David van John Coffey ontvlucht de Wall of death, foto Rick de Visser
De derde en drukste dag van Eurosonic breekt aan en de rijkdom aan keuzes is weer weldadig. Een van de hamvragen: zal het ons lukken ook wat side-events mee te pakken? Het antwoord: lastig, maar de Buma ROCKS! showcase met Mandrake’s Monster, The Charm The Fury, bitterballen, bier en teveel mensen hebben we sowieso gehaald. De vrijdag was een dag met een opvallend sterke Nederlandse afvaardiging en een paar monumentale shows. En je zal het niet geloven: voor de derde dag op rij deden die zuiderburen van zich spreken. NMTH <3 Belgische muziek.
Teksten: Marije Heida en Ingmar Griffioen // Foto’s: Rick de Visser en Ingmar Griffioen
Mandrake’s Monster // foto: Rick de Visser
Buma ROCKS hard met bier, bitterballen en Mandrake’s Monster
Tegen de tijd dat we ons de charmante, maar wat krap bemeten Lola club in hebben geperst, is de John Coffey mayhem nét afgelopen. Zonde, gelukkig staan ze straks op de Grote Markt. Ook goed nieuws: Mandrake’s Monster treedt al snel aan. Deze Enschedees-Duitse troef staat hier niet voor niks. De vijf jongens maakten veel indruk op Fortarock in the City, werden daar ook geboekt voor het Deense When COPENHELL Freezes Over en bij Buma weten ze dus zeker dat deze jongens rocken. Dat doen ze ook bij deze korte showcase, die heel slim verdeeld is in eerst een heavy rockend deel, dan een gevoeliger, rustiger middenstuk en weer een rockend einde. Missie volbracht. Deel 1 althans. Wij gokken dat deel 2, vannacht 01.00 uur op Noorderslag, ook wel toevertrouwd is aan deze jongens. (IG)
The Charm The Fury, foto Rick de Visser
The Charm The Fury, foto Rick de Visser
The Charm The Fury presenteert nieuw werk
Afsluiters van het Buma ROCKS! Loud & Proud showcase feestje in het prachtige Café Lola is het Amsterdamse The Charm The Fury. Als we aankomen lopen bij Café Lola zien we de mannen van John Coffey de bandbus geroutineerd inladen, wetende dat ze die hemelsbreed 200 meter verderop weer moeten uitladen voor hun show op de Grote Markt. Met enige hulp van binnenuit skippen we de rij die voor de deur staat. Gelukkig maar, want het is afgeladen vol. Onder het genot van een biertje en bitterballen – die met schalen tegelijk de zaal in worden gestuurd – wachten we na het optreden van Mandrake’s Monster rustig de laatste act af. Het lijkt erop dat een groot deel van de aanwezigen precies weten wat ze kunnen verwachten van The Charm The Fury. Strakke metalcore die aan elkaar wordt gegrunt door frontvrouw Caroline Westendorp. Ze laat er in ieder geval geen gras over groeien. Ze levert meteen haar visitekaartje af in de vorm van donkere grunts, afgewisseld met mooie zangpartijen. Nadat er twee jaar is verstreken na het uitkomen van hun debuutalbum A Shade of My Former Self is het volgens eigen zeggen weer hoog tijd voor een nieuwe plaat. Vier verse tracks worden aan de aanwezigen in Café Lola voorgeschoteld. Westendorp straalt aan alle kanten uit dat het haar niet gek genoeg kan. Met de middelvinger omhoog en met haar bandmaten in koor ‘I don’t give a fuck’ schreeuwen is daarmee een duidelijke boodschap. Hoppatee, losgaan met die hap. Breek de tent maar af. In de kleine – maar vooral prachtige – zaal van Café Lola gaat het vervolgens goed los met een vrij agressief ogende minimoshpit. Uiteindelijk komt iedereen, inclusief Westendorp ongeschonden uit het energieke strijd en vegen we het zweet van het voorhoofd, nemen nog een bitterbal en duiken de stad in voor nog meer moois. (MH)
John Coffey, foto Rick de Visser
