FortaRock 2019 Dag 1: Broeierige hitte en een vlammende BEHEMOTH

Behemoth op FortaRock, foto Rob Sneltjes

Het leek toch even goed mis te gaan met FortaRock. Dag in dag uit deden mensen hun beklag over het gebrek aan grote namen, een goede line-up of te dure kaartjes. Het uitblijven van Slayer evenals een tegenvallende kaartverkoop, resulteerde in de oproep dat iedereen een +1 mee mocht nemen. Maar toch, wat aanvankelijk een deprimerende proloog lijkt van een festival dat ooit 40.000 bezoekers trok, heeft een gouden randje. Mooi weer, een knusse, gezellige opzet en minder voor de hand liggende acts wachten ons op in Nijmegen. De eerste dag is het al meteen raak met BEHEMOTH, Amorphis, Myrkur en Uncle Acid & the Deadbeats op het programma.

Lees ook:
– het verslag van Fortarock Dag 2: Amon Amarth overdonderd door Thor op het laatste moment

Tekst: Merijn Siben / Fotografie: Rob Sneltjes

Het festival binnenwandelend onder de bomen, laat al gauw een kleinere opzet zien. Geen groot veld, maar juist een terrein dat in een oogopslag goed te overzien is. Een gezellige drukte, een knus dorpsgevoel tussen de bomen en alles binnen handbereik blijkt al vanaf het begin een stille kracht. Met genoeg bars, korte rijen en het zonnetje prikkend in het gezicht, zit de kracht hem in de gemoedelijkheid. Een gevoel van samenzijn tussen echte metalliefhebbers die niet enkel hunkeren naar de grote namen.

GOD MOTHER
Aan het begin van de dag pikken we nog wat God Mother mee in de tent. En alle gekheid op een stokje: zo vroeg op de dag een band die al dusdanig tekeer gaat is briljant. De Zweedse extreme hardcore is een bak herrie van jewelste, bruut blazend dat het een aard heeft. Grootste troef hierbij is blikvanger Sebastian Campbell, die het zo naar zijn zin heeft dat hij in pilaren klimt, over de grond heen rolt en zelfs een potje limbodansen organiseert onder zijn microfoonkoord. Een optreden dat als het equivalent van een dubbele espresso en een Red Bull achteraf aanvoelt, maar dan op zijn Zweeds.

NE OBLIVISCARIS
Sinds hun uitstekende debuutplaat Portal of I is Ne Obliviscaris niet meer weg te denken uit het progressieve deathmetal landschap. De band staat bekend om het gebruik van viool en hun langgerekte nummers. Het begint aanvankelijk ietwat slordig, met een nogal oneven samenzang en een te overheersende bassdrum, waardoor het prachtige gitaarwerk verstomd wordt. Maar elk nadeel heeft zijn voordeel, want bassist Martino Garattoni en diens jazzy basslijnen zijn hierdoor ongebruikelijk hoorbaar. Met het gebruik van viool als unique selling point, weet de band dan ook afstand te nemen van een Australisch antwoord op Opeth. Dit geeft de muziek een gevoelige, epische atmosfeer mee, doorspekt met veel tempowisselingen, blastbeats en prog uitstapjes. Elementen die magistraal samenkomen in afsluiter And Plague Flowers The Kaleidoscope, dat een goed optreden beëindigt.

Ne Obliviscaris op FortaRock, foto Rob Sneltjes

MONOLORD
De eerste joints zijn nog niet aangestoken of de Zweedse stoners van Monolord mogen aantreden. Traagheid ten top, maar toch ook ontzettend lekker op de vroege middag. De band bezit een toepasselijke repetitiviteit, met klaaglijke zang en gruizige Sabbath-riffs, druipend over een lompe ritmesectie. Het is metal in een slakkengangetje die desondanks een regelmatige pay-off biedt. Zoals bijvoorbeeld tijdens Bastard Son, waar de hoofdriff halverwege op een geleidelijk tempo voortkabbelt, alvorens deze onder een vuistdikke groove de tent in wordt geblazen. Bij het fenomenale bakbeest Empress Rising, is het hek van de dam. Geen hap-slik-weg voor hardlopers wellicht, maar voor wie graag stoïcijns geniet, heeft aan het magnifieke Monolord een goede.

MYRKUR
Als er een echt eigenaardige toevoeging is vandaag, dan is het wel Myrkur op een zonovergoten middag op de Main Stage. Maar toch, hoewel aanvankelijk een vreemde eend in de bijt, weet dit black metal project van Amalie Bruun zich verrassend goed staande te houden. Haar engelachtige stem is alom bekend in combinatie met black metal en Scandinavische folk ondertonen. En deze stijl weet al gauw waardig te wedijveren met de meer rechttoe rechtaan bands van vandaag. Dit dankzij een epische grandeur die de muziek van Myrkur bevat, door middel van slepende drums, messcherpe gitaren en het grote bereik van Bruun zelf. Het is niet voor iedereen, maar toch schrikt Myrkurs toevoeging aan het hoofdpodium tussen conventionelere bands niet af, dankzij een uitstekend optreden.

