DeWolffest: Jarige is een beetje verliefd op The Dawn Brothers en Mitch Rivers

Om de een of andere reden wordt DeWolff nog vaak gezien als die jonge bluesrock-gastjes uit Limburg, terwijl de drie inmiddels middentwintig zijn, meer psychedelisch en soulvol Southern rocken en al jaren terug naar Utrecht verhuisd zijn, waar ook de Electrosaurus Studio zich bevindt. Sterker nog: DeWolff bestaat inmiddels tien jaar en viert dat deze zaterdag (29-4) met DeWolffest, een heus festival met elf bands in de Ronda en Pandora zalen van TivoliVredenburg in Utrecht. Tijd voor wat opheldering en een bezoek aan die inmiddels befaamde studio, waar frontman Pablo van de Poel ook andere bands als Money & The Man opneemt en waar The Grand East ook repeteert. Beide bands lieten zich bijzonder goed zien tijdens het laatste Popronde-seizoen en zie je zaterdag in TivoliVredenburg.

Jongere broer Luka van de Poel neemt inmiddels ook op, momenteel voor zijn afstudeerproject aan het Conservatorium van Amsterdam. De studio, voluit Electrosaurus Southern Sound Studio, bevindt zich in een werfkelder aan de Oudegracht en staat ramvol. Onder dat mooie gewelfde plafond ontwaren we niet enkel allerlei, vaak historische instrumenten, maar ook een schat aan prullaria. Sommige wat stoffig, maar het grootste collectors item moet toch wel een opgezette, maar niettemin sprekende fret zijn. Verder is het trio wars van te veel opsmuk: “DeWolff is drums, Hammond en gitaar. Gewoon normaal doen. Kop in het zand. VVDeWolff.”

Tekst Ingmar Griffioen, fotografie Christel de Wolff (familieportret)

Check ook de Tips voor DeWolffest

We treffen het met de meest zonnige lentedag in tijden en met een picknicktafel op de werf, waar toetsenist Robin Piso en de gebroeders Van de Poel aanschuiven. De jongens beschikken over een gezonde dosis bandhumor en na melige inleidende beschietingen over de Dalai Lama, Brad Pitt, eunuch vs. Munich en Limburg weten we het gesprek behoedzaam richting de realiteit te sturen.

– Vier jaar terug zijn jullie hier de studio gestart, was dat vanwege de verhuizing uit Limburg?
Pablo: “Het was niet per se het plan om met zijn drieën naar Utrecht te verhuizen. Maar ik was hier een keer toen ik nog in Rotterdam woonde en vond dit wel een chillere stad. Eerst vond Luka hier een woning en toen ik. Robin kon echter niks vinden en woonde nog in Eindhoven. Binnen een week na mijn verhuizing liep ik hier en zag een briefje ‘Werfkelder te huur, 90 m2’. ‘Misschien is dat wel iets voor onze studio’, want die zat nog bij mijn ouders in Geleen en als we moesten repeteren dan…”
Robin: “Dat was altijd plannen en nooit spontaan. Een studioruimte hier was ideaal en ik kon mooi in de voorste ruimte wonen. Zo kon ik in het centrum van Utrecht wonen, én best wel goedkoop, én ik had al mijn orgels thuis. Hoe fijn is dat als toetsenist? Na drie jaar kwam ik er wel achter hoe fijn het ook is om met daglicht wakker te worden, en als je dekbed niet vochtig is en de muren niet beschimmeld zijn. Dus nu woon ik verderop, op 10 minuten lopen. Dat is ook wel prettiger als andere bands komen repeteren…”
Luka: “Door Robins verhuizing konden we ook uitbreiden. Dat betekende ruimte voor meer instrumenten. De studio is ook iets professioneler geworden met echt een control room.”
Pablo: “De opnames klinken ook aanzienlijk beter dan toen Robin er nog woonde. Bad juju!”

– De akoestiek is verbeterd?
Pablo: “Ja, die baard vangt heel veel hoge tonen, daar werden de opnames heel dof van.”

