Ministry op Dynamo Metal Fest 2018, foto Roy Wolters
Het is een zweterige busrit op weg naar het IJssportcentrum. De vierde editie van Dynamo Metal Fest is gezegend met 30 graden en een volle bak zon. Tel daar ook nog eens een stel uitputtende bands en heel veel dorst bij op en het wordt gegarandeerd een broeierige dag. Ondanks een oneven akoestiek en veel mensen die flauwvallen door oververhitting, viel er genoeg te genieten. Er kan dan ook weinig fout gaan met klasbakken als Annihilator, Overkill, Ghost en Ministry. Maar ook bands als Vuur, Iron Reagan, Elephant, Leprous en I Am Morbid.
Tekst: Merijn Siben / Foto: Roy Wolters
Iron Reagan op Dynamo Metal Fest 2018, foto Roy Wolters
‘’So many awesome bands in one go!’’, zegt frontman Tony Foresta van Iron Reagan. De band is op het moment van aankomst met het laatste nummer bezig. Gelijk heeft hij. Voor enkel een dag en een klein prijsje staat er voor ieder wat wils op het programma. Overkill en Annihilator voor de old schoolers, Leprous en Vuur voor de prog-fanaten en Ghost voor zowel jong als oud. Eveneens hard aanwezig is de hitte. Het resulteert in een hoop publiek bivakkerend onder het afdak, in plaats van afzien in de snikhete zon op het veld.
Vuur op Dynamo Metal Fest 2018, foto Roy Wolters
Vuur
Op een benauwde dag als dit lijkt Vuur het laatste dat een naar verkoeling snakkend publiek wil. Een week voor aanvang heeft de metalband onder leiding van Anneke van Giersbergen de plek van Sons of Apollo overgenomen. De band is in een korte tijd al hard aan het werk, met vele shows in binnen- en buitenland en plannen voor een opvolger van het debuut In This Moment We Are Free. Hoewel het muzikaal niet onverdienstelijk is, weet het optreden niet echt te vlammen. Dit mede dankzij de oneven akoestiek op de schaatsbaan, vooral onder het afdak. Er wordt vakkundig gesoleerd en enthousiast gespeeld. Van Giersbergen zelf is natuurlijk een uitstekende zangeres, maar op een festival als dit ook het soort stem dat het uithoudingsvermogen van de luisteraar op de proef stelt. Dit zorgt er dan ook voor dat niet iedereen onder de indruk is. Strange Machines van The Gathering vormt het slot van een enthousiast gespeeld optreden dat helaas niet echt blijft hangen.
I am Morbid op Dynamo Metal Fest 2018, foto Roy Wolters
I Am Morbid
Na zijn vertrek bij Morbid Angel is David Vincent weer terug. En ditmaal met I Am Morbid, een band vernoemd naar één van de songs van het fel bekritiseerde album Illud Divinum Insanus. Gelukkig laat David Vincent de industriële experimentatie van dit Morbid Angel-album thuis vandaag. Want met I Am Morbid speelt hij louter klassiek materiaal afkomstig van de eerste werken van zijn vorige broodwinner. De hevig blastende old school death metal doet dan ook flink wat stof opwaaien op het veld, door een overdaad aan moshers en crowdsurfers. Een brute brunch met krakers als Blessed Are the Sick en Visions From the Darkside, gierend en stampend zoals het goede death metal betaamd. Na zo’n drie kwartier aan smerige grooves en blastbeats is het publiek definitief wakker geschud. Als David Vincent zich vanaf nu weer aan zijn death metal wortels vastklampt, mag I Am Morbid zeker nog wel een tijdje doorgaan.
Leprous
De sonische cafeïne van I Am Morbid begint al gauw weer uit te werken bij Leprous. De uitspraak dat over smaak niet te twisten valt, lijkt haast uitgevonden voor een band als dit. Deze progrockende Noren hebben namelijk de onfortuinlijke taak toebedeeld gekregen om te spelen tussen het dood en verderf van I Am Morbid en de thrash van Annihilator. Een hoop tempowisselingen, ingewikkelde riffs en hypnotiserende synths is wat deze band kenmerkt. Maar het is een mengsel dat simpelweg niet in het programma lijkt te passen. Fans heeft de band zeker, maar helaas komt het op de rest over als een zouteloos brouwsel inclusief een haast lachwekkende, iele falsetto van de frontman. Een stevig riffje hier en daar weet er niet genoeg pit in te brengen. Het zijn goede muzikanten, maar een andere setting had meer in hun voordeel gewerkt. Gelukkig wordt Leprous opgevolgd door een dubbele thrashfuif in de vorm van Annihilator en Overkill om de flauwe smaak mee weg te spoelen.
Annihilator op Dynamo Metal Fest 2018, foto Roy Wolters
Annihilator
Oerdegelijk gebrachte thrash metal is wat Annihilator vandaag presenteert. Goedlachs meesterbrein Jeff Waters grapt en grolt over zijn band (‘Anal Eater’) en thuisland Canada, maar naast deze frivoliteiten is het vooral een ontzettend vermakelijk optreden. In de moshpit gaat het er in de brandende zon hard aan toe, met thrashende wildebrassen en een flinke lading crowdsurfers. Tijdens No Way Out bereikt dit het kookpunt, wanneer een toeschouwer van zijn stokje gaat. Vervolgens wordt hij gelukkig door zes man veilig en vlot het publiek uitgedragen. Afgezien van dit akkefietje zit de sfeer er prima in dankzij sterk gespeelde cultklassiekers als W.T.Y.D., Set the World on Fire en Phantasmagoria. Met afsluiters Alison Hell en Human Insecticide valt er eveneens genoeg te genieten. Een laatste scheurende solo van grijnzende gitaarvirtuoos Waters zet een punt achter een ijzersterk optreden.
