Vant op Eurosonic 2016, foto: Ingmar Griffioen
Op de tweede festivaldag is aan alles merkbaar dat Eurosonic goed los is. Op straat, in de Oosterpoort, in de talloze sessie- en showcaselocaties en de podia; overal buzzt het festival. Er zijn ook de eerste serieus lange rijen te zien voor zalen als Vera, De Beurs, Grand Theatre, De Spieghel en Mutua Fides. Goede zaak dat we woensdag al veel bands gezien hebben dus. Keuze genoeg niettemin en we beginnen vandaag weer met een Nederlandse band in de Jack Daniel’s Barn.
Teksten: Marije Heida en Ingmar Griffioen // Foto’s: Ingmar Griffioen
DeWolff (archieffoto)
DeWolff: de Dame Blanche van de Nederlandse psychedelische rock-scene
De setting van de Jack Daniels Barn lijkt de heren van DeWolff op hun lijf geschreven. Ze passen prachtig in het plaatje van drie kerels in een saloon in het Wilde Westen met een bel whiskey voor hun neus. Nu misstaan de heren eigenlijk in veel andere omgevingen evenmin, getuige de frequentie waarmee ze opduiken op menig festival en poppodium. Met de buiken net vol van het avondeten, wandelen noemenswaardig veel mensen richting de Barn voor een muzikaal toetje op de vroege festivalavond. Heel spannend is het dessert echter niet. Vergelijk het met de gouwe ouwe Dame Blanche: altijd een vaste zekerheid op het menu. Dat is nu precies het geval op een festival met DeWolff. Ze spelen altijd solide en met volle overgave. Ze vullen de Barn moeiteloos met psychedelische rock-minnend volk dat zich laat onderdompelen in chocoladesaus gemaakt van gierende oneindig durende gitaarsolo’s en oppermachtig orgelwerk. Aan het einde van de set weten de heren nog wel te verrassen met een track van hun nieuwe album Roux-Ga-Roux (dat binnen vier weken in de winkels ligt). Tired of Loving You begint zoet, maar toch spannend waarbij de dreiging vooral uitgaat van drummer Luca van de Poel. Robin Piso tilt het geheel vanachter zijn Hammond orgel op samen met het ingenieuze gitaarwerk van Pablo van de Poel. Je weet dus bij DeWolff precies wat je voorgeschoteld krijgt, het is kwalitatief goed maar weinig gevarieerd en bij vlagen wel lekker. Maar of je de volgende keer weer hetzelfde dessert uitzoekt is de vraag… (MH)
Them Moose Rush op Eurosonic 2016, foto Ingmar Griffioen
Kroatische progjazz, freestoner en noise van Them Moose Rush
De focus van Eurosonic ligt dit jaar op liefst veertien Centraal/Oost-Europese landen, alle reden om op ontdekkingstocht te gaan. Net als gisteren (Nikki Louder) komen we weer bovenin De Spieghel en op de Balkan uit. Het Kroatische trio Them Moose Rush boeit vanaf de eerste minuut met dikke progjazz en bizar veel meer invloeden. Denk aan vanuit een experimentele ‘free’ kern musiceren met ruimte voor veel breaks, bijna The Mars Volta-stukken, weird, hak op tak, maar ook groovende stukken en noise. De drummer is wild, de frontman krijst en freakt op de gitaar, maar niemand die die bassist gek krijgt. Ook een bijna volle Eurosonic-gig niet. Goed wahwah-pedalengebruik bij Them Moose Rush. Het lijkt soms wel of die zanger-gitarist bijna de controle verliest door die experimenteerzucht, maar nee het manische gitaarspel is toch functioneel.
