Graspop: Knetterhete zondag met grootse Scorpions, Steel Panther en Opeth en dure muziek- en levenslessen

Ook op zondag staat er weer eem line-up om de horns bij af te likken vol gruwelijke dilemma’s. Zo gaan bands als Graveyard, Anathema en The Hacktivist verloren, maar eerlijk is eerlijk: de keuzes zijn wat makkelijker dan op de voorgaande dagen. Komt mooi uit want de laatste festivaldag doet zich extra zwaar voelen omdat de thermometer al vroeg naar de 30 graden schiet. Daarnaast hebben we zware benen van de marathons op vrijdag en zaterdag. Genoeg gezeurd: We staan net na het middaguur alweer gretig op de weide voor vaderlandse trots The Charm The Fury. En we maken ons op voor shows van onder meer Scorpions, Mastodon, Opeth, Steel Panther, Kvelertak, Suicidal Tendencies, Primus en Ugly Kid Joe, waarbij het etiket ‘larger than life’ meer dan eens van stal kan.

Tekst: Ingmar Griffioen en Lodewijk Hoebens, fotografie: Rob Sneltjes en Sandra Grootenboer

Lees ook de andere verslagen:
– Ramm-volle vrijdag met pijnlijk hard afscheid en daverende Teutoonse finale
– Zaterdag: Goud van oud, freaky circusclown, revanche van 5FDP en gitaristen Baroness en Architects
– Het beste van Graspop met Gojira, Rammstein, Alcest, Of Mice & Men, Architects en Steel Panther

THE CHARM THE FURY
Aardig vol bij het Amsterdamse metalcoregezelschap The Charm The Fury. “Wat een eer om hier te zijn!” Twee jaar na hun debuut op de Jupiler Stage, staan ze nu op de main. “Graspop laat die focking handen zien!” Charmante Caroline heeft blonde lokken deze keer. Ook opvallend is de psychedelische backdrop van laatste wapenfeit The Sick, Dumb and Happy. “Zijn jullie er klaar voor want ik wil een circle pit circle pit circle piiiiiit!” Je ziet dat het veld rond half een nog erg leeg is. De zaterdag lijkt zijn tol te eisen. Of is het zondag rustdag op Graspop? Lijkt me niet met zo veel toppers op het programma.

Maar terug naar the Charmed want wat een show zetten ze weer neer, ondanks de schrijnende zon. We noteren ook fijne tracks van het debuut zoals Colorblind met die stevige, goede boodschap. Lekker schakelen tussen heavy en melodic waar nodig. Nieuwe nummers gaan er ook in als koek net als een stukje Search and Destroy van Metallica. De gitaren staan lekker luid! Houd ze in de gaten, want met de steun van Nuclear Blast gaan ze een mooie tijd tegemoet. Met shows in the USA en support van Marilyn Manson in ons eigen landje. (LH)

UGLY KID JOE
Hé, dat is leuk en opvallend: Amy Lee van Evanescence zingt even de classic Cats in the Cradle mee met Ugly Kid Joe. “A lot of history here.” De lange (wilde) haren van zanger Whitfield Crane, die ik voor het laatst zag op de Lokerse Feesten in 2012, zijn inmiddels weg. Wel nog een fijne strot van de 90ies grappenmaker. Ondertussen is Ugly Kid Joe aardig op de terugweg met een EP en album. Bovendien bestaat America’s Least Wanted al weer 25 jaar.

Wanneer het publiek echt niet mee gaat, het is immers 30 graden, dan breng je een cover. OK Cats in the Cradle is ook een cover, maar niemand op Graspop weet dat. Ace of Spades is natuurlijk een cover maar niet een willekeurige. De band heeft het opgenomen in 2015 met originele Motörhead-gitarist Phil Campbell. De zanger komt aardig in de buurt van Lemmy, maar loopt zelf wat te morren. Misschien zijn de Californiërs gewend aan de hitte en hebben enkel een zonnebril nodig, maar wij moeten nog tot half 2!

