Graspop 2019 – Dag 2: Keiharde schop voor de kop met stoomwalsend Slipknot en Lamb of God

En hoppa, met een dikke 27 graden en een volle bak zon wrijven we het slaapzand uit de ogen. Als de eerste dag al vermoeiend was, met platwalsende thrash metal, lijkt het in combinatie met het temperatuur vandaag een soortgelijke uitputtingsslag te worden. Slipknot, Lamb of God, King Diamond, UFO, noem het maar op! Oud en nieuw, klassiek of hedendaags, het weer pakt uit en Graspop ook.  Met zoveel moois is alles zien onmogelijk, maar er werden ongelukkige overlappingen getrotseerd en met het zweet op het lijf over het veld gerend. Lees dus snel verder voor het verslag van een broeierige zaterdag op Graspop.

Tekst: Merijn Siben // Fotografie: Rob Sneltjes

IMMOLATION
Goedemorge…middag! Man, wat staat Immolation gretig hout te hakken op de zaterdag. Death metal met een technisch randje, compromisloos en vermorzelend, dat is waar het bij deze Amerikanen om draait. Op veel momenten is het een brij aan geluid, met een wild blaffende bassist, een gitarist die de meest gekke bekken uit zijn harses tovert en een drummer die van geen ophouden weet. Maar het is niet alleen blastbeats en machinegeweerriffs, want elk nummer brengt je steevast op een ander pad, dankzij midtempo passages en Meshuggah-achtige loopjes. Uiteindelijk onderhoudend en interessant, maar wel een bij vlagen onnavolgbaar death metal partijtje om mee te beginnen.

HALESTORM
Kijkend naar het extensieve tourschema van Halestorm, is het verreweg van gek dat ze wereldwijd naam hebben gemaakt. Rock met een heavy inslag, pittig gebracht zonder al teveel poespas. In veel opzichten is de formule niet echt origineel of spannend, maar niet iedere band heeft een frontvrouw als Lizzy Hale. Want hoezeer broerlief Arejay Hale maat kan houden en gitarist Joe Hottinger er een solo uitgooit, is haar meesterlijke stemgeluid de grootste troef. Van het uptempo Love Bites, So Do I, het goed opgebouwde Do Not Disturb tot het a capella gezongen A Familiar Taste of Poison: het doet de band toch nog ver boven het gemiddelde uitsteken. Goed headlinermateriaal op de middag, maar halverwege brengt de hunkering naar iets harders ons naar de Marquee voor Borknagar. 

BORKNAGAR
Net als bij Immolation is het geluid ook hier nog wat oneven, waardoor delen van de zang en de gitaren soms een brij worden. De black metal uit Noorwegen bezit een soort plechtigheid door progressieve elementen en zuivere vocalen. Het is het soort slepende, atmosferische metal dat niet ieder kopje thee blijkt getuige de rust in de tent. Hoewel de grillige cleane zang zeker een interessante toevoeging is, ligt een overdaad regelmatig op de loer, waardoor het toch wat teveel wordt op de snikhete middag. Borknagar maakt het niet makkelijk, maar hun black metal doorbreekt meerdere barrières, die toch nog uitnodigen de discografie nader te beluisteren. 

LEGION OF THE DAMNED
Nederland kent veel kwaliteitsdeath metal en symfonische metal, maar voor een smerig potje gewelddadige thrash kun je gerust bij het Limburgse Legion of the Damned aankloppen. Met recht Neerlands trots op thrash gebied, doorspekt met giftige death- en black metalinvloeden. Wat ze vandaag in de Marquee presteren getuigt van eenzelfde kwaliteit, en alsof het al niet heet genoeg is, knallen ze met vlam en al het podium op. De fundering van de band is gelegd door riffs zo scherp, dat de plakjes Hervekaas bijna doorzichtig van de snijplank komen. Voeg ook nog eens de snerpende vocalen van Maurice Swinkels en de dichtgeplaveide ritmesectie van bassist Harold Gielen en drummer Erik Fleuren toe en het resultaat is een vurige concoctie van giftig gitaarwerk, donderende ritmes en verrekte nekwervels. Kortom, heerlijk harde thrash met een zachte g, strak gebracht.