Overkill op Dynamo Metal Fest 2018, foto Roy Wolters
Overkill
‘’Hoe gaat het met jullie?’’, roept Bobby ‘Blitz’ Ellsworth in zijn kenmerkende stem en gebroken Nederlands. De veteranen weten definitief de party mood op gang te krijgen. Na zoveel jaren is de podiumpresentatie verreweg van versleten, juist gestroomlijnd en glad geschuurd. De immer energieke pretbek weet met zijn ‘love it, or hate it’ gekrijs en humoristische anekdotes het publiek op te zwepen. Thrash metal zoals het hoort, geserveerd met veel scherpe riffs en aanstekelijke meezing refreinen. Eveneens een dikke pluim voor de strakke ritmesectie van Jason Bittner en D.D. Verni. Ironbound, In Union We Stand, Hello From the Gutter, Elimination… stuk voor stuk nummers bol van energie. Wanneer Ellsworth aangeeft dat zijn Nederlands niet zo goed is maar zijn gebarentaal wel, gaat de middelvinger de lucht in. ‘Flikker op!’, vooraleer Fuck You een heerlijke set eindigt.
Ministry op Dynamo Metal Fest 2018, foto Roy Wolters
Ministry
Subtiliteit is nooit Al Jourgensens sterkste punt geweest. Correctie: het woord is onuitgesproken en onbestaand voor de man. En dan hebben we het niet alleen over zijn stijl van industrial metal, maar ook, en wellicht nog meer, zijn politieke boodschap. Afhankelijk van hoe je het bekijkt, zit daar ook weer een soort charme. Er zijn vast weinig bands in het conservatieve Amerika die zo’n statement durven te maken als Ministry met hun nieuwe album AmeriKKKant. Aan weerszijden bevinden zich twee opgeblazen Donald Trump kippen, veelvuldig bespuugd en geschopt door Jourgensen. Visuals en samples van de huidige president der Verenigde Staten dienen de waanzin van zijn presidentschap te illustreren. Ministry vervalt, zoals zoveel bands vandaag, dan ook in verschillende kampen. De een kan de mechanische metal en antifascistische statements goed waarderen, terwijl de ander met gefronst voorhoofd genoeg heeft van het extreemlinkse gedoe. Ondanks deze gespletenheid is het muzikaal prima in orde. De samples zijn vakkundig ingemixt, de teksten zijn eenvoudig mee te schreeuwen en de thrashy ritmes nodigen uit tot het trainen van de nekspieren. Nieuwelingen als Wargasm of Antifa hebben overigens een sound die te meten valt met het betere werk van de band. Tien minuten eerder dan gepland krijgt Jourgensen het sein dat de band moet afbreken. ‘’Festival says: We’re cutting it off, so uh…let’s do Thieves.’’ Na een ietwat brutale klacht dat de ‘nazi’s’ zijn set willen stoppen eindigt hij met de stamper One More Fix.
Ghost op Dynamo Metal Fest 2018, foto Roy Wolters
Ghost
De roem raast met rasse schreden voor Ghost. Hoewel de nieuwste telg Prequelle niet door iedereen enthousiast is ontvangen, gaat die plaat als een verse hostie over de toonbank. Hoe deze band het in korte tijd tot headliner van formaat geschopt heeft is soms een raadsel. Maar Satan’s wegen zijn nu eenmaal ondoorgrondelijk. Na een show als dit is een Ghost als headliner echter minder vreemd dan het klinkt: de songs zijn catchy, de riffs hier en daar heavy en de shows zijn sterk, of dat nu in een arena of een club is. Na openers Rats en Absolution, wordt het oudere Ritual van stal gehaald. Wanneer vervolgens de avond valt, de schemering inzet en het eindelijk minder warm wordt, neemt ook de sfeer toe. Veelvuldig meegezongen hits als From the Pinnacle to the Pit, Cirice en Year Zero komen langs, waarbij laatstgenoemde eindigt met een regen van vuur. Hoe je het ook wendt of keert, bij Ghost zijn de showelementen dik in orde. Zodra je ziet hoe meerdere generaties metalfans meezingen met Mummy Dust of He Is, is het duidelijk dat Ghost die headlinerstatus heeft gegrepen. Met Square Hammer en Monstrance Clock wordt ook deze editie van Dynamo Metal Fest op prachtige wijze afgesloten.
Met een divers aanbod aan bands, enkele gepaste headliners en een ticket voor weinig geld is ook deze editie weer op veel vlakken geslaagd. Toch kwamen er ook genoeg klachten binnen over te weinig watertappunten en lange wachtrijen. Ondanks dit bleven de vrijwilligers van het festival keihard doorbeuken met de mankracht die ze hadden en stond vriendelijkheid en gemoedelijkheid centraal. Op naar nummertje vijf, dat is in ieder geval zeker.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.