John Coffey, foto Rick de Visser
John Coffey ontketent georganiseerde chaos op de Grote Markt
“B-b-b-broke my neck!” Nou, inderdaad. Ettelijke figuren breken bijna hun nek tijdens de show van Eurosonic Air show van John Coffey op de Grote Markt. Er komen een hoop enthousiastelingen voorbij vliegen over de hoofden van hun maten of wie ze ook maar op wil vangen. Drie weken geleden crowdsurfde zanger David Achter de Molen zelf nog drie deuren verderop in Vera van het podium naar de bar om een biertje te halen. Op de Grote Markt is de bar nét wat te ver weg, maar een ritueel rondje over het publiek is onvermijdelijk. Al zwevend zet hij enigszins oncomfortabel het intro in van ‘Featherless Redheads’ en binnen no-time staat hij weer op het podium. Daar knallen ze de ene na de andere publieksopzweper uit de versterkers. Maar het laatste album The Great News is alweer bijna oud nieuws, dus krijgt het Eurosonic volk een aantal nieuwe nummers voorgeschoteld. In de weken tussen de optredens in Vera en op Eurosonic reizen de heren af richting Boston om in de Godcity Studio van Kurt Ballou nieuwe tracks op te nemen. “Schreeuw maar wat mee met ons, ook al ken je de tekst niet. Doen wij ook”, is de toelichting van Achter de Molen en wederom gaat het publiek vooraan bij het podium op in totale chaos. Hopelijk krijgen we na die aangekondigde EP dit jaar ook meer nieuws over een volgend album. Afsluiter ‘Romans’ wordt daarentegen moeiteloos door een groot aantal kelen in de tent gescandeerd. Eigenlijk zijn de mannen nog helemaal niet toe aan afsluiten, maar ze respecteren het strakke tijdschema van de Eurosonic-organisatie. ‘Miles ‘till the end of the road, we walk’ dreunt daarna nog een tijdje door over de Grote Markt, waarna de rust weer voor even terugkeert op het plein. (MH)
Abdomen krijgt les in improviseren
We kregen vlak voor Eurosonic de video van ‘System’ al door de digitale brievenbus geschoven bij Never Mind The Hype door de jonge garagerockers van Abdomen uit Leeuwarden. Nieuwsgierig naar de live versie van onder andere deze nieuwe single en ander (nieuw) materiaal begeven we ons richting De Troubadour. Blijkbaar zijn er meer mensen benieuwd, want de bovenzaal van De Troubadour is behoorlijk gevuld. De gang zit er meteen lekker in bij de heren en enige enthousiasme neemt de overhand bij zanger/gitarist Peter van Beets. Kronkelend op de grond ligt hij zijn gitaar te bespelen en met zijn lange lijf gaat er in het proces iets mis met kabels, of andere aanverwante technische middelen. Het resultaat is in ieder geval een microfoon die geen dienst meer doet. Van Beets vertoont lichte paniek in de ogen, maar krijgt al gauw de microfoon van drummer Roel Meijer toegeschoven. Dit heeft wel tot gevolg dat Van Beets met de rug naar het publiek zijn weg moet vervolgen. En eigenlijk gaat dat gezien de omstandigheden en het onderbreken van de goede flow die er was, best goed. De microfoon wordt uiteindelijk weer gemaakt en de laatste drie nummers kunnen weer in de normale stand de Troubadour ingeknald worden. Het is de ultieme les voor een jonge band in vallen, opstaan en weer vooral weer doorgaan. Hoe, wat en waar maakt niet uit. Altijd blijven spelen. En dat deden ze. (MH)
Muck op Eurosonic, foto Ingmar Griffioen
Muck op Eurosonic, foto Ingmar Griffioen
Hard noisende Muck bende gaat over lijken