– Toen ik DeWolff leerde kennen zaten jullie nog bij een Limburgs kantoortje.
Robin: “Twee jaar terug zijn we ermee gestopt, omdat we merkten dat er niet echt groei in zat in het buitenland. We besloten nieuwe partijen te zoeken om ons daarmee te helpen.”
Luka: “We hadden het gevoel dat we al vijf jaar op hetzelfde niveau zaten. We hadden de tijd en gretigheid om veel te spelen en meer naar buitenland te gaan, maar het bleef een beetje bij enkele shows in vooral Duitsland. Hij deed alles voor ons; boekingen, label en management, en dat was echt heel goed toen we nog jonge jongens waren die niks wisten. Op een gegeven moment wilden we verder en daar hebben we andere partijen voor nodig.”

– Daarom zijn jullie een eigen label begonnen?
Robin: “Dat label hebben we in eerste instantie voor onszelf bedacht. We hadden zoveel geld afgestaan aan label, boekingen etc. en besloten het eens even gewoon zelf te doen. We hebben wel een distributiedeal met Suburban gefikst. We dachten dat de bands die Pablo opneemt misschien ook wel op ons label wilden en binnenkort komt de eerste inderdaad uit.”

– Roux-Ga-Roux kwam in 2016 uit op jullie eigen label Electrosaurus Records en ik begrijp dat het al opschiet met het volgende DeWolff-album?
Pablo: “We hebben de nieuwe plaat al soort van klaar geschreven. We hebben nu elf, twaalf nummers en zijn nog door aan het schrijven. Maar eigenlijk zijn al die nummers wel af en ik kan me niet voorstellen dat we dingen gaan schrijven die beter zijn. Het ging verrassend snel. We hebben een tijdje één nummer per dag geschreven. Twee maanden geleden begonnen we zonder ook maar iets. Dat was voor het eerst. Er waren altijd wel wat ideeën. Nu hadden we niks en gingen we gewoon een beetje spelen.”
Luka: “Nu hebben we elf nummers en gaat het verder wat moeilijker, nu doen we drie dagen over een nummer. En straks moeten we nog een titel bedenken… Verder komt er dit jaar, vanwege het jubileum, een compilatieplaat uit van de vetste bands die we hebben opgenomen hier.”
Robin: “Die is heel mooi geworden, met goud vinyl. Dat is het leuke van een eigen label; het wordt fakking duur, maar het is wel heel leuk. Het kost 11 euro per stuk om te maken, in plaats van de normale 4 euro, maar het is het waard. Voor Record Store Day hebben we tien golden tickets verstopt in de compilatieplaten en daarmee kunnen kopers gratis naar DeWolffest.”

– Jullie gaan binnenkort Mitch Rivers als eerste op Electrosaurus uitbrengen. Dat moeten wel altijd bands zijn waar jullie alle drie achter staan?
Pablo: “Zeker en dat geldt ook voor het opnemen hier. Ik ga eerst de muziek checken, want er is heel veel waar ik helemaal niks mee kan, dat zijn dan bands die of slecht zijn, of niet het soort muziek maken die ik tof vind. Ik vraag niet veel geld daarvoor, maar ik wijd er wel een deel van mijn leven aan en dan wil ik wel dat het vet is. En dat kan ook, want inmiddels weten vette bands de weg hier naartoe te vinden.”
Luka: “Het gaat allemaal puur op gevoel. Je bent daar toch veel tijd aan kwijt en dan wil je ook dat het goed is. Want je bent als producer, engineer als het ware een tijd deel van die band. En als je de muziek niet tof vind, dan zou ik ook niet weten hoe je je daar 100% voor kunt inzetten.”

– Jij bent nu met hetzelfde bezig Luka?
Luka: “Nee, niet echt. Pablo neemt echt andere bands op, ik doe dat eigenlijk niet. Wel heb ik nu voor school een project waarmee ik afstudeer en dat hebben we eigenlijk samen opgenomen. En we hebben wel The Cannonball Johnsons samen gedaan, maar Pablo is daar veel actiever in en ik heb ook nog veel te leren.”
Robin: “Je bent ook een stuk bescheidener dan Pablo.”
Luka: “Klopt, eigenlijk heb ik al een paar gouden platen op mijn naam staan.”
Pablo: “Onzin, ik ben fokking bescheiden. I am the most humble person you…”

– Mitch Rivers dus, die staat ook op DeWolffest en werkte ook vocaal mee op de vorige plaat?
Pablo: “Ja, die heeft een guest appearance gedaan en wat oehtjes en ahtjes. Op de nieuwe Electrosaurus verzamelaar staat hij iets van vijf keer, met allemaal andere formaties; zijn eerste band, Mitch Rivers Band, Belle Of Louisville, wij hebben samen ook een nummer geschreven en hij speelt mee op onze laatste single Outta Step & Ill At Ease.

