#GMM23: Donderdag aftrappen met Ghost, Arch Enemy, Papa Roach en hoogtepunt Carpenter Brut

Ook dit jaar is het weer zover: vier dagen metalhemel op de Desselse Heide, want Graspop Metal Meeting is weer in volle gang, met hittegolf en al! Hoewel niet zo erg als vorig jaar, met het kwik dat steeg tot de 35 graden, is te lang bakken op het veld nog steeds een riskante onderneming. Met genoeg schaduw, pauzes en tot diep in de poriën insmeren met zonnebrand trachten we de hitte te overmeesteren. En dat lukt, ondanks dat we met wat vallen en opstaan pas aan het eind van de middag het terrein bereiken. En dat vallen en opstaan is niet alleen ons toebedeeld. Ook Graspop kampte met technische problemen dankzij een nieuw betaalsysteem, waardoor de helpdesk en cashless loketjes een dikke rij gedupeerden voor zich hadden. Maar ondanks die kinderziektes, trokken we weer begenadigd ten strijde met een mep metalbands van heb ik jou daar! Lees hieronder het verslag van Lodewijk Hoebens en Merijn Siben over onder meer Ghost, hardcorelegende Agnostic Front en synthwave-grootheid Carpenter Brut.

Tekst: Merijn Siben en Lodewijk Hoebens / Fotografie met veel dank aan Graspop Metal Meeting

 

Papa Roach
“Let’s party like it’s 1999!”, brult boegbeeld Jacoby Shaddix. Tja, aan de ene kant kun je je afvragen hoe relevant Papa Roach nog is. Op Graspop maakt dat even niet uit, want zowel het publiek als de band hebben er zin in. De frontman weet nog altijd even energiek over het podium te bewegen. En dat werkt aanstekelijk. Old school hits van ‘Getting Away With Murder’ tot ‘Last Resort’. Even een stukje ‘Blood Brothers’, dat de skaters nog kennen van Tony Hawk Pro Skater 2, in combinatie met Dead Cell. Beiden van doorbraakalbum ‘Infest’, waarvan ook ‘Broken Home’ (inclusief Eminems ‘Lose Yourself’ intro) en ‘Between Angels and Insects’ langskomen.

Nieuwer werk wordt er ook wel gespeeld zoals ‘Kill the Noise’, maar straffe covers van The Prodigy (’Firestarter’!), The Cure en Dr. Dre met eigen Coby Dick lyrics zorgen voor een kolkende mensenmassa. Een emo-meezingmomentje is er met ‘Scars’ en een grande finale komt er door ‘Last Resort’. Tof om te zien hoe de zoon van de bassist ook meespeelt op de achtergrond (gitaar, keys en drums) en dat is precies het succes van Papa Roach. Meerdere generaties aanspreken en zo lang er zo’n onderlinge dynamiek bestaat,  kan de band nog wel even doorgaan. (LH)

Septicflesh
Septicflesh stond enkele jaren terug nog garant voor een van de betere shows in de Marquee. Vandaag is dat niet het geval, maar toch is de band aardig op dreef. Het geluid van de Marquee is zeker niet zo vettig ingeblikt als toen, iets wat later op de avond ook een groot struikelblok blijkt. De symfonische death metal is er een van een haast apocalyptische strakheid, en ook vandaag is er weinig aan ingeboet. Maar het is vooral die afwisseling die de sound van deze band zo intrigerend maakt, van duistere, meeslepende epossen als ‘Pyramid God’ tot de brutalistische kunst ‘The Vampire of Nazareth’.

Extra gaaf om te bedenken dat gitarist Christos Antoniou klassieke compositie heeft gestudeerd, daar het met name de latere albums meer body is gaan geven. Zijn bassende broer Spiros Antoniou heeft zich door de jaren heen ontpopt als een begenadigd frontman, met zijn explosieve strot en maniakale blikken. Als een ware dirigent weet hij toch gestaag wat mensen mee te nemen in sloophamers van songs als ‘Anubis’ en ‘Communion’, om vervolgens dat machtig mooi af te maken met ‘Dark Art’, zo venijnig. (MS)