Myrkur op FortaRock, foto Rob Sneltjes

UNCLE ACID AND THE DEADBEATS
Een ongelukkige overlapping zorgt ervoor dat de Nederlandse black metal van Laster wordt overgeslagen voor een tripje door de Wasteland van Uncle Acid and the Deadbeats. De psychedelische metal van deze Britten staat bekend om zijn jaren zeventig invloeden, evenals de aparte heliumvocalen van Uncle Acid himself, die de band een cultstatus heeft bezorgd. Maar niet alleen op plaat heeft de band het goed voor elkaar, want Ome Acid en zijn kornuiten beschikken eveneens over een naadloos ingemetselde livesound. I See Through You knalt er al meteen heerlijk in, met die old school metalloopjes en dat pakkende refrein. Hoewel de vocalen soms wat moeilijk opboksen tegenover deze strak ingemetselde muur van geluid, is het muzikale gebodene dusdanig genieten dat het geen donder uitmaakt. Het kan swingen bij een sidderende rocker als Shockwave City, maar vaak genoeg ontaarden in een slaperige toestand, dankzij psychedlische intermezzo’s. Maar het nieuwe pronkstuk en tevens afsluiter No Return is nog wel het hoogtepunt, ronkend en zagend in overvloed, eindigend met de woorden ‘Your mind is dead’. Of was het toch ‘Your mind is blown’?

AMORPHIS
Het is alweer vijftien jaar geleden, maar toch blijft het prachtig hoe het Finse Amorphis na het aantrekken van frontman Tomi Joutsen zo’n stijgende lijn in een al lange en glansrijke carrière heeft ingezet. Nieuwste telg Queen of Time is een prachtplaat geworden en met zo’n indrukwekkende discografie kan er dan ook weinig misgaan. Dus zodoende weten deze veteranen ook vandaag weer een oerdegelijke show te geven, die qua performance goed in elkaar steekt en klopt. Maar toch blijft het daarbij niets meer of minder. Want hoewel songs als Silver Bride en Sacrifice er goed in gaan, kiest de band voor een iets te gemakkelijke festivalset met de nadruk op toegankelijker werk. Gelukkig maakt het furieuze Bad Blood, het stuwende Hopeless Days en het klassieke Black Winter Day veel goed. Het massaal meegezongen House Of Sleep, gekenmerkt door die gelikte, aanstekelijke melodie, staat garant voor een feestelijke afsluiter. Zonder meer een goed optreden, maar van een band met zoveel krakers op zak viel er toch wat meer te verwachten.  

Amorphis op Fortarock, foto Rob Sneltjes

CULT OF LUNA + CHILDREN OF BODOM
Hoewel halverwege Cult of Luna de trek naar een burger toch parten speelt, hakt de dreunende postmetal er goed in voor die eerste helft. Met maar liefst twee drummers en drie gitaristen, wordt er een doordringend maar rauw geluid gecreëerd. Asgrauw weliswaar, maar ook bol van een soort vervreemdende atmosfeer. Toch komt ondergetekende er vandaag niet helemaal in, hetzij door een knorrende maag of eerdere verpletterende shows van Oompje Acid en Monolord. Een burger en een patatje later staat Children of Bodom het volgende feestje te vieren. En hoewel de overdaad aan keyboards een verworven smaak is, weet de band er vandaag een uiterst energieke show van te maken. Dankzij die felle thrashriffs, cheesy toetsen en melodieuze solo’s, blijft een moshpit of bende crowdsurfers niet uit. Met songs als Hate Me, het klassieke Hatecrew Deathroll en Everytime I Die hebben deze roemruchte Finnen een scherpe show in elkaar gestoken. 

BEHEMOTH
De een zijn dood, is de ander zijn brood. En dat geldt ook voor BEHEMOTH. De organisatie van FortaRock kon Slayer niet strikken, waardoor de blackmetal gigant naar de zaterdag verschoof. Met een langere speeltijd, de hoogste plek op de bill en een flinke liveshow is het een winst voor BEHEMOTH. En ook voor de bezoekers, want de band is al lange tijd geëvolueerd van rauwe jaren negentig black metal naar een verfijnd, geslepen blackened death metal geluid. Met een brede mix van elementen, van blastbeats tot orkestrale arrangementen, groovy thrashriffs tot epische passages, ligt het zeer fijn in het gehoor. Daarnaast heeft de band al enkele jaren geïnvesteerd in een flitsende liveshow vol vuur, visuals en eigenaardige sculpturen. Hevige blastbeats typeren Wolves ov Siberia en Daimonos, terwijl het demonische Bartzabel een orkestrale grandeur uitademt. Blasfemische psalmen, catchy refreinen hier en daar en brute death metalklanken zorgen voor een totaalplaatje, met het vurige Conquer All, Blow Your Trumpets Gabriel en het afsluitende We Are the Next 2000 Years als hoogtepunten. Kortom, een sterk einde van een uiterst gezellige eerste dag op FortaRock.

Behemoth op FortaRock, foto Rob Sneltjes

---

Bekijk hier de uitgebreide fotoserie van fotograaf Rob Sneltjes van dag 1 FortaRock 2019

 

---