Omdat uw verslaggever na vele gratis bitterballen en bier een triple fuckup beleefde (iets met telefooncrash, vergeten passwords, puk codes en een redding via een ethernetkabel…don’t ask) miste hij jammerlijk de bluesy songwriters Tiny Legs Tim en Jesper Munk. Shit. Wel op tijd terug in de ring voor Amber Arcades in De Spieghel. De band rond Annelotte de Graaf is veelbelovend maar nog wat tam aan het indierocken, dus gaan we op voor die broodnodige volle klap in het gelaat: Muck in Mutua Fides. Best wel een pittige noiseband uit het schone IJsland. Net als je denkt dat de jongens een Helmet-achtige song (met wat meeer distortion, breaks en rust) inzetten, screamen en knallen ze er harder in. Dit is meer de noisepunk van Iceage gebracht met een hardcore feel. Jezus, die hard noisende bende gaat over lijken. Dit is nog scherp linksaf bij Metz. Wat een furie. De gretige zanger, ogend als een jonge Nick Cave, heeft er ook een goede strot voor. De band slaat zelf nog het hardste, maar in de zaal probeert op z’n minst één Rotterdams schoffie een pit op gang te krijgen. (IG)
Desert Mountain Tribe op Eurosonic, foto: Ingmar Griffioen
Misschien moet Noel Gallagher eens met deze Desert Mountain bloke de studio in
Shit wat is De Spieghel vol en wat psych- en Britrockt Desert Mountain Tribe ‘m hard. ‘Riders To The Sea’ opent nog voorzichtig in twee delen. Maar de volgende track gaat erg lekker psychend in, terwijl ‘Run Away’ nog meer de Britrock kant laat horen. Niet in het minst dankzij die Liam Gallagher swagger van Jonty Balls. Misschien moet Noel eens met deze bloke de studio in. Sommige arrangementen zouden trouwens zo van Pauw kunnen komen, Heaven & Hell zeker, maar waarschijnlijker is dat het trio een kind is van Kula Shaker. De ritmesectie (Duitse broers Philipp en Felix Jahn) begint nu aan een Krautgroove, die zich vooral van Camera onderscheidt omdat ie korter is. De gitaar moet harder, maar verder heeft Jonty er veel lol in. Hij gebruikt drie gitaren en een heel fijn pedaal dat z’n gitaar nog meer laat huilen dan hijzelf doet. Wow dat Way Down is verslavend zeg. De frontman kan qua uitstraling en vooral branie nog wel bij de Gallagher bros in de leer, maar pakt tegen het einde het woord: “This is our last song. It takes 10 minutes so…” Wij weten niet wat voor bergen ze in de UK desert hebben, maar het is vruchtbare grond. En dan te bedenken dat deze jongens pas een EP en twee singles uit hebben. (IG)
De Staat, foto Rick de Visser
De Staat, foto Rick de Visser
De Staat draait door!
Nadat ze hun intrek namen in het oude pand van muziekcentrum Doornroosje staat niks de heren van De Staat nog in de weg om zorgeloos te repeteren en op te nemen in de Nijmeegse omgeving die ze zo koesteren. Het resultaat is een vierde album en op de laatste dag van Eurosonic lanceren de mannen van De Staat die nieuwe aanwinst O. Ze trappen af op het plein met de nieuwste single ‘Peptalk’ waarbij de toon voor een lekker optreden wordt gezet. De strakke en hoekige ritmes, de opbeurende synths en het soms maffe, af en toe ontwapenende voorkomen van frontman Torre Florim maakt De Staat altijd een interessante band om te zien. In Groningen lusten ze er in ieder geval wel pap van. Massaal zijn de mensen toegestroomd naar de Grote Markt en omarmen ze de nieuwe nummers als ‘Get On Screen’ en ‘Help Yourself’. Het zijn nummers die – zonder ze te kennen – te definiëren zijn als ‘De Staat materiaal’, en dat is maar wat lekker. Het gros van de mensen gaat vervolgens vooral uit zijn of haar plaat op de inmiddels tot klassieker verworven ‘Make Way For The Passenger’. Ze dreunen met hun tribute aan de jaren tachtig/negentig hiphop ‘Input Source Select’ richting het einde van de show. Na het uitbrengen van de meest briljante video van het jaar kan dirigent van de grote mensenmassa’s Florim tijdens het slotnummer ‘Witch Doctor’ niet anders dan het stuurloze publiek in duiken. Net als in de video – maar dan met digitale mensfiguren – draaien massa’s fans op indrukwekkende en hypnotiserende wijze rondom witch doctor Florim. De draaikolk houdt het hele nummer stand en de ring aan rennende mensen groeit per seconde. Een mooiere symbolische lancering van O kunnen de heren zich niet wensen. (MH)
