deel dit artikel