“Ik had ook niet zo lang geleden een plaat opgenomen van The Dawn Brothers, die band is zo vet en juist daarom heb ik superveel tijd in die mix gestoken. Dat hadden we ook heel graag willen uitbrengen, en dat hadden ze ook aangeboden, maar wij dachten: ‘guys dit is zo goed, dit wordt een cornerstone in de Nederlandse rockgeschiedenis en die moet door een zo groot mogelijke partij uitgebracht worden. Wij brengen het met alle plezier uit, maar denken dat jullie op zoek moeten naar een groter label met wat meer slagkracht.’ V2 brengt de plaat nu uit. Ze spelen ook op DeWolffest.”

– Hoe zijn jullie aan de rest van de line-up van DeWolffest gekomen?
Pablo: “Het zijn allemaal bands, op Little Barrie en Wolf People na, die wij persoonlijk kennen, een superwarm hart toedragen en supervet zijn, die wij een podium willen bieden.”
Luka: “Die plaat van The Dawn Brothers is zo vet, dat is gewoon een van mijn lievelingsplaten. Het zijn gewoon jongens uit Rotterdam. We komen ze vaak tegen…” “We zijn een beetje verliefd!”, valt Pablo binnen. “Ja, verliefd ja”, geeft Luka toe. “Het had ook uit Amerika kunnen komen, maar het is gewoon heel cool dat vrienden van ons in bands spelen en dat ze zo vette muziek maken. Mitch is een van de gaafste zangers die ik ken. Te gek dat het zo in een scene zit.”
Pablo: “Ja, niet omdat het vrienden zijn en dat ze uit Nederland komen, maar zij zitten gewoon tussen de gaafste platen die we nu luisteren.”

– Dan hebben we nog Wolf People en Little Barrie.
Pablo: “Dat vinden we gewoon kutbands, die moesten we… Nee, dat zijn wel helden van ons, die vallen weer in een andere categorie. Meer omdat ze uit het buitenland komen, verder doen al die andere namen niet per se voor ze onder. We kennen ze niet echt, ze komen uit het buitenland en geven zo een beetje cachet aan het affiche.”

– Hoe kwamen jullie op het idee voor een festival? Toevallig dat Homecoming Festival van John Coffey bezocht?
Pablo: “We zijn niet op John Coffey Fest geweest, maar dachten wel ‘we bestaan tien jaar, dat is echt fokking lang en dan moeten we wel een feestje geven ergens’. Bijvoorbeeld hier haha, maar voor de buurt is het beter als we dat naar Tivoli verplaatsen. Het ging vrij snel van ‘zullen we niet gewoon een festival organiseren?’. Toen dacht ik nog aan ergens buiten in een weiland of zo en gewoon… klein! Toen kwam opeens Tivoli om de hoek kijken en was er plots budget om grotere, buitenlandse bands te boeken. ‘Vet! Dan gaan we het ook goed aanpakken’.”

– Op het affiche zien we ook Birth Of Joy, die zitten bij dezelfde manager en spelen al jaren veel, ook in het buitenland. Waren zij een voorbeeld voor jullie?
Luka: “Ja, we keken wel naar Birth Of Joy en dachten: ‘Wow, die spelen echt veel’.”
Robin: “Dat was ook een reden waarom we René Beerens belden voor het management.”
Luka: “Mensen zeiden vaak tegen me hoe lekker het zeker ging met DeWolff omdat we zoveel speelden. Dan dacht ik aan Birth Of Joy: ‘Dat valt wel mee. Zij spelen echt veel meer en dat zouden wij ook kunnen.’ Dus wat dat betreft waren zij zeker een voorbeeld.”
Robin: “René vertelde dat toen hij Birth Of Joy ging boeken, dat DeWolff er al een tijd was en er daardoor niet veel plek was, en dat ze daarom naar het buitenland zijn gegaan. Dus hebben ze dat superveel gedaan. Toen kwamen wij bij hem en wilden meer in het buitenland spelen, terwijl Birth Of Joy juist meer in Nederland wilde. Dat was perfect. Wel grappig: Hij vertelde dat hij op een familie-uitje was en in de duinen stond, toen ik hem belde. ‘Holy shit het is Robin van DeWolff, die me vraagt langs te komen voor een management-gesprek’.”
Pablo: “Ik kende hem helemaal niet, maar we hadden ooit een tourmanager die René heette en dat was echt een beer van een vent en omdat hij ook Beerens heet, dacht ik dat het wel een supergrote gast zou zijn. Nee dus. Het was een lieve man met een bril. Maar hij is wel bad-ass.”