Verslag loopt door onder de beeldgalerij:
Pink Street Boys op Eurosonic, foto: Ingmar Griffioen
Pink Street Boys op Eurosonic, foto Ingmar Griffioen
Harde, leipe garage rock ’n roll van a-typische IJslandse Pink Street Boys
Toffe psychgarage dat Pink Street Boys zeg. Harde garage rock ’n roll met allerlei psychedelische toevoegingen, vooral dankzij een wel erg wazig uit z’n doppen kijkende dude, die toch maar mooi de tamboerijn doet, heavy psychende vocal loops produceert en nogal a-ritmisch op een rechthoekige gitaar slaat. Hun muziek is vooral heel gejaagd en sexy gebracht, en de drummer is zijn Rascals shirt al snel kwijt. Als ze nu ook nog die samenzang erin gooien wordt het wel erg catchy en weten we: dit zijn de IJslandse wappy Black Lips. Verder is het vooral luid. Niet gestructureerd, maar het werkt wel deze a-typische IJslandse band. Die frontman is een enorme knuffelbeer van een garagerocker, maar het is ‘de dude’ die de lead pakt. “The next song is called Fuck the Police.” En nog maar zo’n wilde noisy garagetrack De Spieghel in geslingerd. Lekker uitbundige feestband dit. “The next song is called Fuck the Police” en de IJslandse stoner-humor gaat er ook goed in, evenals dit nummer met metalriffjes en de catchy frase “Get. The. Fuck. Out.” Na Kontinuum donderdag, zien we vandaag alweer twee bands die prima in de Iceland Focus van Eurosonic 2015 hadden gepast. Hoeveel goede bands hebben ze daar eigenlijk? En dat in een land met een inwonertal van minder de helft van Amsterdam?! (IG)
The Germans op Eurosonic, foto: Ingmar Griffioen
The Germans op Eurosonic, foto: Ingmar Griffioen
The Germans garneren bizarre kraut/psych-trip met Catweazel stripper
Net als je denkt dat het niet veel weirder kan, komen de Belgen of ehm the Germans met weer een bizar goede, hard groovende Eurosonic-surprise. ‘Genre: Different’ meldt de Facebook en daar kunnen we het alleen maar hartgrondig mee eens zijn. Het vijftal is psychedelisch, noisy, ambient, Kraut en verpakt dat ook nog eens in een zeer uitbundige show, die alleen in de bovenzaal van De Spieghel wel wat beter uitgelicht had mogen worden. Toppunt van de show is die danser, die opeens uit publiek komt met z’n rode Gaslamp Killer meets Catweazel kop, z’n retro graffitikleurige schoenen en broek. En natuurlijk gaat hij strippen bovenop de versterker…jawel. Roodbaard werpt pruik en shirt af en houdt alleen een latex broek over…en daaronder een net panty. Hij gaat van strippen op het hekje halverwege, loopt over het publiek naar de bar en begint daarop sensueel met de lampen spelen. Die paringsdansjes beginnen wel af te leiden en dat is wat zonde. Want duurde die eerste compositie (‘Are Animals Different’) nu echt 24 duizelingwekkende minuten? Het lijkt er wel op en na 37 hangen ze nog in de tweede groove. Wow wat evolueert The Germans tot een bizarre kraut/psych-trip. Heel prettig. (IG)
Bijzondere sfeer bij optreden thrashers Scarred
