#GMM2023: De Graspop zondag, van Hippotraktor tot Helmut Lotti

Deze hadden jullie nog van ons tegoed. Want potverdorie, hoewel Graspop jaarlijks weer een gestoorde hoeveelheid metal mayhem voorschotelt, valt de switch van drie naar vier dagen ons soms wel wat zwaar. Helemaal met de temperaturen van afgelopen dagen. Toch hebben we ons inmiddels aardig bijeengeraapt om jullie nog van een laatste recap te voorzien! De zondag stond namelijk qua headliners compleet in het teken van ouwelullen. En dat merkte je, want terwijl de kleinere stages gedurende de dag uitpuilden, bleef het tot aan Johnny Depp en zijn Hollywood Vampires opvallend rustig bij de North en South Stage. Desondanks, zagen we mooie uiteenlopende shows, van aanstormend metaltalent als Hippotraktor en Bloodywood tot rockdino’s als Generation Sex, Mötley Crüe en, jawel, zelfs Helmut Lotti. Ons verslag van de zondag lees je hier…

Tekst: Lodewijk Hoebens en Merijn Siben / Foto’s met dank aan de organisatie van Graspop Metal Meeting

Hippotraktor
De laatste dag van Graspop is aangebroken en naast veel oude glorie vandaag mogen we ook nieuwe gezichten met open armen ontvangen. Het begin van de zondag is voor de Zweden van Eclipse op de South stage. Bijster origineel klinkt het allemaal niet want de invloeden van Dio en Maiden liggen er dik bovenop. Gewoon prima wakker worden tijdens de eerste regendruppels van het weekend. Wij kiezen even later voor lokaal talent in de vorm van Hippotraktor. Je debuut uitbrengen op een internationaal label is niet voor iedereen weggelegd. Zo zie je maar waar België ondertussen staat op de wereldkaart met bands als Amenra, Brutus en nog zoveel meer.

Hippotraktor brengt opzwepende proggy postmetal. In de Marquee weet de band het publiek gelijk bij de kloten te vatten. Stefan De Graef herkennen we van Psychonaut maar in plaats van gitaar drumt hij hier lekker mee. “Dag vier en jullie staan hier met zo veel!” Aan enthousiasme geen gebrek in de tent. ’God is in the Slumber’… is een van de pareltjes van debuut ‘Meridian’ en de growls lijken wel uit de tenen te komen. De frontman zweeft heen en weer met zijn armen ver uit elkaar. De baslijnen verplaatsen het ontbijt in je buik. Vuisten in de lucht. Gekke gitaar riedeltjes zorgen voor verbazing maar verrijken ook de sound. Dan weer zo’n lange uithaal. Alsof we schreeuwend wakker worden uit een diepe slaap. Publiek perst er dan ook een laatste circlepit uit. “Merci Graspop, we komen hier al decennia maar om hier te mogen spelen op het grootste metalfestival van het land. Zou nooit kunnen zonder jullie!” Dank jullie Hippotraktor, gelijk een van de hoogtepunten van deze editie! (LH)

Carnation
Alsof het met Hippotraktor al niet heerlijk binnenkomen was in de Marquee, borduurt de eveneens Belgische metalsensatie Carnation daar moeiteloos op voort. Niet qua prog metal zoals bij Hippotraktor, maar gewoon middels onvervalste, vakkundig uitgevoerde death metal! Wat een heerlijk blastende massage voor het gehoorstelsel zo op de zondag, en precies wat we nodig hebben om de kater ferm uit onze kop te slaan. Met al drie platen op zak in vijf jaar tijd, laat de band gefront door opperbrulboei Simon Duson een vlezig, tot in de puntjes uitgewerkte sound horen. Strakke blastbeats, weelderig opgebouwde melodielijnen en subtiele doompassages: het is het totaalpakket waar het bij Carnation om draait, heerlijk vervormd tot death metal met een Zweeds tintje, zoals in het brute ‘Necromancer’. Denk oude Entombed en Bloodbath, en net zo afwisselend en meeslepend. Kortom, atmosfeer en bruutheid te over, begenadigd hand in hand gaande op deze warme zondag. Wat een band dit! (MS)

Bloodywood
Graspop heeft regelmatig te kampen met het feit dat ze vaak dezelfde bands haalt. Deze klagers moeten eens verder kijken dan wat er op de main stages staat. Bloodywood is een perfect voorbeeld van een frisse wind door het nu-metallandschap. Een drumintro dat zo uit een Bollywood film zou komen zweept het Jupiler veld op. De mix van Indische folk en metal wekt zeer veel interesse. Het blijft een kwestie van smaak maar de combinatie van traditionele instrumenten met raps en grunts werkt als een malle.