De frontman neemt een Heineken, wat voor aardig wat reacties zorgt bij de Belgen. Maar de ‘haat’ werkt wel bij afsluiter (And I Hate) Everything About You. Amy Lee draaft weer even op, krijgt een biertje en mag een boer laten. Het werkt wel, maar of het zo positief is voor Amy is een ander verhaal. De jeugd van de 90ies heeft verder nog een prima dag voor de boeg trouwens met Rob Zombie, Suicidal Tendencies en Primus. (LH)

ALESTORM
“All ladies to the VIP section!” Een gabberbeat volgt en Keelhauled begint. “Make that bastard walk the plank with a bottle of rum and a yo ho!” Keyboard vol bloedvlekken, een backdrop met Alestorms trademark: eenden en stevige verhalen over het piratenleven die Jack Sparrow jaloers zouden maken. Veel volk voor de Schotse power metal. De bassen voelen wel veel te log. De track Alestorm van nieuwe plaat No Grave but the Sea, met grunts van de toetsenist, is een herintroductie van de band, voor alle nieuwe fans. En dat zijn er een hoop. Frontman Christopher Bowes loopt rond in z’n zomerse kloffie bestaande uit zweetbandjes, een kilt en sandalen. Magnetic North gaat ballad-achtig verder en is ‘about the cold’.

Het publiek van de tweede Main Stage is ondanks de 30 graden al vrij snel weer in crowdsurf-modus. Een opblaasbootje komt langs en even later moet zelfs een opblaaspop eraan geloven. “This is a song about our favourite actor of all time: Tom Hanks, who came on an island where he had to fuck a volleyball to stay alive. This is Shipwrecked!” Mexico, met videogame intro, komt ook van de nieuwe plaat en is net als Fucked By an Anchor meteen een publieksfavoriet. Lekker ‘airkeytarren’ en tijdens Drink gaat de helft van het vak spontaan zitten en roeien. “Dedicated bunch!” De Hangover cover is vervolgens vreselijk met de gitaartech op akoestische gitaar en MC Eggwhite als rapper. Goed, zo voelt een kater dus wanneer je ‘s morgens wakker wordt. Gelukkig herpakken ze zich met publieksfavoriet Captain Morgan’s Revenge van het debuut. “You are the Red Sea and this going to get biblical!” Alestorm is misschien niet voor iedereen maar ze weten wel een feestje te bouwen. “The piratical way!” (LH)

TOUCHÉ AMORÉ
Niet veel mensen bij Touché Amoré, en die staan bijna allemaal in de fameuze halve cirkel voor het podium: tegen het hek geperst voor die laatste schaduwplekken. Voor een band die getipt werd (onder meer door de fameuze MTB’er Jan Debbie) en die met vierde album Stage Four meerdere jaarlijsten haalde. De post-hardcoregroep uit Los Angeles, Californië gaat er na een aarzelend begin vol voor. Bij ‘het metalcore podium’ staat het dozijn beveiligers voor de verandering eens met de armen over elkaar. We snappen die tip wel, de band heeft de songs, power en beleving. Maar probeer die post-hardcore- en metalcorebands maar eens uit elkaar te houden. Paar handvaten: Touché Amore doet aan schreeuwzang, niet van die gruwelijke breaks als Architects of ETID, wel een zwaar geluid met hyperactieve drums, maar ook een melodieuze kant. Op de achtergrond klinken post-rockesque synthlijnen, die het geheel een dromerig, shoegazend en zeker ook toegankelijk karakter geven.