Ze werken zich in het zweet en hij en de drummer werpen het shirt af. Geen AFTERPARTEES-taferelen hier met joelende meisjes, wel een paar wenkbrauwen. Maar die waren door de muziek al volop in opwaartse modus. Cleane progzang nu, de muziek beweegt richting noise en iets van freestoner meets vroege Chili Pepper-funkrock. Typisch een band die op Incubate, maar ook Le Guess Who? hoge ogen zou gooien. Jammer van de technische sores, waardoor een nare piep rondzingt en de band van alles mist op de monitoren. Hele verrassende opener voor uw verslaggever, die de in september verschenen EP nog eens aanslingert. Op Bandcamp vind je nog meer releases. (IG)
Promise and the Monster op Eurosonic 2016, foto Ingmar Griffioen
Promise and the Monster speelt heel zachtjes de zaal leeg
We waren van plan naar Vera te gaan voor de Deense psychrockers De Underjordiske, maar in het kader van doe eens gek en deviant verruilen we die route voor een gang naar het Praedinius Gymnasium naast de Schouwburg. Daar staat namelijk Promise and the Monster, die gisteren erg goed waren zo begrepen we. Op dus voor de herkansing. Denk aan een soort Zweedse sixties folk meets psych and 80s gothic. Die is best wel mooi op zijn plek hier. De 28-jarige Billie Lindahl heeft al een flinke discografie opgebouwd, waaronder een split 7″ met José González. Erg beheerst en minimaal geluid voor drie man vandaag: De Zweedse etaleert een stukje fingerpicking, gooit er een howl uit, ondersteund door minimale percussie (tamboerijn op bekken). Doet ook een beetje denken aan de psych-folk van Quilt. Jammer dat iedereen achterin staat te kletsen, zittend op de grond vooraan had het een magische ambiance kunnen geven. Nu filteren je doppen net dat geleuter weg. Ze heeft een zalvende stem, waarmee ze knap, meeslepend weet te versnellen zoals een Jessica Larrabee (She Keeps Bees) dat ook zo mooi kan. Maar dan ijler en de knauw zit in een nog hoger register, waarbij ze de ogen dichtknijpt en lip optrekt alsof ze op iets zuurs bijt. De tweede stem is helemaal raak en de kickdrum geeft het vaart. Ijzingwekkend schone folk met verraderlijke ondertoon, die je zo onder het ijs sleurt, maar het Gymnasium is wel totaal leeggelopen. (IG)
FEWS is nog te jong voor nonchalante houding
FEWS op Eurosonic 2016
Aan het eind van 2015 worden de in London gestationeerde Zweden van FEWS in de Nederlandse muziekwereld opgepikt. Aanleidingen zijn de twee uitgebrachte singles Ill en The Zoo. Het klinkt allemaal helder, fris en veelbelovend. Reden te meer om ze te programmeren op Eurosonic en de prachtige zaal van Huis de Beurs vol te lokken met bookers en programmeurs. De mannen ondervinden echter een valse start. “Lately all stuff keeps breaking down. But that’s the way it is.” Tsja, het is niet anders, inderdaad. Helaas pakken ze in de volgende serie tracks nog niet echt lekker door. Of het een ‘dingetje’ is van de zanger, geen idee, maar de manier waarop hij zich presenteert is alles behalve inspirerend. Zijn zang is niet om over naar huis te schrijven en alles wordt op een quasi ongeïnteresseerde manier en nonchalant de microfoon ingezongen. Sommige zangpartijen worden overgenomen door zijn gitaarspelende collega aan de linkerzijde, maar ook hij houdt het geheel zangtechnisch niet in stand. De aandacht verslapt daardoor behoorlijk en lichte teleurstelling begint de overhand te krijgen want we waren zo verwachtingsvol. De oren worden uiteindelijk toch weer gespitst als aan het eind van de set de twee eerder genoemde singles achter elkaar worden gespeeld. Het tempo gaat omhoog, de ogen gaan op scherp, het geluid klinkt goed en het geheel wordt interessant. Eindelijk tonen de heren zelf ook enige vorm van enthousiasme. Laten ze gewoon in 2016 vooral veel vlieguren gaan maken op festivals en zalen, want getuige de ijzersterke singles ligt er wel een weg open voor deze creatievelingen. (MH)
Vant op Eurosonic 2016, foto Ingmar Griffioen
(Mattie) VANT is zeer overtuigd van het eigen kunnen