Karan Katiyar op gitaar blijft de mastermind. Wie meer wil leren over de band, check hun boeiende docu ‘Raj Against the Machine’ op YouTube maar eens. Idealen hebben ze en ook hun stem tegen alle onrecht wordt groter en groter. Bloodywood komt tenslotte uit New Delhi, India. Daar gaat het er nog altijd anders aan toe dan bij ons. Sterke boodschappen weerklinken tussen straffe songs als ‘Aaj’. De fluit heeft bijna een zalvende werking.

En dan te bedenken dat ze ooit een coverbandje waren met een rapper die zijn carrière maar zag mislukken. “Let’s fight the demon of depression together!’ Ze hebben goed opgelet tijdens Disturbed. Positiviteit hebben we nodig en muziek helpt dan altijd. Het is misschien hard voor de rockliefhebber die is gekomen voor Billy Idol of Alice Cooper maar zie de band en iedereen eens stralen. “Bring the power back!” Ook zij hebben goed geluisterd naar Tom Morello en Co. (LH)

Avatar
Wanneer er wordt gespeculeerd over toekomstige metal headliners komt ook de naam van Avatar voorbij. Qua show valt er altijd enorm te genieten van deze gekke Zweden. Ze zijn al meer dan 20 jaar bezig maar het internationale succes was er pas tijdens ‘Black Waltz’. Sindsdien blijft hun ster rijzende. Live enorm entertainend, met name door de clowneske frontman Johannes Eckerström. Muzikaal bezitten ze de technische skills maar blijven wel eigenwijs hun ding doen, zo ook op nieuweling ‘Dance Devil Dance’. De lange tong van de frontman hangt laaiend enthousiast uit zijn mond bij de start van de titelsong. Hoge screams en een starende blik richting publiek weten aanstekelijk te werken.

Avatar is zeker een kanshebber als headliner, al staan ze wat vroeg te spelen. Er gebeurt in ieder geval veel, van stoomwals ‘Bloody Angel’ tot het militaristische ‘Colossus’. Een volgend gitaar momentje bij ‘Bloody Angel’ en dan de militaristische entree tijdens‘Colossus’. Snarenplukker Tim gaat even los bij de country vibes van ‘Let It Burn’. ‘Tower’ is dan weer een intiem piano moment van de zanger. Sprookjesachtig. Mooi ook dat het net lichtjes begint te regenen. Fijn dat het vijftal niet voor de makkelijke weg kiest met deze setlist, afsluiters ‘Smells Like a Freakshow’ en ‘Hail the Apocalypse’ bewijzen dat nog maar een keer. (LH)

Helmut Lotti
Amai, dé hype van het festival. Operazanger Helmut Lotti staat na een uiterst succesvolle cover van Maidens ‘Run to the Hills’ voor radiostation Willy op Graspop. Iedereen merkte dat men snakte naar meer. Vandaar een uurtje 70’s en 80’s hardrock covers op de slotdag. Backstage zagen we hem al voorbijkomen. Kalm, verzorgd met een grijsmetalen kapsel.

Zijn manager zei me nog dat hij niks kent van metal maar toch al snel met Helmut een boeiende setlist wist samen te stellen. Maar helaas: na Avatar zijn we net iets te laat bij de Metal Dome. Tot ver buiten de tent staat men nieuwsgierig toe te kijken. Crowdsurfers proberen alsnog de tent binnen te komen. Security is extra alert en blokkeert zelfs de toegang. Nog nooit meegemaakt en vorig jaar was het daar al te klein voor Fleddy Melculy. Leuk trouwens dat Fleddy gitarist Tim Toegaert ook meespeelt met Helmut Lotti.

De terugkeer richting de mainstages loopt vast door geïnteresseerde metalfans. Dan maken we er maar wat van en horen we hoe hij van wal steekt met Dio’s ‘Holy Diver’. Niet de meest simpele zangstem binnen metal. Volgend jaar Helmut Lotti dan maar op een van de hoofdpodia? (LH)

Katatonia
Katatonia is zelden op een slechte show te betrappen. Het moet alleen wel het juiste moment zijn dat het je trekt of niet. En daar heeft Graspop over nagedacht, want de atmosferische metalband speelt toepasselijk op de zondagavond, vlak na etenstijd. En dat resulteert in de Marquee voor een knap staaltje melancholisch wegzweven in de zielsversplinterende schoonheid. Een zorgvuldig afgemeten setlist, waarbij meeslepende tracks als Austerity en Colossal Shade prima samengaan met het oudere werk. Wat Katatonia zo’n goede band maakt, ook live, is dat alles een doel heeft. Zware passages, zoals in Forsaker, zijn verdiend, en precies lang genoeg om vloeiend samen te gaan met de zachtere stukken. Kortom, het is gewoon genieten geblazen vandaag! Katatonia is een ondergewaardeerde band, maar geen onderschatte, want ook deze keer is het sterke show die mensen niet onberoerd laat wanneer de laatste tonen van het afsluitende July uitstreven. Erg sterk! (MS)

Generation Sex
Billy Idol samen met de Sex Pistols, klinkt als een supergroep. De jeugd trekt weg bij de mainstages en de oudjes krijgen meer plek. Zou Idol ook eigen werk brengen? Een goede Rebel Yell bijvoorbeeld. Punk komt er natuurlijk en schreeuwen kan de zanger zeker. Rauw en ruig. Zoals zijn kapsel. De soundtrack van ‘A Clockwork Orange’ introduceert de namen van de bandleden. Oude punk beelden prijken op het scherm en laten het bruisende Britse verleden zien. Live is het wel wat rommelig maar dit is dan ook echt een spontaan project. Oude punkrockers die gewoon een beetje fun willen hebben. Dan mag het wel wat chaotisch zijn. Toch? Wat zou Johnny Rotten hier van vinden eigenlijk?