– En hoe kennen jullie Money & The Man?
Pablo: “Eerlijk gezegd kreeg ik een mailtje, en ik had niet superveel te doen, dus ik wilde wel een band opnemen. De muziek een beetje gecheckt en dat klonk wel tof. Toen kwamen ze de studio in met z’n tweeën en gingen spelen: ‘Holy shit, dit is vet!’ Het klonk heel goed en het zijn supergoede muzikanten en aardige gasten. Toen ik die plaat had gemixt, was het echt dik geworden en overwogen we nog even de plaat op Electrosaurus uit te brengen, maar daar hadden we toch niet genoeg tijd voor. Dat was een vrij snelle keuze voor DeWolffest. Opzwepende muziek.”

– Kunnen we nog meer bijzonderheden verwachten tijdens DeWolffest?
“Ja, we hebben eigen DeWolff bier: Lupus Maximus, wat niks met Harry Potter te maken heeft trouwens. We hebben op die dag een miniversie van deze studio in TivoliVredenburg staan en dan gaan we leden van die bands met elkaar laten jammen. Dat gaan we opnemen en misschien wel uitbrengen. Een van de beste platenzaken van Nederland, Music Machine uit Sittard, komt heel veel vinyl verkopen. En Dr. No komt er te staan, een vette gitaareffectenbouwer uit Nederland. Wytse Sterk, die deze en andere posters voor ons heeft ontworpen, komt zeefdrukken, en er komt een kledingzaak uit Utrecht. Dus eigenlijk alles wat in ons leven speelt. Niet alleen de muziek die we vet vinden, maar ook ons leven, platenzaken en bier dus. Dj-vj-collectief The Celluloid Gurus komt ook met vinyl en 8mm projectoren: science-fiction, oude horror en jaren ’70 porno door elkaar geprojecteerd. Dat is heel vet.”

– Na een blik op ishetaltijdvoorbier.nl en de conclusie dat alle bandleden nog te jong zijn voor een Hendrix-exit uit het leven, mogen de bierflesjes op tafel. Hoe rock ’n roll is DeWolff eigenlijk na tien jaar ‘on the roads’?
Robin: “Ik heb eigenlijk het gevoel dat je als band niet meer iets kunt opbouwen als je je zo gedraagt. Tenzij je Pete Doherty bent en je fans dat verwachten. Wij nemen het best wel serieus. Natuurlijk drinken wij voor en na de show en is het allemaal supergezellig. Maar ik ging een keer wijn drinken in plaats van bier en had ongemerkt al veel van die fles op en toen merkte ik dat ik minder goed speelde. Daar schrik ik dan van. Dat is niet chill. Ik wil altijd wel meer dan 100% geven en daarom zorgen we dat we fit zijn voor de show. In het begin gingen we op tour met alleen een geluidsman en na twee weken elke dag spelen en de bus in- en uitladen, rijden en meteen na het optreden merch verkopen, merkten we wel dat het de show beïnvloedde omdat we kapot waren. Minder energie en mijn hoofd begon pijn te doen als ik bewoog. Dus nu nemen we een extra persoon mee. Dat kost dan wel extra, maar…”
Luka: “Dan kunnen wij tenminste meer zuipen. Het eist wel zijn tol op een gegeven moment. Dus we zijn helemaal niet zo rock ’n roll.”

Pablo: “Maar als we een dag vrij hebben gaan we wel tot het gaatje hoor.”
Luka: “Man, wij hebben net heel wat anders verteld… Maar goed, we houden wel van bier ja. Maar we gebruiken allemaal geen drugs.”
Robin: “Als de show gaat lijden onder het rock ’n roll-leven is het echt niet goed.”
Luka: “Ik hoorde van een band die een Belgische show moest cancellen, omdat ze te diep gegaan waren en dat vind ik echt ongelofelijk. Je wordt betaald, dus eigenlijk is het gewoon werk – het is wel het leukste werk dat er is, en het voelt zeker niet als werk! – maar dat vind ik echt niet kunnen. Een bepaalde professionaliteit wordt wel gevraagd.”
Pablo: “Met bepaalde muziek kun je er misschien wel mee weg komen om dronken op het podium te staan, maar dat is met onze muziek wat minder.”
Robin: “Sinds we wat simpeler muziek zijn gaan maken in plaats van die psychedelische rockopera’s kunnen we wel wat meer bier drinken.”