Natuurlijk krijst Jeremy Bolm af en toe en zal het gros van de ouders dit wellicht takkenherrie vinden, maar deze band kun je zonder probleem aan je klasgenoten introduceren. Zonder dat ze denken dat je permanent boos op alles bent en voortaan als straight-edger door het leven wil. Genoeg gechargeerd: de korte show biedt aanknopingspunten genoeg. Songs als Flowers And You, Displacement en Palm Dreams van Stage Four zijn memorabel genoeg en de vorige platen leverden ook knallers als DNA en Art Official op. Inmddels staat het veld een kwartvol en de Amerikanen hebben er zin in. De show kan nog wel beter, waar is het contact met het publiek? Tijdens een introtape met stem staat de zanger met de rug naar het publiek, terwijl alleen Colin dat mag. Maar Touché Amoré gaan we nog weleens terugzien, met weer een iets beter album wellicht en vast op een groter podium en voor meer fans. (IG)

KVELERTAK
Overdonderend begin van Kvelertak, vanaf de opkomst en nog eens als die beer van een zanger met masker opkomt. Tweede nummer 1985 heeft een voorname classic rock feel, heerlijk die kletsnatte zaal in gepompt door de zes Noren. De frontman vuurt de boel behoorlijk aan. “I wanna….I ….wanna rock and roll.” Krijgen we hier opeens een Twisted Sister, of Dee Snider ode? Het is in ieder geval weer tijd om met die vuisten in de lucht te pompen en met die frontman haar te slaan (hadden we nog maar zo’n dos) en net te doen of het geen 40 graden in die tent is… “Oeh!” Daar is weer zo’n oerkreet, met classic gitaarwerk over die repetitief beukende ritmesectie. Lekker! Dit is echt het beste van m’n zondag tot dusverre. Weer een dikke “Oeh” hoor in de stampende track Mjød.

Nog zo’n klapper van vorige plaat Meir (2013): “This is Manelyst.” Ja hoor, dikke circlepit. En we waren bang dat de hitte de beleving zou beïnvloeden, daar is bij de band en groot deel van het publiek duidelijk geen sprake van. Wat een beestachtig, dikke track, een eerste crowdsurfje, een gitaarduel en vier man sterk synchroon haarslaan maken het af. Heerlijk, maar waar zijn al die nieuwe songs van de ijzersterke laatste plaat Nattesferd gebleven? Daar dus: Berserkr doet de naam eer aan en die bassist in Hüsker Dü-shirt volgt. Inderdaad: tijd voor een circlepit. Evig Vandrar is juist een meer psychedelische seventies rocker (van vorige plaat Meir), yeah! Kvelertak blijkt live een strakke zeskoppige bazenband, waarin drie gitaristen elkaar versterken. En een hele veelzijdige band. Tijd voor een stuk heavy metal met pounding drums en Queen-loopje. Dank u Brian May. Met Svartmesse hebben we meteen ons favoriete nummer van de nieuwe plaat gehad. Helaas Mayhem moeten missen, maar de nieuwere Noorse lichting is hier en heeft grote plannen. (IG)

STEEL PANTHER
Na Alestorm nog meer ongein. Vanwege de hitte staat er een gigantische gele ventilator op het podium voor frontman Michael Starr, de enige met een echt kapsel. De rest zijn allemaal posers. Serieus: de band is natuurlijk een parodie op de hairmetal van weleer. Een hele goede parodie dat zeker. Alles wat ze zeggen is heerlijk dubbelzinnig. “Sometimes the backdoor is the only way in.” Schaamteloos! Eye of the Panther begint als een knipoog naar de Rocky III soundtrack. Hoe 80ies wil je het hebben. “Belgium is my favourite country!”, deelt gitaarvirtuoos Satchel mee. “You said that about Germany yesterday.”, is het weerwoord van bassist Lexxi Foxx. “Shut up! Two of my favourite things are waffles and pussy and they both are here.” De grappen en grollen blijven in snel tempo komen. Zo herkennen ze, schijnbaar, een blond meisje in het publiek en bedanken ze haar vader voor de opvoeding. “Two in the pink one in the stink!” Niet echt muziek voor de kinders en vrouwvriendelijk natuurlijk. Maar dat hoef je ook niet te verwachten bij deze gasten. Bovendien is het natuurlijk één grote grap.

