Hardhitting albumreviews: Crypt Trip, Bring Me the Horizon, While She Sleeps & Children of Bodom

Hardhitting Albumreviews right back at ya! Editie 5 van deze serie biedt vier internationale releases. In de enorme stroom aan langspelers die uitkomt is het nog moeilijk kiezen, of althans: om het tot vier reviews te beperken. De keuze is gevallen op een band die de eerste dag van Roadburn 2019 afsluit, een groep die voor Pinkpop geboekt is en twee bands die we op Graspop aan het werk gaan zien. In de rubriek vind je iedere keer vier albums die onze aandacht hebben gegrepen en waarvan we vinden dat ze méér dan de moeite waard zijn om tot je te nemen. Bepaalde tracks kun je vervolgens ook vinden in onze met 666 ‘Hardhitters’ gevulde Spotify-lijst.

Door Lodewijk Hoebens en Timothy Aarbodem

Crypt Trip – Haze County
Het trio Crypt Trip uit San Marcos, Hays County, Texas presenteert ook hun tweede langspeler op het Duitse label Heavy Psych Sounds. Het vervolg op debuut Rootstock (2018) kent nog steeds de klassieke, psychedelische jams, echter zijn er aardig wat prog, bluegrass en southern rock-klanken te horen. De heren hebben duidelijk goed naar hun zuidelijke roots geluisterd. Stel je een roadtrip voor met een paar ronkende choppers, wat goede bourbon in de zadeltassen, een vette doobie tussen de tanden voor onderweg en zo nu en dan een acid-flashback. Voilà, je hebt de sfeer van Haze County te pakken.

Waar Crypt Trip door hun vorige platen niet zouden misstaan tussen hun West-Coast counterparts (denk: Radio Moscow, Joy), heeft het trio met Haze County een goede stap voorwaarts gemaakt om zich te onderscheiden hiervan. Opener Forward en Pastures bevatten stijlvolle, pedalsteel passages en finger-picking in de traditionele, Amerikaanse stijl, zonder daardoor oubollig te klinken. Met Wordshot en 18 Ounce Blues laten de heren horen niet vies te zijn van Southern Rock in de geest van The Marshall Tucker Band, Allman Bros. en vintage Skynyrd. Crypt Trip is echter niet volledig country gegaan, nummers als Hard Times, To Be Whole en het motorik-rock-achtige Gotta Get Away zorgen voor nodige psychedelische freak-outs en heaviness maar met een haast jazzy finesse gespeeld.

Haze County bevat een goed aantal memorabele momenten en anthems die zich moeten gaan bewijzen bij de internationale heavy psychscene. Crypt Trip heeft de eer de eerste dag van Roadburn 2019 af te sluiten op het hoofdpodium en zal hiermee zeker een flink aantal verloren zielen gaan winnen om ze mee te nemen op de roadtrip door de Texaanse prairie. Mijn ziel hebben zij in ieder geval al! (TA)

Bring Me the Horizon – Amo
Buro Pinkpop: “Jan, we hebben Fleetwood Mac, Mumford & Sons, Krezip en Golden Earring voor ons jubileum maar zoeken nog iets met gitaren? De naam Bring Me the Horizon zie ik vaak voorbij komen…” Ok, het is niet de eerste keer dat de Britten op Pinkpop staan, maar het zegt wel wat over het plan achter de band. Van de metalscene naar de mainstream. Groot, groter, grootst! Wembley plat spelen? Check! Symfonisch schitteren in de Royal Albert Hall? Check! Volwassen geworden? Check!

Frontman Oli Sykes, mét herstelde stembanden, voelt dat zijn band tegenwoordig fungeert als een brug voor mensen die niet bekend zijn met rock ’n roll, maar wel interesse tonen. Plaat per plaat glijdt het vijftal weg van de gitaren, al blijft een soort metalvibe behouden. Nieuw werk als het kleurloze Fresh Bruises of poppy single Medicine klinken zo anders dan hun eigen Anthem van derde album There Is a Hell, Believe Me I’ve Seen It. There Is a Heaven Let’s Keep It a Secret. Laat staan dat de songs eenzelfde ‘spirit’ bezitten als op de laatste plaat uit 2015. Maar goed, we zijn inmiddels jaren verder en de band blijft er lustig op los experimenteren.

Vooral sinds toetsenist Jordan Fish naast Sykes op de productiestoel kwam zitten, lijken de mogelijkheden eindeloos. Zijn elektronische hand was voelbaar op Spirit, maar nergens overdreven. Het versterkte juist de emoties van de nummers. Op Amo proberen ze dat te overtreffen met top 40-trucjes als vervormde stemmen, EDM-structuren en de nodige strijkers voor extra bombast. Vakkundig vervaardigde songs brengen een bijzondere beleving, maar daar zit niet iedereen op te wachten. Hoe boeiend de frontman ook uit de hoek weet te komen op het duo Nihilist Blues (met hulp van Grimes) en In the Dark.

“I’m lost in a labyrinth, we’re lost in a labyrinth!”