Na enige frustratie in de rij voor de deur van Vera, pakken we toch nog redelijk op tijd het Eurosonic-slot daar mee. De laatste act op het podium van de legendarische popzaal is op zijn minst opmerkelijk geprogrammeerd te noemen. Je verwacht niet snel een thrashmetalband op Eurosonic, en zeker niet als afsluiter. Het Luxemburgse Scarred heeft nog genoeg energie over na een helse rit door de sneeuw richting Nederland. Na veel vertraging en zorgen of ze wel op tijd zouden komen voor hét Eurosonic-optreden, staan ze zes man sterk een strakke show weg te geven. Of het gros van het publiek dat door heeft, of überhaupt het muziekgenre kan waarderen is maar zeer de vraag. Het levert een aparte sfeer op, maar toch jagen ze niet meteen iedereen de deur uit. Wellicht raken er zelfs een aantal mensen – die nooit naar een dergelijke band zouden gaan kijken – enthousiast en minder terughoudend richting dit harde, rappe genre. (MH)
Briqueville op Eurosonic, foto Ingmar Griffioen
Belgische doomers Briqueville in de overdonderende derde trap
Hoe beter Eurosonic af te sluiten dan met een gemaskerde Belgische doom séance in de rokende duisternis van Mutua Fides? De spanning en het mysterie rond Briqueville zijn zorgvuldig opgebouwd. Er is in 2014 een plaat verschenen met vier stukken (I, II, III en IV) instrumentale post-metal en doom van het duistere soort. Optreden doet het vijftal gehuld in gouden maskers en lange zwarte (Sun O)))) gewaden. Nergens wordt vermeld wie er precies in de band zitten en nadat ze vorig jaar op Motel Mozaique en Roadburn speelden, worden ze nu ook op Eurosonic voorgesteld. De vraag is of ze gegroeid zijn sinds die doomy shows in april? Na zo’n 13 minuten zwartgallige opbouw kunnen we even op adem komen, waarna in deel twee de doom weer door de zaal waart, zoals de zwarte dood dat in de veertiende eeuw in Europa deed. Traag slepen de composities zich voort. De Belgen spelen met veel expressie, maar verder gebeurt er niet veel en moet je er geduld voor hebben. Na 22 minuten is deel 2 klaar en bij redelijk wat mensen het geduld op. Waar blijft die broekspijpen wapperende doom metal, waarop het zo hard haarslaan is? De post- en doom, die we juist door Amenra zo hebben leren waarderen. De tragiek van Briqueville is natuurlijk dat ze altijd met die ervaren landgenoten vergeleken worden en weggezet worden als de lichtere, meer theatrale versie. Via een ambient intro met Arabisch aandoend mantra, naar noisy stoner intro zwelt track drie toch vervaarlijk aan. En daar gaan de kopjes eindelijk in het publiek. De trommelaar roffelt even uit de maat, maar dan zet Briqueville de overtreffende trap in. En nog een overtreffender, distorted donderende trap, waarbij we ons weer even bij die Ufomammut Incubate-show in het Natuurtheater wanen. Amai wat geeft me dit een klop aan veel, heel veel. Je moet je er even aan overgeven, maar dan krijg je ook wat. Nu snel backstage die zweterige maskers en kleden uit. (IG)
Twee heftige IJslandse bands en twee hard circle- en moshpittende Nederlandse ROCKbands aftoppen met twee bizarre, eveneens intense Belgische bands; de Eurosonic vrijdag gaat lekker! Vanavond gaan we zien of Noorderslag en vooral de heavy alternative Nederlandse divisie kan tippen aan die drie Eurosonic-dagen, waarop we iedere dag behoorlijk omvergespeeld zijn.
Lees ook:
– Eurosonic-woensdag: beklemmende Belgen en uptempo Nederlanders vechten om de dagwinst
– Eurosonic-donderdag: toch weer die Belgen! Denen, Britten en Kroaten ook op stoom
– Noorderslag: harde keldermarathon met St. Tropez, Iguana DC, Terzij De Horde en Death Alley en grote shows Birth of Joy en Pauw
– ‘Het beste’ van ESNS: met Death Alley, TBHR, Indian Askin, It It Anita, John Coffey, My Baby…
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.