De bassist werkt even zijn make-up bij met een spiegeltje. Tja, door het zweet kan het natuurlijk uitlopen en dat wil je natuurlijk niet. “Got some new lips for ya Belgium”, voegt hij eraan toe. Doorbraakhit Death to All but Metal komt halverwege en zorgt voor een wild publiek. De dames kunnen zich niet meer inhouden en de eerste borsten zien het daglicht. Satchel geeft nog wel even een tip mee. “Watch out for breaking your neck with vagina juices. Just saying!” Helaas geen Asian Hooker vandaag, maar wel drie songs van gloednieuwe plaat Lower the Bar. “Time to get some ladies on stage.” De bassist heeft duidelijk geen interesse in de vele meisjes die het podium bestormen. Satchel krijgt wel heel wat dames om zijn nek en zelfs selfies worden gemaakt. De track 17 Girls in a Row is toepasselijk natuurlijk, maar er staan veel meer vrouwelijke fans dan zeventien. Wat een dolle bende, jammer dat het dan ineens afgelopen is. Beetje rommelig slot, maar wat wil je ook met deze temperaturen en dan zo veel schoonheid op het podium. Na een korte set is Steel Panther zo weer verdwenen. En nu kunnen we weer verder met ‘echte’ muziek als Mastodon en Opeth. Dat maakt Graspop zo fijn, op elk potje past een deksel. (LH)

MASTODON
“Glad to be here on the best festival in the world. You guys run an amazing festival. Thank you Graspop.” Mastodon heeft een nieuw album en dus staat Mastodon op Graspop. Eigenlijk moeten we zeggen: ‘ondanks alle zijprojecten’, want met Gone Is Gone, Arcadea, Turd Factory etc. zijn we de tel kwijtgeraakt. Verdomd harde set met een blokje met The Wolf Is Loose en Crystal Skull van Blood Mountain (2006). Stukjes math-gitaar, razende trash metal-drums en dan weer heavy sludge. Tijd voor wat herkenning met het ziedende Black Tongue. En die brul mag er ook zijn van Troy Sanders, wiens ontzagwekkende haardos alleen wordt gematcht door zijn baard. Typisch Mastodon nummer: Na overweldigend begin, door alles snijdend riffwerk, meeslepend, zwaar aangezet refrein, dan ’temporiseren’ met drumsalvo’s en breaks, “You’ve run out of lies. You’ve run out of time”, instrumentaal proggy intermezzo met solo’s, killer riff, pompende ritmesectie en oerbrul: “You killed the life!”

Opvallend in deze zestien jaar en zes albums omvattende setlist is dat vorige album Once More Round The Sun compleet genegeerd wordt. Was het bij Kvelertak een uil, Mastodon heeft herten, een bison en ditmaal ook nog een vreemd skeleton in harnas en met lolly op artwork en giga backdrop. Nu zingt Brent Hinds weer, die bruut van een gitarist met die face tattoo. Helemaal niet makkelijk wat Mastodon brengt, soort mix van prog metal, hardcore, hardrock en sludge. Vandaar dat ze de voorspelde sprong richting de headlinercategorie niet hebben waargemaakt. Dan zien we een Gojira die toch eerder maken. Maar ze zijn nu aan elkaar gewaagd. Qua spelniveau en vernieuwingsdrang en weigering tot concessies voor die stap eigenlijk ook.

