Gaan we weer met dat Hardhitting materiaal! Hemelvaart is bij ons al enkele tijd niet meer een dag van rust, maar van harde muziek. Een nieuw kwartet reviews van platen die je zeker even een luisterbeurt moet geven vandaag. Zo zet redacteur Guido Segers zijn tanden in de verdoemenis van Culf of Occult, de liveplaat van stonermetalhelden Conan en het doomduo Body Void, terwijl onze Ljouwertse scribent Wybren Nauta weer een Heavy Psych aanwinst onder de loep neemt met de self-titled van Cosmic Reaper. Kortom: zwaar, zwaarder, zwaarst vandaag, te beginnen met Cult of Occult, 

Tekst: Guido Segers / Wybren Nauta

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Cult of Occult – Ruin
Het is eindelijk een beetje voorjaar en dan komt Cult of Occult het weer verpesten met hun takkeherrie, die klinkt als doom, death en black in een blender met een misantropische smoothie fruitmix. Ruin is uit op Breathe Plastic Records en bevat 2 nummers; de titeltrack en een zieke mix van die track. Dat duurt bij elkaar 44 minuten maar heet toch een EP. Dat betekent 20 minuten lang verpulverende riffs, kruipende doom en hels gekerm. De Fransen klinken even onwelgevallig als je eigenlijk inmiddels zou moeten verwachten, vuil en wars van ook maar het kleinste sprankje licht.

I chose to destroy and believe in pain.
I chose to bow down to the lord Satan.
I chose to destroy and believe in pain.
I chose to bow down and be miserable.

Nou, als je daar de lentekriebels niet bij via je tenen omhoog voelt kruipen, dan weet ik het ook niet meer. Wrange grunts, uit de diepste afgrond, brengen verkoeling. En dan hebben we de ‘bonustrack’. Een nachtmerrie op de geluidsband, getiteld nuiRe, lijkt het voorgaande nummer te zijn maar dan achterstevoren. Alle angsten van bezorgde ouders lijken dan toch terecht, want dit is veel erger. Eindeloos gekerm vergezelt een lange, tragische tocht naar de hel. Ja, nog meer doom, trage riffs en… gekerm. Echt, moet dat Cult of Occult? Uiteindelijk vervalt het geheel in een soort nachtermerrie-soundscape. Eigenlijk precies de belofte die de band keer op keer maakt dus… (GS)

Cosmic Reaper – Cosmic Reaper
In een wedstrijdje zwaar, zwaarder, zwaarst probeert een aantal bands op het Heavy Psych label elkaar af te troeven met de zwaarste, donkerste en meest slepende riffs. Een van de nieuwkomers is Cosmic Reaper uit North Carolina die op hun self titled debuutplaat een middenweg vinden tussen bezwerende spacerock en klassieke vintage doom.

De eerste helft van de plaat leunt wel een stuk meer in de richting van het laatste genre. Met name door de fuzzy grooves en zanger Thad Collis zijn heldere zangstijl voelen de eerste paar nummers erg old school aan, maar brengen verder weinig nieuws onder zon. Niks mis mee natuurlijk, het zijn stuk voor stuk nummers die lekker door grooven zonder te verzanden in technische spielerei. Alleen bij een titel als Stellar Death verwacht je net een wat grootser en dreigender geluid.

Gelukkig lost het viertal tegen het eind deze belofte in op het wel toepasselijk genaamde Planet Eater. Niet dat ze het geluid in een keer honderdtachtig graden omgedraaid hebben, maar de toevoeging van wat zwaardere drones en lichte glitchy gitaar feedback doen wonderen. Ook wisselt Collis hier zijn eerdere zangstijl af met een meer rokerige, galmende variant waardoor het geheel net wat meer vervreemdend klinkt. Precies wat je wil van zo’n slow burner die met zijn tien minuten met gemak het langste, maar ook meteen het spannendste nummer op het album is. Afsluiter Infrasonic is nog een lekker slepend toegift die dit zwaardere geluid tot het einde doorzet gepaard met een aantal eigenzinnige gitaarsolo’s. Met hun debuut hebben de mannen van Cosmic Reaper absoluut een solide vintage doomplaat uitgebracht waarbij zeker de laatste nummers uitstekend uit de verf komen. Voor de rest begeeft de band zich echter nog teveel op bekend terrein om echt te imponeren. (WN)