VANT in Mutua Fides dan, we kunnen wel een beetje rock gebruiken na die ijle folk. Baasjes hoor die Britten. Ze vliegen er bij hun eerste Nederlandse show in met punky rock en post-grunge en veel vertoon. Tweede song Put Down Your Gun is nogal Weezer. Verder hebben ze een Amerikaans geluid met post-grunge en alternatieve rock die aan Everclear refereert, maar ook wel weer Britse bands als Bush en Ash in herinnering roept. Ze brengen het met erg veel inzet, soms poppy zang en nu al gezonde grootheidswaan, alsof ze in de eerste minuten willen bewijzen dat je volgende keer naar Pinkpop moet om ze te zien. Zover is het nog lang niet, de concurrentie is groot, alleen al op dit festival, vandaag en dit tijdstip. Maar aan arbeidsethos en lef zal het niet liggen. Bij de vierde track gaat boegbeeld (en songwriter) Mattie Vant al het publiek in. Als ze meer songs schrijven als Put Down Your Gun, Peace & Love, opener The Answer en vooral die heerlijk, rockende uitschieter Parking Lot dan zien wij het wel goed komen. Noisy grunger Headed For The Sun mag er ook zijn. En Parking Lot is slim op tweederde van de set gestopt, waarna de pit in Mutua Fides los is en er alleen nog maar om meer wordt geschreeuwd. Hard post-grungend die Brit kids, zeer overtuigd van eigen kunnen en waarom ook niet? (IG)
Variatie en creativiteit zijn speerpunten van het Deense Yung
Tijdens de soundcheck zien we een viertal keurig, niet al te opvallende jongemannen op het podium wat aanrommelen. Yung is het beste exportproduct van de laatste jaren uit het Deense Aarhus en bij de aanblik van de jongens zou je dat niet achter ze zoeken. De eerste indruk vervaagt direct als ze losgaan. Het kan omschreven worden als donkere Scandinavische punk met een grungerandje. Zodra frontman Mikkel Holm zijn scheur opentrekt is het duidelijk dat dit een intrigerend optreden gaat worden. Aan het einde van de rit ga je je alleen wel afvragen hoe lang deze jongeman deze manier van ‘zingen’ gaat volhouden. Hij trekt elk gezongen woord uit de puntjes van zijn tenen, met her en der even een iets mildere tussenvorm. De songs gaan van up-tempo naar georganiseerde chaos om vervolgens in weer een onheilspellende fase te belanden. Variatie en creativiteit zijn de speerpunten van de jonge band, blijkbaar. Interactie hebben de vier mannen echter amper onderling. Ze lijken allemaal op hun eigen eilandje te functioneren. Bij andere bands kan dat een storende factor zijn, maar bij deze mannen blijft het bij een observatie. Het eilandje van Holm verkoopt wel wat te veel alcoholische versnaperingen, zo lijkt het. Hij oogt tussen de nummers door wat van de wereld, en het vermoeden van een te hoog alcoholpercentage bij deze jongeman wordt bevestigd als hij een heupflesje met drank tevoorschijn tovert. Het heeft geen negatieve invloed op zijn functioneren, misschien is het voor hem wel dé manier om zijn stembanden te blijven smeren. Al met al dus een fascinerend rondje Deense grungy postpunk uit Aarhus. (MH)
Santa Fé op Eurosonic 2016, foto Ingmar Griffioen
Slimme lo-fi psychpop van Santa Fé
Anti-climax bij Santa Fé dan en niet vanwege de muziek want ze openen meteen met het heerlijke slick & sleazy Guilt. Slick: die melodietjes van de Groningers en sleazy: hoe ze je altijd pakken. De omgeslagen stemming komt vooral omdat het van de uitgelaten Mutua Fides nogal een overgang is naar de lege Troubadour (de oude Shadrak, die weer de oude Troubadour was). Openen voor drie man is kut, feedback op het podium ook, maar verder is het weer alright. Goed dat ze er staan, niet alleen in het Grunnsonic- maar ook in het officiële deel. Gezien de opkomst waren ze misschien al te vaak te zien voor de Groningers en verder is de competitie nogal pittig. (We are the) Children is ook al zo’n slim lo-fi psychpop-liedje. Materiaal zat voor een Grote Prijs-finale zou je zeggen. Lekkere band ook inmiddels, met die Yuko Yuko toetsenist, die ook even de gitaar pakt en een shaker met tweede stem, maar we missen wel die vrouwenstem die er op Popronde Rotterdam nog bij was. De vraag is in welke trip de bassist zit? Goed spul in ieder geval. Surfgitaar erin; yes! En de Troubadour loopt al voller. De band heeft nu een prettig warm en vol geluid te pakken. Promise and the Monster geniet ook zichtbaar. Zo’n vollopend zaaltje is ook veel leuker natuurlijk. (IG)