Recente single Show Yourself komt dan wel het dichtst bij een toegankelijke knieval richting commercie en kwam ze dan ook op veel kritiek te staan. Fuck die kleingeestige puristen, wat een heerlijke song, echt een rockklassieker in de dop. Meteen knaller Precious Stones, ook van de nieuwe plaat, er achteraan. Baf. Man, die Troy zingt (en oogt) alsof hij zijn cornflakes met ijzervijlsel en whisky gebruikt. En zo die bas door midden knipt met z’n vingers. Nu zingt niet Troy of Brent, maar drummer Brann Dailor. Van vele markten thuis deze band (alleen gitarist Bill Kelliher zingt geen lead-partijen) en razend creatief, vandaar al die projecten ook. “We stonden hier ook in 2004, dat was onze eerste keer op een groot festival, en het is geweldig om terug te zijn. Stukje Mastodon- én vooral ook Graspop-legacy. Mooi man. (IG)

SUICIDAL TENDENCIES
Evanescence moet wel heel matig zijn, dat er hier zoveel mensen staan? Ehm nee, Amy Lee zingt zeker tergend vals, maar dit is echt de verdienste van Suicidal Tendencies. De veteranen klappen er meteen vol op en het tweede kippenvel van de dag is een feit: “You can’t bring me down!” Zieke trashmetal meets hardcore hoor, still goin’ strong, ook op het kleinste podium. “Suïcidal!” Verdikkeme klasgenoten op de Havo luisterden dat 26 jaar geleden al, en ik had duidelijk beter moeten luisteren toen naar die gappies met die ST shirts en petjes. Dan had ik ze nog op Dynamo Open Air 1993 kunnen zien. Met andere leden, dat wel.

Frontman Mike Muir legt het even uit: “We are all gonna get kicked down in life. But never ever give up on yourself. No matter what happens, you got all the answers in your heart, mind and soul. This is Failure!” Extreem krachtig en belangrijk statement. Mensen zullen de bandnaam maar verkeerd uitleggen… Nee nee, deze mannen zijn boos, op vele wijzen teleurgesteld in het leven en de politiek bijvoorbeeld, maar de levenslust spat echt hardcore grindend van het podium. Mensen die de vraag “You know what is wrong in the world today?” Beantwoorden met “Ja, je lult teveel”, hebben het duidelijk niet begrepen. Vooruit dan: “Nee gozer, jij bent het probleem, jij en je korte aandachtsspanne. Mensen die alles willen, nu en voor niks, zonder te beseffen wat de waarde is, zonder respect te tonen voor een groep als ST. Daar dan: gratis les met kusjes van NMTH.

Terecht even applaus voor drum-baas en oudgediende Dave Lombardo. Wel triest dat ze niet eens de headliner zijn, wedden dat Sum41 zo niet zo’n mega circlepit in beweging krijgt, if any. En met Possessed to Skate creëren ze een nog grotere pit. Net als we noteren dat deze show beduidend meer impact heeft dan die op Speedfest 2015, nodigen ze iedereen on stage uit. De security buigt mee en steekt de helpende hand toe voor de grootste stage invasion van deze Graspop. Treffend. (IG)

OPETH
Onder luid applaus komt de Zweedse progmetalband het podium van de Marquee opgelopen. Spil van Opeth sinds 1989 alweer, Mikael Åkerfeldt begroet de best volle zaal. Logge gitaren zetten de titeltrack van Sorceress in gang, een van de betere metalplaten van vorig jaar, met geweldige progelementen uit 70ies hardrock en Zweedse death metal. De laatste plaat klinkt wat als Ghost. Dat is ook niet zo gek, want beide frontmannen zijn goed bevriend en delen dezzelfde muzikale interesses. Aan NMTH vertelde een van de nameless ghouls dat hij en Mikael vaak elkaars demo’s uitwisselen. Lekker die orgelpartijen, klinkt als Kansas en Rick Wakeman. Mooi hoe ook veel kleine details naar voren komen in de muziek. Beetje jazzy, beetje bluesy. De tweede song van Opeth is fel, met diepe growls en gitaren die aardig kont trappen. Voel de baslijnen ook. Even wat hard gemep achter de drums tot de keyboards de controle terugpakken. Of is het toch de gitaarsolo de met de eer gaat strijken? Er gebeurt namelijk zo veel in de songs.

