Hardhitting Albumreviews met Dordeduh, Of Mice And Men, Domkraft en The Datsuns

Terwijl de zon gelukkig steeds harder begint te raken, knallen de Hardhitting releases nog steeds op volle kracht door. Dus hebben we weer vier releases voor je gefilterd uit de maalstroom aan nieuwe heavy platen. Redacteur Guido Segers duikt de duisternis in met het Roemeense Dordeduh, een spin-off van black metalgrootheid Negură Bunget, Karin Leijs neemt een EP van metalcore-klasbakken Of Mice And Men onder de loep (deel 2 van een drieluik) en Ingmar Griffioen vermoedt dat de Zweedse doomers Domkraft met Seeds een van zijn platen van het jaar hebben afgeleverd. En de Nieuw-Zeelandse garagerockers The Datsuns zijn terug! Lodewijk Hoebens zat ook al zeven jaar te wachten en bespreekt dankbaar dit ‘machtige album’.

Tekst: Guido Segers / Karin Leijs / Ingmar Griffioen / Lodewijk Hoebens

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Dordeduh – Har
Dordeduh is donkere muziek voor specialisten en Har is een plaat voor fijnproevers. In feite is de band een aftakking van de Roemeense black metallegende Negură Bunget. Het is ook al even stil rondom Dordeduh, het debuut dateert alweer uit 2012. Een plaat voor de liefhebbers van atmosferische folk en black metal. Ik zeg expres geen folk metal, want dat roept beelden op van bebaarde mannen met knotjes in kilts met drinkhoorns en (als je een beetje pech hebt) VALHALLA op hun buik getatoeëerd. En een piratenhoed (shout out naar Alestorm, toch verreweg de pijnlijkste band uit dat subgenre). Nee, Dordeduh trekt meer naar een traditioneel geluid, wat je meteen hoort op opener Timpul întâilor. De Semantron, of Toacă, wordt traditioneel gebruikt in een oproep tot gebed. Hier ook dus, in een song van maar liefst twaalf minuten. Het geluid zwelt aan tot een bombastisch tapijt van geluid, die de luisteraar bedekt en meeneemt naar de wereld van Dordeduh. Dat is een wereld vol mysterie en schimmen van een vergeten verleden. Ik ben in het bijzonder fan van Descânt, wat met een klare intro de Oosterese invloeden laat horen. Ondanks de wat ruwere uitbarstingen heeft het nummer een zonnige klank, een opbeurend karakter. Ik zou dit zo naar het Eurovision Songfestival sturen. Het zou niet winnen, maar het zou in ieder geval een nummer zijn in de lijst wat gewoon heel fijn, clean en meeslepend klinkt. Ik weet niet of dit een goed idee is, maar Dordeduh laat hier iets horen wat universeel toegankelijk is. Heel anders is în vielistea uitarii, wat terugpakt op de klassieke black metalklank, met een opgejaagd ritme en veel vuur. Even losschudden voor het volgende filmische epos, getiteld Vraci de nord. Wederom een track die de twaalf minuten bijna aantikt, met traditionele instrumentatie verwoven met gitaar drum en brul. Een veelzijdig nummer met diepe dalen en hoge pieken, maar vooral weinig metalgeweld. Dordeduh zet duisternis op een andere manier neer met atmosferische passages en intonatie, electronica, strijker en gezang. Meer van dat op Desferecat, waar een grote ruimte midden in het nummer valt. Ik kan eigenlijk niet zo goed uitleggen hoe raar dat is, maar ook weer ontzettend verfrissend. Je kan er occulte rockmuziek in terughoren, maar af en toe ook het manische van een Vulture Industries, of juist dat beeldende van Dead Can Dance met die vreemde soundscapes. Dordeduh is een geheel eigen beest, en juist dat maakt Har zo’n fantastische plaat. (GS)

Of Mice And Men – Bloom
In januari van dit jaar tekende Of Mice And Men bij SharpTone Records. Dat ging gepaard met de release van ep Timeless in februari. Direct werd bekend gemaakt dat we een drieluik aan ep’s konden verwachten in 2021. En dan is er nu dus deel twee: wederom drie composities, wederom twaalf minuten puur genieten. Of Mice And Men brengt met Bloom ook weer een pakketje retelekkere metalcore. Perfect gebalanceerd tussen rauwe grunts, fijne meezingmomenten en energie waar je u tegen zegt. Waar andere bands soms worstelen om de metalcore energie te behouden en niet teveel richting een popband te gaan, weet Of Mice And Men precies hoe het recept bereid moet worden: met een compleet, allround smakenpalet. Single Bloom gaat over rouwverwerking na verlies van een familielid en weet de juiste snaar te raken.