Luka: “Wat betreft de seks, drugs en rock ’n roll; seks, ja dat hebben we niet. We zijn eunuchs.”
Pablo: “Haha. Cirkel rond! Ja, Robin had wel vaker seks, maar toen is door de rechtbank besloten dat z’n ballen eraf moesten. We hebben allemaal een vriendin of een vrouw en zijn heel trouw.” In koor: “Heel trouw.”
Robin: “We hebben geen seks, behalve met elkaar. Tenzij de show eronder gaat lijden. Als ik niet meer op mijn krukje kan zitten, als je mij opeens de hele show ziet staan…”
Pablo: “We zijn toch wel een vrij brave band.”
Robin: “Maar op het podium komt alles eruit.”

– Goed… Heeft DeWolff wel een doel voor ogen?
Robin: “Mijn therapeut zegt altijd stapje voor stapje.”
Pablo: “Het gevaar van doelen is dat je je erop gaat blind staren, of dat je gaat achterover leunen als je ze bereikt. Veel bands willen nog eens op Pinkop staan.”
Robin: “Been there, done that.”
Pablo: “Voor ons is het geen optie om daarmee tevreden te zijn. Ik denk dat voor ons allemaal wel geldt dat we zoveel mogelijk willen spelen in binnen- en buitenland. Dat je ook over de grens zalen kunt vullen, zoals laatst in Frankrijk. Dat zijn zalen van 3 á 400 man en dat is fakking cool. Uiteindelijk willen we natuurlijk zalen van 1500 man kunnen uitverkopen, waar je ook bent. Dat is nu wel een droom.”
Luka: “We zijn geen band om stadions te vullen, maar een status als The Black Crowes… en Amerika!”

Robin: “Stiekem hebben we toch wel doelen. Maar het is wel zo dat we niet bij de pakken neer gaan zitten als we het niet halen. Ik zag laatst een interview uit het begin waarin Luka zei dat het een droom is om in volle gezellige kroegen te spelen. Dat was toen ons doel. Ik weet zeker dat Luka toen dacht: ‘als het niet gaat lukken, gaan we ook gewoon door’. Voor mij is het doel overal ter wereld te spelen. Als we dat niet halen, is het ook prima.”
“Als er maar mensen zijn”, voegt Pablo toe.

– En kunnen leven van de muziek?
Pablo: “Ja, we kunnen leven van de muziek, al best wel lang, en daar zijn we ontzettend dankbaar voor, aan onze fans, aan god en aan onze ouders.”
Robin: “…die elke maand 2000 euro storten.”
Pablo: “We hebben het in het begin met super weinig gedaan, we waren ook niks gewend. Ik heb nooit echt gewerkt, behalve bij Van Leest en kranten bezorgen als jochie, maar in mijn volwassen leven niet. Ik kon genoegen nemen met weinig. In het begin kregen we 500 euro per maand, op een gegeven moment werd dat meer en dat is wel chill. Maar het is niet dat we rijk zijn, het is altijd nog wel minimum.”

Robin: “Wij kopen ook niets, niet de nieuwste tv of Playstation en geen auto. We hebben met de band één auto gekocht en dat is prima. Het voordeel is ook wel dat we heel vaak niet hoeven te betalen voor bier, haha. Wij spelen zoveel dat we wel aan ons bier komen. En we gaan nooit op vakantie, dit jaar hebben we voor het eerst besloten daar in september tijd voor te gaan maken.”
Pablo: “Dat hoeft voor mij ook niet. Ik word na zes dagen weg al onrustig. We hebben ook niet echt een kantoorbaan van 9 tot 5. Vandaag is ook weer keihard werken he, proost!”

Zaterdag zie je de jongens weer hard aan het werk op het eigen DeWolffest, het festival met elf bands in de Ronda en Pandora zalen van TivoliVredenburg in Utrecht. Er zijn nog kaarten en met oog op de line-up en de bedroevende weersomstandigheden weten wij het wel! Check ook de Tips voor DeWolffest

Boodschap van DeWolff aan Mr. Trump in de laatste single:

---