Conan – Live At Freak Valley
Ontblote borstkassen, grote hamers, helmen met hoorns en geweld; het is tijd voor een nieuwe van Conan en dit is de derde liveplaat van de allesvernieldende barbaarse stonerdoomformatie uit het Verenigd Koninkrijk. Eerder was er Live op Roadburn (ja, toen Roadburn nog heel veel stoner was) en Live at Bannermans in Edinburgh. Kleine tent, dus als je Conan ooit in zo’n klein rockhol gezien hebt (Little Devil!) weet je hoe intens dat kan zijn. De formule is onveranderd muzikaal lekker rammelen op een tempo, wat je toch best eens terug mag herleiden naar DCLXVI: To Ride Shoot Straight and Speak the Truth van Entombed. Dat voortjakkerende ritme, wat ook de nodige agressie bevat, doet het altijd goed. Jon Davis die er lekker wat leuzen overheen brult met dat hese stemgeluid, wat net te ver geduwd lijkt te worden. Oh, en natuurlijk aan één stuk door. Conan smashes, Conan rides on.

Je voelt dan ook de knetterende energie op een track als Thunderhoof, waar tussen de distortion van de gitaren en de cymbalen de vonken overspringen. En hoe vet is die zieke war cry op Satsumo! Conan bewijst op deze plaat, met uiterst sterke productie, maar weer eens wat een livemonster de band eigenlijk is. Goed, het wordt op een gegeven moment een beetje een brei en als je niet zo heel lang heel veel Conan wil, doe het dan lekker met die eerdere liveplaten. Die zijn wat zwaarder op de bas, compacter in geluid, en dat mist toch wel een beetje op Live at Freak Valley, wat ondanks een paar goede tracks toch wat vlakjes blijft gedurende 55 minuten geweld. Er zit niet dezelfde dynamiek in en dat is een beetje jammer bij een band die het zo moet hebben van die ‘crushing’ doompower.

Of, als het straks weer kan, ga ze gewoon live zien. Ergens in een Thunderdome near you. (GS)

Body Void – Bury Me Beneath This Rotting Earth
Het zonnetje schijnt, maar ik heb vannacht niet geslapen. Dat is dan ook het juiste moment van grimmige wroeging waarop ik Body Void eens aanzwengel. Een band die voor mij een beetje uit het niks kwam en Roadburn Redux omver speelde en met Bury Me Beneath This Rotting Earth doen ze dat gewoon nog even over. Het duo uit Vermont maakt verpletterende death doom met gepijnigde vocalen, en een fundament dat voelt alsof je door een betonmolen met grind wordt geslingered. En niet in hapklare brokken, want Body Void klapt er in 50 minuten maar vier nummers tegenaan. Een tergende martelgang dus, keer op keer, met Wound dat eindeloos die mokerslagen op je loslaat. Er zitten wat details in het geluid die dan nog wat extra bijdragen aan het ongemak, zoals een nerveus tremolo geluid in de gitaren op Laying Down In A Forest Fire.

De songs voelen uitgerekt, alsof ze vakkundig op de pijnbank zijn gelegd en tandje voor tandje met zo’n Middeleeuwse constructie zijn uiteengetrokken tot onmogelijke proporties. Maar bovendien klinkt elke song alsof het alleen maar erger gaat worden, alsof je langzaam weg glijdt, de afgrond in. Met name Fawn heeft daar de nodige elementen voor, vooral als alles piept en kraakt van ellende. Of juist versnelt, met een ram-en-beuk vibe, waar je liever voor aan de kant gaat. En dan moet je Pale Man nog uitzitten…

Body Void levert gitzwarte doom, die de meest akelige plekjes van je gehoor kietelt. Feeback, distortion, schuren-over-een-straattegel gitaren en dan nog die hemeltergende zang. Al met al een prima plaat om je goede humeur een fatale nekslag toe te brengen dus. (GS)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:

 


Deel dit artikel