We were born to bloom
Destined to deteriorate
No beauty in plastic flowers
No honey made from fake bouquets

Met deze twee keer twaalf minuten pure schoonheid houden we het aftellen naar ep drie van drie later dit jaar prima vol. (KL)

Domkraft – Seeds
Op eerste single en albumopener Seeds dendert Domkraft er meteen in als een Ufomammut. Ruim negen minuten stonerdoomt de track, veelvuldig spelend met tempo, oerbrullend en zwanger van fuzz, richting een euforische spot in de schedelpan. Het is een grof understatement om te stellen dat die eersteling erg benieuwd maakte naar de rest van deze derde langspeler. Die ligt er sinds 30 april (via Magnetic Eye Records) en stelt geenszins teleur. Het Zweedse trio heeft wederom apocalyptische thema’s van stal gehaald en die komen met de howl van Martin Wegeland anno nu heel gepast voor het voetlicht.

Sowieso zit deze door Karl Daniel Lidén (Greenleaf, Katatonia, Lowrider) gemixte plaat erg lekker in elkaar. Extra kudo’s voor de manier waarop die loodzware doch harmonieuze beuker Into Orbit overgaat in prijsnummer Dawn Of Man. Die slepende riff is – aangezet met slide en vettige fuzz – zo überherkenbaar en meeslepend dat het voelt als een tweeluik, als de overtreffende trap, als een heerlijke, heavy psychrockende kneiter die het onbetwiste sleutelstuk van deze plaat is.

Uitsmijter Audiodome bewijst dat de Zweden niet van plan zijn de voet van het fuzzpedaal te halen en dat het nog wel een tikje grover kan met die Zweedse ‘wall of sound’. Kritiekpuntje op langspeler Seeds mag zijn dat een aantal tracks (in ons hoofd ook) wat op elkaar gaan lijken qua ‘op hol geslagen kudde mammoeten’ gehalte. Gelukkig is er een rustpunt als Krank Blekhet en heeft de band ook in de langere songs wat meer zuurstof gestopt. Al met al is het een gruwelijk groovende doomplaat, echt 7 nummers en 44 minuten lang genieten. (IG)

The Datsuns – Eye to Eye
Eye to Eye, Brain to Brain! Na zeven jaar zijn The Datsuns terug met een nieuwe plaat. Voor de Kiwi’s was het enkel een kwestie van de juiste vibe te vinden. Eigenlijk is het viertal nooit gestopt met muziek maken. Veel van het nieuwe materiaal bestond al in een of andere vorm. Net als vele collega’s hebben ook zij vanwege corona de band op een lager pitje gezet. Toch zijn ze afzonderlijk verder blijven werken aan een machtig album.

Frontman Dolf de Borst en gitarist/toetsenist Christian Livingstone hebben ondertussen een leven opgebouwd in Zweden en Londen. Dankzij de lockdowns was het niet makkelijk om samen in de studio te jammen. Door de magie van het internet weten de Nieuw-Zeelanders een regelrechte rocker uit te brengen. Vuige, old school jaren zeventig rock vol glorieuze overdrives. Een sappige samensmelting van icky, sticky gitaarriffs (Brain to Brain), flamboyante Hammond orgelpartijen (Warped Signals) en groovy baslijnen (Bite My Tongue). Dolf legt zijn nasale stembanden er lekker bovenop met een urgentie en uitnodiging om de band weer innig te omhelzen.

Vanaf opener Dehumanise tot de allerlaatste noot uit In Record Time blijft het fijn vertoeven in het muzikale landschap van The Datsuns. Regelmatig opereren ze onder de drie minuten, denk aan klassiekers als Blacken My Thumb en In Love. Soms zijn er langere trips door de prachtige Nieuw-Zeelandse natuur met Moongazer en Suspicion. Bowie, T Rex, the Sweet en de rest van de gouwe ouwe glam scene lijken op de achterbank van de Datsun regelmatig een eindje mee te liften. Een prima soundtrack voor de zwoele zomer. Als het aan de band ligt, zouden ze er gelijk op uit trekken om de wereld te laten kennismaken met Eye to Eye. “In deze rare tijden vergeet je soms even dat je muzikant bent omdat je andere dingen gaat doen in het leven.” Een treffende quote van drummer Ben Cole. Hopelijk kunnen we binnenkort weer ons oude bestaan oppakken en zullen we meer gaan genieten van het leven en de live muziek. (LH)