Arch Enemy
Wat een stevige entree van Arch Enemy na Motörheads ‘Ace of Spades’. De Zweden hebben er onder leiding van Alissa White-Gluz zin in. De zangeres verschijnt helemaal in het blauw. Zelfs de haarkleur past bij haar outfit. En wij zijn er klaar voor: Vuist in de lucht en headbangen maar. Alissa geeft het goede voorbeeld. ‘Deceiver, Deceiver’ zweept het publiek goed op. Wat een stem, ook qua cleane vocals. Het loopt als een geoliede machine, maar pas op voor de vele pyro’s. Gitaren gieren op de flanken en blastdrums blazen over het terrein. Een briesje hangt in de lucht. Heerlijk.

Puik soleerwerk van beide gitaristen. Fingertaps a volonté. Eddie Van Halen mag trots zijn. Natuurlijk zijn deze heren zelf ook niet mis met een historie bij onder andere Carcass en Nevermore. De North stage puilt uit en ook bij de South heerst er veel ambiance. Vlammen, vuurwerk en glitters schieten alle kanten uit. “Forget about all the shit of last week, you are here and you are home!” Ja, iedereen heeft goesting in vier dagen Graspop. Regelmatig gaat het over de apocalyps, mocht het zo zijn dan is dit wel een mooi laatste feestje. Maar we zijn eigenlijk net begonnen. Op naar Ghost voor nog een duivels onderonsje. (LH)

At The Gates
Zoals gezegd was het geluid bij Septicflesh al niet perfect, maar wat er bij melodeath-pioniers At The Gates gebeurt is helemaal een teleurstelling. De eerste helft van hun set, bestaande uit klassieke tracks als ‘Slaughter of the Soul’ en ‘Blinded By Fear’, is een grote brij, met de basdrum die alles weg dreunt, van de herkenbare scream van Tomas Lindberg tot de normaal zo heerlijke gitaarriffs van Martin Larsson en Anders Björler. Pas bij ‘Suicide Nation’ kunnen we een beetje onderscheiden met welk nummer we te maken hebben, en dat brengt toch nog wat mensen in beweging. Vanaf dan staat het redelijk als een huis, en komt het collectieve muzikale vakmanschap uitstekend naar voren, in tracks als het furieuze ‘Nausea’ bijvoorbeeld, met diens opgefokte energie en de atmosfeer van ‘The Night Eternal’. Maar het kwaad is al geschiedt met een tegenvallend optreden. At The Gates verdient beter. (MS)  

Agnostic Front
Zoals zo vaak met Graspop is het met zoveel bands ook weer aardig heen en weer lopen door de hitte. Het zorgt ervoor dat we na Septicflesh enkel nog de laatste twintig minuten meepakken van Agnostic Front. Maar dat is toch wel even erg lekker tussendoor! Hardcore tot op het bot, aardig antiek inmiddels qua opzet, evenals enkele bandleden die de zestig bijna aantikken. Zoals frontman Roger Miret, die desondanks een charismatische persoonlijkheid heeft.

Qua sound is het vaak wel een product van zijn tijd, maar daar zit onomstotelijk de charme. Want een track als ‘Gotta Go’ is een heerlijke meezinger, uptempo, gestript van enige pretentie, maar wel met het hart op de juiste plek. Simpelweg: erg vet om deze veteranen, die zo’n belangrijke schakel waren voor de NYHC scene, toch nog steeds hun ding te zien doen. Hoewel het wat goedkoop afsluiten is met een cover van The Ramones, maakt het toch wel die cirkel compleet, daar Agnostic Front die zoveel bands beinvloed heeft, toch ook wel de muzikale helden uit hun thuisstad eert. Solide optreden! (MS)

Ghost
Wat zijn ze groot geworden en niet alleen qua bandleden. Openen doen ze met recente stadionrocker ‘Kaiserion’ en dan de stamper ‘Rrrrrats’. Headlinerwaardig, nu al. “Allright Belgium are you with us today?” Papa blijft even theatraal als altijd, geholpen door een uitgebreide kledingkast. Weinig oud werk helaas, maar inmiddels bezit de band zo’n bak met hits. Gelukkig blijft ‘Ritual’ op de setlist staan. En een ritueel kan je de show van Ghost al een tijdje noemen. Veel songs van laatste plaat ‘Impera’ en ook die gaan erin als zoete hosties. ‘Spillways’ is er zo eentje. Perfect festivalmateriaal. Beetje Abba-invloeden, maar ja, het blijven Zweden. Het zijn ook juist die poprandjes die de band zo toegankelijk maken.