It It Anita op Eurosonic 2016, foto: Ingmar Griffioen
Ogen en oren komen tekort bij It It Anita
Uit de giftige dampen en het harde staal is in de Belgische industriestad Luik een nieuw product gesmeed: de noiserockband It It Anita. We hebben hoge verwachtingen van deze vier Belgen, hebben ze ook als Eurosonic-tip voorgedragen, en eigenlijk is het meteen duidelijk. Dit is ongetwijfeld de meest verrassende, kwalitatief goede en sexy band van de harde route van Never Mind The Hype deze avond. Na een vrij lang intro van slechts effectpedalen die worden bediend, bouwen de heren de spanning op om direct met een killer van een nummer van start te gaan. ‘Imposter’ knalt je kop binnen en doet daar aparte dingen met de prikkelverwerking in het brein. Eigenlijk kom je ogen en oren tekort. Visueel gezien is het interessant omdat de twee gitaristen/vocalisten recht tegenover elkaar staan met iets naar achter in het midden de bassist. Ze staan als het ware rondom een arsenaal aan effectpedalen en stellen de interactie van de twee vocalen centraal. Nog onder de indruk van de aftrap, belanden we bij het volgende nummer Tempelier in een vocale tweestrijd die uitmondt in complete chaos. Welnu, en zo gaat het maar door. De gitarist duikt vervolgens het publiek in om, zo blijkt later, te gaan scouten naar een geschikt persoon om even zijn taak over te nemen. Tijdens een nieuw nummer – Ginger – hangt hij een nietsvermoedende jongeman de gitaar om zijn nek en mag hij op het podium zijn gang gaan. Blijkbaar heeft hij enige gitaarskills en oogt hij relaxed, dus voor de gitarist even een momentje van rust. Alhoewel, ze hebben nog meer in petto om de feestvreugde te verhogen. Hij begint de drumkit te verhuizen naar het midden van de zaal, waarna ze het laatste nummer met z’n allen omringd door publiek uitspelen. Een ongelooflijk sterke set zetten de Belgen neer en ze overtreffen alle verwachtingen. (MH)
Kontinuum op Eurosonic 2016, foto Ingmar Griffioen
Kontinuum op Eurosonic 2016, foto Ingmar Griffioen
Vera aan de grond genageld bij IJslandse progrockers Kontinuum
Afsluiten met machtige IJslandse post- en progrock in Vera, lijkt op voorhand een gouden greep. Kontinuum gaat met (set- en albumopener Breathe meteeen al tien minuten diep, waarmee ze zowel de recente ‘Eurosonic in Vera-shows’ van het Noorse Spidergawd (solo’s, showmanship en all-out classic rockfeel) en Sólstafir (emotionele gelaagdheid en opbouw) naar de kroon steken. Maar ze scoren ook net wat minder op al die vlakken. Kontinuum is natuurlijk ook een heel andere band, die op eigen kracht post-rock, classic en IJslandse tradities tot een dik geheel smeed. Want dik is het en gaandeweg aardig overweldigend ook. De bijna volle Vera staat aan de grond genageld. Weer staat een gedeelte van het publiek met de ogen dicht te genieten. Opbouw, samenspel, emotionele lading; alles is top hoor. Die eennalaatste track Red Stream heeft een felheid die deze set ontstijgt. Slotnummer Steinrunninn Skógur (van vorige plaat Earth Blood Magic) gaat ook nog psychedelisch en trekt flink door. Zo zweven we nog vijf minuten over de beoogde slottijd. Goede show, zeker het laatste stuk. Wij rekenen erop dat ze nog beter kunnen, hopelijk laten ze dat in april op Roadburn zien. (IG)
Met deze donderdag achter de kiezen zijn wij alweer op de helft van het festival beland, maar, ons glas is halfvol! Het weekend moet nog beginnen en ons programma zit veelbelovend, bomvol gepropt met van alles en nog wat. Kom maar op met dat weekend…
Lees ook:
– Eurosonic-woensdag: beklemmende Belgen en uptempo Nederlanders vechten om de dagwinst
– Eurosonic-vrijdag: circlepittende Nederlanders, psychende Britten, harde IJslanders en nog leipere Belgen
– Noorderslag: harde keldermarathon met St. Tropez, Iguana DC, Terzij De Horde en Death Alley en grote shows Birth of Joy en Pauw
– ‘Het beste’ van ESNS: met Death Alley, TBHR, Indian Askin, It It Anita, John Coffey, My Baby…
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.