“Back in 1976 these guys were writing songs for our generation.”, vertelt Billy, voordat ze beginnen met een van die tracks ‘Pretty Vacant’. De Generation X frontman doet trouwens een goeie Rotten impressie. Crowdsurfers of moshpits staan er niet, maar genieten doet men wel. De band speelt strak maar Billy moet regelmatig naar de lyrics kijken, en dat haalt de magie weg. Niet bij zijn eigen werk of ‘God Save The Queen’, die tekst kent bijna iedereen wel hier aanwezig. Maar of je nu Billy Idol, Billy Talent of Billie Eilish bent, wanneer je weinig contact hebt met je publiek zullen ze niet enthousiaster worden. Niet echt geslaagd deze show. (LH)

Hollywood Vampires
Rocksterren zijn er de laatste dag van Graspop genoeg maar er is maar één band die een van de grootste filmsterren binnen de gelederen heeft: supergroep Hollywood Vampires met Johnny Depp op zang en gitaar. En hij komt niet alleen want Alice Cooper, vorig jaar nog te zien in Dessel, en Joe Perry van Aerosmith zijn twee andere leden. Al jaren eren ze de doden met covers en eigen werk. Wanneer Depp opkomt heerst er veel gegil maar ook tijdens zijn versie van David Bowie’s ‘Heroes’, een lofzang aan de doden met ‘People Who Died’ en persoonlijk grootste verrassing ‘The Death and Resurrection Show’ van Killing Joke hoor je het enthousiasme in het publiek. De 75 jarige Alice Cooper schud ondertussen met vier sambaballen. Een geheim om jong te blijven?

Een sterk ‘Eighteen’ is wel het perfecte nummer van zijn oeuvre. Joe Perry ziet er verreweg het oudst uit, maar speelt nog altijd de sterren van de hemel. Vandaag ook met een wervelende in memoriam voor gitaarheld Jeff Beck. Grote opblaas tanden vullen de bovenkant van het podium en een ode aan andere overleden bloodsuckers John Entwistle en Keith Moon van The Who komt in de vorm van ‘Baba O’ Reily’. Iedereen kent het als de tune van CSI. Een drumsolo om van te smullen volgt voor Keith. De tijd vliegt voorbij met ‘Walk This Way’ en de perfecte finale met de zomervakantie in zicht: ‘School’s Out’ dat halverwege overgaat in ‘Another Brick in the Wall’. Qua muziek kan je thuis een jukebox aanzetten maar deze horrorshow blijft toch wel iets bijzonders. Wat een verschil met Generation Sex. (LH)

Mötley Crüe
Ze rollen rechtstreeks van de Sunset Strip af. Tommy Lee, Nikki Six en Vince Neil denken beduidend dat we nog altijd in de 80’s zitten. De haren zijn geföhnd, er zijn girls, girls, girls en de band is nog best aardig in vorm. Zelf Vince Neil doet het een pak beter dan Axl Rose. Gitarist Mick Mars moest dit jaar stoppen vanwege zijn gezondheid maar met John 5 (Marilyn Manson en Rob Zombie) hebben ze een meer dan capabele vervanger.

De wei is goed gevuld voor deze 80’s glam rockers maar achteraan is het een stuk leger dan bij Gojira en Parkway Drive. Zo ontstaat er wel ruimte om de air guitars andermaal boven te halen. Het begint een beetje te druppelen maar net als bij de voorvaderen van Hollywood Vampires is het enkel plagerig. “Who saw the Dirt?” De wonderbaarlijke film over de Mötley Crüe op Netflix was eigenlijk verantwoordelijk voor de come back. Ja, ze zijn larger than life als je het over je eigen film gaat hebben.

Een duizelingwekkende gitaarsolo begint. Beetje scratchen, stukje ‘Eruption’ en dan een toch een iets hardere plensbui. ‘Smokin’ In the Boysroom’ gaat uiteindelijk via ‘Anarchy in the U.K.’ over in ‘Blitzkrieg Bop’. De gasten uit Hollywood hebben er zelf ook zin in door genoeg geintjes her en der te maken. Maar het blijft wel een beetje oude tijden najagen, toch maar weer met pensioen hierna? (LH)

---