Waar zijn die gitaren dan?
In the Dark bevat lekkere riffs, maar die lijken als puzzelstukken door copy-paste in het nummer terechtgekomen. I Don’t Know What To Say en Why You Gotta Kick Me When I’m Down zitten eveneens boordevol leven. Het feit is dat we vaker een orkest of elektronica horen dan de band zelf. Veel tracks hebben meerdere luisterbeurten nodig om te aarden. Maar in een tijd van Spotify en YouTube lijkt er geen tijd meer om je te verdiepen in een album. Blijkt ook uit de verkoopcijfers. En de harde hitters dan? Wie een beetje flexibel is ontdekt enkele pareltjes. Heavy Metal opent met luide sirenes in een gekkenhuis. Vanaf de eerste luisterbeurt hakt die er gelijk in! Met hulp van beatboxlegende Rahzel krijgen we de schrik van Oli te horen. Houden jullie nog van me, ook als we geen metal meer maken? Horen we daar trouwens Chester Bennington uit het hiernamaals.

Klinkt misschien raar dat ik Chester hoor, maar met zijn Linkin Park (inspiratiebron van Oli) dreef hij ook steeds verder weg van het metalgenre. Bring Me the Horizon kiest hetzelfde pad, de puberteit voorbij, zonder de liefde voor het genre te verliezen. Luister maar naar de eindkreet van Heavy Metal, de singles Mantra en Wonderful Life met Dani Filth en last but not least het woest swingende Sugar Honey Ice and Tea. Muse meets Royal Blood. (LH)

While She Sleeps – So What?
Wie een beetje klaar is met Bring Me the Horizon kan altijd terecht bij de stadsgenoten van While She Sleeps, een van de revelaties tijdens Graspop twee jaar geleden. Terwijl BMTH de emotionele kant kiest met persoonlijke teksten, gaat While She Sleeps voor verbroedering. So What? zet de onafhankelijke koers verder, zij het met hulp van metalgigant Spinefarm Records. Vol energieke vocals, rake riffs en hier en daar een fraaie elektronische/symfonische aanvulling. Met nadruk op drum ’n bass, want wat weet de ritmesectie keer op keer een funderinkje neer te leggen. Good grief!

De boodschap blijft immer relevant. Zonder elkaar lukt het niet. Dat blijkt ook binnen de band zo te zijn. Mooi in beeld gebracht in de bijhorende documentaire. Zo lang we elkaar op allerlei manieren blijven afvallen zal er nooit eenheid zijn. “We won’t leave til you realise, these are the reasons why we won’t survive on our own, nobody gets left behind”, klinkt het in single Haunt Me. Brulboei Lawrence Taylor en gitarist Sean Long weten de vocalen à la Linkin Park prima af te wisselen. Er word zelfs even gerapt. Elk ideetje werkt, maar het oergeluid van gitaar, drum en bass, die basis, staat als een huis. Net als bij BMTH, Parkway Drive en Architects horen we ook hier een meer gestroomlijnde sound.

Dit wil niet zeggen dat ze plots commerciëler zijn geworden. Het is gewoon het volwassen worden als band. Gelukkig zijn het allemaal podiumbeesten en daar is het hen ook allemaal om te doen. While She Sleeps komt deze zomer opnieuw naar Graspop en ik ben bang dat deze keer de Jupiler stage veel te klein gaat zijn. (LH)

Children of Bodom – Hexed
Wanneer we het over Children of Bodom hebben dan gaat het vooral over de eerste vijf albums. De Finse band leek op het toppunt van zijn kunnen. Bekijk de show in Stockholm nog maar eens op dvd. Wat een power, wat een techniek, wat een bezieling! De screams en het gitaarwerk van Alexi Laiho in combinatie met de onnavolgbare Janne Wirman achter de toetsen. Maar aan de top van je game blijven is niet makkelijk. Een overdaad aan experimenteren zorgde juist dat de sound van CoB simpel begon te klinken. Ongeïnspireerd.

Met de 20ste verjaardag van debuut Something Wild (de blauwe) lijkt het alsof de band terug in de tijd is gegaan voor hun tiende plaat. Tweede single This Road gaat over het zware leven on tour. Knuckleduster is een herwerkte oldie uit 2004. Niet slecht maar een luisterbeurt van Under Grass and Clover stemde me al hoopvol. De booze brothers hebben elkaar weer gevonden.

Geen flauwe covers maar typisch old school Children of Bodom. De neo-klassieke grooves in Glass Houses, Relapse (the Nature of My Crime) en Hexed. De achtervolgingen van Alexi en Janne klinken verfrissend. Met hulp van nieuwe gitarist Daniel Freyberg en het betrouwbare bas- en drumwerk zorgt Hexed voor de nodige kick in the spleen bij CoB. Misschien komt het door de nieuwe Lake Bodom Lager dat de heren herboren klinken en hexed genoeg aanvoelen. Op Into the Grave vorig jaar waren ze niet in beste vorm, hopelijk nemen ze de nieuwe spirit mee naar Graspop. (LH)