De gitaristen beklimmen opnieuw hun podiumpje voor een volgende solo. Papa betrekt het publiek erbij, maar eigenlijk is daar niet zo veel voor nodig. Zoals rondparaderen in zijn vleermuispakje, terwijl de toetsenist muzikaal voor extra onheil zorgt. Twee zangeressen zorgen voor het perfecte plaatje. Huilende gitaren bij ‘Watcher in the Sky’, kerkelijke ongein met ‘Year Zero’ (Heil Satan!) en gedurende het meesterlijke ‘Miasma’ wordt een dode papa tot leven gewekt voor een streepje saxofoon. Tijdens ‘Mummy Dust’ komt er een hoop confetti over het publiek heen en het duo ‘Mary on a Cross’ en ‘Kiss the Go-Goat’ weten het publiek aan het dansen te krijgen. Tot we eindigen met de mokerslag van ‘Square Hammer’. (LH)

My Dying Bride
Bij My Dying Bride komt het in de Marquee een stuk beter naar voren qua geluid. En dat resulteert dan ook in een verdienstelijke show! Of na ja, qua showelementen hoef je weinig te verwachten, want de iconische doom metalband staat statisch en zwaarmoedig op het podium. Maar muzikaal staat het als een huis, met de unieke klaagzang van Aaron Stainthorpe die door de tent schalt. Het is duidelijk dat niet iedereen al meteen in de galgendoom van deze band wil hangen op de donderdag, getuige een halfvolle Marquee. Maar voor wie blijft, is het behoorlijk genieten wel. Want er zit een soort breekbare pracht in, die schoonheid uit droefenis haalt, licht in het duisternis.

Het helpt ook dat de setlist zorgvuldig afgemeten is, toegankelijker dan de meeste doom, met toepasselijke intense passages in bijvoorbeeld ‘Like Gods of the Sun’. Ook niet mis: die openingsmelodie en pianopartijen van ‘Cry of Mankind’, die gestaag raken. ‘She Is The Dark’ weet er dan weer met een krachtige, lompe riff in te hakken. Als slotstuk het epische ‘Turn Loose The Swans’ en je hebt een show die er verrassend lekker ingaat tijdens de ondergaande avondzon. (MS)

Carpenter Brut
Na Perturbator vorig jaar is het deze keer op Graspop de beurt aan de man die mede het synthwave genre leven in blies: Franck Hueso aka Carpenter Brut. Samen met de gitarist en drummer van Hacryde brengen ze een imposante show. Visuals en een vette lichtshow doen de rest. Mensen verliezen zichzelf in de synth-golven. Zo retro als wat. De Metal Dome trilt op en neer. Voetjes gaan van de vloer. De man weet enkel met gebaren het publiek nog uitzinniger te krijgen. “Beast inside your heart. Dancing in the dark!” Okay, de vocalen komen misschien van een bandje maar dat is niet erg als je samenwerkt met zangers van Converge, Dillinger Escape Plan en Ulver.

Climax na climax stapelt zich op. Naast je danspasjes kan men ook de air guitar boven halen want wat wordt er geshred. Drumsalvo’s gaan onverstoorbaar door. Klinkende sci-fi synths erover. Goed sfeertje ook: Verliefde stelletjes, mensen arm in arm. Een robotstem weerklinkt, alarmerende rode spots verlichten de tent. Het lijkt wel of Dimmu Borgir in de synthesizer is gekropen. Hueso gooit er nog een schepje bovenop. Tot het brute eind met een snoeiharde cover van Michael Sembello’s ‘Maniac’. Meer 80’s ga je het niet krijgen! Owja Guns ‘n Roses speelt ook nog, maar na middernacht zijn ze bezig met ‘November Rain’. Een mooi moment om ons te gaan voorbereiden voor de volgende dag. (LH)

Meer beeld van #GMM23 met dank aan de fotografen van Graspop Metal Meeting:

---