Mikael, met Adidasjes, blijft eigenlijk de rust zelve, beweegt nauwelijks. Opmerkelijk is daarbij het gemak waarmee hij wisselt tussen stevige growls en warme zang. “What is that sound? Is that you Rob? Got nothing bad to say about Rob Zombie but it’s not for me. Happy that we’re not playing at the same time as Scorpions, because nobody would be here. Not even my bandmembers. Fucking love the Scorps. So thank you for seeing us!” Een massaal applaus en devil horns volgt. Zombie zagen we onlangs een vette show geven in de 013, maar goed wij kiezen ook voor Opeth.

Veel dreigende rode spots in de Marquee. Alweer, en het zijn toch wel de eigenzinnige bands die hier prima optredens geven. Ik noem een Tribulation, Sólstafir, Amenra, Ministry en straks nog Primus. Lekker dwalen door de diverse metal van Opeth. Het ene moment zware death metal en vervolgens een moodswing met een instrumentaal onderonsje tot de grunts weer het voortouw nemen. “Unfortunately this is the last song, but it’s fucking long.” Inderdaad, nog even een klein kwartier genieten van Deliverance, de titeltrack van een van de hardste platen uit het oeuvre van Opeth. Knap staaltje soleerwerk. Magisch! (LH)

PRIMUS
Best wel een opvallende keuze voor een slotact in zo’n grote tent op een metalfestival. Maar het betaalt zich direct uit. Nu zijn de alternatieven ook belegen in meerdere opzichten (Scorpions en Sum 41), maar tof om te zien dat de Marquee zo vol staat. Les Claypool, met bril en lang haar onder een bolhoed, leidt de mis. Troosteloze cartoons trekken voorbij en vergroten het vervreemdende, ja zelfs existentialistische effect. “What is this?”, lezen we. Indeed. Primus opent met experimentele noiserock die voor hele welkome slagen in het vermoeide gezicht zorgt. Bij Wynona’s Big Brown Beaver krijgen we ook de drie cowboyw uit de video erbij. De Amerikanen gaan nu toch heftiger tekeer, terwijl op de achtergrond de angst, wanhoop en waanbeelden toenemen. “The Scorpions are playing right now, you should be watching the Scorpions.” Nee dank je, we gaan voor de muzikale heropvoeding, waarin Primus nu heerlijk bluesy southern rockt. Yes! Het intro met gitaarloopje is genoeg voor het gejuich en de herkenning van de enige Primus-song die we al die jaren kenden: Too Many Puppets. Funky rock, bijna RATM, maar dwarser en minder in-your-face. Het lijkt even of de band al snel klaar is met het moetje en doorschakelt met een pompend ritme en noisy gitaar. Maar de Puppets keren sterker terug in een hele bijzondere uitvoering.

Primus schuwt de moeilijke stukken en dissonantie niet. Ruwe overgang naar de volgende sterke song (Sgt. Baker), die weer een golf van herkenning door de tent doet slaan. Op de achtergrond een olifant op trampoline vs. kaal, boos mannetje met schakelaar, op het podium zien we frontman Claypool met varkenskop en strijkstok een contrabas martelen. Van zeer experimenteel bijna freejazz naar hardrock; Primus beheerst dat, tot in de puntjes. Altijd fijn: Nog even een ferme LSD-trip ter afsluiting. “Next few songs are very old and hope you’ll enjoy.” Claypool heeft tegenwoordig een beetje een Vader Abraham look, maar Primus zet je sowieso graag op het verkeerde been. De groep rockt, groovet en verwart dat het een kunst is. Het manische Jerry Was a Race Car Driver schudt nog een keer de ledematen en hersenkwabben los. What a ride! Nu pas bedenken we ons hoe tof het is dat Graspop dit soort bands (maar ook Clutch, Prong, Helmet en Suicidal) bij elkaar haalt op één festival. (IG)