CLUTCH
Voor de tweede keer staat Clutch met hun weaponized funk op Graspop. En hoe! Een ondergewaardeerde klasbak die gelukkig in recente jaren steeds meer aan terrein wint, door topplaten en een geduchte livereputatie. De muziek van Clutch heeft een basis in stonerrock doorspekt met bluesy riffs, zowel dansbaar als headbangwaardig. En gezien de volle tent een goede band om de heupen los te schudden of de after dinner dip eruit te moshen. De kracht van Clutch zit hem in het ogenschijnlijk no-nonsense karakter van nummers als The Mob Goes Wild en Earth Rocker. Catchy en memorabel, maar ook bol van inventieve riffjes, haast geeky teksten en de fantastische vocalen van bebaarde droogkloot Neil Fallon. Tot groot verdriet is de tweede helft van de set slachtoffer van ongelukkige overlapping. Want een laatste keer het klassieke U.F.O., dat moet ook nog even. 

UFO
Graspop dit jaar staat veelvuldig in het teken van oude, nog steeds glanzende glorie die langzaam maar zeker overgenomen gaat worden door de headliner van de toekomst. Slayer zal niet meer bovenaan de affiche staan, terwijl die posities voortaan door bands als Gojira, Slipknot, Lamb of God of Amon Amarth bekleedt worden. Ook voor UFO valt na vijftig (!) jaar het doek, en dat is een meer dan verdiend pensioen. Talloze klassiekers op naam, maar belangrijker nog: een band die met hun zware hardrock de brug sloeg naar heavy metal. Het is dan ook niet voor niets dat Iron Maiden altijd ’Doctor, Doctor’ door de speakers knalt vooraleer hun set begint. En ook halverwege binnendrommend is het duidelijk dat deze pioniers de kunst van een fenomenaal optreden niet verleerd zijn. Zo is Love To Love een blauwdruk voor de heavy metal ballade zoals we die kennen, enerzijds gekenmerkt door sfeervolle piano’s en melancholische passages, anderzijds door een loeizware, stuwende metal riff. Met Too Hot To Handle wordt dat hoogtepunt vast gehouden, en bereiken de Britten in een schrikbarende korte show met Rock Bottom het punt van totale euforie. Een uptempo heavy metalnummer, begeleidt door pompend gitaarloopje en een ellenlange, fenomenale gitaarsolo die nergens verveelt. Een emotioneel vaarwel voor deze Britse legendes.

REFUSED
Als Refused aantreedt op de Jupiler Stage, is het geen volle bak. Het podium had eerder die dag al Agnostic Front en No Fun at All en Refused lijkt voor de meesten toch wat buiten de boot te vallen. De Zweedse new noise van deze heren bestaat niet uit twee minuten rammen en door naar het volgende nummer. Het is hardcore met bijna een progressief tintje, waar eigenzinnigheid troef is. Met haast jazzy baslijnen en experimentele intermezzo’s wordt er dan ook een andere kleur aan de basis van hardcore gegeven. Zanger Dennis Lyxzén springt tevens het meeste in het oog, met zijn vreemde kledij, veelzijdige stem en acrobatische danspasjes. De eigenzinnigheid van Refused is verder terug te vinden tijdens Liberation Frequency, een stampende hardrocktrack dat op verrassende wijze eindigt in een grove breakdown. Tussendoor geeft Lyxzén een speech over de betekenis van punk, het belang van economische gelijkheid en het afbreken van de patriarchaat. De afsluitende monsterhit New Noise, zelfs nog gecoverd door Anthrax, brengt de kleine groep mensen nog het meest in beweging. Een goed optreden, maar mogelijk was niet iedereen op Graspop in de stemming voor the shape of punk to come.

KROKUS
Alsof we niet genoeg helden zien vertrekken staat ook Krokus voor de laatste keer in de Red Bull Metal Dome. Hoewel een cultact, verzamelt de Zwitserse band vandaag nog steeds een flinke groep mensen voor de tent. En dat is niet zo gek, want muzikaal gezien is het heavy metal met ballen, makkelijk meezingbaar doch doordrenkt in precisie en authenticiteit. De vergelijkingen met AC/DC zijn er natuurlijk, maar je doet het goed of niet goed. En Krokus? Die knalt er een klassieke set doorheen waar je u tegen zegt. Vlotte opener Headhunter hakt lekker binnen, en wordt vervolgd door het massaal meegezongen Long Stick Goes Boom. Origineel is het niet, maar aan attitude, flitsend gitaarwerk en haarfijne riffjes heeft Krokus geen gebrek. Een tomeloze partyvibe wordt gecreëerd met songs als Fire en Hoodoo Woman. Zelfs een cover van Neil Young (Rockin’ in the Free World) krijgt een Krokus-sausje. Als op het einde ook nog eens Krokus ballonnen de zaal in geslingerd worden, is het hek van de dam en kan dit feestje vol antieke metalhits niet meer stuk. Afscheid nemen is nu eenmaal moeilijk, maar gelukkig hebben we albums als Metal Rendez-Vous en One Vice At A Time nog.  