SCORPIONS
Zaterdag kregen we geschiedenisles van het legendarische Deep Purple. Op de laatste dag mag Scorpions als headliner laten zien waarom ze anno 2017 nog alijd belangrijk zijn. Scorpions lijkt al jaren bezig met een afscheidstour maar weet niet van opgeven. Gelukkig voor de duizenden fans hier op de Desselse weide. Ze beginnen wel met Going out With a Bang. Stoere, beetje gedateerde, geanimeerde visuals met blikseminslagen en een crashende helikopter zetten de toon. De souplesse hebben ze al lang niet meer, maar de hits natuurlijk wel. Stoere poses uiteraard, vooral van gitarist Rudolph Schenker. Frontman Klaus Meine heeft nog zeker een stevig setje stembanden, maar het aflezen van het zinnetje “hoe gaat met jullie” komt wat knullig over.

De stad blijft een belangrijke rol spelen in de visuals. Het gaat nu over de verhuizing naar New York in de jaren ‘70. Bad boys running wild . In vergelijking met Deep Purple mist deze frontman de ‘oomph’ (de daadkracht en bezieling) die hoort bij een grote rockact, maar hij weet zich te herpakken met het akoestische Send Me an Angel. Prachtig ondanks de ruis in de baslijn. Meine lijkt op een gegeven moment de kerstman wel met het uitdelen van tientallen drumstokjes. Wie wil er nou niet een drumstokje van Mikkey Dee. De drummer zit net een jaartje bij de band en is vooral bekend als de laatste drummer van Motörhead. Ze moesten inderdaad even opwarmen maar met songs uit de beginjaren zoals Top of the Bill gaat het stukken beter. Een medley volgt. Degelijke rechttoe rechtaan Deutsche rock.

Het is een echte familieshow vanavond. Jong en oud geniet. Veel moeders en vaders met kroost, klappen, meezingen en met de armen heen en weer zwaaien is de standaard. “Take a look at the world today, I think we need another wind of change.” De song ging destijds over de val van de Berlijnse muur en het politieke klimaat eind jaren 80, en blijft alsmaar actueel. De ruis is gaan liggen maar een windje raast over de wei. De zon is inmiddels helemaal onder. Graspop lijkt weer helemaal wakker. Fluit u mee?

Grote spots gaan aan op het podium en de hits ontvouwen zich. I’m in a rock n roll band klinkt nu wat ouderwets maar was back in the day natuurlijk groots. “Mickey come on! De drummer gaat met drumkit en al als een Hawkwind de hoogte in en brengt een mooie ode aan Lemmy met Overkill (toch vind ik de Ace of Spades cover van Ugly Kid Joe eerder op dag beter). Whitfield Cranes stem kwam dan ook akelig in de buurt van Lemmy. Maar goed, hij heeft geen klassiekers als Still Loving You en Rock You Like a Hurricane. Een perfect slot van de laatste muzikale geschiedenisles en een fraaie afsluiter. Want er gaan toch geruchten dat dit echt wel eens de laatste tour van Scorpions kan zijn. Dat maakt deze show natuurlijk extra mooi voor de fans. De geschiedenislessen van Sabaton laten we vervolgens even aan ons voorbij gaan, we krijgen het wel mee maar onze eerste keer Graspop is dan al lang geslaagd en het fikse vuurwerk zet daar op gepaste wijze een punt achter. Uitgeput vallen we elkaar in de armen en beloven plechtig op 22, 23 en 24 juni 2018 terug te keren in Dessel!

(LH)

Lees ook de andere verslagen:
– Ramm-volle vrijdag met pijnlijk hard afscheid en daverende Teutoonse finale
– Zaterdag: Goud van oud, freaky circusclown, revanche van 5FDP en gitaristen Baroness en Architects
– Het beste van Graspop met Gojira, Rammstein, Alcest, Of Mice & Men, Architects en Steel Panther

---