KING DIAMOND
Hoewel Graspop in het teken van oude helden staat vandaag, leggen ze gelukkig niet allemaal het bijltje erbij neer. Opnieuw een ongelukkige overlapping, tegelijkertijd met Lamb of God, maar het spektakel van King Diamond moet je gewoon meepakken. Met het nieuwe album The Institute op komst, is het podium al aangekleed in die stijl. Een soortement gesticht met trappen aan weerszijden en King Diamond die aan komt rollen, ruw ontwaakt door kerkklokken. Door de vele jaren met zijn solowerk en de band Mercyful Fate, heeft hij een mythische aura gecreëerd, resulterend in theatrale metalshows en een zeer extensieve discografie. Zijn falsetto’s zijn wellicht een verworven smaak, maar het draagt juist bij aan het maniakale karakter van de show. Hij wordt bijgestaan door een strakke speed metal sound van zijn bandleden, dat het een lekker agressief karakter geeft. Voor de leek is het desondanks moeilijk om zo laat op de dag de les erbij te houden wat betreft de muziek, vooral wanneer je King een pop ziet offeren of een heks aanschouwt die van het vergif proeft. Met het nieuwe, stampende Masquerade Of Madness wordt er een voorproefje gegeven van het nieuwe album, maar het is tijd om toch nog een stukje platgewalst te worden door Lamb of God.

LAMB OF GOD
Out with the old, in with the new. Na klassiekers als King Diamond, UFO en Krokus is het tijd voor de verpletterende stoomwals die de naam Lamb of God draagt. Dat ze behoren tot de hedendaagse metal royaliteit is ook niet gek, want zelfs op de Main Stage genieten Randy Blythe en zijn kameraden een uiterst vettig geluid. De lompe groove metal staat als een huis, dankzij de mathematische precisie van drummer Chris Adler en de technische gitaarpartijen van Mark Morton en Willie Adler. Frontman Randy Blythe is een energieke entertainer, het podium onderspugend met zijn smerige vocalen. Hij bedankt alle bands die op Graspop spelen, van Refused tot Bad Wolves tot Slash, alvorens die pittige riff van Laid To Rest wordt ingezet. Gezien de reactie van het publiek, het goede geluid en het verpletterende arsenaal aan thrashy groove metalsongs is die headlinerstatus dubbel en dwars is verdiend. Als kers op de taart, concludeert het kolkende Redneck de set, inclusief monsterlijke circle pit en een gastbijdrage van Tommy Vext (Bad Wolves), een uiterst lomp optreden.

SLIPKNOT
Als er een moderne metalband is die het echt ver heeft geschopt, dan zijn het de gemaskerde makkers van Slipknot wel. Een van de succesvolste hedendaagse bands kon vroeger nog weleens op backlash rekenen, vanwege hun mainstream sound en het plakkaat nu-metal. Maar de reden dat Slipknot overleeft en honderden mallcore bands op sterven na dood zijn, is vanwege het onderscheidende karakter, een sterk gevoel voor songwriting en chaotische liveshows. Hard werken, om het respect van metalheads te verdienen.

Vandaag staan ze dan ook voor de zoveelste keer op Graspop en zoals Corey Taylor het zelf aangeeft, een plek die als een thuis aanvoelt waar de band altijd warm onthaald wordt. Wat volgt is dan ook een betrouwbaar, explosief optreden met oudjes als (sic), People=Shit en Get This om het publiek grondig op te warmen. De basis van Slipknot bestaat uit hakkende groove metal, variërend van branieschoppers als Disasterpiece en The Heretic Anthem tot juist meer atmosferische ondertonen in Devil In I en het emotionele doch tergende Vermillion. Als er toch een puntje van kritiek moet zijn in een sterke afsluiter als dit, zijn het nog wel de vele pauzes tussen nummers door. Maar gezien de hitte van de dag, een goed moment voor adempauze.

Verder kunnen publieksfavorieten Psychoscial en Duality natuurlijk niet uitblijven, terwijl jongste stormram All Out Life makkelijk wedijvert met de inmiddels klassieke hardhitters van de band. Bij Spit It Out, met die opgefokte raps van Taylor en kenmerkende scratches van Sid Wilson, zien de meeste fans hem al aankomen. Een massale sitdown vooraleer het refrein nog een keer losbarst. Surfacing is dan nog enkel een kers op de taart, van een goede show gespeeld door een band die na bijna twintig jaar alle respect verdiend.

Lees ook het verslag van Dag 1 – De geschiedenis van Slayer in sneltreinvaart op Graspop 2019

---

Bekijk hier de foto’s van Rob Sneltjes Fotografie tijdens Graspop Metal Meeting 2019 – DAG 2

---